937. คุกปฐพี

ขณะควบคุมกระบี่เหิน ควบคิดหนึ่งแล่นผ่านในหัว ‘ข้าต้องหาทางทำให้อสูรเฒ่าพวกนั้นใช้พลังดั้งเดิมของตัวเองให้ไวขึ้น! อีกทั้งข้าต้องหาทางออกให้ตัวเองด้วย!’

หวังหลินตบกระเป๋าโดยไม่ลังเล กระบี่เหินมากกว่าสิบเล่มลอยออกมา เขาได้รับพวกมันมาจากสงครามก่อนหน้านี้ ฝ่ามือสร้างผนึกและควบแน่นพลังดั้งเดิมเข้าไป หากมีกระบี่เล่มไหนระเบิดก็จะทำให้เกิดความเสียหายอย่างรุนแรง

แววตาหวังหลินกระพริบเย็นเยียบพลางโบกสะบัดแขน กระบี่เหินทั้งหมดลอยออกไปดุจสายฟ้าเข้าหาจุดอ่อนไหวทั้งหมดของอสรพิษพิฆาตจันทร์ตามที่หวังหลินรู้มา

‘ด้วยวิธีนี้ ข้าสามารถทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงภายในร่างอสรพิษพิฆาตจันทร์ได้!’

วิธีนี้มีแค่หวังหลินสามารถทำได้เท่านั้น หากเป็นคนอื่นที่ไม่รู้จักเจ้าอสรพิษดีพอจะยิ่งรู้จัดอ่อนไหวของมันได้น้อยกว่านี้เพื่อเตรียมรับมือ

ขณะที่กระบี่สัมผัสวิญญาณหวังหลินเข้าไปใกล้หวังวน พลังดั้งเดิมพุ่งกระโจนออกมาจากข้างในวังวน

หวังหลินสีหน้าเปลี่ยนสี สัมผัสวิญญาณละทิ้งกระบี่เหินโดยไม่ลังเลเพื่อหลีกเลี่ยง ทว่าพลังสายนี้แข็งแกร่งเกินไป ดุนน้ำหลากที่สร้างผลกระทบต่อกระบี่ทันที

ปลายกระบี่แตกสลายทีละนิ้วไล่มาจนมิดด้าม ทว่าสัมผัสวิญญาณของหวังหลินตอบสนองเร็วกว่าจึงทิ้งกระบี่ไว้และหลบหนีมาได้

แม้จะเป็นเช่นนั้นสัมผัสวิญญาณหวังหลินยังถูกพลังดั้งเดิมเข้าสัมผัสจนแตกสลายไปก้อนใหญ่

หวังหลินใบหน้าแดงซีดและนั่งลงใกล้กระดูกอสรพิษ ใช้เวลาฟื้นฟูอยู่สักพัก

‘พลังดั้งเดิมแข็งแกร่งนั่นมันอะไรกัน หากมันไม่ได้หลุดผ่านวังวนมา สัมผัสวิญญาณข้าคงไม่มีเหลือ!’ แววตาหวังหลินกระพริบเย็นเยียบ เขารู้ว่าพลังดั้งเดิมที่พุ่งออกมานั้นเป็นแค่เศษเสี้ยว

สิ่งสำคัญกว่าก็คือวังวนแห่งนั้นมีพลังดึงดูดทรงพลังซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของวิชาเจ้าอสรพิษพิฆาตจันทร์ หากพลังข้างในต้องการออกมา มันคงถูกวังวนขัดขวางไปหลายเท่า แม้จะหลุดออกมาได้ส่วนหนึ่งก็ยังถือว่าแข็งแกร่ง

หวังหลินตบกระเป๋านำกระบี่เหินอีกเล่มออกมา ใช้สัมผัสวิญญาณห่อหุ้มเอาไว้ กระบี่เปลี่ยนเป็นลำแสงและพุ่งตรงเข้าไปอีก

ชั่วขณะต่อมาเขาก็มาถึงใกล้กับวังวนอีกครอบ กระบี่เหินหยุดชั่วขณะเพื่อสังเกตการณ์ว่าไม่มีพลังผันผวนอันใดอีก มันจึงพุ่งเข้าไป

ต้องขอบคุณพลังดึงดูดอันแข็งแกร่ง มันจึงทำให้หวังหลินเข้าไปโดยแทบไม่ได้รับผลกระทบ หลังจากที่กระบี่หวังหลินเข้าไปไม่นานก็ปรากฏในอุโมงค์ที่เขาคุ้นเคย!

วินาทีที่เข้าไปในั้น คลื่นกระแทกตามทางเดินแคบๆแห่งนี้ทรงพลังเพียงพอให้สมาธิหวังหลินหลุดลอยราวกับต้องการทำลายทุกสิ่งอย่าง

ภายใต้พายุวังวนมีหนวดหลายเส้นในอุโมงค์แตกสลาย ร่างศพจำนวนมากเปลี่ยนกลายเป็นฝุ่นผงและสลายไป

กระบี่สัมผัสวิญญาณหวังหลินเข้าไปดุจหนามทิ่มแทงและพักอยู่ใกล้กับผนังเนื้อ จังหวะที่หนวดหนึ่งในนั้นแตกสลายได้สร้างรอยเปิดขึ้นมาบนผนัง กระบี่จึงเข้าไปทันที

ด้วยการทำแบบนี้เท่านั้นจึงจะหลบเลี่ยงคลื่นกระแทกที่วังวนสร้างขึ้นมาได้

ข้างในมีสองร่างอยู่ตรงข้ามกันและกัน ทั้งคู่ใช้วิชาหลากหลายอย่างกระพริบวูบวาบ มันคือฉิงชุ่ยและมังกรทองกำลังสู้กันอยู่

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ แต่วิญญาณดั้งเดิมของซวนเป่าไม่ได้เป็นมังกรทองอีกแล้ว มันถูกหนวดสิบเส้นพัวพันเอาไว้แทน ทำให้ดวงตาปิดลงและดูเหมือนอ่อนแอมาก

พลังเทพดั้งเดิมจำนวนมากกำลังถูกหนวดพวกนั้นดูดซับ พวกมันส่ายไปมาอย่างมีชีวิตชีวา สั่นระริกมากกว่าปกติ ใครที่เห็นคงตกตะลึง

ห่างออกไปไกลมีฟองน้ำจำนวนมากล้อมรอบเย่มู่จื่อ หวู่ต้าวซานไล่ทันเขาและต่อสู้พัวพัน

อย่างไรก็ตามหลังจากหวังหลินเห็นเรื่องราวทั้งหมดนี้จึงพลันขมวดคิ้ว

อุโมงค์แห่งนี้มีความยาวแค่ครึ่งเดียวจากก่อนหน้าและสามารถเห็นปลายสุดอุโมงค์เพียงชำเลืองสายตามอง เส้นทางไปสู่ร่างเทพโบราณเด็กถูกผนึกอย่างสมบูรณ์!

หวังหลินนิ่งเงียบพลางซ่อนตัวเองและเฝ้าดูการต่อสู้อย่างระมัดระวัง

ขณะที่มังกรทองคำราม มันหมุนวนรอบตัวซวนเป่า ยันต์สีเหลืองทั้งห้าใบหมุนเป็นวงกลมรอบเศียรมังกร ฉิงชุ่ยยืนอยู่เบื้องหน้าด้วยท่าทีไม่แยแส ดวงตากระพริบสีแดงและยิงลำแสงเปลี่ยนกลายเป็นประกายสายฟ้าสีแดงวาบพุ่งเข้าใส่เจ้ามังกรทอง!

ขณะที่มังกรทองร้องคำราม เกล็ดบนร่างมันกระพริบวูบวาบ กลิ่นอายโบราณโผล่ออกมาจากเสียงคำราม “โลหะทำลาย!”

เจ้ามังกรทองร้องคำราม เกล็ดหลายร้อยชิ้นหลุดออกมาจากร่างกายและรวมตัวกัน พริบตาเดียวปรากฏกระบี่เกล็ดมังกรขึ้น!

กระบี่เล่มนี้ปลดปล่อยคลื่นแรงกดดันทรงพลังและกลิ่นอายมังกรตัวจริง มันพุ่งออกเข้าหาฉิงชุ่ย

ฉิงชุ่ยยังคงแววตาเย็นเฉียบ สายฟ้าสีแดงเข้มหนาเท่าแขนพุ่งเข้าใส่กระบี่เกล็ดทอง เพียงพริบตาเดียวทั้งสายฟ้าและกระบี่ก็เข้าปะทะกัน

แรงระเบิดสั่นสะเทือนฟ้าดินไปทั่วร่างอสรพิษและเกิดพายุกวาดผ่านอุโมงค์ทางแคบ วินาทีนี้อุโมงค์ถูกบังคับให้กว้างขึ้น ช่องว่างเปิดบนผนังเนื้อและมีโลหิตสีเขียวหยดออกมา!

มังกรทองร้องคำรามโหยหวน ถูกบังคับให้ต้องถอยจากแรงกระแทก แต่มันก็ขดตัวรอบซวนเป่าเหมือนอสรพิษและปกป้องผู้เป็นนาย

ซึ่งทำให้ร่างของมันเริ่มแตกออกเนื่องจากแรงกระแทก โลหิตสีทองสาดกระจาย

ฉิงชุ่ยถอยกลับไปเช่นกัน ชั่วจังหวะนั้นเสียงคำรามอู้อี้ดังออกมาจากภายในร่างอสรพิษ เสียงคำรามดังออกมาจากข้างในตัวมันเอง!

อุโมงค์เริ่มสั่นไหวรุนแรงและเกิดรอยร้าวขนาดใหญ่ขึ้นเหนืออุโมงค์ โลหิตสีเขียวจำนวนมากไหลออกมาพร้อมกับกลิ่นอายชั่วร้ายมหาศาล เสียงคำรามหนาแน่นยิ่งขึ้นและดูเหมือนกับต้องการพุ่งออกมาจากรอยร้าว

แววตาฉิงชุ่ยส่องสว่างขึ้นมา เขาหยุดถอยและพุ่งไปข้างหน้า เส้นผมยาวพริ้วไหวในสายลม ฝ่ามือสร้างผนึกและร้องตะโกน “ดินแดนสังหาร!”

วินาทีที่เอ่ยคำนั้น เส้นผมกระจายด้วยตัวเอง ลำแสงสีแดงปรากฏใต้ฝ่าเท้าและเริ่มแพร่กระจาย ดินแดนสังหารคือวิชาที่ฉิงชุ่ยสร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง

ลำแสงสีแดงใต้ฝ่าเท้าแพรวพราวยิ่งและเมื่อมันส่องไปบนมังกรทอง แทบทำให้เจ้ามังกรมีสีสันที่แตกต่าง

ขณะฉิงชุ่ยเข้าไปใกล้ เศษดวงวิญญาณนับไม่ถ้วนโผล่ออกมาจากแสงสีแดง พวกมันมีมากมายมหาศาลซึ่งแสดงให้เห็นถึงการเข่นฆ่าของฉิงชุ่ย

เจ้ามังกรทองร้องคำรามใส่ฉิงชุ่ย ยันต์เซียนห้าใบเหนือศีรษะหมุนวนอย่างรวดเร็วและร้องคำรามออกมา

‘โลหะทำลาย พฤกษาลงโทษ วารีบรรณาการ อัคคีพิษ กลบปฐพี ห้าธาตุผกผัน!’

ยันต์ห้าใบรอบเศียรของมันหยุดหมุน ตกลงประทับใส่เศียรของมันดุจเส้นด้ายทีละชิ้น

กลิ่นอายทรงพลังยิ่งยวดระเบิดออกมาจากมังกรทอง จากนั้นมันมองเข้าหาฉิงชุ่ย อ้าปากพ่นลำแสงห้าสายทันที ลำแสงทั้งห้าสายนี้เปลี่ยนกลายเป็นโลหะเหลว ไม้แห่งการลงโทษ สายน้ำบรรณาการ พิษอัคคีซ่อนและปฐพีฝังเทพ!

เมื่อห้าธาตุผกผันจึงดูเหมือนพื้นที่แยกตัวออกมาและมีโลกเป็นของตัวเอง! กระทั่งเย่มู่จื่อและหวู่ต้าวซานที่กำลังต่อสู้กันไกลๆยังต้องถอยและมองเข้ามา

ฉิงชุ่ยกระพริบแววตาเย็นเฉียบ ดินแดนสังหารใต้ฝ่าเท้าเคลื่อนไหว ยกแขนขวาขึ้นมากดลงไป “คุกปฐพี!”

หกวิชาของจักรพรรดิเทพป๋ายฟ่านคือพื้นฐานของฉิงชุ่ย แต่เขาเป็นคนมีพรสวรรค์สูงส่งและสร้างวิชาเทพของตัวเองขึ้นมา พื้นฐานทั้งหมดอยู่บนดินแดนสังหารของเขา เปิดขึ้นมาอีกจักรวาลและเปลี่ยนพื้นดินให้กลายเป็นแหล่งจองจำ!

ทุกหนแห่งที่มันผ่านไปจะกลายเป็นสถานที่จองจำอยู่ในใจ!

ไม่ว่าจะมีวิชาน่าอัศจรรย์เพียงใด ก็ไม่สามารถหนีพ้นคุกปฐพีนี้ไปได้ วินาทีที่ฉิงชุ่ยชี้ออกไป พลังอำนาจแห่งกฏอันทรงพลังปรากฏขึ้นมา มันคือกฏแห่งการจองจำ!

วินาทีนั้นฉิงชุ่ยอยู่ใจกลาง ทุกสิ่งทุกอย่างถูกพลังผนึกล่องหนเข้าปกคลุม กระทั่งห้าธาตุผกผันยังถูกติดกับ

ฉิงชุ่ยเคลื่อนร่างดุจสายฟ้า เข้ามาใกล้มังกรทอง ฝ่ามือยื่นออกไปคว้าวิญญาณของซวนเป่าที่ถูกห่อหุ้มไว้ในมังกรทอง

เพียงสั่นฝ่ามือ หนวดนับไม่ถ้วนรอบซวนเป่าก็แตกสลาย โลหิตสีเขียวจำนวนมากสาดกระจายไปทั่วทุกที่

ซวนเป่าหลับตามานานพลันลืมตาขึ้นมาและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนแค่ไหนก็ไม่สามารถหนีรอดฝ่ามือดุจกรงเล็บเหล็กของฉิงชุ่ยไปด้วย

ฉิงชุ่ยกำลังจะจากไปแต่ทว่ากลิ่นอายชั่วร้ายพุ่งออกมาจากรอยร้าวเบื้องบน มันก่อตัวเป็นแขนสีแดงโลหิตและเข้ากระแทกใส่ร่างฉิงชุ่ยตรงๆ

ด้านบนกลิ่นอายชั่วร้ายหนาแน่น มันแฝงกลิ่นอายอสรพิษพิฆาตจันทร์เอาไว้ด้วย

แขนข้างนี้รวดเร็วเกินไปและบรรจุพลังอำนาจทำลายวิชาทุกอย่าง พริบตาเดียวที่เข้าปะทะใส่ร่างฉิงชุ่ยจึงทำให้เขาต้องสั่นสะท้าน แม้ฉิงชุ่ยจะมีระดับบ่มเพาะอันแข็งแกร่งก็ไม่สามารถทนต้านได้และกระเด็นกลับไป กระอักโลหิตคำโตออกมา

ขณะเดียวกันแขนข้างนั้นคว้าวิญญาณของซวนเป่าและดึงมันกลับ มันกำลังจะกลับเข้าไปในรอยร้าว

เสี้ยวนาทีนี้ฉิงชุ่ยยังคงมีสายตาไม่แยแสพลันเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ซวนเป่าคือเบาะแสเดียวของเขาในการจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับแดนสวรรค์ ทว่าตอนนี้กลับมาถูกใครบางคนฉกฉวยออกไป นี่ทำให้ฉิงชุ่ยบ้าคลั่ง

ต้องกล่าวว่าแม้กระทั่งป๋ายฟ่านก็ไม่กล้าทำให้ฉิงชุ่ยโกรธ เขารับฉิงชุ่ยเป็นศิษย์แทนและทำให้ฉิงชุ่ยเป็นหนี้เขา แม้กระทั่งผู้คนลึกลับที่ปรมาจารย์จงเฉินเคารพอย่างมากยังไม่ต้องการไปก่อเรื่องกับฉิงชุ่ย

แต่บัดนี้ความโกรธของฉิงชุ่ยระเบิดขึ้นเมื่อซวนเป่าถูกช่วงชิง!