796. ศิษย์พี่อาวุโส?
ปรมาจารย์จงเฉินสีหน้าเคร่งเครียด “ถ้าขุนนางเทพต้องการฟื้นระดับบ่มเพาะของเจ้า เจ้าจำเป็นต้องใช้พลังดั้งเดิมจำนวนมาก แทนที่จะกลืนกินเซียนในดาราจักรแห่งนี้ ไปกับข้าที่ดาราจักรพันธมิตรเซียนที่มีเซียนแข็งแกร่งทรงพลังมากดีกว่า ข้าเชื่อว่าขุนนางเทพจะใช้เวลาไม่นานเพื่อฟื้นฟูกลับมาได้เต็มเปี่ยม!”
ฉิงชุ่ยเอ่ยสงบนิ่ง “เหตุผลนี้ไม่เพียงพอ!”
“หลังเจ้าถูกผนึก แดนสวรรค์ก็เผชิญกับภัยพิบัติจนทำให้มันพังทลาย เจ้าไม่ต้องการรู้หรือว่าเกิดอะไรขึ้น? ข่าวลือว่าพันธมิตรเซียนมีเทพที่ยังมีชีวิตอยู่ ถ้าเจ้ามากับข้า เจ้าก็จะรู้ทุกอย่าง”
ฉิงชุ่ยขบคิดเงียบๆ หลังจากนั้นสักพักก็เอ่ยออกมา “ยังไม่พอ”
“ตอนที่ข้าเยาว์วัย ข้าเป็นผู้อาวุโสในพันธมิตรเซียน ในพันธมิตรเซียนนั้นมีม้วนคัมภีร์อยู่เล่มหนึ่ง ข่าวลือว่าม้วนคัมภีร์ชิ้นนี้ตกลงมาจากท้องฟ้าหลังจากแดนสวรรค์ล่มสลายและมันยังแฝงร่องรอยของแดนสวรรค์โบราณเอาไว้ ตอนที่ข้าจากมา ไม่มีใครสามารถเปิดม้วนคัมภีร์ได้เลยสักคน”
“อย่างไรก็ตาม ข่าวลือว่าม้วนคัมภีร์นั้นบรรจุเหตุผลที่แท้จริงที่แดนสวรรค์ล่มสลายเอาไว้! ทั้งหมดนี้ต้องมีบางอย่างเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของเจ้าแน่ นอกจากนั้นมันก็ยังเป็นเรื่องบัญเอิญเกินไป! หลังจากเจ้าเข่นฆ่าผ่านไปไม่ถึงร้อยปี แดนสวรรค์ก็ล่มสลาย! ถ้าเจ้าบอกว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ข้าไม่เชื่อ!”
“ฉิงชุ่ย เราไม่ใช่ศัตรูกัน! ถ้าเจ้ายังปฏิเสธกับเหตุผลพวกนี้ เช่นนั้นก็จงอย่าพูดอีกเลยและต่อสู้กันเถอะ ข้าจะไม่ยั้งมือและใช้พลังสมบัตินี้ให้เต็มที่!” ในแววตาปรมาจารย์จงเฉินกระพริบจิตสังหาร ชิ้นส่วนทั้งสี่สิบเก้าชิ้นหยุดหมุนเป็นวงกลมแต่กลับมีกลิ่นอายน่าหวาดกลัวออกมาภายใน
ฉิงชุ่ยจ้องมองปรมาจารย์จงเฉินอย่างเย็นเยียบและแผ่กระจายกลิ่นอายเย็นๆออกมา หัวใจปรมาจารย์จงเฉินหดลงและถอนหายใจ เขาได้พยายามแล้วจริงๆ ช่วงระยะเวลาหมื่นปีที่ผ่านมาเขาค้นคว้าหาบันทึกของแดนสวรรค์เพื่อหาต้นตอและผลกระทบของเหตุการณ์หลายอย่าง จนในที่สุดเขาก็ตั้งปณิธานว่าจะหลอมแดนสวรรค์และได้รับขอบเขตจวี่มาช่วยเขา
โชคร้ายที่เขาไม่คาดคิดว่าผลลัพธ์จะเป็นแบบนี้
ฉิงชุ่ยเอ่ยอย่างสงบนิ่ง “ถ้าเจ้าโกหก ข้าจะระเบิดขอบเขตจวี่ซะ!” ดวงตาขวาเรืองแสงสีแดงเข้มและยิงลำแสงสีแดงพุ่งออกมา จังหวะที่ลำแสงเข้ามาใกล้ น้ำแข็งรอบปรมาจารย์จงเฉินทั้งหมดพลันหายไป ลำแสงยิงตรงเข้าหาหนึ่งในชิ้นส่วนแดนสวรรค์ด้านหน้าปรมาจารย์จงเฉิน
หลังจากนั้นไม่นานลำแสงสายฟ้าขอบเขตจวี่ก็พุ่งออกมาจากดวงตาขวาของฉิงชุ่ยและร่อนลงบนชิ้นส่วนแต่ละชิ้น
สมบัติค่ายกลสวรรค์ทั้งมวลพลันปลดปล่อยกลิ่นอายเยือกเย็นและกระพริบแสงสีแดง สมบัติทั้งชิ้นปลดปล่อยกลิ่นอายขอบเขตจวี่ออกมา
“ขุนนางเทพสบายใจได้ ข้าไม่ใช่คนโกหก!” ปรมาจารย์จงเฉินหัวเราะพลางใช้ฝ่ามือขวาสร้างผนึกและประทับไปข้างหน้า ชิ้นส่วนทั้งสี่สิบเก้าชิ้นหมุนเป็นวงกลมกลางท้องฟ้าก่อเกิดเป็นวังวนสีดำขนาดยักษ์
“ขุนนางเทพ ไปพบสหายข้าในดาราจักรทุกชั้นฟ้ากันเถอะ จากนั้นเราค่อยเปิดทางไปดาราจักรพันธมิตรเซียน!” ขณะปรมาจารย์จงเฉินเอ่ยขึ้นมา เขาก็กำลังจะก้าวเข้าไปในวังวน
ฉิงชุ่ยก้าวเท้าไปข้างหน้าด้วยอย่างไม่ลังเล
ชั่วขณะนั้นหวังหลินกัดฟันแน่นและตะโกนออกไปไกล “เมื่อผู้อาวุโสหลอมค่ายกลสวรรค์เสร็จสิ้นแล้ว ข้าหวังว่าผู้อาวุโสจะคืนอสูรสายฟ้าข้ากลับมาเสียที!”
ปรมาจารย์จงเฉินหยุดชะงักหนึ่งจังหวะก่อนจะหันกลับมาหาหวังหลินด้วยรอยยิ้ม “ข้ายังต้องใช้อสูรสายฟ้าของเจ้าอีกสักพัก หลังจากเปิดเส้นทางและเข้าไปในดาราจักรพันธมิตรเซียน ข้าจะคืนมันให้เจ้า เจ้าเป็นคนมีชะตาต้องกันกับข้า ถ้าเจ้าสามารถออกไปจากแดนสวรรค์อัสนีด้วยความแข็งแกร่งของตัวเองและไปถึงอารามเทพอัสนีภายในหนึ่งปีด้วยป้ายสิทธิ์ของข้า เมื่อนั้นข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกหนึ่งอย่าง ข้าจะพาเจ้าไปดาราจักรพันธมิตรเซียนด้วย!”
ขณะที่เอ่ยขึ้นมา เขาตบกระเป๋าและเขาสีม่วงเงินขนาดสามนิ้วลอยออกมาหาหวังหลินทันที
ปรมาจารย์จงเฉินหันกลับมาและเข้าสู่วังวน ฉิงชุ่ยทำเช่นเดียวกัน แต่ก่อนที่เขาจะเข้าไป พลันหันกลับมาหาหวังหลินด้วยแสงลึกลับในแววตา หลังจากส่งข้อความสัมผัสวิญญาณหนึ่งออกมา เขาก็หายตัวไปในวังวน
วังวนเลือนหายไปในเสี้ยววินาทีและหวังหลินถูกทิ้งเคว้งเคว้างเอาไว้ในความว่างเปล่า
“ข้ารู้สึกถึงกลิ่นอายคุ้นเคยจากตัวเจ้า…เจ้าเรียนรู้เรียกขานสายลมและถือว่าเป็นผู้สืบทอดของอาจารย์ข้า เรียนรู้หนึ่งในหกวิชาเซียนอันยิ่งใหญ่ของอาจารย์ได้ดีทีเดียว อย่าปล่อยให้มันไร้ค่าในมือเจ้าก็แล้วกัน!”
หลังจากรับเขาสีม่วงทองเอาไว้ หวังหลินขบคิดอย่างเงียบๆหลังจากได้ยินข้อความของฉิงชุ่ย ผ่านไปสักพักเขาก็มองเขาสีม่วงทองก่อนจะเก็บมันกลับและเหาะเหินออกไป
ตอนนี้แดนสวรรค์อัสนีได้ขาดชิ้นส่วนแดนสวรรค์ไปสี่สิบเก้าแห่ง แม้ว่าวังวนจะหายไปแล้ว การล่มสลายจากก่อนหน้านี้ไม่ได้หยุดชะงัก แต่มันกลับรุนแรงขึ้นไปอีก
สายลมกรรโชกผ่านแดนสวรรค์อัสนีดุจเสียงภูติผีโหยหวน หลังจากเสียงเข้าสู่หูมันจะทำให้เกิดความรู้สึกเย็นเยือกในจิตใจ
ขณะหวังหลินเหาะเหิน เขาไม่สามารถผสานเข้ากับโลกได้เลย เขาทำได้เพียงแค่หลีกเลี่ยงรอยแยกอวกาศอย่างระมัดระวังเท่านั้นพร้อมกับเคว้งคว้างในแดนสวรรค์แห่งนี้อย่างไร้จุดหมาย
‘ประตูสวรรค์ปิดไปแล้ว เช่นนั้นข้าจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร…อีกทั้งขุนนางเทพฉิงชุ่ยก็สังเกตได้ว่าครั้งนึงข้าเคยมีขอบเขตจวี่…’
ร่างหวังหลินกระพริบวูบวาบหลบเลี่ยงรอยแยกอวกาศ จากนั้นราวกับสายฟ้าหนึ่งเส้นตีเข้าใส่ ดวงตาส่องสว่างขึ้นยมาจดจำบางอย่างที่เฉินกงฮู่บอกเขาตอนที่แนะนำแดนสวรรค์สายฟ้าให้เมื่อหลายปีก่อน
‘ตอนนี้ข้าต้องหาเฉินกงฮู่ให้เจอ!’ หวังหลินหลับตาและค้นหาเฉินกงฮู่ด้วยการใช้วิญญาณเต๋าที่เขาทิ้งเอาไว้ หลังจากนั้นก็พุ่งออกไปเขาหาทิศทางนั้น
เฉินกงฮู่รีบเหาะเหินผ่านแดนสวรรค์อย่างรวดเร็ว แม้ว่าประตูสวรรค์ถูกทำลายไปแล้ว เขาก็รู้ว่ามีอีกวิธีหนึ่งที่จะออกจากที่นี่ได้
นั่นคือค่ายกลเคลื่อนย้ายเพียงแห่งเดียวที่อารามเทพอัสนีวางทิ้งเอาไว้ ทั้งยังเป็นเหตุผลว่าทำไมเหล่าผู้ส่งสาส์นของอารามเทพอัสนีถึงสามารถเข้ามาที่นี่ได้โดยไม่ต้องผ่านประตูสวรรค์
แม้ว่าค่ายกลเคลื่อนย้ายที่อยู่ในแดนสวรรค์อัสนีจะสามารถทำให้ผู้คนออกไปได้ มันก็ยังมีขีดจำกัดใหญ่หลวง อันดับแรกคือการเคลื่อนย้ายแต่ละครั้งไม่สามารถพาคนออกไปได้มาก เรื่องที่สองคือมีแต่เพียงผู้ส่งสาส์นของอารามเทพอัสนีเท่านั้นที่สามารถใช้ได้ คนอื่นๆไม่อนุญาตให้เข้าไป ใครก็ตามที่เข้าไปจะถูกสังหารทันที!
นี่คือกฏที่เข้มงวดอย่างยิ่งนับตั้งแต่ที่ค่ายกลเคลื่อนย้ายถูกอารามเทพอัสนีวางเอาไว้ แม้จะมีคนบังเอิญเข้าไป พวกเขาก็มักจะฆ่าทันที
อำนาจแห่งอารามเทพอัสนีไม่สามารถมองข้ามได้!
ตอนนี้เขามีความสัมพันธ์ร้าวฉานกับอารามเทพอัสนี ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่มาที่นี่ก่อนหน้านี้และเลือกจะเข้าประตูสวรรค์แทน
ทว่าประตูสวรรค์ปิดไปแล้วและแดนสวรรค์กำลังเกิดการล่มสลายแพร่กระจายออกมา ไม่เพียงแต่นี่จะทำให้เฉินกงฮู่ช้าลงเท่านั้น มันยังบังคับให้เขาต้องมาหาค่ายกลเคลื่อนย้ายของอารามเทพอัสนี
“ข้าสงสัยว่านายท่านของข้าอยู่ที่ใดกัน…” เฉินกงฮู่ขบคิดอย่างเงียบๆ เขายังเชื่อว่านายท่านคงไม่แพ้