743. ลี่หยวน
หลังมองสองสามครั้งหวังหลินก็ร่อนลงไป กฏเกณฑ์นี้ไม่ได้ใหญ่มาก กว้างไม่กี่พันฟุตเท่านั้น สิ่งที่น่าอัศจรรย์เกี่ยวกับกฏเกณฑ์แห่งนี้ก็คือมันสัมพันธ์กับภูเขาค้างเคียงซึ้งซ่อนตัวได้อย่างแนบเนียน
หากหวังหลินไม่มั่นใจว่าที่ตรงนี้ไม่มีกฏเกณฑ์อยู่มาก่อน เขาคงพลาดสิ่งนี้ไปได้ง่ายๆ สิ่งที่สำคัญกว่าคือพลังปราณสวรรค์ของกฏเกณฑ์ได้หลุดออกไป
“กฏเกณฑ์แห่งนี้มีพลังปราณสวรรค์ซึ่งผสานกับเข้าสิ่งรอบด้าน นี่มันน่าอัศจรรย์! อย่างไรเสีย พลังปราณสวรรค์ที่ละเอียดขนาดนี้คือข้อผิดพลาด เนื่องจากพลังปราณสวรรค์มีสองรูปแบบและพวกมันจะไม่ผสานกันอย่างสมบูรณ์ในระยะเวลาอันสั้น” หวังหลินถอนสายตาและสรุปกฏเกณฑ์นี้ในใจ ขณะที่กำลังพุ่งก้าวไปเขาก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้
“เดี๋ยวสิ ด้วยความแยบยลของกฏเกณฑ์นี้ มันไม่ควรจะมีทางออกสิ! พลังปราณสวรรค์ควรจะถูกลบล้างออกไปเพื่อที่กฏเกณฑ์จะได้ซ่อนได้ดีขึ้น ด้วยความสามารถของผู้วางกฏเกณฑ์ เขาไม่ควรจะสร้างข้อผิดพลาดแบบนี้…”
หวังหลินขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะแพร่กระจายสัมผัสวิญญาณออกมาและไม่พบเบาะแสใดภายในพื้นที่ เขาขบคิดอยู่ชั่วครู่และพึมพำ “แปลก มีกลิ่นอายกฏเกณฑ์อยู่ชัดๆแต่ข้ามองไม่เห็นกฏเกณฑ์ หรือข้าจะเห็นสิ่งอื่น…” หวังหลินดวงตาส่องสว่างขึ้นก่อนจะหายวับไปเหนือเส้นขอบฟ้า เขาลอยตัวเข้าหาชายขอบชิ้นส่วนแดนสวรรค์และหายตัวไปอย่างสมบูรณ์
หนึ่งชั่วโมงถัดมา บนกฏเกณฑ์ห่างจากด้านข้างภูเขาไปหนึ่งร้อยฟุต ระลอกคลื่นหนึ่งปรากฏขึ้นและคนสองคนเดือนออกมา
สองคนนี้คือบุรุษและสตรีที่หวังหลินพบเจอเมื่อหนึ่งเดือนก่อน
สตรีจ้องจุดที่หวังหลินหายไปด้วยความเกลียดชังและเอ่ยด้วยความไม่พอใจ “เจ้าไม่ได้กล่าวไว้หรือว่ากฏเกณฑ์ของเจ้าสามารถปลอมแปลงเข้ากับความจริงได้และดึงดูดเซียนทั้งหมดมาที่ชิ้นส่วนนี้? ทำไมคนผู้นั้นถึงไม่หลงกลเล่า?!”
บุรุษด้านข้างนางพลันขมวดคิ้วและเอ่ยขึ้น “บางทีคนผู้นั้นไม่ได้จากไปจริงๆ เขาไม่ควรปรากฏตัวขึ้นอย่างเร่งรียขนาดนั้น”
สตรีเอ่ยอย่างเย็นชา “อย่าเบี่ยงประเด็น ข้ากำลังถามเจ้าอยู่นะ!”
ชายชราถอนหายใจและกระซิบ “บางทีเขาอาจจะมองมันออก…”
“อย่าไปคิดเรื่องคนอื่นมากไป เจ้าไม่ได้ยินหรือว่าคนผู้นั้นพึมพำกับตัวเองว่าไม่แม้แต่กระทั่งเห็นว่ามีกฏเกณฑ์อยู่ที่นี่!? ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกเจ้าแล้วว่าให้ทิ้งข้อผิดพลาดเอาไว้อีก แต่เจ้าคิดว่าตัวเองถูกมากเกินไป!” นางค่อนข้างไม่พอใจและน้ำเสียงหนักขึ้น
บุรุษเผยแววตาดูถูกแต่ก็ซ่อนไว้ได้เป็นอย่างดี เขาเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ “เหล่าเซียนที่มาแดนสวรรค์อัสนีต่างเป็นคนที่ฝึกฝนมานานและมีสติปัญญาสูงส่ง หากข้าทิ้งข้อผิดพลาดไว้มากเกินไปคงไม่มีใครเชื่อหรอก หากข้าไม่ทิ้งข้อผิดพลาดไว้เลย แม้เซียนขั้นสองมาที่นี่เอง ข้ามั่นใจว่าพวกเขาจะมองไม่เห็นหรอก”
แววตาสตรีกระพริบจิตสังหารขึ้นและยิ้มอย่างเย็นเยียบ “ลี่หยวน เจ้ากล้ามาก เจ้ากำลังพูดว่าเวลาฝึกเซียนของข้าสั้นเกินไปอย่างนั้นหรือ!?”
บุรุษขบคิดอยู่พักใหญ่และเอ่ยอย่างเคารพ “วิญญาณชีวิตของข้าอยู่ในกำมือตระกูลของแม่นางแล้ว ข้าจะกล้าได้อย่างไร?!”
นางเอ่ยเย็นเยียบ “ดีแล้วที่เจ้าจำได้ หากไม่ใช่เพราะปู่ของข้าที่สงสารเจ้าและมอบเม็ดยาให้ ร้อยปีก่อนเจ้าคงตายไปด้วยอาการบาดเจ็บแล้ว!”
ลี่หยวนเผยสีหน้าเจ็บปวดและถอนหายใจ ทันใดนั้นท่าทางเปลี่ยนและกระซิบ “รีบกลับเข้ากฏเกณฑ์ของข้าเร็ว มีคนกำลังมา!”
ขณะพูดขึ้นก็ก้าวเท้าไปข้างหน้า สตรีผู้นั้นเร็วกว่าและก้าวเข้าไปในระลอกคลื่นตรงๆ สองคนนั้นเข้าไปในระลอกคลื่นและระลอกคลื่นหายไปในไม่ช้า แม้จะตรวจสอบด้วยสัมผัสวิญญาณก็จะพบแต่เพียงหินธรรมดาเท่านั้น
ปราณกระบี่หนึ่งสายโผล่ออกมาแต่ไกลและหมุนเป็นวงกลมทั่วบริเวณก่อนจะร่อนลงมา จากนั้นลำแสงหายไปเผยร่างเป็นชายวัยกลางคน คนผู้นี้จ้องกฏเกณฑ์และอุทานขึ้น หลังจากระมัดระวังอยู่นาน ดวงตาส่องสว่างและแพร่กระจายสัมผัสวิญญาณ เมื่อเขาพบว่าไม่มีสิ่งผิดปกติ ดวงตาจึงปลดปล่อยประกายแสงลึกลับ
เขาขบคิดก่อนจะก้าวถอยหลังและตบกระเป๋า แสงสีขาวหนึ่งสายพุ่งออกไปร่อนลงด้านข้าง เปลี่ยนกลายเป็นหุ่นเชิดที่สร้างมาจากไม้
หุ่นเชิดตัวนี้มีคำจารึกและสัญลักษณ์สลักเอาไว้ซึ่งปลดปล่อยระเบิดแสงสีขาวออกมา
ชายวัยกลางคนตัวประกอบสร้างผนึกขึ้นมาและพึมพำกับตัวเอง จากนั้นชี้นิ้วออกไป หุ่นเชิดไม้เริ่มเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ มันคล่องตัวขึ้นจนในที่สุดก็เหมือนกับคนจริงๆ มันกระโดดเข้าไปที่กฏเกณฑ์และหลังจากเดินไปสองสามก้าว ดวงตาชายตัวประกอบก็ส่องสว่างและตะโกน “ระเบิด!”
ร่างหุ่นเชิดสั่นสะท้าน แสงสีขาวทวีความรุนแรง จากนั้นเกิดเสียงดังปัง ร่างหุ่นเชิดพังทลาย แรงพังทลายนั้นแพร่กระจายออกมาและทำลายกฏเกณฑ์จนเผยหลุมหนึ่งที่ถูกซ่อนกฏเกณฑ์ซ่อนเอาไว้
สายตาชายตัวประกอบเผยความยินดี เขาตบกระเป๋านำหุ่นเชิดอีกตัวออกมา หุ่นเชิดตัวนี้กระโดดเข้าไปในหลุมภายใต้การควบคุมของเขา
หลังจากนั้นไม่นานนัก แววตาของชายตัวประกอบก็เผยความยินดีปรีดา เขาพุ่งเข้าไปในหลุมลึกโดยไม่ลังเล หลังจากเข้าไปแล้วพลันกรีดร้องออกมา วิญญาณดั้งเดิมโผล่ออกมาจากหลุมด้วยความหวาดกลัว ทว่าขณะที่กำลังจะจากไป เงาสีเขียวก็โผ่ลขึ้นมาและดึงเขากลับ
ระลอกคลื่นปรากฏขึ้นมาห่างจากก้อนหินไปหนึ่งร้อยฟุตอีกครั้ง ลี่หยวนและสตรีสาวเดินออกมามองที่หลุม ลี่หยวนถอนหายใจและหันีรษะ ส่วนสตรีด้านข้างนางเผยท่าทางตื่นเต้น นางเดินเข้าไปในหลุมและยื่นมือตัวเองเข้าไปราวกับกำลังเขย่าอะไรบางอย่าง จากนั้นเอ่ยขึ้นเบาๆ “ดีมาก กินอีกคนแล้วเราค่อยเปลี่ยนที่ ครั้งนี้ข้าจะปล่อยให้เจ้ากินให้เต็มอิ่มในแดนสวรรค์อัสนีอย่างแน่นอน”
“น่าสนใจ!” ร่างหวังหลินปรากฏตัวห่างออกไปไม่ไกล เขาไม่เคยจากไปไหนแต่ใช้ภาพมายาปลอมตัวและเห็นฉากเด็ด
สตรีสาวท่าทางเปลี่ยนไป นางหันกลับมาจ้องหวังหลินที่อยู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้น นางขมวดคิ้วและกำลังเอ่ยขึ้นมาแต่ว่าลี่หยวนก้าวเท้ายื่นตรงหน้าสตรีสาว เขาคำนับมือให้หวังหลินและเอ่ยช้าๆ “สหายเซียน ก่อนหน้านี้เราโจมตีเจ้าด้วยเรื่องกฏเกณฑ์ ตอนนี้…”
“ทำไมเจ้าถึงเสียเวลากับมัน? ระดับบ่มเพาะก็เท่าเดียวกันกับเรา หากเราสองคนโจมตีไปด้วยกัน สามารถเป็นอาหารให้กับสัตว์เลี้ยงของข้าได้เลย!” สตรีสาวพ่นลมหายใจเย็นและพุ่งมาข้างหน้า นางตบกระเป๋านำพัดขนนกขึ้นมา พัดขนนกลอยออกไปด้วยจิตสังหารรุนแรงเข้าใส่หวังหลิน
ลี่หยวนยิ้มอย่างขมขื่น ฝ่ามือขวาสร้างผนึกและกฏเกณฑ์ปรากฏขึ้นมาทันที กฏเกณฑ์เหล่านั้นรวมเข้าด้วยกันและเริ่มโจมตีหวังหลิน
หวังหลินสงบนิ่ง ถือได้ว่าตัวเองเป็นเซียนชั้นยอดของขั้นที่หนึ่ง หวังหลินพุ่งตัวมาข้างหน้าแบะสะบัดนิ้วยิงประกายสายฟ้าออกไป ประกายสายฟ้าเข้าปะทะกับพัดขนนกในทันที สายฟ้าแตกกระจายและพัดขนนกพังทลายโดยไร้ความสามารถต่อต้าน
เมื่อสมบัติวิเศษของนางถูกทำลาย พลังตีกลับทำให้ร่างของนางสั่นสะท้านรุนแรงและกระอักโลหิตออกมา นางก้าวถอยหลังไปหลายก้าว ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
หวังหลินใช้เพียงกระบวนท่าเดียวเท่านั้น หวังหลินให้ความสนใจกฏเกณฑ์ของลี่หยวนมากกว่าแทนที่จะเป็นพัดขนนก กฏเกณฑ์นั้นแบ่งตัวออกเป็นสิบแปดอย่าง ทับซ้อนกันและเชื่อมต่อกันและกัน
กฏเกณฑ์ประหลาดอย่างยิ่ง หากมองดูร่องรอยด้วยความตั้งใจอันบริสุทธิ์คงต้องใช้เวลาอยู่บ้างเพื่อทำเช่นนั้น แต่ตอนนี้เป็นการต่อสู้ ดวงตาหวังหลินส่องสว่าง เขาไม่ได้พยายามจะแตกหักกับมันแต่กลับยกมือขค้นมา สายฟ้าข้างในวิญญาณดั้งเดิมปรากฏขึ้นอีกครั้งก่อสร้างเป็นฝ่ามือยักษ์กระแทกลงเข้าไปกฏเกณฑ์ที่ทับซ้อนและเชื่อมต่อกันสิบแปดชิ้น
เสียงดังปังหลายครั้งคราว กฏเกณฑ์สิบแปดชิ้นแตกสลายทีละส่วนราวกับไม่สามารถทนต่อพลังอำนาจของฝ่ามือได้ หลังจากกฏเกณฑ์ทั้งหมดแตกสลายไป ฝ่ามือยังไม่ได้แตกสลายและร่อนลงบนหน้าอกของลี่หยวนโดยตรง
ลี่หยวนกระอักโลหิต ใบหน้าซีดเผือด ก้าวถอยหลังกลับไปพร้อมกับจ้องหวังหลินด้วยสายตาไม่เชื่อ
ณ ตอนนี้หวังหลินใช้กระบวนท่าที่สองและก้าวขึ้นเหนือสองคนนั้นโดยตรง เข้ามาถึงข้างๆที่กฏเกณฑ์ตั้งอยู่และมองลงไปในหลุม
ในหลุมมีควันพลังงานหยินสีเขียวอยู่ข้างใน ขณะที่หวังหลินมองลงไป พลังงานหยินลอยขึ้นออกมาก่อเกิดเป็นกะโหลกยักษ์เรืองแสงสีเขียวและพุ่งเข้าหาเพื่อจะกลืนกินหวังหลินในทันที
แววตาหวังหลินเผยประกายแสงประหลาดและเอ่ยเสียงเบา “ภูติสวรรค์!”
สตรีสาวเผยท่าทางหวาดหวั่นและตะโกนขึ้น “กลืนกินมันซะ!”
หัวกะโหลกที่สร้างขึ้นจากภูติสวรรค์พลันปลดปล่อยแสงสีเขียวทำให้โลกดูเหมือนเป็นสีเขียวไปหมด ขณะที่มันพุ่งเข้าหาหวังหลิน ระหว่างคิ้วหวังหลินเกิดแสงกระพริบขึ้นมาหนึ่งครั้งและแส้แห่งเวรกรรมปรากฏออกมา
ขณะที่แส้ปรากฏขึ้น มันฟาดเข้าใส่ภูติสวรรค์ทันที เจ้าภูติสวรรค์กรีดร้องโหยหวนและปลดปล่อยควันสีเขียวจำนวนมากออกจากร่างกาย มันกำลังล่าถอยแต่หวังหลินจะปล่อยมันหนีไปได้อย่างไรเล่า? แส้แห่งเวรกรรมรัดรอบตัวภูติสวรรค์ทันทีและดึงมันกลับมา จากนั้นหวังหลินนำธงวิญญาณพันล้านดวงออกมาและโยนภูติสวรรค์ใส่เข้าไปในผืนธงทันที
“ด้วยสิ่งนี้ โอกาสการหลอมองครักษ์เทพตนที่สองจะมีมากขึ้นอีกเยอะทีเดียว!” หวังหลินหันกลับมามองลี่หยวนและสตรีสาว
นางเผยสีหน้าหวาดกลัว อดจินตนาการไม่ได้ว่าคนผู้นี้สามารถจับภูติสวรรค์ได้ง่ายๆไปได้อย่างไร ทั้งที่ตระกูลนางใช้เวลาหลายปีกว่าจะได้มา
สีหน้าท่าทางของลี่หยวนสุดขีด ขณะที่เขาเห็นแส้ที่ปรากฏขึ้นถัดจากหวังหลิน เขาสูดหายใจหนาวเหน็บเข้าปอดและเอ่ยด้วยท่าทางอันซับซ้อน “ผู้อาวุโส พวกเราสองคน…”
“พวกเจ้าสองคนตั้งกฏเกณฑ์เพื่อวางกับดักคนอื่นนั้นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับข้า แต่เมื่อพวกเจ้าสองคนเริ่มโจมตีข้า ข้ามิอาจปล่อยพวกเจ้าไปได้ง่ายๆ!” สีหน้าหวังหลินไม่เผยความยินดีหรือโกรธเกรี้ยว แต่คำพูดนี้ทำให้ร่างสตรีสั่นเทา ลี่หยวนถอยหายใจอยู่ในใจ
เขาขบคิดอยู่สักพักขณะที่มองหวังหลินไปด้วยและเอ่ยอย่างเคารพ “ผู้อาวุโส เรื่องนี้เป็นความผิดของเรา ผู้น้อยรู้จักสถานที่ลี้ลับที่มีกฏเกณฑ์ตั้งอยู่และสันนิษฐานว่ามีสมบัติเทพอยู่ด้วย ผู้น้อยเสนอสถานที่นั้นเพื่อยุติเรื่องนี้”
สตรีด้านข้างไม่มีพลังอะไรอีกแล้วและไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยออกมา