ตอนที่ 1379 : กับดักร้ายแรง

ผู้นำต่างก็มองไปที่หน้าจอที่ หลัวเฟิง หลบมือยักษ์ได้อย่างง่ายดาย เขาปั่นหัวยักษ์หิน ลำแสงนั้นไม่ได้สัมผัสเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ภาพสลักยังคงยิงลงมา และระยะทางก็ใกล้ขึ้น หลัวเฟิง พบว่ามันยากกว่าเดิมที่จะหลบการโจมตี เขาโดนโจมตีอยู่หลายครั้ง

“วูดูเหมย! ระดับแรกของการเผาพลังอมตะ!” หลัวเฟิง ต้องใช้มันออกมา

ผู้นำทั้งสี่ยิ้มเมื่อมองไปยัง หลัวเฟิง ในหน้าจอ

“ฮ่า ฮ่า…ในที่สุด ทางช้างเผือก ได้เริ่มใช้เทคนิคเผาพลังอมตะแล้ว”

“เขาอึดจนเพิ่งจะใช้เทคนิคนี้ออกมา”

“สำหรับนักรบที่มาจากหน่วยพิเศษแล้ว เขาต้องรู้เทคนิคขั้นแรกของการเผาพลังอมตะจากการสืบทอดพื้นฐาน”

หลังจากที่ใช้เทคนิคเผาพลังอมตะ การโจมตี, การป้องกัน และความเร็วของเขาก็เพิ่มขึ้นทันที ทุกอย่างง่ายดายขึ้นอีกครั้ง!

มันราวกับปลอกกล้วยในการรับมือกับมือหิน, ยักษ์หิน และลำแสงที่เข้ามาหาเขาพร้อมกัน!

ผ่านไปหลายนาทีภาพสลักก็ยังคงยิงลงมา มันเกือบจะโดน หลัวเฟิง ซึ่งบังคับให้เขาต้องลงมาเล็กน้อย เขาไม่อาจจะบินไปใกล้มันได้ ไม่งั้นแล้วเขาไม่อาจจะหลบลำแสงที่ยิงลงมา

ผู้นำพากันพูดขึ้นทีละคนๆ

“ชั้นสองไม่ได้อันตรายอะไรสำหรับ ทางช้างเผือก”

“ถูกต้อง แม้ว่าเขาจะได้รับความเสียหายไปบ้างแต่ร่างเทพของเขานั้นยากจะถูกใช้ไป มันไม่ได้ส่งผลอะไรกับเขา”

****

ในโลกย่อยที่ชั้นสองของหอคอยวูฉี…

“มันยังไม่จบอีกรึ?”

ชายหนุ่มในเกราะแดงพยายามอย่างสุดตัวที่จะหนี ภาพสลักอยู่ห่างไปเพียงแค่ 1 ล้านกิโลเมตรจากพื้นดิน ดังนั้นเขาจึงไม่อาจที่จะบินขึ้นสูง มือหินจากรอยแตกไม่อาจจะจับเขาได้ง่ายๆ

เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!

ชายหนุ่มยังคงโดนลำแสงโจมตีเข้าใส่ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหลบลำแสง และทั้งหมดที่เขาสนใจตอนนี้ก็อยู่ด้านล่าง

ฮัวะ!

มือหินพุ่งขึ้นมา ชายหนุ่มพยายามที่จะหลบ แต่เขาก็รู้ตัวว่าเขาไม่เร็วพอ

“ไม่!” ชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับฝ่ามือที่กว้างกว่า 1 ล้านกิโลเมตรได้ยื่นออกมาผ่านรอยแตก “ข้าได้เสียพลังอมตะเยอะและพลังของข้าก็อ่อนแอลงอย่างมาก ข้าไม่อาจจะหลบมันได้”

ชายหนุ่มรู้สึกสิ้นหวัง ในเวลาเดียวกันเขาก็ควบคุมอาวุธเพื่อจะโจมตีมือหิน

ฮู่!

มือหินได้พุ่งขึ้นมาใส่ชายหนุ่ม และตบเข้าใส่เขา เขาโดนตบไปกว่า 20 ครั้ง!

ซู่!

สุดท้ายเขาก็หนีออกมาจากมือหิน แต่ลำแสงก็ยังยิงเข้าใส่เขา

“ข้าไม่อาจ….” ชายหนุ่มรู้สึกว่าร่างเทพของเขาอ่อนแอลงอย่างรวดเร็ว

เพล้ง!

มือหินได้พุ่งออกมาจากรอยแตกอีกครั้ง ก่อนที่มันจะได้แตะที่ชายหนุ่ม เขาก็โดนฆ่าโดยลำแสง มีเพียงเกราะกับสมบัติเครื่องจักรที่เหลือทิ้งไว้ นักรบอีกคนได้ตายไปแล้ว

****

ฮ่ง! ฮ่ง! ฮ่ง!

ครึ่งนาทีจากตอนที่ชายหนุ่มเกราะแดงตายไป นักรบสามคนในโลกย่อยตัวเองก็ต้องสับสนเพราะยักษ์หินได้กลายเป็นลาวา และไหลกลับเข้าไปที่รอยแตก นักรบที่รอดมาได้ต่างก็สับสน

“ฮ่า! ข้ายังมีชีวิต! ยังมีชีวิตอยู่!”

“ข้าอยู่ในสภาพสิ้นหวัง!”

“ในที่สุดมันก็จบแล้ว!”

“ถ้าข้ายังต้องอยู่ต่ออีกสักวินาที ข้าคงต้องตาย”

นักรบสามคนที่รอดมาได้พากันดีใจ พวกเขาได้ท่องผ่านนรกในโลกย่อยนี้มา คนที่อยู่ในสภาพดีที่สุดคือคนที่เหลือพลัง 1 ส่วน 10 และคนที่อ่อนแอที่สุดเหลือพลังไม่ถึง 1 ส่วน 1,000 ซึ่งหมายความว่าเขาจะตายหากเขายังอยู่ที่นั่นต่อไป แต่สามคนนี้กลับรอดมาได้ ทั้งสามพากันรีบฟื้นฟูตัวเอง

“เราควรทำยังไง? ร่างเทพของเราไม่อาจจะอ่อนแอกว่านี้ได้แล้ว และเราก็อ่อนแอกว่าที่เคยเป็นมา! นี่เป็นเพียงชั้นสอง! มันยังมีชั้น 3 , 4 และ 5…เราจะรอดจากที่นั่นยังไง?”

“ถูกต้อง…เราอ่อนแอลงแล้ว”

นักรบทั้งสามต่างก็พากันกังวล

“เราไม่ใช่แค่พวกเดียวที่อ่อนแอ! มันเป็นเรื่องยุติธรรม…บางทีหอคอยวูฉีจะให้สมบัติในการฟื้นฟูร่างเทพของเรา”

“เจ้าหมายความว่ายังไงที่ว่าไม่ใช่พวกเดียว? ดูนักรบจากหน่วยงูหลามแม่น้ำสิ! เขายังปั่นหัวยักษ์หินได้อย่างง่ายดาย”

นักรบชี้ออกไป และนักรบอีกสองคนได้มองตาม นักรบจากกลุ่มต่อมาโดยเฉพาะ หลัวเฟิง ยังคงมีพลังเยอะอยู่

“หลังจากที่ใช้ขั้นแรกของการเผาพลังอมตะ เขาก็สามารถจัดการกับยักษ์หินได้ เขามักจะใช้ยักษ์หินเป็นโล่เพื่อกันลำแสงและมือหิน”

“เขาแข็งแกร่งแบบนั้นได้ยังไง?”

นักรบทั้งสามที่รอดมาได้ต่างก็อุทานออกมาด้วยความแปลกใจ ทันใดนั้น…

ฮัวะ! ฮัวะ! ฮัวะ!

เสาแสงสามอันได้ห่อหุ้มนักรบทั้งสามเอาไว้ พวกเขาหายไปในทันที

“พวกเขาถูกส่งไปที่ชั้นสามรึ?” หลัวเฟิง มองไปรอบๆ “2 จาก 5 ตายไปแล้วและอีก 3 คนก็อ่อนแรงอย่างมาก มันอาจจะเป็นแบบนั้นกับกลุ่มเราเช่นกัน…”

ด้วยภาพสลักที่ยิงลำแสงลงมา นักรบในกลุ่ม หลัวเฟิง ก็ต้องอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่กว่าเดิม สุดท้ายแล้วก็มีนักรบที่เริ่มตายไป ในกลุ่ม หลัวเฟิง เองก็มีคนรอดอยู่ 3 คน

“ข้ารอด!”

“ฮ่า ฮ่า! ข้ารอด!”

นักรบอีกสองคนพากันตื่นเต้นแต่พวกเขาต่างก็เว้นระยะห่างเมื่อเห็น หลัวเฟิง

หลัวเฟิง มองไปที่ ซูซ่ง และหัวเราะออกมา “เขาแค่โชคดีที่รอดมาได้”

ซูซ่ง กลัวและรู้สึกผิดขึ้นมา เขารู้ว่า หลัวเฟิง นั้นหมายตาเขาอยู่

ลำแสงสามอันได้ปรากฏขึ้นมาห่อหุ้ม หลัวเฟิง และอีกสองคนไว้ก่อนที่จะเทเลพอร์ทพวกเขาออกไป

***

ชั้นสามของหอคอยวูฉีนั้นเป็นที่ราบที่กว้างใหญ่ หลัวเฟิง และนักรบอีกสองคนได้ปรากฏตัวขึ้นมาที่นั่น

“กลุ่ม 4 มาถึงแล้ว”

“ทั้งกลุ่มสามและกลุ่มสี่มีคนเหลือ 3 คน”

หลัวเฟิง มองไกลออกไป เขาเห็นคนอยู่ไกลออกไป บางคนเป็นนักรบ บางคนเป็นสัตว์อสูร มันมีกันอยู่หลายคน มีทั้งหมด 11 คนอยู่ที่นี่

11 คน?

หลัวเฟิง คิด 6 คนรอดมาจากกลุ่ม 3 และ 4 อีก 5 คนต้องมาจากกลุ่มแรก และกลุ่ม 2 ชั้นสามของหอคอยวูฉีต้องการให้นักรบทั้งหมดมารวมตัวกันรึ?

หลัวเฟิง มองไปที่พวกนั้น ทันใดนั้นพวกทีรอดมาได้จากกลุ่ม 3 และ 4 ต่างก็กลัว พวกเขาเทเลพอร์ทหนีไกลออกไปก่อนจะผนึกคลื่นมิติรอบตัว

“หือ?”

“อะไรกัน?”

พวกที่รอดมาได้จากกลุ่ม 1 และ 2 ต่างก็สับสน ชัดแล้วว่านักรบคนนี้นั้นดูเหมือนจะมีระดับต่างจากนักรบคนอื่น พวกเขากลัวแค่เพียงสายตาที่มองมา

“เราต้องอยู่ให้ห่างเขาไว้”

“ทุกคนพยายามอยู่ห่างเขาไว้ นักรบจากหน่วยงูหลามแม่น้ำนี้ต้องน่ากลัวอย่างมากแน่”

พวกที่รอดจากกลุ่ม 1 และ 2 ไม่รู้ถึงพลังของ หลัวเฟิง แต่พวกเขาก็ระวังตัวกันพอที่จะอยู่ห่างจากเขาเอาไว้ และผนึกมิติรอบตัว

หลัวเฟิง ส่ายหน้า และยิ้มออกมา

***

เวลาผ่านพ้นไป และในวันที่หก มันก็มีนักรบอีกกลุ่มมาถึง มันมี 2 คน หลังจากนั้นสักพัก นักรบกลุ่ม 6 ก็ได้มาถึงโดยมีกันอยู่ 3 คน

***

ผ่านไป 2 เดือน มันก็มีนักรบ 38 คนรวมตัวกันในชั้นสาม คนใหม่บางคนเป็นเพื่อนกับนักรบกลุ่ม 1 และ 2 ไม่นานพวกเขาก็รู้เรื่องว่านักรบจากหน่วยงูหลามแม่น้ำน่ากลัวเพียงใด ส่วนมากพยายามอยู่ให้ห่าง หลัวเฟิง เอาไว้ แต่ก็มีบางคนที่มั่นใจตัวเองพอที่จะไม่ทำแบบนั้น

“เขาเป็นเพียงแค่นักรบเผ่า แต่พวกเจ้ากลับกลัวเขากัน” ร่างต้นไม้ใหญ่ได้พูดขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ มันมีดอกไม้ตามตัวเขา และดอกไม้ที่ใหญ่ที่สุดก็มีตากับปากอยู่หลายอัน “ข้าได้ฆ่านักรบเผ่ามาหลายหมื่นคนก่อนจะเข้ากองทัพ”

ร่างต้นไม้มองไปที่ หลัวเฟิง ด้วยท่าทียั่วโมโห

“ร่างเทพของเจ้าสูง 100 ล้านกิโลเมตร” นักรบคนหนึ่งพูดขึ้นจากไกลๆ “แน่นอนว่าเจ้าไม่จำเป็นต้องกลัวเขา”

หลัวเฟิง ไม่ได้สนใจท่าทีของคนรอบๆ เขาแค่ยืนนิ่งอยู่กับที่

สุดท้ายก็มีนักรบอีกสองคนมาถึง และมีบางอย่างเกิดขึ้นในโลกที่ราบแห่งนั้น

ฮ่ง! ล่ง!

น้ำวนที่ดูเหมือนกับคลื่นน้ำ ปรากฏขึ้นมาในท้องฟ้า นักรบทั้ง 40 คนที่รอดมาต่างก็มองขึ้นไปยังท้องฟ้า

ครืน!

มิติและเวลาสั่นไหว นักรบทั้ง 40 คนไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนต่างก็โดนเทเลพอร์ทเข้าไปในน้ำวน

ฮัวะ! ฮัวะ! ฮัวะ! ฮัวะ! ฮัวะ! ฮัวะ!

ม่านแสงได้ตกลงมาจากน้ำวน พวกมันได้ครอบคลุมพื้นที่กว่า 1 พันล้านกิโลเมตรแยกมันออกจากโลกภายนอก เส้นผ่านศูนย์กลางของน้ำวนนี้ก็มีความยาวถึง 1 พันล้านกิโลเมตร

ฮัวะ!

ตายักษ์ปรากฏขึ้นมาที่ใจกลางน้ำวน มันมองลงมาด้านล่าง ทันใดนั้นนักรบต่างก็รู้สึกได้ว่าวิญญาณของตนแข็งทื่อไป

“จากชั้นสี่ พวกเจ้าจะได้รับโอกาสในการรับการสืบทอดและสมบัติ” เสียงโบราณนั้นพูดขึ้น “แน่นอนว่านั่นคือหลังจากที่พวกเจ้ารอดจากชั้น 3 ไปได้”