730. ดาวเคราะห์เซียนของข้า
หวังหลินมองกระเป๋าอย่างประหลาด เจตจำนงกระบี่ทรงพลังพร้อมกับกลิ่นอายโอหังกำลังพุ่งออกมาจากกระเป๋า
“หลินจื่อน้อย เจ้ายังไม่ปล่อยให้ท่านซิ่วออกมาอีก ฮึ่มฮึ่ม ให้ข้าบอกเจ้าว่า ข้าบัดซบแล้วนะ!!!” เสียงเอาแต่ใจของฉวี่ลี่กั๋วออกมาจากกระเป๋า กระเป๋าสั่นรุนแรงราวกับมีพลังจากยุคโบราณกำลังพุ่งออกมา
ชั่วขณะที่พลังนี้กำลังพุ่งขึ้นถึงจุดสูงสุด หวังหลินตีใส่กระเป๋าอย่างรุนแรงด้วยสายตาสงบนิ่ง น้ำเสียงเอาแต่ใจของฉวี่ลี่กั่วอ่อนลงทันที
แม้แต่เจตจำนงกระบี่เข้มข้นยังถูกห้ามเอาไว้และไม่สามารถแพร่กระจายออกมาได้
“โอ้? หลินจื่อน้อย เจ้ายังไม่เข้าใจสถานการณ์ นายท่าน(ฉวี่ลี่กั๋ว)คนนี้ไม่ได้ดุด่าเจ้า นายท่านคนนี้ไม่ใช่ฉวี่ลี่กั๋วที่เคยเป็นก่อนหน้านี้แล้ว ข้าได้รับสืบทอดเจตจำนงกระบี่โบราณ…”
ก่อนที่จะพูดจ หวังหลินสร้างผนึกขึ้นมาและชี้ไปที่กระเป๋า คราวนี้เสียงของฉวี่ลี่กั๋วหยุดลงทันที
หวังหลินขมวดคิ้ว “พูดมาก!”
ร่างกายพุ่งตรงเข้าหาดาวเคราะห์ขยะเบื้องหน้า มองไกลๆแล้วดาวดวงนี้ปกคลุมไปด้วยสีน้ำเงิน ดูเหมือนส่วนใหญ่พื้นผิวจะเป็นท้องทะเล พลังชีวิตที่ออกมาจากมันแข็งแรงมาก เห็นได้ชัดว่ามีคนธรรมดาอยู่ที่นี่มากมาย
ความเร็วของหวังหลินนั้นเร็วมาก เขาพุ่งเข้าหาดาวเคราะห์ดุจอุกกาบาต แต่เพราะพุ่งเข้ามาเร็วเกินไปจึงเกิดแสงรูปไข่ทรงกรวยรอบตัว เขาพุ่งเข้าหาดาวราวกับแทงทะลุผ่านอวกาศ
ชั้นบรรยากาศของดาวดวงนี้บอบบางและหวังหลินพุ่งทะลุผ่านเข้าไป เมื่อมาถึงท้องฟ้าเหนือดาวเคราะห์และมองลงมา เขาเผยความสับสนเล็กๆ
ดาวดวงนี้คล้ายกับดาวซูซาคุมากเกินไป ไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตาที่คุ้นเคยแต่ยังรวมไปถึงกลิ่นอายด้วย
หวังหลินกระจายสัมผัสวิญญาณและตรวจสอบดาวเคราะห์ ดาวดวงนี้มีเซียนอยู่แต่ระดับสูงที่สุดคือขั้นวิญญาณแรกกำเนิด ไม่มีแม้แต่เซียนขั้นตัดวิญญาณเลยสักคน
เขาขบคิดเล็กน้อยตัดสินใจไม่หาสถานที่ลับตาผู้คนแต่เลือกภูเขาที่สูงที่สุดบนดาว เมื่อเขาเลือกที่ตั้งภูเขาได้แล้วจึงเหาะไปตรงๆ
ยอดเฟิงหยุนเป็นยอดภูเขาที่สูงที่สุดบนดาวฉิงหลิง แม้ว่าพลังปราณที่นี่จะเบาบางแต่วิวกลับสวยงามมาก สามารถเห็นสุดขอบดาวจากยอดภูเขานี้ได้เลยทีเดียว
มันปกคลุมอยู่ในสายมอกทำให้ดูเหมือนกับภูเขาเทพมากกว่า
บนดาวฉิงหลิงมีตระกูลเซียนอยู่หลายแห่ง จำนวนของพวกเขาพอๆกับจำนวนประชากรหนาแน่นบนดาวเคราะห์นี้ แคว้นเกือบทุกแห่งจะมีตระกูลเซียนอย่างน้อยหนึ่งหรือสองตระกูล
ดาวเคราะห์ดวงนี้ไม่มีพลังปราณเพียงพอและไม่มีเซียนขั้นตัดวิญญาณซึ่งทำให้ดูเป็นปรากฏการณ์ประหลาด
ยอดภูเขาเหิงหยุนแห่งนี้เป็นของตระกูลจางซึ่งเป็นตระกูลที่เซียนขั้นวิญญาณแรกกำเนิดมากที่สุด ปกติแล้วเซียนขั้นวิญญาณแรกกำเนิดในตระกูลจางที่มีอายุขัยมากที่สุดจะมาปิดด่านฝึกตนที่นี่เพื่อทำความรู้แจ้งสวรรค์ ส่วนเวลาอื่น เดิมทีจุดยอดที่สวยงามมักจะมีเหตุผลอะไรบางอย่าง แม้แต่สายลมที่พัดเข้ามาภูเขาก็หนาวเหน็บขึ้น
ณ วันนี้สมาชิกตระกูลจางผู้หนึ่งติดอยู่ขั้นวิญญาณแรกกำเนิดนานที่สุด เป็นหัวหน้าตระกูลนามว่า จางซินไฮ่ เดินออกมาจากภูเขาด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย
เซียนทุกคนที่พลังชีวิตใกล้จะแตกดับมักจะผ่านวัฏจักรเช่นนี้ พวกเขานั่งอยู่บนยอดภูเขาเหิงหยุนและจ้องมองท้องฟ้าพร้อมกับชีวิตกำลังหลุดลอยออกไป
พวกเขาสัมผัสได้ว่าร่างกายกำลังอ่อนแอลงเรื่อยๆ การก้าวเท้าช้าลงและยากนักที่จะเดินขึ้นเข้าหายอดเขา บนยอดเขาเหิงหยุนนั้นมีแท่นหินขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ขณะที่จางซินไฮ่มาถึงตรงนี้ สายตาหรี่แคบลงทันที เขามองคนที่อยู่บนแท่นด้วยสายตาขุ่นมัว
ชายหนุ่มคนหนึ่งสวมชุดสีขาว เส้นผมสีดำพริ้วไสวในสายลม เสื้อผ้าพัดกระพือจนเกิดเสียงลมตี ในสายตาของจางซินไฮ่ ราวกับว่าคนผู้นี้ไม่มีตัวตนอยู่ที่นี่
เขาไม่สามารถตรวจจับใครตรงนี้ได้เลยด้วยสัมผัสวิญญาณ แต่กลับสามารถเห็นได้ด้วยสายตา ความขัดแย้งรุนแรงนี้ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลัง ใบหน้าสงบนิ่งแฝงร่องรอยแห่งความตกใจ
ชายหนุ่มผมดำไม่ได้หันกลับมา เขามองพระอาทิตย์ตกเหนือเส้นขอบฟ้าและเอ่ยนิ่งๆ “ที่นี่ไม่เลว!”
ประโยคง่ายๆไม่มีพลังอะไรซ่อนอยู่แต่เมื่อมันเข้าถึงหูจางซินไฮ่ กลับเติมเต็มร่างกายอ่อนแอของเขาด้วยความแข็งแรง ทั้งยังข่มตัวตนที่เป็นหัวหน้าตระกูลจางที่ทรงพลังอีกด้วย
นี่คือผลกระทบของกลิ่นอาย ทำให้เขาก้มศีรษะโดยไม่รู้ตัวและเกิดสายตาหวาดกลัว เป็นบางอย่างที่เขารู้จักมันดี แม้แต่ตอนที่เขาพบเจอกษัตริย์ของคนทั่วไป พวกเขามักจะก้มศีรษะลงเนื่องจากกลิ่นอายของตนเอง
ตอนนี้มันเกิดขึ้นกับเขา อธิบายได้เพียงอย่างเดียวว่าเขาเป็นเพียงคนธรรมดาต่อหน้าชายหนุ่มคนนี้!
“โชคร้ายนักที่ภูเขานี้ถูกเจ้าใช้เป็นหลุมฝังศพ!” ชายหนุ่มผมดำส่ายศีรษะและสะบัดแขน ภูเขาสั่นเทาทันทีและกลิ่นอายแห่งความตายที่รวบรวมกันอยู่ที่นี่มานานหลายร้อยหลายพันปีก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
ทั้งภูเขาดูเหมือนจะได้รับชีวิตใหม่เหมือนคนที่เจ็บปวดมานานได้รับการฟื้นฟู ภูเขาฟื้นฟูขึ้นมาทันทีและดูเหมือนจะเต็มไปด้วยชีวิตชีวา
จางซินไฮ่ตกตะลึงจ้องฉากเหตุการณ์เบื้องหน้าตาไม่กระพริบและฟื้นคืนสติหลังจากนั้นสักพัก ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาคุกเข่าอยู่บนพื้นและเอ่ยอย่างเคารพ “ผู้น้อยจางซินไฮ่ขอคารวะผู้อาวุโส หากผู้อาวุโสชอบภูเขาเหิงหยุนแห่งนี้ ผู้น้อยจะขอยกมันเป็นของขวัญให้ท่านทันที!”
“ยอดเขาเหิงหยุน…” ชายหนุ่มผมดำคนนี้คือหวังหลิน เขาหันตัวกลับมามองจางซินไฮ่และเอ่ยอย่างเชื่องช้า “อายุขัยของเจ้าใกล้จะจบสิ้นแล้ว ยากนักที่จะเปลี่ยนมันไปแม้จะมีพลังของข้า”
จางซินไฮ่เผยรอยยิ้มขมขื่นและเอ่ยอย่างเคารพ “ผู้อาวุโสเข้าใจผู้น้อยผิดไป ผู้น้อยเข้าใจประสงค์แห่งสวรรค์และไม่ขอความช่วยเหลือ การพบเซียนผู้แข็งแกร่งเช่นท่านก่อนจะตาย ผู้น้อยไม่เสียใจ ไม่ต้องกล่าวถึงภูเขาแห่งนี้เลย แม้กระทั่งยกดาวเคราะห์ฉิงหลิงแห่งนี้ให้ก็ได้ ถ้าหากผู้อาวุโสต้องการ”
หวังหลินหันกลับมา ฝ่ามือขวาส่งพลังปราณเข้าจุดระหว่างคิ้วของจางซินไฮ่ เขาเอ่ยขึ้นเบาๆ “เข้าไม่สามารถเปลี่ยนชีวิตเจ้าได้ แต่การเผาผลาญปราณของเจ้าเพื่อยืดชีวิตไปได้อีกสิบปี ยังเป็นสิ่งที่ข้าทำได้”
ตอนที่เขาส่งพลังปราณสายนั้นเข้าไป หวังหลินถอนหายใจ วิชานี้เป็นวิชาที่เขาเพิ่งจะใช้ได้หลังจากมองเห็นหนทางขั้นที่สาม หากเขารู้เรื่องนี้มาก่อน เมื่อนั้นลี่มู่หวานคงไม่ถูกเอาไปพักไว้ในลูกปัด
ตอนที่วิชานี้ร่อนลงระหว่างคิ้วของจางซินไฮ่ ร่างกายเขาสั่นเทาและรู้สึกถึงพลังชีวิตกำลังออกมาจากพลังปราณในร่างกาย ใบหน้าขึ้นสีพร้อมกับสูดหายใจลึก เขามองหวังหลินและเอ่ยอย่างนอบน้อม “ขอบคุณผู้อาวุโส หากผู้อาวุโสมีคำสั่งใด ผู้น้อยจะขอทำให้ดีที่สุดเพื่อตอบสนองท่าน!” สำหรับคนที่กลายเป็นหัวหน้าตระกูลจางแบบนี้ไม่ได้เป็นคนโง่ ไม่มีใครในโลกนี้ทำให้โดยไม่หวังผลตอบแทน
เมื่อเขาได้ยินหวังหลินพูดว่าภูเขาแห่งนี้ดีเยี่ยม เขาจึงยกภูเขาให้โดยไม่ลังเลทันที การที่คนที่มีระดับบ่มเพาะแบบหวังหลินพูดเช่นนี้ถือว่าเมตตามากแล้ว คนที่อารมณ์ร้ายคงจะครอบครองมันไปตรงๆ หากพวกเขาไม่สบอารมณ์คงฆ่าล้างตระกูลเซียนเล็กๆนี้ได้ง่ายๆ
จางซินไฮ่เดาว่าคนผู้นี้ไม่ได้มาจากดาวฉิงหลิงและต้องมาจากข้างนอก การที่สามารถก้าวขึ้นไปบนอวกาศนั่นหมายความว่าคนผู้นี้มีระดับบ่มเพาะอย่างน้อยขั้นแปลงวิญญาณหรือสูงกว่า!
หวังหลินมองจางซินไฮ่และกล่าวอย่างสงบ “ข้าจะให้เวลาเจ้าสิบปีเพื่อรวบรวมความขุ่นเคืองคับแค้นใจในโลกคนธรรมดาให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ยิ่งมากยิ่งดี! หากผลของเจ้าเป็นที่น่าพอใจ ตราบใดที่ดาวดวงนี้มีข้าอยู่ ตระกูลจางของเจ้าจะไม่มีวันสูญสิ้น! ไปได้แล้ว!” หวังหลินโบกแขนเสื้อ
จางซินไฮ่เพียงรู้สึกว่าเกิดสายลมกรรโชกพัดไป ก่อนที่เขาจะตกอยู่ในหมอกหนาแน่นและสายลมเต็มสองหู เมื่อเขาฟื้นคืนวิสัยทัศน์กลับมาได้เขาก็อยู่ที่ตีนเขาแล้ว
ฉากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังฝันไป เขาสัมผัสจุดระหว่างคิ้วรู้สึกถึงพลังชีวิตหนาแน่นในร่างกาย พลันสูดหายใจลึก ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น โค้งคำนับเข้าหาภูเขาและจากไปอย่างรวดเร็ว
“ข้าต้องทำคำขอของผู้อาวุโสให้สมบูรณ์แบบที่สุด!” จางซินไฮ่เปลี่ยนเป็นลำแสงพุ่งเข้าหาบ้านตระกูลจาง
หลังจากส่งจางซินไฮ่กลับไป หวังหลินขบคิดเล็กน้อยก่อนจะนำธงวิญญาณพันล้านดวงออกมา เขาปักธงสูงสามสิบฟุตไปบนภูเขาอย่างเบามือ
ผืนธงเปิดขึ้นด้วยสายลมและเหล่าดวงวิญญาณลอยออกมาล้อมรอบทั้งภูเขา วิญญาณหลักสามเดือนออกมาและล้อมรอบบริเวณ ทั้งภูเขาตอนนี้ปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำหนาแน่น
หวังหลินโบกแขนขวาไปด้านหลัง ส่งพลังรุนแรงออกมาเข้าหาภูเขา พลันเกิดเสียงระเบิดดังตูมตามและเกิดถ้ำขนาดใหญ่ขึ้นข้างในภูเขา
ประตูสู่ถ้ำแห่งนี้อยู่ที่ยอดูเขา ล้อมรอบไปด้วยก้อนหินที่ดูมีสง่าราศี
หวังหลินชี้นิ้วออกไปและส่งวิชาเทพเข้าประทับบนประตู การมีอยู่ของวิชาเทพนี้คือการสร้างแรงกดดันอันแข็งแกร่ง
หลังจากเสร็จสิ้นเรื่องทั้งหมด หวังหลินนั่งลงและกระจายสัมผัสวิญญาณข้ามผ่านดาวเคราะห์ฉิงหลิงแห่งนี้อีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ได้ค้นหาแต่เป็นการส่งข้อความออกไป
“ตั้งแต่วันนี้ต่อไป ที่นี่คือดาวเคราะห์เซียนของข้า! พื้นที่บริเวณรอบภูเขาเหิงหยุนอาณาบริเวณห้าพันลี้ถือเป็นเขตต้องห้าม ผู้บุกรุกจะไม่มีความปราณีใดๆ!”
สัมผัสวิญญาณของหวังหลินดังกึกก้องดุจสายฟ้า เสียงของเขาสะท้อนเข้าสู่หูของเซียนทุกคนทำให้สีหน้าแต่ละคนเปลี่ยนไปมหาศาล
อย่างไรเสียไม่มีใครสักคนกล้าต่อต้าน วิชาที่สามารถกระจายไปทั้งดวงดาวได้ทำให้ผู้คนอกสั่นขวัญแขวนและยังทำให้รู้สึกว่าเป็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อ
ตั้งแต่วันนี้ไปดาวเคราะห์ฉิงหลิงมีเจ้าของแล้ว และเจ้าของคนนั้นคือหวังหลิน
หวังหลินเป็นตัวตนที่อยู่จุดสูงสุดบนดาวเคราะห์ฉิงหลิน! เขาเหมือนกับบรรพชนโลหิตผู้ซึ่งมีสิทธิ์ในการควบคุมความเป็นตายบนดาวโลหิต
และยังเป็นเหมือนตำแหน่งสูงสุดของเทียนหยุนบนดาวเทียนหยุน