ตอนที่ 1264 ขวานยักษ์ตาย?

บรรพบุรุษจักรพรรดิบูรพาปิดตาอ่านข้อมูลจากหินความทรงจำ

เจ้าแห่งจักรวาลดาวเหนือที่แท้จริงกำลังเป็นกังวล เขารู้ดีว่าบรรพบุรุษของเขาให้ความสำคัญกับข้อมูลนี้มากแค่ไหน มันจะเป็นปัญหาหากมีสิ่งผิดพลาดเกิดขึ้น

เจ้าแห่งจักรวาลดาวเหนือที่แท้จริงคิด “ท่านบรรพบุรุษไม่ปรากฏตัวบ่อยมากนัก แต่เขากลับปรากฏตัวอยู่หลายครั้งในช่วงเวลาของมรดกสายน้ำวูดูวง และยังพูดถึงการแลกเปลี่ยนอย่างเต็มใจด้วยทุกอย่าง ข้าหวังว่าหินความทรงจำจะทำให้เขาพอใจ”

บรรพบุรุษจักรพรรดิบูรพานั้นอ่านข้อมูลรวดเร็วกว่าหลัวเฟิง เขาไม่ได้สนใจสิ่งที่อยู่ระดับต่ำ เขามุ่งไปที่ระดับของเจ้าแห่งจักรวาลชั้นยอดขึ้นไป

บรรพบุรุษจักรพรรดิบูรพาเปิดตาขึ้นพร้อมกับสายตาที่แสดงความโกรธ

“ท่านบรรพบุรุษ?” เจ้าแห่งจักรวาลดาวเหนือที่แท้จริงกล่าว

“ไอ้เจ้ามนุษย์ทางช้างเผือก” บรรพบุรุษจักรพรรดิบูรพากัดฟันพูด

“ท่านบรรพบุรุษ เกิดอะไรขึ้นกับหินความทรงจำนี้” เจ้าแห่งจักรวาลดาวเหนือที่แท้จริงกังวลมาก

“หินความทรงจำนี้ได้ใส่ข้อมูลที่เกินกว่าระดับเจ้าแห่งจักรวาลชั้นยอด และก็มีปริมาณที่มาก แต่ว่าประสบการณ์ฝึกฝนในหินความทรงจำนี้มีความซับซ้อนน้อยกว่าข้า มันเป็นวิธีการฝึกฝนที่พิเศษ แต่ก็ไม่ถึงระดับของข้า มันไร้ค่ำ” บรรพบุรุษจักรพรรดิบูรพาส่งเสียงจนเกิดการสั่นสะเทือนไปรอบๆ

เจ้าแห่งจักรวาลดาวเหนือที่แท้จริงพูดออกมาอย่างรุนแรง “ท่านบรรพบุรุษ เจ้ามนุษย์นั้นกล้าที่จะหลอกพวกเรา เราต้องทำให้มันเสียใจกับสิ่งที่ทำ”

“จะทำยังไง เจ้าจะไปจักรวาลดั้งเดิมงั้นรึ”

เจ้าแห่งจักรวาลดาวเหนือที่แท้จริงไม่อาจที่จะตอบกลับได้ ไม่มีสิ่งมีชีวิตยิ่งใหญ่จากยุคกำเนิดอื่นกล้าบุกเข้าไปยังจักรวาลดั้งเดิม มันเป็นเหมือนกับการฆ่าตัวตายถ้าพวกเขาทำมัน

“เราจะปล่อยสมบัติแท้จริงสูงสุดสองอย่างไปเช่นนั้น”

บรรพบุรุษจักรพรรดิบูรพากำลังคิดอยู่เงียบๆ เจ้าแห่งจักรวาลดาวเหนือที่แท้จริงอาจลำบากใจเกี่ยวกับสมบัติแท้จริงสูงสุดทั้งสอง แต่กับบรรพบุรุษนั้นไม่มีค่าอะไรเลย สิ่งที่เขาให้ความสนใจคือหินความทรงจำ และประสบการณ์ฝึกฝนอันยาวนาน แต่ระดับการฝึกฝนในหินความทรงจำไม่ได้เทียบเท่ากับของเขา ความหวังที่เขามีได้หายไป และเขาก็ปล่อยมันไปไม่ได้ แล้วเขาจะเปิดเผยเรื่องนี้กับหลัวเฟิงได้อย่างไร

บรรพบุรุษจักรพรรดิบูรพาเข้าใจว่าหลัวเฟิงนั้นไม่สามารถอ่านความทรงจำในระดับที่เกินกว่าเจ้าแห่งจักรวาลชั้นยอดได้ ซึ่งทำให้หลัวเฟิงไม่เข้าใจว่าระดับการฝึกฝนนั้นมีความซับซ้อนเพียงใด

“บางทีอาจะเป็นเพียงแค่โชคร้าย หรือว่าบางทีเขาจะมีหินที่มีประสบการณ์ฝึกฝนที่สูงยิ่งกว่านี้” บรรพบุรุษจักรพรรดิบูรพายังคิดอย่างมีความหวัง

เหรียญสื่อสารปรากฏขึ้นมาในมือของเขา เขาส่งข้อความไป “หลัวเฟิง”

———-

หลัวเฟิงกำลังนั่งดื่มอย่างสงบในวังผู้นำเมือง อีกด้านหนึ่งของระเบียง ผู้นำเมืองกำลังยืนพิงราวกันและมองออกไปไกล

หลัวเฟิงที่ดูผ่อนคลายแต่ความจริงแล้วนั้น กว่า 99% ของจิตใจของเขากำลังอยู่ภายในพื้นที่สืบทอดของเรือสุสาน ร่างแยกของเขาในเหวลึกที่เก้าที่ใช้เรียนรู้ เส้นทางสัตว์เทพได้สลายไปแล้ว เทคนิคชั้นยอดที่อยู่ภายในเหวลึกที่เก้าสามารถพบได้ในมรดกของสายน้ำวูดูวง และเขายังสามารถหาการแกะสลักที่ดีกว่าและมีรายละเอียดที่ครอบคลุมยิ่งกว่าในการพัฒนาเป็นเจ้าแห่งจักรวาลได้อย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะถึงขีดจำกัดและฝึกฝนได้เพียงพอก็ยังอาจต้องใช้เวลาหลายยุคเพื่อที่จะพัฒนา ถ้าเขาโชคดีก็สามารถที่จะประสบความสำเร็จได้ในทีเดียว

เวลาในพื้นที่สืบทอดมีความเร็วกว่าภายนอก 1 หมื่นเท่า หลัวเฟิงที่ใช้เวลาในนั้นหนึ่งปีก็เท่ากับหนึ่งยุคในภายนอก แม้ว่ามันจะใช้เวลานานที่จะพัฒนาแต่ด้วยสิ่งนี้เขาจะพัฒนาได้ในไม่กี่ทศวรรษ

“เหรียญที่ได้มาจากเจ้าแห่งจักรวาลดาวเหนือที่แท้จริงงั้นเหรอ ทำไมเขาถึงติดต่อมาตอนนี้…มันคงจะเป็นเรื่องของหินความทรงจำ”

หินความทรงจำทั้งสามที่หลัวเฟิงได้เตรียมไว้นั้นเป็นประสบการณ์ฝึกฝนที่สูงกว่าระดับเจ้าแห่งจักรวาลชั้นยอด แต่มันไม่ได้อยู่ในการสืบทอดหลักจึงยังไม่มีความซับซ้อน มันแตกต่างจากการสืบทอดหลักของสายน้ำวูดูวง

หลัวเฟิงยกมือขึ้นและเหรียญปรากฏขึ้นมาบนฝ่ามือ

หลัวเฟิงรับข้อความ “ข้า หลัวเฟิง”

“ดาวเหนือ” หลัวเฟิงตอบกลับ

“ข้า จักรพรรดิบูรพา”

หลัวเฟิงตะลึง สิ่งมีชีวิตเก่าแก่ที่สุดของมหาสมุทรจักรวาล แล้วถ้าคิดถึงขนาดจักรวาลแล้ว เขาจะต้องเป็นผู้ทรงพลังที่สุดในมหาสมุทรจักรวาล

“ข้าไม่อยากจะเชื่อว่าบรรพบุรุษจักรพรรดิบูรพาจะทำการติดต่อกับข้าโดยตรง มันเป็นเกียรติของข้า” หลัวเฟิงกล่าว

“มนุษย์ทางช้างเผือก”

“สมบัติแท้จริงสูงสุดทั้งสองเป็นอย่างไร”

“ยอดเยี่ยมมาก” หลัวเฟิงตอบ

“มีเพียงสิ่งเดียวที่หนึ่งในนั้นเป็นประเภทโจมตี มันจะดีกว่ามากที่จะเป็นประเภทวังหรือพื้นที่”

“ข้าได้ทำตามข้อกำหนดของเจ้าแล้ว แต่เจ้าก็ยังไม่ได้พบกับข้าเลย แม้ว่าหินความทรงจำที่เจ้าให้มาจะมีประสบการณ์ฝึกฝนที่เหนือกว่าเจ้าแห่งจักรวาลชั้นยอด แต่มันยังน้อยเกินไป มันจึงยังไร้ประโยชน์สำหรับข้า”

“ ข้าต้องขอโทษด้วย ข้าไม่สามารถที่จะอ่านเนื้อหาที่เหนือกว่าระดับเจ้าแห่งจักรวาลชั้นยอดได้ ข้าจึงไม่มีทางรู้ว่ามันมีความซับซ้อนเพียงใด ข้าจึงไม่สามารถที่จะโต้แย้งอะไรกับท่านได้”

“เจ้ากำลังบอกว่าข้าโกหก?” บรรพบุรุษจักรพรรดิบูรพามีน้ำเสียงโกรธ

“ไม่ใช่เช่นนั้น ข้าเพียงแค่บอกว่าหินความทรงจำนั้นมีประสบการณ์ที่เหนือกว่าระดับเจ้าแห่งจักรวาลชั้นยอด”

“ข้าขอรับประกันด้วยชื่อเสียงของข้าว่าประสบการณ์ในหินความทรงจำนั้นมีระดับที่ต่ำกว่าข้า มันไร้ประโยชน์กับข้า ข้าต้องการให้เจ้ามอบหินความทรงจำอีกหนึ่งโดยที่ข้าไม่จำเป็นต้องประกันด้วยสมบัติใดๆ”

หลัวเฟิงตกใจที่บรรพบุรุษจักรพรรดิบูรพาได้พูดถึงชื่อเสียงของตัวเอง แล้วเขาก็เข้าใจแล้วว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการแลกเปลี่ยนหินความทรงจำกับสมบัติอีกต่อไป

“ข้าคงทำแบบนั้นไม่ได้ สิ่งแรกคือข้าไม่รู้ว่าท่านกำลังพูดความจริงหรือไม่ ข้าไม่สามารถมอบหินความทรงจำชุดที่สองให้โดยไม่ได้รับผลตอบแทนใดๆ หินความทรงจำก้อนแรกสำหรับสองสมบัติแท้จริงสูงสุด ส่วนหินชุดที่สองสำหรับสี่สมบัติแท้จริงสูงสุด”

“หินชุดแรกของเจ้ามันไร้ประโยชน์สำหรับข้า ทำไมข้าจึงต้องโกหกเจ้า”

บรรพบุรุษจักรพรรดิบูรพามีความโกรธ ถ้ามันไม่ใช่เพราะประสบการณ์ฝึกฝนชั้นยอดเหล่านั้น เขาก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาพูดคุยกับหลัวเฟิง สิ่งเดียวที่สำคัญสำหรับเขามีเพียงแค่มรดกสายน้ำวูดูวง

“ ข้าไม่สนว่ามันจะโกหกหรือไม่ ถ้าท่านต้องการหินความทรงจำก้อนที่สองท่านจำเป็นต้องมอบสี่สมบัติแท้จริงกับข้า”

บรรพบุรุษจักรพรรดิบูรพาโกรธอย่างมากจึงทำการตัดการสื่อสารลงในทันที

หลัวเฟิงมองที่เหรียญสื่อสารก่อนที่จะโยนมันทิ้ง

“จักรพรรดิบูรพางั้นเหรอ…ก็แค่ตาแก่ที่ไม่สามารถออกจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้ ชื่อเสียงของเจ้าไม่ได้มีความหมายอะไรกับข้า เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าจะเอาหินความทรงจำก้อนที่สองโดยที่ไม่ต้องจ่ายอะไรเลย” หลัวเฟิงคิด

หลัวเฟิงรู้ดีว่าอีกฝ่ายต้องการประสบการฝึกฝนขั้นสูง เมื่อใดที่เขาต้องการมันจริงๆ ก็ย่อมตอบตกลง

“มาดูสิว่าใครจะอดทนกว่ากัน” หลัวเฟิงคิด

———-

ที่เยื่อหุ้มจักรวาลต้นกำเนิด

สิ่งมีชีวิตยิ่งใหญ่ได้ออกมาจากเยื่อหุ้มจักรวาล ร่างของเขามีสองเขาบนหัวกับผมสีแดง บนร่างกายเต็มไปด้วยเกล็ดสีเขียวและที่หน้าอกเป็นเกล็ดสีดำ เขามีหกตาและหูสองคู่โดยที่อีกคู่ซ่อนอยู่ที่หลังหูอีกทีหนึ่ง เขาได้แบกอาวุธรูปร่างประหลาดเอาไว้อยู่ที่หลัง

“มันจะดีกว่าที่ออกจากจักรวรรดิเทพของข้าในจักรวาลดั้งเดิม หลุมดำนั้นไกลเกินไป เอาล่ะตอนนี้ควรไปพื้นที่ยอดเอียง”

สิ่งมีชีวิตทำการเทเลพอตไปราวครึ่งชั่วโมงก่อนที่จะหยุดอยู่ท่ามกลางกระแสอากาศแห่งความโกลาหล

“นี่คือจักรวาลขนาดเล็กของขวานยักษ์ ข้าได้พบมันทุกครั้งเมื่อไปยังพื้นที่ยอดเอียง เอ๊ะ…ทำไมมันต่างไปจากเดิม”

เขาได้พบกับพื้นที่ด้านนอกที่มีรอยแตกเล็กๆ ของกาลอวกาศ ส่วนด้านในมีการถูกทำลายไปเรียบร้อยแล้ว มันเหมือนกับจักรวาลขนาดเล็กที่ล่มสลาย ก่อนหน้านี้ที่เขาพบมัน มันดูมีชีวิตชีวาและเต็มไปด้วยชีวิต แต่ในครั้งนี้ได้ต่างไปจากเดิมอย่างที่เคยเป็น

สิ่งมีชีวิตยิ่งใหญ่ได้เคลื่อนตัวไปยังจักรวาลขนาดเล็ก เขาก็ตกตะลึงที่พบกับรอยแตกที่ชัดเจนบนผิวของจักรวาลขนาดเล็ก และกระแสอากาศแห่งความโกลาหล เขายังเห็นพื้นดินที่ถูกทำลายบางส่วน

“ขวานยักษ์ตายแล้วงั้นหรือ”