795. ข้อตกลง

ขณะกำลังงุนงงสับสน แสงสีแดงโลหิตปรากฏขึ้นและปะทุจากนัยน์ตา ปกคลุมร่างกายเขา จากนั้นบีบหินหยกสวรรค์และกลืนมันในทันที เขาจ้องปรมาจารย์จงเฉินด้วยใบหน้าดุร้าย

เมื่อปรมาจารย์จงเฉินตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ฝ่ามือขวารีบเคลื่อนไหวนำพาชิ้นส่วนสี่สิบเก้าแห่งปรากฏเบื้องหน้า ในตอนนี้ฉิงชุ่ยร้องคำรามเสียงดังเต็มไปด้วยอำนาจสวรรค์

คำรามก้องดุจประกายสายฟ้า รอยร้าวจำนวนมากปรากฏเบื้องหน้าฉิงชุ่ย ฉีกกระชากและพุ่งตรงเข้าหาปรมาจารย์จงเฉิน

ในเวลาเดียวกันสายลมหนาวเย็นไร้ที่สิ้นสุดก็ออกมาจากมิติที่ฉีกขาด สายลมก่อตัวเป็นพายุดุจความกริ้วโกรธแห่งสวรรค์และพุ่งใส่ปรมาจารย์จงเฉิน

ใบหน้าปรมาจารย์จงเฉินเปลี่ยนเป็นมืดมน พ่นลมหายใจเย็นและชิ้นส่วนพลันหมุนเป็นวงกลมจนก่อเกิดวังวนสร้างพลังดึงดูดแข็งแกร่งออกมาจากข้างใน ไม่ว่าจะเป็นรอยร้าวหรือสายลมหนาว ทั้งหมดต่างถูกดูดเข้าไปในวังวน

ปรมาจารย์จงเฉินตะโกน “ฉิงชุ่ย ข้าส่งหยกสวรรค์ไปให้ก็เพื่อช่วยเจ้าให้จำได้บ้าง! ข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย!”

หวังหลินอยู่ห่างไกลมากแต่ก็ล่าถอยแทบในทันที ฝ่ามือสร้างผนึกอย่างรวดเร็ววางกฏเกณฑ์ลงไปและเกือบเอาตัวไม่รอด ใบหน้าซีดขาวจ้องออกห่างไปไกล

“ข้าจะไปฆ่าเจ้า!” ฉิงชุ่ยพุ่งออกมาด้วยใบหน้าดุร้าย เขาพุ่งมาเร็วเกิน ยื่นฝ่ามือทำลายความว่างเปล่า ปรากฏตัวด้านหลังปรมาจารย์จงเฉิน ดวงตาแดงฉานข่วนกรงเล็บใส่ปรมาจารย์ด้วยท่าทางโหดเหี้ยม

ชิ้นส่วนแดนสวรรค์สี่สิบเก้าแห่งที่อยู่ข้างหน้าพลันไปปรากฏด้านหลังและปะทะเข้ากับแขนขวาของฉิงชุ่ย

ปัง!

แม้ฉิงชุ่ยจะแข็งแกร่งแค่ไหนเขาก็ถูกดันถอยกลับไปพันฟุต ดวงตาแดงฉานขึ้นไปอีกและเข้าสู่สภาวะประหลาด จากนั้นร้องคำรามอีกครั้งพุ่งตัวออกไป

ปรมาจารย์จงเฉินขมวดคิ้ว เขาไม่คิดว่าเจ้าหนุ่มชั่วร้ายคนนี้จะเข้าสู่สภาวะแบบนั้นหลังจากเห็นหยกสวรรค์ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เตรียมการเอาไว้ หัวใจกดต่ำลง

‘เป็นไปได้ว่าสภาวะที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้เหมือนกับตอนที่เขาประสบการเปลี่ยนแปลงและเติมเต็มด้วยความคิดชั่วร้าย?’ ปรมาจารย์จงเฉินลอบกริ้วโกรธ เมื่อฉิงชุ่ยพุ่งเข้ามาอีกครั้ง ฝ่ามือสองข้างก็สร้างผนึก ทันใดนั้นชิ้นส่วนแดนสวรรค์สี่สิบแปดชิ้นกระจัดกระจายและเรืองแสงสีทอง

แสงสีทองไขว้กันและก่อตัวเป็นค่ายกล

“ค่ายกลเทพ เปลี่ยนกฏ!” ปรมาจารย์จงเฉินตะโกน ค่ายกลทองคำปลิวออกไปและพุ่งเข้าสู่อากาศ มันล้อมรอบฉิงชุ่ยที่กำลังเข้ามา

ฉิงชุ่ยคำราม ร่างกายถูกจองจำเอาไว้ ขณะนั้นสายตาของปรมาจารย์จงเฉินส่องสว่างขึ้นและตะโกนอีกครา “หนามสังหารเทพ!”

ค่ายกลทองคำเริ่มหมุนเป็นวงกลมทันที หนามสีทองปรากฏขึ้นมาและแทงเข้าใส่ฉิงชุ่ย หนามเหล่านี้บรรจุกลิ่นอายทำลายล้าง แม้หวังหลินจะอยู่ไกลมากก็ยังรู้สึกได้

ขณะที่หนามทองนับไม่ถ้วนแทงเข้าร่างกายเขา ใบหน้าโหดเหี้ยมของฉิงชุ่ยยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น

“ตอนแรกข้าลืมไปแล้ว แต่เจ้าทำให้เข้าจำขึ้นมาได้!” ดวงตาแดงฉานของฉิงชุ่ยแฝงความโศกเศร้า ความโศกเศร้ารุนแรงจนเวลานับหมื่นปีดูด้อยไปเลย

“เรียกขานสายลม!” ฉิงชุ่ยยกแขนขวาขึ้นมาและชี้ไปที่ท้องฟ้า

ดวงตาหวังหลินพลันเบิกกว้าง เขาเห็นสายลมทมิฬรวบรวมรอบตัวฉิงชุ่ย มันก่อตัวเป็นพายุทอร์นาโดขยายออกไปไม่มีขีดจำกัด

ค่ายกลทองพลันแตกสลาย สายลมทมิฬก่อตัวเป็นมังกรดำแปดตัวกวาดผ่านไปทั่วท้องฟ้า ร่างขนาดยักษ์แต่ละตัวผสานเข้ากับความว่างเปล่าจนโผล่ออกมาแค่หัวของมันเท่านั้น เหล่ามังกรอ้าปากออกมาและพ่นสายลมเย็นเยียบเข้าใส่ปรมาจารย์จงเฉิน

ยามที่สายลมระเบิดออก ราวกับทั้งโลกไม่มีอยู่แล้วและทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในความเสียหาย

สีหน้าปรมาจารย์จงเฉินมืดมนยิ่งขึ้นและรีบล่าถอย ฝ่ามือสร้างผนึกและตะโกน “ค่ายกลเทพ รวบรวมต้นกำเนิด!” พลังดั้งเดิมจำนวนมหาศาลโผล่ออกมาจากชิ้นส่วนแดนสวรรค์ทั้งสี่สิบเก้าชิ้นเพื่อก่อตัวเป็นลำแสงสี่สิบเก้าสายพุ่งเข้าใส่สายลมเย็นนั้น

แรงระเบิดนับไม่ถ้วนกึกก้องในโลก หวังหลินรีบหนีอย่างต่อเนื่องแต่โลหิตผุดออกมาจากทวารทั้งหมด การระเบิดทุกครั้งทำให้จิตใจสั่นสะเทือน แต่ดวงตาเขาสว่างยิ่งจ้องไปที่การต่อสู้เข้มเข้นแห่งนั้น

‘เรียกขานสายลม! นี่คือพลังของเรียกขานสายลม!’

หลังเกิดการระเบิด 49 ครั้ง ปรมาจารย์จงเฉินก้าวถอย ใบหน้าซีดเล็กน้อย การจัดการค่ายกลนี้คือภาระใหญ่สำหรับเขา เดิมทีการต่อสู้กับคนเช่นฉิงชุ่ยไม่ใช่เรื่องยาก ส่วนที่ยากก็คือวิชาของฉิงชุ่ยนั้นทรงพลังเกินไป!

“นี่มันไม่ใช่วิชาเทพธรรมดาแน่นอน!” ตอนที่ปรมาจารย์จงฉิงควบคุมร่างหวังหลิน เขาไม่ได้เห็นหวังหลินใช้มัน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นมันและจึงตกตะลึงมหาศาล

“ข่าวลือว่าตอนที่แดนสวรรค์ล่มสลาย จักรพรรดิเทพป๋ายฟ่านตายอย่างแปลกประหลาด ส่วนลูกศิษย์ของป๋ายฟ่านนั้นไม่ต้องการหาเหตุผลและแก้แค้นเลยหรือ?” ปรมาจารย์จงเฉินขมวดคิ้ว เขาไม่ได้ต้องการต่อสู้กับขุนนางเทพฉิงชุ่ยเลย นี่ทำให้แผนการเดิมคลาดเคลื่อนอย่างมากเว้นแต่จะเป็นทางเลือกสุดท้าย

สายตาฉิงชุ่ยเต็มไปด้วยจิตสังหารและพุ่งมาข้างหน้า ในเวลาเดียวกันสองฝ่ามือสร้างผนึกและสัมผัสหน้าอก ผนึกเปลี่ยนไปทันทีพร้อมกับชี้ตรงท้องฟ้าและตะโกน “อัญเชิญสายฝน!”

พริบตานั้นหยาดฝนคล้ายผลึกปรากฏอยู่ภายในพื้นที่รัศมีห้าพันลี้ หยาดฝนสีแดงดุจโลหิต

หลังจากปกคลุมพื้นที่ ฝ่ามือฉิงชุ่ยสร้างผนึกชี้ออกไป “อัญเชิญสายฝน ผนึกน้ำแข็ง!”

เสียงปะทุแตกร้าวดังขึ้นมาพร้อมกับหยกน้ำทั้งหมดกลายเป็นผลึกน้ำแข็งขยายตัวอย่างรวดเร็ว พวกมันเชื่อมต่อกันและกันแพร่กระจายอย่างบ้าคลั่งพุ่งเข้าหาปรมาจารย์จงเฉินที่อยู่ตรงกลาง

“การเปลี่ยนแปลงที่น่าตกใจของเขาทำให้สูญสิ้นสติและเข่นฆ่าเทพไปนับไม่ถ้วน ในใจขุนนางเทพไม่สงสัยกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยหรือ!?”

ขณะปรมาจารย์จงเฉินร้องตะโกน ชิ้นส่วนทั้ง 49 ชิ้นรอบตัวเขาก็สร้างวังวนยักษ์ขยายตัวออกไปหลายเท่าในทันทีและยังเติบโตต่อไปเรื่อยๆ

“จากสิ่งที่ข้าค้นพบ เวลาเดียวกับที่เจ้าเป็นบ้าไป มีอีกสามคนที่ทุกข์ทรมานชะตาเดียวกันในอีกแดนสวรรค์อีกสามแห่งเช่นกัน! บางทีคำตอบอาจจะอยู่ในพันธมิตรเซียนใต้แดนสวรรค์พิรุณ หรือถ้าไม่พบคำตอบ ข้าสัญญาว่าข้าจะช่วยเจ้าอย่างดีที่สุด ไปที่แดนสวรรค์วายุและแดนสวรรค์แห่งแสงเพื่อค้นหาเหตุผล!”

ชิ้นส่วน 49 ชิ้นรอบตัวปรมาจารย์ตงเฉินหมุนวนอย่างบ้าคลั่ง แพร่กระจายและเริ่มต่อต้านน้ำแข็งจากทุกทิศทาง

ปรมาจารย์จงเฉินโกรธเกรี้ยวและตะโกน “ข้าไม่ได้กลัวเจ้า ข้าแค่ไม่ต้องการสู้กับเจ้า เหตุผลที่เจ้าสามารถทำลายผนึกออกมาได้เป็นเพราะข้าช่วยเจ้าอย่างลับๆ ไม่เช่นนั้นเจ้าจะสำเร็จได้อย่างไร!? ฉิงชุ่ย อย่าบังคับข้าให้สู้กับเจ้าเลย!”

ฉิงชุ่ยระงับจิตสังหารขณะมองปรมาจารย์จงเฉินและเอ่ยขึ้น “บอกเหตุผลมาว่าทำไมข้าต้องยกขอบเขตจวี่ให้ท่าน!”