830. แผนใหญ่

การไล่ล่าไม่หยุดลงและยิ่งเข้มข้นขึ้นไปอีก เซียนนับไม่ถ้วนไล่ตามหลังหวังหลินดุจอุกกาบาต

ร่างหวังหลินปรากฏตัวอีกครั้งในความว่างเปล่า เดินโซเซกระอักโลหิตออกมาพร้อมกับใบหน้าซีดเผือด ดวงตามิดมนแต่จิตสังหารแข็งแกร่งรุนแรงกว่า

‘ถ้าข้าไม่มีเกราะหนังเทพโบราณ ข้าคงตายไปแล้ว!’ หวังหลินพุ่งออกมาอีกหลายสิบฟุตก่อนจะผสานเข้ากับโลกและเหาะหนีไปอย่างรวดเร็ว

ด้านหน้าไม่มีการขัดขวางอีกต่อไปแล้วดังนั้นพลังดั้งเดิมในพื้นที่จึงสงบนิ่ง แต่หวังหลินไม่ได้หลบหนีจากผู้ไล่ล่าด้านหลังตรงๆ เขารู้ว่าตราบใดที่สตรีคนนั้นกำลังไล่เขามา จะต้องไล่ตามเขาทันในวันหนึ่งแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้นแม้ไม่มีสตรีคนนั้น หวังหลินก็ยังคงไม่เลือกหนีพวกเซียนไกลพอจนพวกเขาไล่ตามไม่ทัน หวังหลินมีกฏอยู่ง่ายๆว่า ถ้าคนอื่นไม่ล่วงเกินข้า ข้าก็จะไม่ล่วงเกินพวกเขา แต่ถ้าพวกเขาล่วงเกินข้า ข้าก็จะฆ่าซะ!

พวกเซียนที่ไล่ล่าได้ปะทุความระเบิดของเขาแล้ว แล้วจะปล่อยให้พวกมันไปง่ายๆได้อย่างไร?

‘ถ้าเจ้าต้องการฆ่าข้า เจ้าต้องจ่ายด้วยราคาที่เท่าเทียม!’ ดวงตาหวังหลินเย็นเยียบ ร่างกายกระพริบวูบวาบผสานตัวเข้ากับโลก

เซียนนับไม่ถ้วนไล่ล่าหวังหลินพุ่งผ่านขอบเขตระหว่างฝั่งตะวันตกและฝั่งเหนือ พวกเขาใช้วิชามากมายเร่งความเร็วตัวเองขณะไล่ตามหวังหลินไปด้วย ปลดปล่อยจิตสังหารดุจกระบี่ชักออกจากฝัก

หวังหลินปรากฏร่างในเขตเหนือ ที่นี่คือสถานที่แห่งแรกที่เขาออกมาจากดาราจักรพันธมิตรเซียน ส่งสัมผัสวิญญาณออกไปค้นหาบางอย่างโดยที่อารมณ์ไม่ผันผวนเลย

วินาทีต่อมา สีหน้าท่าทางหวังหลินเปลี่ยนไปและปรากฏระลอกคลื่นด้านหลัง หวังหลินก้าวไปข้างหน้าและหายตัวไป ขณะเหยาปิงหยุนปรากฏ หวังหลินก็หายตัวไปแล้ว

เหยาปิงหยุนเต็มไปด้วยจิตสังหาร นางพ่นลมหายใจเย็นและไล่ล่าต่อไป

ใช้เวลาไม่นานก่อนที่ลำแสงหลายเส้นจะลอยผ่านมา พวกเขาคือเหล่าเซียนและสมาชิกตระกูลเหยาที่ไล่ล่าหวังหลิน

ระหว่างทางหวังหลินไม่ได้เคลื่อนไหวไกลเกินไปเพราะเขากำลังรอคอยเซียนพวกนี้ จิตใจเต็มไปด้วยจิตสังหาร ไม่ต้องการปล่อยให้พวกเขาไปไหนสักคนและต้องการจับทั้งหมดอีกครั้ง! โดยเฉพาะสตรีเย็นชาผู้สามารถผสานตัวกับโลกได้

จากนั้นเขาถึงจะมีเวลาพัก ไม่เช่นนั้นแม้จะมีคนพวกนี้ไล่ล่าเขามา หวังหลินก็คงไม่มีเวลาพักผ่อน

หวังหลินตัดสินใจจะไม่ยอมปล่อยตระกูลของเซียนพวกนี้ไปไหน หวังหลินเตือนพวกเขาไปแล้วแต่ก็ยังมีคนมุ่งมั่นไล่ฆ่าเขา เมื่อเป็นเช่นนั้นพวกเขาจะต้องจ่ายราคาอย่างสาสม!

ขณะที่จิตสังหารก่อตัวขึ้น หวังหลินมีสายตาเย็นชายิ่งขึ้น

ในเขตฝั่งเหนือหวังหลินเริ่มปรากฏตัวมากกว่าแต่ก่อน ทุกครั้งที่ปรากฏตัวก็จะเริ่มค้นหา

ทว่าเขาถอนสัมผัสวิญญาณกลับทันทีไม่ยอมเสียวเวลาเปล่าก่อนจะผสานเข้ากับโลกอีกครั้ง ถ้าหากช้าไปเล็กน้อยสตรีคนนั้นจะไล่ตามมาทัน

เป็นผลให้ความเร็วช้าลงไปอย่างมาก พวกเซียนไล่ตามค่อยๆเหาะเหินข้ามผ่านเขตฝั่งเหนือ อย่างไรก็ตามเซียนจากเขตฝั่งเหนือเริ่มจะลังเล บางส่วนเลือกที่จะออกไป

ตอนที่เห็นดาวเคราะห์ถูกล้างบางในเขตตะวันตกทำให้พวกเขาตื่นตกใจ ทว่าแม้จะตกใจมันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบกับพวกเขาในเวลานั้น แต่ตอนนี้ถ้าซิ่วมู่เกิดบ้าคลั่งที่นี่ ผลกระทบที่ตามมาคงเหนือจินตนาการ

ด้วยความคิดนี้ในใจ สมาชิกตระกูลเซียนจากเขตเหนือจึงรั้งท้ายและจากไปอย่างช้าๆ แต่ก็ยังมีคนไล่ล่าหวังหลินอย่างไร้เดียงสาแม้ตระกูลตัวเองจะอยู่ในเขตเหนือ

หวังหลินปรากฏร่างใจกลางเขตเหนือใกล้กับห้าดาวหลัก เขาค่อนข้างคุ้นเคยกับพื้นที่แถบนี้โดยเฉพาะดาวรานหยุนที่เขามาอาศัยอยู่เกือบร้อยปี

แม้จะกลับมาที่นี่อีกครั้งเขาก็ไม่มีเวลามาอ้อยอิ่ง แพร่กระจายสัมผัสวิญญาณออกมา ดวงตาส่องสว่างเผยความตื่นเต้นขึ้นทันที

‘เจอแล้ว! มันยังอยู่ในเขตเหนือ!’

ร่างหวังหลินกระพริบวูบวาบ พุ่งเข้าหาห้าดาวหลัก

ในเขตเหนือมีสิ่งหนึ่งพึ่งปรากฏตัวขึ้นข้างๆกับห้าดาวหลัก เซียนหลายคนเห็นว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตทรงกลมขนาดใหญ่ มีหนวดนับไม่ถ้วนยื่นออกมาจากร่างของมันและน่าหวาดกลัวยิ่ง

โชคดีที่มันไม่ได้ไปทำร้ายใคร ตอนที่มันมาถึงห้าดาวหลัก ร่างมันก็ม้วนตัวกลายเป็นดาวเคราะห์ หลายปีผ่านไปเศษในอวกาศมากมายถูกดึงดูดและก่อเกิดเป็นชั้นผิวดินบางๆ มองไกลๆดูไม่ต่างอะไรกับดาวเคราะห์เซียน

ทว่าเหล่าเซียนจากเขตเหนือต่างก็รู้ว่านี่มันไม่ใช่ดาวเคราะห์เซียนและไม่ควรไปข้องเกี่ยว แม้ตอนที่พวกเขาผ่านไปยังต้องอ้อมและไม่กล้าก้าวไปบนดาวนั้น

หมอกสีดำค่อยๆล้อมรอบดาวเคราะห์อย่างหนาแน่นและปลดปล่อยกลิ่นอายเยือกเย็นออกมา หลายปีที่ผ่านมานี้ ที่นี่ได้กลายเป็นพื้นที่ต้องห้ามในเขตเหนือไปแล้ว!

มันคืออสรพิษพิฆาตจันทร์เมื่อตอนนั้น!

ในวันนี้ร่างหวังหลินปรากฏตัวนอกดาวเคราะห์ที่เกิดขึ้นจากอสรพิษพิฆาตจันทร์ เขามองมันด้วยสายตาระมัดระวังแต่ก็พุ่งเข้าไปในหมอกโดยไม่ลังเล

เมื่อเขาเข้าไปในหมอกนั้น เหยาปิงหยุนพลันปรากฏตัวขึ้นจ้องสายหมอกที่ล้อมรอบอสรพิษและขมวดคิ้วออกมา

“เขาล่อทุกคนมาตลอดทาง ดังนั้นต้องวางแผนทำอะไรบางอย่าง!” สายตาเหยาปิงหยุนส่องสว่างขึ้นราวกับสามารถแทงทะลุสายหมอกและเห็นข้างในได้

ขณะนั้นลำแสงหลายเส้นโผล่ออกมาจากระยะไกล เหล่าเซียนและสมาชิกตระกูลเหยาที่ไล่ล่าหวังหลินมาในที่สุดก็มาถึง พวกเซียนจากฝั่งเหนือที่อยู่ที่นี่กลับมีความรู้สึกไม่ดี เมื่อพวกเขาเห็นดาวเคราะห์ดวงนั้นแต่ละคนต่างมีสีหน้ามืดมน

“นี่มันไม่ใช่ดาวเคราะห์เซียนแต่เป็นอสูรประหลาด! ข้าเห็นอสูรตัวนี้เปลี่ยนเป็นดาวเคราะห์มากับตา!”

“แม้มันจะไม่มีความสามารถในการโจมตี มันก็ยังไม่ใช่เรื่องดี ซิ่วมู่ล่อเรามาที่นี่เพื่อใช้เจ้านั่นฆ่าเราหรือ?”

เหยาปิงหยุนไม่ได้ทำอะไรผลีผลามแต่ก็สังเกตอย่างระมัดระวัง

ขณะนั้นหวังหลินตรงผ่านหมอกสีดำเข้าไปและมาถึงด้านบนอสรพิษพิฆาตจันทร์ พื้นดินเต็มไปด้วยรอยร้าวและหนวดส่ายไปส่ายมาราวกับมันไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักตั้งแต่ตอนนั้น

หวังหลินเผยสายตาเยาะเย้ยและพุ่งเข้าไปในร่างอสรพิษพิฆาตจันทร์ เขาตามเส้นทางที่เคยเข้าไปก่อนหน้านี้และมุ่งตรงไปที่ตำแหน่งกระดูกของมันตั้งอยู่

‘เข้ามาโจมตีข้าสิ ตราบใดที่พวกเจ้าทั้งหมดทำให้อสรพิษพิฆาตจันทร์โกรธเกรี้ยว เช่นนั้นทุกสิ่งทุกอย่างจะถูกแก้ไข!’ แววตาหวังหลินเผยแสงหวาดกลัว