744. ปลายกระบี่
หวังหลินมองลี่หยวนด้วยรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้ม สายตามองทะลุจิตใจของลี่หยวนดุจกระบี่อันคมกริบ
สีหน้าของลี่หยวนไม่ได้เผยอาการตื่นตระหนกอันใดและสงบนิ่งมากกว่าเดิมแทน เขาเอ่ยด้วยความพูดที่ไร้ความไม่สบายใจ “ผู้อาวุโสต้องเป็นกังวลว่าทำไมผู้น้อยถึงไม่ไปที่นั่นและทำลายกฏเกณฑ์ด้วยตัวเอง”
หวังหลินมองลี่หยวน สติปัญญาของคนผู้นี้ไกลเกินกว่าสตรีด้านข้างไปมากและไม่ใช่คนธรรมดาเลย จากสิ่งที่เขาได้ยินจากทั้งสองคน บุคคลผู้นี้ถูกตระกูลของสตรีสาวช่วยชีวิตเอาไว้ แต่ราคาค่าตอบแทนคือการยืนวิญญาณชีวิตให้ไป
อย่างไรก็ตามหวังหลินรู้สึกได้ว่าการสนทนาก่อนหน้านี้ได้ถูกคนชื่อลี่หยวนชี้นำราวกับเขาพยายามชี้จุดบางอย่างออกมา
จากนั้นลี่หยวนเผยใบหน้าจริงใจ “หลายวันก่อนข้าพบแผนที่โบราณที่อธิบายถึงพื้นที่ต้องห้ามในแดนสวรรค์อัสนีจากก่อนที่มันจะล่มสลาย ผู้น้อยมั่นใจในการหาสถานที่แห่งนั้นตราบใดที่มันยังอยู่ ส่วนกฎเกณฑ์ที่นั่น ผู้น้อยมั่นใจเจ็ดในสิบส่วนว่าจะสามารถทำลายมันได้”
หวังหลินสีหน้าไม่เปลี่ยนไปทั้งยังไม่ได้เอ่ยขึ้นมา
“หากผู้น้อยไม่ผิดพลาด ในแดนต้องห้ามมีอุปกรณ์ต้นกำเนิดอยู่ด้วย อุปกรณ์เหล่านี้ถูกปกปักรักษาไว้ได้สมบูรณ์แบบ หากทำลายกฏเกณฑ์ไปได้ ผู้อาวุโสเอาอุปกรณ์ต้นกำเนิดไปครึ่งนึงได้เลย!”
สตรีด้านข้างลี่หยวนอ้าปากขึ้นแต่ในที่สุดนางก็เลือกจะเงียบ
หวังหลินมองลี่หยวนอยู่สักพัก เขายิ้มขึ้นมาและพยักหน้า “ตกลง แต่ว่า…” หวังหลินเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับยกแขนยื่นออกไป ร่างสตรีสาวสั่นเทาทันทีและเงาคล้ายภูติพรายถูกดึงออกมาสามนิ้วจากร่างนาง
ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้เพียงแค่ชั่วเวลาสั้นๆเท่านั้น ใบหน้านางซีดเผือดราวกับคนตายเมื่อสูญเสียพลังงานส่วนใหญ่ไป
“ข้าจำเป็นต้องรับวิญญาณดวงนี้มาเพื่อรับประกันความปลอดภัย!” ร่างเงาควบแน่นกลายเป็นทรงกลมและหวังหลินเก็บเข้าไปในกระเป๋า
ลี่หยวนสีหน้าปกติแต่ตื่นตัวสุดขีดอยู่ในใจ เขารู้ว่าไหวพริบของคนผูนี้ไม่ต่ำกว่าเขา คนผู้นี้ตัดสินใจแยกวิญญาณของหญิงสาวแทนที่จะเห็นเขา หรือเป็นไปได้ว่า…เขามองเห็นอะไรบางอย่าง?
“อีกทั้ง ข้าสนใจวิธีที่เจ้าใช้ซ่อนกฏเกณฑ์อย่างยิ่ง” สายตาหวังหลินตกลงบนลี่หยวน
ลี่หยวนขบคิดก่อนจะนำหินหยกออกมาและใช้เวลาพักใหญ่เพื่อสร้างมันขึ้น จากนั้นโยนให้หวังหลิน “เมื่อผู้อาวุโสสนใจ ผู้น้อยก็ไม่ขี้เหนียว”
หวังหลินรับหินหยกมาตรวจสอบด้วยสัมผัสวิญญาณ แล้วจึงขมวดคิ้วทันที
แม้ลี่หยวนจะก้มศีรษะลง เขายังเห็นหวังหลินขมวดคิ้วบางๆ เขาคิดขึ้นกับตัวเองว่า ‘เซียนคนนี้ประหลาดและมีความรู้กว้างขวางยิ่งนัก ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่สามารถมองทะลุกฏเกณฑ์ของข้าออก อย่างไรก็ตามไม่ว่าเขาจะมีความรู้มากแค่ไหน ก็ไม่สามารถมองทะลุกลวิธีกฏเกณฑ์ของข้าได้!’
ขณะที่กำลังคิดต้นตอของกฏเกณฑ์ตัวเอง ลี่หยวนรู้สึกหดหู่เล็กน้อย
หวังหลินไม่ได้เข้าใจกฏเกณฑ์นี้จริงๆ แม้จะมีความเข้าใจด้านกฏเกณฑ์ เมื่อเห็นกฏเกณฑ์ในหินหยกครั้งแรก เขารู้สึกเหมือนไม่สามารถบอกหัวบอกหางได้เลย ชัดเจนแล้วว่ากฏเกณฑ์นี้แตกต่างจากกฏเกณฑ์ที่เขาศึกษามาและอาจจะเป็นกระทั่งกฏเกณฑ์สวรรค์
ขณะที่เริ่มสังเกตการณ์ข้างในหินหยก รูปปั้นสิบตัวปรากฏขึ้นมา เมื่อเขาพยายามทำความเข้าใจพวกมัน แต่ละตัวเริ่มทับซ้อนกันและทำให้ความคิดเขาสั่นไหว
หวังหลินถอนสัมผัสวิญญาณ แม้ว่าไม่สามารถมองทะลุมันได้ เขาก็สามารถหาสิ่งที่คล้ายคลึงกันข้างในได้ หวังหลินไม่ได้ชี้จุดนั้นออกมาแต่เก็บกลับเข้าไปและเอ่ยเสียงเบา “นำทาง!”
ลี่หยวนรีบพยักหน้าและมาอยู่ข้างสตรีสาวนามว่าเก้อ อย่างไรเสียนางพลันผลักเขาออกห่างและพ่นลมหายใจ กระโดดขึ้นบนปราณกระบี่ก่อนจะเหาะเหินออกไปไกล
ลี่หยวนไม่ได้คิดมาก เขาคำนับฝ่ามือให้หวังหลินก่อนจะเกิดลำแสงเส้นหนึ่งขึ้นมาใต้ฝ่าเท้าและเหาะเหินเข้าไปบนฟ้า
หวังหลินตามพวกเขาอย่างไม่รีบเร่งนัก แววตากระพริบวาบตรวจสอบลี่หยวนไปด้วย
“มีโอกาสที่ทั้งคู่จะให้ข้อมูลผิดและถูกในคำพูดนั้น ตอนนี้ข้าเริ่มจะสงสัยแล้วว่าเขาคาดการณ์เรื่องทั้งหมดนี้ตั้งแต่ตอนที่เห็นข้าครั้งแรกหรือไม่…หากเป็นเช่นนั้นจริง แผนนี้ก็ล้ำลึกหยั่งคาด!” หวังหลินมักจะระมัดระวังคนอื่นอยู่เสมอ แม้ว่าลี่หยวนจะดูธรรมดา หวังหลินกลับรู้สึกถึงความลึกลับบางอย่างตอนที่พูดคุยกัน
“หากสิ่งที่เขาพูดทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ข้าก็แค่ลืมเรื่องนี้ไป แต่หากมีคำโกหกที่ทำให้ข้าเสียประโยชน์ ข้าจะฆ่าสองคนนั้นซะ!” จิตสังหารหวังหลินซ่อนไว้อย่างแนบเนียน
แม่นางชื่อเก้อ นางเต็มไปด้วยความอาฆาตแต่ไม่กล้าระบายมันใส่หวังหลิน แต่นางเกลียดลี่หยวนอยู่เต็มหัวใจ
“ถ้าไม่ใช่เพราะกฏเกณฑ์ของลี่หยวนมีปัญหา มันจะไปดึงดูดคนผู้นั้นมาได้อย่างไร? ข้าเพียงแค่เชื่อมสัมพันธ์กับภูติสวรรค์ของข้าและดันถูกคนผู้นั้นเอาไป!”
“ยิ่งไปกว่านั้น หากเขาต้องการความระมัดระวังตัว ทำไมถึงเอาวิญญาณข้าไปแทนที่จะเป็นของลี่หยวน?!” ยิ่งนางคิดก็ยิ่งเกลียดลี่หยวน
ขณะนั้นลี่หยวนเหาะเหินมาอยู่ข้างนาง เขามองไปข้างหน้าและเอ่ยออกมา “ข้าจำได้ว่าสถานที่แห่งนั้นไม่ได้อยู่บนเศษเสี้ยวแดนสวรรค์แห่งนี้ เราจำเป็นต้องผ่านพื้นที่สายฟ้าเพื่อค้นหามัน”
แม่นางเก้อพ่นลมหายใจเย็นและไม่ได้เอ่ยขึ้นมา ทว่าน้ำเสียงของลี่หยวนดังสะท้อนอยู่ในใจนาง
“แม่นางเก้อ ข้าได้ห่อหุ้มสัมผัสวิญญาณของข้าไว้ในกฏเกณฑ์แล้ว ดังนั้นเขาไม่สามารถได้ยินเสียงเราได้ คนผู้นี้ได้ยินเราพูดก่อนหน้านี้ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าวิญญาณชีวิตของข้าอยู่ในมือตระกูลท่าน ตราบใดที่เขาควบคุมท่าน เขาก็ควบคุมเราสองคนได้”
“แต่อย่างไรซะแม่นางก็สบายใจได้ ข้าจะหาทางเอาวิญญาณชีวิตของท่านคืนมาแน่นอน!”
น้ำเสียงของลี่หยวนระมัดระวังอย่างมากแต่ก็เผยความจริงใจและมุ่งมั่น แม้ว่าแม่นางเก้อจะพ่นลมหายใจเย็น จิตใจนางสงบนิ่งมากขึ้น ดูเหมือนอย่างน้อยก็เชื่อคำอธิบายของลี่หยวน
อีกหลายวันถัดมาขณะที่ทั้งสามคนเหาะเหิน ปลายขอบของชิ้นส่วนแดนสวรรค์พลันปรากฏขึ้น สายฟ้าหลายเส้นยื่นออกเข้าไปในความมืดมิดดุจโซ่ตรวน
เมื่อพวกเขามาถึงชายขอบ ลี่หยวนหันกลับมาและเอ่ยอย่างเคารพ “ผู้อาวุโส โซ่ตรวนสายฟ้าเหล่านี้บรรจุพลังมากมาย แม้แต่เซียนที่แข็งแกร่งยังต้องระมัดระวังอย่างมาก ผู้อาวุโสโปรดระวังตัวด้วย!”
ขณะที่ยืนอยู่ที่นี่จะสามารถรับรู้ความองอาจและอำนาจแห่งแดนสวรรค์อัสนีได้ ทั้งยังเป็นจุดที่สัมผัสได้ว่าแดนสวรรค์อัสนีพังเสียหายไปแค่ไหน
หากมองจากเบื้องบน ชายขอบของเศษแดนสวรรค์แห่งนี้เป็นรูปร่างคดเคี้ยวผิดปกติ ราวกับมือยักษ์คู่หนึ่งฉีกกระชากชิ้นส่วนออกจากกัน! บนชายขอบของชิ้นส่วนแตกหักนั้นยื่นออกไปด้านล่างจนมองไม่เห็น มีแต่ความว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุด
ราวกับว่าเศษชิ้นส่วนนี้กำลังลอยอยู่ในมิติว่างเสียแบบนั้น
เมื่อยืนอยู่ที่นี่จะได้ยินเสียงดังกึกก้องดั่งฟ้าร้องอยู่เบื้องหน้า เสียงบางครั้งก็รุนแรง บางครั้งก็อ่อนแอ สร้างภาพมายาจนทำให้ผู้คนไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
ทั้งยังราวกับว่าพวกเขาอยู่ใจกลางโลกและกำลังก้าวเข้าไปในความว่างเปล่า
ด้านข้างของเศษชิ้นส่วนมีสายฟ้าหลายเส้นกำลังกระพริบ พวกมันดูเหมือนถูกตอกเข้าด้านข้างของเศษชิ้นส่วนแห่งนี้และยื่นออกไปในความว่างเปล่า สายฟ้าพวกนั้นทับซ้อนกันจนก่อเกิดเป็นโซ่ตรวน แม้ว่าจะดูเหมือนพวกมันมุ่งหน้าเข้าไปในความว่างเปล่า หวังหลินกลับจินตนาการได้ว่าพวกมันเชื่อมต่อกันและกันไปถึงอีกฝั่งหนึ่ง
เศษแดนสวรรค์อัสนีทุกชิ้นส่วนต่างเชื่อมกันกับโซ่ตรวนสายฟ้าเหล่านี้ พวกมันเหมือนกับสายไฟที่เชื่อมต่อกับชิ้นส่วนแดนสวรรค์ที่ล่มสลายไปแล้ว
หากมองดูจากเบื้องบนแดนสวรรค์อัสนี พวกเขาจะมองทั้งหมดออกได้ทันทีจนเป็นภาพแผนที่ ชิ้นส่วนทั้งหมดต่างเชื่อมกับโซ่ตรวนสายฟ้าเหล่านี้ทำให้แดนสวรรค์อัสนีซึ่งพังเสียหายยังคงดำรงอยู่ได้
เศษชิ้นส่วนดูคล้ายกับมือยักษ์ฉีกกระชากพวกมันออกจากกัน
หวังหลินถอนหายใจอยู่ในใจ นี่มันเหมือนกับตอนที่เขาเห็นมือยักษ์ประทับลงในแดนสวรรค์พิรุณ ฉากเหตุการณ์นี้ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะคาดเดาเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่ออดีตกาลก่อนที่แดนสวรรค์จะล่มสลายเช่นนี้
ไม่ใช่ว่าหวังหลินไม่ได้เดาต้นเหตุที่เกิดขึ้นจากเหล่าเทพโบราณ แต่ทฤษฎีนี้มีหลายปัญหามาเกี่ยวข้อง หลังขบคิดเพียงเล็กน้อยหวังหลินก็เพ่งสมาธิมองไปหาลี่หยวนและแม่นางเก้อ
“พวกเจ้าสองคนผ่านโซ่ตรวนสายฟ้าได้อย่างไร?”
ลี่หยวนเฝ้าสังเกตท่าทางของหวังหลินอย่างใกล้ชิดและพบร่องรอยความงุนงงสงสัยตอนที่พวกเขามาถึงชายขอบและเห็นโซ่ตรวนสายฟ้า ซึ่งยืนยันการคาดการณ์ของเขาได้ว่าคนผู้นี้เดินทางมาที่แดนสวรรค์อัสนีเป็นครั้งแรก!
หลังได้ยินคำถามของหวังหลิน ลี่หยวนจึงเอ่ยอย่างเคารพ “กุญแจสำคัญในการผ่านโซ่ตรวนสายฟ้าขึ้นอยู่กับแม่นางเก้อ”
แม่นางเก้อพ่นลมหายใจ ตบกระเป๋านำกระบี่เหล็กสีดำออกมา กระบี่เล่มนี้ดูธรรมดาอย่างยิ่ง ไม่มีอะไรพิเศษเลย
ทว่าหลังจากที่มันปรากฏ หวังหลินสังเกตเห็นท่าทางตื่นเต้นของลี่หยวนที่มิอาจควบคุมได้ แต่เขาก็รีบซ่อนมันไว้อย่างรวดเร็ว ขณะที่อาการตื่นเต้นนั้นหายวับไป ดูเหมือนเขาจะมองหวังหลินไปด้วย
เมื่อสังเกตว่าหวังหลินไม่ได้สังเกตเขา จึงผ่อนคลายเล็กน้อย
สายตาแม่นางเก้อตกลงบนกระบี่เหล็ก นางกัดปลายนิ้วพ่นโลหิตออกมา จากนั้นขยับมือวาดสัญลักษณ์รูนด้วยโลหิต สัญลักษณ์รูนที่คล้ายกันอีกชิ้นปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของนาง กระพริบพร้อมกับที่นางวาดเอาไว้ราวกับกำลังตรวจสอบว่ามันตรงกัน สัญลักษณ์รูนตกลงใส่บนกระบี่เหล็ก
กระบี่สั่นเทาและเกิดวงกลมแสงขึ้นมา ลี่หยวนระงับความร้อนรนในใจเอาไว้ก้าวเข้าไปในแสงและร่อนลงบนกระบี่ เขายืนอยู่ในตำแหน่งประหลาดเพราะอยู่บนปลายกระบี่! แผ่นหลังเผชิญกับหวังหลิน ใบหน้าเผยร่องรอยหวนรำลึก
ตอนที่เท้าลี่หยวนร่อนลงไป สายตาหวังหลินขมวดเข้าด้วยกันและจ้องฝ่าเท้าเขา หวังหลินดูเหมือนจะรับรู้อะไรบางอย่างได้ สายฟ้ากระพริบแล่นผ่านวูบวาบ!
แม่นางเก้อขมวดคิ้วก่อนจะก้าวมาข้างหน้าและร่อนลงบนด้ามกระบี่จับ