ตอนที่ 1089 : บ้านของข้า คือดาวเคราะห์  โลก

มีอาหารอร่อยมากมายจากอาณาเขตต่างๆ ในจักรวาลแต่ หลัวเฟิง ไม่ได้แตะต้องมันเลยสักนิด ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล เทไวน์แล้วมองมาที่เขา

“เจ้าแห่งจักรวาลระดับสูง?” ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล พูดขึ้น “ข้ารู้ว่าร่างอมตะของเจ้านั้นเทียบได้กับอัศวินอวกาศและร่างมหาสมุทรของเจ้าก็เป็นแหล่งพลังอมตะที่ไม่รู้จบ ร่างอสูรเขาทองของเจ้า ตัวยาวกว่า 600 ไมล์ ด้วย สมบัติต่างๆ…แม้แต่เจ้าแห่งจักรวาล ก็ยากที่จะฆ่าเจ้าได้ แต่มันไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะไปถึงระดับนั้นได้”

แต่ หลัวเฟิง ยังคงมองอาจารย์ตัวเองอย่างมั่นคง

ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล จ้องกลับมายัง หลัวเฟิง

“เจ้าแน่ใจรึ?” เขาถามขึ้นมา

หลัวเฟิง พยักหน้า “ใช่”

“เจ้าฆ่าอัศวินอวกาศของเผ่าพันธุ์อื่นไปหมดรึ?” ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา

หลัวเฟิง พยักหน้า

ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล ยังคงจ้อง หลัวเฟิง เขาได้เห็นการเติบโตของหลัวเฟิง และมันเกินกว่าที่เขาคาดไว้ถึงความเร็วในการพัฒนาของหลัวเฟิง สิ่งที่ หลัวเฟิง พูดเมื่อตะกี้นั้นน่ากลัวแต่ ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล พบว่ามันเป็นเรื่องที่เชื่อได้หากนับความสัมพันธ์ที่มีมากว่า 100,000 ปี

“เราจะคุยเรื่องนี้กันทีหลัง!” ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล ส่ายหน้า “หลัวเฟิง ข้าเป็นอาจารย์ของเจ้า เชื่อใจข้าได้ ข้าจะทำเพื่อผลประโยชน์ของเจ้า”

“โปรดว่าต่อ อาจารย์” หลัวเฟิง พูดขึ้น

“หินกระจกนี้เกี่ยวข้องกับสมบัติที่แท้จริงซึ่งสำคัญที่สุด…ตั้งแต่ดวงดาวดั้งเดิมได้เปิดออก” ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าแห่งจักรวาล และ ผู้ก่อตั้งขวานยักษ์ เจ้าน่ะมีหินกระจก แม้ว่าพวกเขาจะไม่บังคับให้เจ้ามอบหินให้กับพวกเขาแต่พวกเขาก็ไม่พอใจหากเจ้าไม่ทำแบบนั้น เจ้านั้นคือหนึ่งในระดับสูงของเหล่าหมู่มนุษย์และมันคงไม่ฉลาดหากเจ้าทำให้พวกเขาไม่พอใจในตอนนี้”

หลัวเฟิง พยักหน้า

“แม้ว่าเจ้าจะมีพลังของเจ้าแห่งจักรวาลระดับสูง ก็ตาม” ผู้นำเมืองแห่งความสับสน พูดต่อ “มันไม่ได้ช่วยอะไรเจ้ามาก ครึ่งหนึ่งของสิ่งมีชีวิตที่เข้าไปใน วิหารแห่งการแจกแจง นั้นเป็นเจ้าแห่งจักรวาลระดับสูง และมันอาจจะมีมากกว่าหนึ่งหรือสองที่เป็นเจ้าแห่งจักรวาลระดับสูงสุด! จาก 36 ประตูที่มอบให้มา พลังนั้นถือว่าเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด มันต้องเป็น เจ้าแห่งจักรวาล หรือแม้แต่ เจ้าแห่งจักรวาลระดับสูงสุด ที่สู้กันเพื่อสมบัติที่แท้จริง! แม้แต่เจ้าคนที่แข็งแกร่งระดับเจ้าแห่งจักรวาล ก็ต้องพ่ายแพ้”

ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล มองไปที่ หลัวเฟิง แต่ หลัวเฟิง ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“หากเจ้ายังยืนกรานว่าจะเข้าไป” ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล “ไม่ใช่แค่เจ้าทำให้ เจ้าแห่งจักรวาล ไม่พอใจแต่เจ้าจะไม่สามารถได้สมบัติที่แท้จริงมาเช่นกัน ทำไมถึงต้องทำแบบนั้นด้วย?”

เขาเริ่มบทสนทนาจากมุมมองเพื่อเผ่าและตอนนี้ก็พยายามทำให้ หลัวเฟิงหวั่นไหวจากสิ่งที่ต้องชดใช้และผลประโยชน์ที่ได้มา เขามีเพียงเป้าหมายเดียวนั่นคือกล่อม หลัวเฟิง ให้ส่งหินกระจกมา

“นอกจากนี้” เขาพูดต่อ “เผ่าของเราก็จะทำมันเพื่อเจ้า ยังไงซะเจ้าก็เป็นเจ้าของหินกระจก เจ้าคิดว่าหินนี่มีค่ามากแค่ไหน? 20 คะแนนสมบัติที่แท้จริง? 30 คะแนน? เผ่าของเราแน่นอนว่าต้องตอบแทนเจ้าหากเจ้ามอบมันมา”

หลัวเฟิง อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ถ้ามันเป็น เจ้าแห่งจักรวาล ที่ได้หินนี่มา มันคงไม่ได้มีปัญหามากแบบนี้ เผ่าคงคุยกับเขาอย่างสุภาพ เพราะเขามีแววว่าจะเป็นหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งขึ้นในเผ่า หาก หลัวเฟิง เป็นเพียง อัศวินอวกาศ ท่าทีของอีกฝ่ายอาจจะต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่เขาได้หินกระจกนี้มาด้วยตัวเอง!

หินนี่เป็นของเขา!

ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล มองไปที่ หลัวเฟิง “ข้าหวังว่าเจ้าจะส่งมันมา”

หลัวเฟิง คงไม่หวั่นไหวอะไรหาก เจ้าแห่งจักรวาล คนอื่นมากล่อมเขา แต่นี่เป็น ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล ที่ใจดีกับเขามาตลอด

“อาจารย์ ท่านบอกว่าเผ่าของเราจะชดเชยให้ข้าหากข้าส่งมันให้กับเผ่างั้นรึ?” หลัวเฟิง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ข้าไม่ได้ต้องการอะไรมาก…ข้าจะส่งหินกระจกนี่ให้หากข้าได้ครึ่งหนึ่งของความเป็นเจ้าของโลกกลับมา! ซึ่งหมายความว่าข้าต้องการโลก ดาวเกิดของข้ากลับมา!”

“นั่นเป็นเงื่อนไขเดียวงั้นรึ?”

“หากท่านตกลง” หลัวเฟิง พูดขึ้น “ข้าจะส่งหินกระจกนี้ให้กับเผ่าของเรา ข้าไม่ได้ต้องการอย่างอื่นนอกจากสิทธิ์ความเป็นเจ้าของครึ่งหนึ่งของโลก ถ้าท่านปฏิเสธ งั้นข้าก็จะไม่มอบหินนี่ให้”

ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล อึ้งไป “โลก?”

“ใช่ โลก” หลัวเฟิง พยักหน้า

ทั้งสองต่างก็เงียบและมองหน้ากัน

“เจ้าต้องการโลกกลับไปงั้นรึ?” ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล พูดขึ้นหลังจากที่เงียบมาสักพัก “เจ้าจะทำยังไงกับผู้อพยพจากดาวเคราะห์อื่น?”

“ตอนที่ข้าเสียความเป็นเจ้าของไปครึ่งหนึ่งกับ 5 หมื่นล้านองค์ประกอบผสม” หลัวเฟิง พูดขึ้น “ข้าได้ยอมให้ผู้อพยพมากมายมาอาศัยอยู่ในท้องทะเลและเมืองลอยฟ้าเหนือทะเลแต่พวกเขาเป็นพวกอพยพไม่ใช่ชาวโลก! โลกแต่เดิมเป็นของเราชาวโลกและมันเป็นดาวเกิดของข้า ข้าจะบอกกับพวกอพยพเหล่านั้นว่าที่ดินและทะเลนั้นเป็นของชาวโลก!”

เขาทำได้แค่ทิ้งสิทธิ์ครึ่งหนึ่งไปภายใต้การโดนกดดัน!

แต่ หลัวเฟิง ได้รอที่จะทวงมันกลับมา!

ในอดีตผู้อพยพเริ่มหยิ่งทะนงมากขึ้นและ หลัวเฟิง ทำได้แค่หยุดไม่ให้พวกนั้นทำตัวหยิ่งยะโส แต่ผู้อพยพนั้นดูถูกชาวโลกจาก

ก้นบึ้งหัวใจ ดาวเคราะห์สีฟ้านี้เป็นของชาวโลกแท้ๆ!

“เจ้าต้องการไล่พวกเขาออกมางั้นรึ?” ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหลกระซิบ

“อาจารย์ ข้าได้แลกมันกับ 5 หมื่นล้านองค์ประกอบผสม เท่านั้น” หลัวเฟิง ยิ้มออกมา “5 หมื่นล้านองค์ประกอบผสม นั้นไม่ได้มีค่าเท่ากับสมบัติ ข้าได้เสนอหินกระจกให้แล้ว! หากท่านคำนวณถึงผลประโยชน์มันก็มากกว่าเป็นล้านเท่า!”

“ข้าเข้าใจ” ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล พยักหน้า “ข้าตัดสินใจเรื่องนี้ไม่ได้แต่ข้าจะให้คำตอบเจ้าในไม่ช้า”

“ได้” หลัวเฟิง พยักหน้า

หลัวเฟิง ไม่ได้โง่และไม่ใช่คนโง่ที่จะยอมเสียสละเพื่อเผ่าพันธุ์ เขาจะไม่ยอมทิ้งของมีค่าเพื่อแข็งแกร่งขึ้น!

ตั้งแต่ที่ หลัวเฟิง ได้ก้าวออกมาจากดาวโลก เขาก็ได้แบกรับหน้าที่ของชาวโลกเอาไว้!

โชคชะตาและอนาคตของชาวโลกนั้นขึ้นอยู่กับเขา ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้ยอมทิ้งโอกาสแข็งแกร่งกว่าเดิม นอกจากนี้เขายังได้รับหินกระจกมาด้วยตัวเอง!

วิหารแห่งการแจกแจง นั้นเป็นของมีค่าที่สุดตั้งแต่ที่ดวงดาวดั้งเดิมได้เปิดมา!

หลัวเฟิง อยากไปที่นั่นจริงๆ แต่อาจารย์ได้ขอเขาด้วยตัวเองและอาจารย์นั้นจริงใจ การเอาโลกกลับมานั้นเป็นฝันที่สำคัญมากกว่าสำหรับ หลัวเฟิง!

เทียบกับการเอาโลกกลับมาแล้วหินกระจกนั้นมีค่าน้อยกว่ามาก

การเอาโลกกลับมานั้นไม่ใช่งานที่ง่ายในแผนของข้า หากข้าใช้โอกาสนี้ในการเอาโลกกลับมา ข้าก็ไม่สนเรื่องหินกระจก หลัวเฟิง คิด

เผ่าและโลก จากที่ หลัวเฟิง รู้สึกว่ามันเป็นของเผ่ามนุษย์ เขานั้นรู้สึกกับโลกมากกว่า!

เขาคือผู้นำคนแรกของโลกและแบกรับโชคชะตาของโลก!

เขาคือสมาชิกของเผ่ามนุษย์ นอกจากนี้หินกระจกก็ยังเป็นแค่ของบางอย่างที่ทำให้มนุษย์แข็งแกร่งขึ้น มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับโชคชะตาของเผ่ามนุษย์…เขาไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้เลย

******

แสงดาวส่องประกายออกมาพร้อมกับ เจ้าแห่งจักรวาล หลายคนที่นั่งอยู่ทั้งสองฝั่งของม้านั่ง

“เขาตกลงรึเปล่า โกลาหล?”

“มันมีเรื่องอะไร? หลัวเฟิง ปฏิเสธเจ้าที่เป็นอาจารย์ของเขารึ?”

“เขาจะปฏิเสธได้ยังไง? มันคงไร้ค่าหากจะทิ้งหินกระจกไว้กับเขา! ข้าจะไปคุยกับเขาเองหากเจ้าล้มเหลว”

ผู้ก่อตั้งขวานยักษ์ มองไปรอบๆ และ เจ้าแห่งจักรวาล ต่างก็เงียบ

“โกลาหล บอกพวกเขาไป” ผู้ก่อตั้งขวานยักษ์ พูดขึ้น

“หลัวเฟิง ตกลง” ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล มองไปรอบๆ “แต่เขามีหนึ่งเงื่อนไข”

“ดี”

“เขาตกลงรึ?”

“มันดีที่เขาตกลง! สำหรับเงื่อนไขแล้ว เราค่อยชดเชยให้เขา”

“เงื่อนไขของเขาคืออะไร?”

เจ้าแห่งจักรวาล บางคนถามขึ้นมา บางคนมองไปที่ ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล เขาคงไม่เรียกคนอื่นๆ มาหากไม่ใช่เรื่องสำคัญ

ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล พูดต่อ “เงื่อนไขของเขาตรงไปตรงมา…เขาต้องการความเป็นเจ้าของอีกครึ่งหนึ่งของโลก โลกนั้นคือดาวเกิดของเขา! เราได้เอาโลกมาแลกกับ เงิน 5 หมื่นล้านองค์ประกอบผสม และหลังจากนั้นขุมอำนาจอื่นๆ ก็สามารถส่งคนตัวเองไปยังโลกได้ ตอนนี้เขาต้องการโลกกลับคืน”

“แล้วตัวแทนของตระกูลอื่นๆ ล่ะ?” เสียงอันเย็นชาพูดขึ้นมา

“หลัวเฟิง ต้องการไล่ตัวแทนพวกนั้นออกจากโลกและเหลือไว้เพียงแต่ชาวโลก” ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหล พูดขึ้น

“ไม่มีทาง!”

“แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่ต้องคิด”

“เป็นไปไม่ได้!”

เจ้าแห่งจักรวาล ต่างก็บอกความเห็นตัวเองออกมากันทีละคนด้วยความหงุดหงิด โลกนี้ได้สร้างความสนใจในตอนที่ถูกค้นพบ…แต่ในตอนที่ ผู้ก่อตั้งขวานยักษ์ ถือว่าโลกเป็นดาวที่พิเศษที่สร้างโดย อาจารย์ขุนเขาผู้ยิ่งใหญ่ เจ้าแห่งจักรวาล ก็ได้แต่สงสัย พวกเขาตระหนักกันได้ว่าโลกนั้นล้ำค่าแค่ไหน

แต่หลังจากผ่านไปแสนปี ตัวแทนหลายรุ่นจากดาวอื่นก็ได้กำเนิดขึ้นมาบนโลกและตัวแทนทั้งหมดที่เกิดมานั้นก็มีความเข้าใจและนิสัยที่ดีซึ่งจะนำไปสู่โอกาสที่สูงขึ้นที่จะเป็นผู้แข็งแกร่ง และผู้มีพรสวรรค์!

‘นิสัย’ คือคุณสมบัติอย่างหนึ่งที่โผล่มาตอนเริ่มฝึกแต่ยิ่งมีมันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งสำคัญมาเท่านั้น!

นี่ทำให้ เจ้าแห่งจักรวาล แปลกใจ ช่างเป็นดาวเคราะห์ที่น่าแปลกใจจริงๆ…โลก!

ท่านผู้ยิ่งใหญ่ นี้ช่างประสบความสำเร็จจริงๆ!

ลูกหลานที่เกิดขึ้นมาบนโลกนั้นมีจิตวิญญาณที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิงซึ่งทำให้พวกเขามีอารมณ์ที่ดีกว่า สำหรับแสนปีที่ผ่านมามันได้มีกลุ่มอัจฉริยะและผู้แข็งแกร่งจำนวนมากและยังมีระดับขอบเขตนับไม่ถ้วน

เมื่อเวลาผ่านไปโลกนั้นอาจจะกลายเป็นตระกูลที่แข็งแกร่งภายในเผ่ามนุษย์เหมือนกับ เผ่าพันธุ์เปลวเพลิง และหากเทียบกับ เผ่าพันธุ์เปลวเพลิง ชาวโลกนั้นมีแววเติบโตที่ดีกว่า!

“ไม่มีทาง!” เจ้าแห่งจักรวาล พูดขึ้น

“นั่นคือสิ่งที่ทำให้ดาวเคราะห์นี้พิเศษ มันล้ำค่า!”

“บอกให้เขาเปลี่ยนเงื่อนไขซะ”