ตอนที่ 1023 จับตัวได้

ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนรู้ว่าลู่เจียวมีห้วงอากาศ เห็นพี่ชายบุญธรรมสีหน้าเป็นห่วงก็อดปลอบใจเบาๆ ไม่ได้ “พี่ใหญ่อย่าได้เป็นห่วง ท่านแม่มีสวรรค์คุ้มครอง จะไม่เป็นอันใดอย่างแน่นอน”

เซี่ยเหวินเหยาอึ้งไปเล็กน้อย คิดถึงตระกูลเซี่ยพวกเขาก้าวมาออกจากหมู่บ้านตระกูลเซี่ยเล็กๆ ท่านพ่อเขากับท่านแม่ดวงดีจริงๆ สุดท้ายก็วางใจลงได้บ้าง

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเดินตามหลังลู่เจียวไปได้สองสามก้าว ก็แอบหายตัวไปในห้วงอากาศ สุดท้ายภายนอกเหลือเพียงลู่เจียวเดินทางไปศาลเจ้าที่ร้างเพียงคนเดียว

แม้ว่าท่ามกลางป่ามืดมิด เหลือนางเพียงคนเดียวเดินถือโคมไฟ แต่ลู่เจียวไม่รู้สึกกลัว

เพราะในห้วงอากาศมีเซี่ยอวิ๋นจิ่นคอยคุยกับนางตลอด และซั่งกวนเฮ่อเองก็ไม่อาจสังหารนางได้ หากประสบเหตุอันตรายจริงๆ นางก็จะเข้าไปหลบในห้วงอากาศ

ลู่เจียวถือโคมไฟเดินไปศาลเจ้าร้าง นางไม่ทันถึงศาลเจ้าร้าง ก็ได้ยินเสียงหัวเราะชั่วร้ายดังมาท่ามกลางค่ำคืนมืดมิด

“ฮูหยินโจวกั๋วไม่เสียทีที่เป็นฮูหยินอันดับหนึ่งแห่งแคว้นต้าโจว ความกล้านี้ไม่ใช่คนธรรมดาจะเทียบเทียมได้”

ลู่เจียวยืนนิ่งเงยหน้ามองไปยังทิศทางของเสียง เห็นเพียงเงาหลายร่างหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ท่ามกลางม่านรัตติกาล ผู้นำก็คือชายชุดแพรสีดำ รอยยิ้มบนใบหน้าไปไม่ถึงดวงตา คนผู้นี้ลู่เจียวย่อมจำได้ ก็คือซั่งกวนเฮ่อรัชทายาทซีเหลียง แต่ยามนี้สีหน้าอิดโรยอย่างมาก ไม่ได้มีท่าทางองอาจเปล่งประกายดังเช่นเมื่อก่อน

ฮ่องเต้แคว้นต้าโจววางกำลังทั่วพื้นที่เพื่อค้นหาตัวเขา ซั่งกวนเฮ่ออาศัยลางสังหรณ์ในอันตรายของตนหลบรอดมาได้หลายครั้ง แต่เห็นได้ชัดว่าการไล่ล่าเช่นนี้ทำให้เขาลำบาก กอปรกับพิษของเขาก็เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

ลู่เจียวมองซั่งกวนเฮ่อ แสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขา ค่อยๆ เอ่ยขึ้นว่า “เจ้าก็คือรัชทายาทซีเหลียงซั่งกวนเฮ่อ?”

ซั่งกวนเฮ่อรับคำเสียงเข้ม “เราเอง”

ลู่เจียวกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เจ้าคล้ายว่าถูกฮ่องเต้ซีเหลียงปลดจากตำแหน่งแล้ว เป็นดังคนพิการ และชาวซีเหลียงเรียกเจ้าว่าโจรกบฏ เจ้าเอาแต่เรียกตนเองว่า เรา ใช่ว่าให้ค่าตนเองเกินไปหรือไม่”

วาจาลู่เจียวยั่วยุจนซั่งกวนเฮ่อสีหน้าดำทะมึน แววตาเขาคมกริบราวกับมีดดาบตวัดใส่ลู่เจียว ค่อยๆ ยิ้มแสยะปากหัวเราะเอ่ยว่า

“รอให้เราถอนพิษได้แล้ว ตำแหน่งฮ่องเต้ซีเหลียงเล็กๆ ไม่คณามือเราหรอก”

น้ำเสียงเขาเหิมเกริมหลงตัวเองอย่างมาก ภพก่อนลู่เจียวไม่เคยได้ใกล้ชิดบุคคลอันตรายผู้นี้ ชาติภพนี้ก็มิได้ใกล้ชิดกับเขามากนัก ยามนี้ได้เห็นก็แน่ใจว่าคนผู้นี้หลงตัวเองเหิมเกริมยิ่ง เขาประสบความสำเร็จได้ก็น่าจะเพราะโชคของเขาดี หรืออาจกล่าวได้ว่าลางสังหรณ์ของเขาดี

ลู่เจียวไม่ได้เอ่ยรับคำซั่งกวนเฮ่อ แต่เอ่ยอย่างไม่พอใจขึ้นว่า “ข้ามาแล้ว เจ้ารีบปล่อยเด็กหนุ่มพวกนั้นไป”

ซั่งกวนเฮ่อคิดเอ่ยต่อ หากลู่เจียวเอ่ยขึ้นว่า “ข้ามาคนเดียว หรือว่าเจ้ายังกลัวว่าจะรับมือข้าไม่ได้ ข้ามาเพื่อช่วยเด็กหนุ่มเหล่านั้น หากเจ้าไม่ปล่อยพวกเขา ข้าก็จะไม่ถอนพิษให้เจ้า”

ลู่เจียวกล่าวจบ ซั่งกวนเฮ่อสีหน้าพลันเยียบเย็นดำทะมึน “เจ้าไม่กลัวเราสังหารเจ้าหรือ”

ลู่เจียวแค่นหัวเราะเยาะเย้ย “เจ้าก็ลองดูสิ ตอนเจ้าสังหารข้า ข้าจะสังหารเจ้าไปด้วยหรือไม่”

ซั่งกวนเฮ่อรู้ว่าวิชาการแพทย์ฮูหยินโจวกั๋วผู้นี้ร้ายกาจมาก บนร่างกายของคนเช่นนี้ย่อมต้องมียาพิษอยู่มาก หากนางคิดจะตายตกไปพร้อมกับเขา ก็ไม่แน่ว่าจะทำไม่ได้ นับประสาอันใดกับนางไม่สังหารเขา เขาก็ใกล้จะพิษกำเริบตายแล้ว

ตอนนี้นางก็คือความหวังทั้งหมดของเขา

ซั่งกวนเฮ่อมองประเมินรอบๆ ลู่เจียวไปมาแล้วก็แน่ใจว่านางมาศาลเจ้าร้างคนเดียวอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกลัวนางเล่นลูกไม้กับเขาเพื่อให้เขาปล่อยเด็กหนุ่มพวกนั้น

เขาจับมาชุดหนึ่งได้ก็ย่อมจับชุดสองได้

“เราปล่อยเด็กหนุ่มพวกนี้ไปได้ แต่หากเจ้ากล้าเล่นลูกไม้ ไม่ให้ยาถอนพิษเรา เราก็มีวิธีจับตัวพวกเขามาใหม่”

เขากล่าวจบก็โบกมือสั่งการลูกน้องด้านหลัง “ไปนำตัวเจ้าพวกนั้นมา”

ลูกน้องเองก็เหนื่อยแล้ว ติดตามรัชทายาทมาในระยะนี้ พวกเขาไร้ความหวัง เห็นแต่เพียงความสิ้นหวัง ตอนนี้ได้แต่ก้าวเดินไปตามความรู้สึก

ลูกน้องหันหลังออกไป ไม่นานก็นำตัวเด็กหนุ่มสิบกว่าคนออกมา อายุน่าจะราวสิบสองสิบสามปี น้อยที่สุดก็สองสามขวบ เด็กเหล่านี้บ้างก็สงบนิ่งได้ บ้างก็เก็บอาการไม่อยู่แผดเสียงร้องไห้ดังลั่น

เด็กสองสามคนในจำนวนนี้พอเห็นลู่เจียวก็จำนางได้ อดส่งเสียงเรียกไม่ได้ “ฮูหยินโจวกั๋ว”

ลู่เจียวมองพวกเขากำชับกล่าวว่า “รีบไป เดินออกไปตามเส้นทางภูเขา”

เด็กที่เป็นหัวหน้าก็คือคุณชายน้อยตระกูลเสนาบดีกรมทหาร เขาได้ฟังคำพูดลู่เจียว พลันเข้าใจทันทีว่าฮูหยินโจวกั๋วมาเพื่อช่วยพวกเขา เขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ “ฮูหยินโจวกั๋ว ท่าน…”

ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “ข้าไม่เป็นไร เจ้าพาน้องๆ รีบไปเร็ว”

เด็กน้อยได้ฟังพยักหน้าเต็มแรง จากนั้นก็พาเด็กๆ เดินออกไป

ลู่เจียวมองตามพวกเขาจากไปแล้ว ซั่งกวนเฮ่อด้านหลังก็เริ่มเร่งนาง “มาตรวจให้เราเร็ว”

ขณะซั่งกวนเฮ่อเอ่ยวาจาก็เริ่มระแวงรอบกายตนเอง เขาไม่ลืมว่าครั้งก่อนลูกน้องมารายงานว่าใต้เท้าเซี่ยกับฮูหยินโจวกั๋วอยู่ๆ หายตัวไปได้ ซั่งกวนเฮ่อแน่ใจว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นอาจมีวิชาพรางกายอันใด ดังนั้นยามนั้นจึงได้หายตัวไปได้ แต่เขาไม่ได้คิดไปถึงว่าจะอยู่บนตัวลู่เจียว เขาได้ตรวจดูตัวฮูหยินโจวกั๋วแล้ว นางไม่ได้มีวิทยายุทธ์อันใด เช่นนั้นก็ย่อมต้องเป็นใต้เท้าเซี่ยที่เป็นวิทยายุทธ์แล้ว

ดังนั้นครั้งนี้ซั่งกวนเฮ่อห้ามคนตามลู่เจียวขึ้นเขา แต่ไม่แน่ว่าใต้เท้าเซี่ยอาจพรางตัวอยู่ในที่ลับใดสักแห่ง

แต่ครั้งนี้แปลกมาก เขาไม่ได้มีลางสังหรณ์ถึงอันตรายอันใด เมื่อก่อนทุกครั้งที่เขาจะประสบกับอันตรายก็จะมีลางสังหรณ์หนึ่ง รู้สึกว่าจิตใจตื่นตระหนก แต่ครั้งนี้กลับไม่รู้สึก ดังนั้นใต้เท้าเซี่ยจะไม่ปรากฏตัวกระมัง

ในความเป็นจริงซั่งกวนเฮ่อไม่รู้ว่า เซี่ยอวิ๋นจิ่นซ่อนอยู่ในห้วงอากาศ ในห้วงอากาศเป็นพื้นที่ปิด ดังนั้นเขาจึงไม่รับรู้ถึงอันตราย

ลู่เจียวไม่ได้สนใจซั่งกวนเฮ่อ ค่อยๆ กล่าวว่า “รออีกสักครู่ ข้าต้องแน่ใจก่อนว่าเด็กหนุ่มเหล่านี้ออกไปแล้วจริงๆ จึงจะลงมือถอนพิษในกายเจ้า”

ซั่งกวนเฮ่อร้อนใจพิษในกายตนเอง เขาไม่รู้ว่าลู่เจียวถอนได้หรือไม่ คิดให้ตรวจก่อน ดูว่านางมั่นใจว่าจะถอนพิษให้เขาได้หรือไม่ ดังนั้นพอเห็นลู่เจียวไม่ขยับ เขาก็พุ่งเข้ามาหาลู่เจียวทันที

พอเดินมาถึงข้างกายลู่เจียว เขาก็ยื่นมือออกไปคว้ามือลู่เจียว ตวาดดุดันว่า “ฮูหยินโจวกั๋ว หากเจ้าถอนพิษให้เราไม่ได้ เราจะต้องให้เจ้าตายไร้ที่ฝัง”

ลู่เจียวมองเขาพลางยิ้มด้วยสีหน้าแปลกประหลาด กล่าวว่า “เจ้าเป็นห่วงความปลอดภัยของตนเองดีกว่า ข้าไม่รบกวนเจ้าแล้ว”

นางกล่าวจบก็ยกมือปัดมือซั่งกวนเฮ่อทิ้ง ในความมืด มีเงาดำหนึ่งรวดเร็วราวกับปีศาจร้ายประชิดกายซั่งกวนเฮ่อ ยื่นมือบีบคอซั่งกวนเฮ่ออย่างแม่นยำ

ซั่งกวนเฮ่อพลันลนลาน แต่เขาตกอยู่ในมืออีกฝ่ายแล้ว เขามองคนที่บีบคอเขาอยู่อย่างตกใจ

ลู่เจียวไม่รอให้เขาเอ่ยอันใด ก็ปักเข็มลงไปที่ตัวเขาอย่างแรงเข็มหนึ่ง ซั่งกวนเฮ่อไม่ทันได้เอ่ย ก็หน้ามืดสลบไปทันที

ลูกน้องที่อยู่ห่างจากเขาไม่ไกล ส่งเสียงร้องเรียกอย่างตกใจ “เจ้านาย”

ลู่เจียวยกมือยิงสัญญาณแจ้งภัย