ตอนที่ 1058 ชอบ

เซียวหวงแอบรู้สึกว่าแววตานี้ผิดปกติ นางมองฟู่หลิน เอ่ยอย่างติดอ่างว่า “ฟู่หลิน เจ้า…”

ฟู่หลินเดิมคิดรอให้เซียวหวงรู้ความคิดเขาหรือรอให้นางคิดอันใดต่อเขาก่อน แต่เพราะฝ่าบาทกับฮองเฮาจะเลือกคู่ครองให้เซียวหวง เรื่องนี้กระทบกระเทือนจิตใจเขาอย่างมาก เขารู้สึกว่าตนเองรอต่อไปไม่ได้แล้ว

ฟู่หลินยื่นมือไปคว้ามือเซียวหวงมากล่าวว่า “อาหวง ข้าชอบเจ้า ข้าอยากอยู่กับเจ้า”

ยามนี้สมองเซียวหวงอื้ออึงไปหมด ในใจรู้สึกสับสนหลากอารมณ์ พลันไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร กล่าวตามตรง นางไม่เคยคิดในมุมนี้มาก่อน ฟู่หลินเป็นน้องชายที่นางเลี้ยงดูมาจนเติบใหญ่ นางเห็นเขาเป็นดังน้องชายมาตลอด ปรากฏเขากลับบอกว่าชอบนาง ยังเป็นความชอบแบบชายหญิงเช่นนั้นอีกด้วย

หรือว่าเพราะเช่นนี้ สุดท้ายเขาจึงได้ตายอยู่หน้าหลุมศพนาง

เซียวหวงเริ่มสับสน ลุกขึ้นกุมขมับกล่าวว่า “เจ้าให้ข้าคิดก่อน สมองข้าตอนนี้สับสนไปหมด”

นางกล่าวจบก็เดินออกไป ในใจฟู่หลินพลันเคว้งคว้างว่างเปล่า เหม่อลอยดังคนไร้วิญญาณ มองเซียวหวงเดินออกไป เขาอดเอ่ยขึ้นไม่ได้ว่า “อาหวง หากเจ้าลำบากใจ ก็ถือเสียว่าข้าไม่ได้เอ่ย”

เซียวหวงไม่สนใจเขา รีบก้าวเท้าเดินออกไป แต่นางไม่ได้ออกไปจากจวนตระกูลฟู่ หากแต่เดินอยู่หน้าลานไปมา ให้ตนเองได้สงบสติคิดสักครู่ พอสงบสติลงได้ นางก็คิดให้ละเอียดอีกครั้ง พบว่าความจริงตนเองก็ชอบฟู่หลิน ไม่เช่นนั้นเหตุใดก่อนหน้านี้จู่ๆ จึงคิดจะรังแกเขาขึ้นมา อีกอย่างฟู่หลินชอบนาง ยินดีอยู่กับนางเป็นเรื่องที่ดีที่สุดสำหรับนาง

ฟู่หลินเติบโตมากับนางแต่เล็ก ถึงกับไม่คิดเสียดายชีวิตตนเอง ใช้พลังวิชาทำลายล้างโลกแก้แค้นให้นาง สุดท้ายยังยอมตายเพื่อนาง

เขาอยู่กับนาง นางก็ไม่ต้องเป็นห่วงความปลอดภัยของเขาตลอดไป และเขาก็จะดูแลนาง เมื่อก่อนเขาก็ดูแลนาง

เซียวหวงยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่านางกับเขาได้อยู่ด้วยกันจะดีมาก นางจะได้ดูแลเขาได้ และตอนนี้นางก็นับว่าเข้าใจแล้ว ด้วยความสามารถฟู่หลินไม่น่าถึงขั้นถูกคุณชายตระกูลสูงศักดิ์เหล่านั้นจัดการจนเป็นเช่นนั้น การที่เขาเป็นเช่นนั้นก็เพื่อให้นางสงสารเขา และที่เขาตกทะเลสาบ คงเป็นการจัดฉากขึ้นมาเอง

เซียวหวงคิดถึงว่าเรื่องนี้ ก็คิดกระจ่างได้เรื่องหนึ่ง สุดท้ายฟู่หลินตายหน้าหลุมศพนาง ไม่รู้ว่าเพราะนางเลี้ยงดูเขามาจนเติบใหญ่ หรือเพราะบนโลกไม่มีสิ่งให้เขาต้องห่วงหา ฟู่หลินคิดแต่จะอยู่กับนาง หากนางปฏิเสธเขา เขาต้องไม่อาจมีชีวิตต่อไปได้เป็นแน่

เซียวหวงคิดถึงแล้วก็นึกเป็นห่วงอย่างมาก แต่พอคิดถึงว่าวันหน้าจะได้อยู่กับฟู่หลินตลอดไป ในใจนางก็ราวกับมีผีเสื้อโบยบิน หากไม่ชอบ นางจะดีใจเช่นนี้หรือ

แต่เซียวหวงก็คิดถึงเรื่องหนึ่งได้ทันที หากฟู่หลินคิดอยู่ร่วมกับนาง ก็จะได้แต่งกับนาง ได้เป็นพระสวามีฮ่องเต้หญิง มิใช่ทำลายศักดิ์ศรีลูกผู้ชายหรือ และที่สำคัญที่สุดก็คือวันหน้าเขาได้แต่ดูแลนาง ห้ามทำงานใด

เซียวหวงรู้สึกว่านางต้องบอกเรื่องเหล่านี้กับฟู่หลินให้กระจ่าง

เซียวหวงนำคนเดินกลับไปหาฟู่หลิน นางข้าหลวงใหญ่ทั้งสี่ด้านหลังเห็นสีหน้ารัชทายาทตนแปรเปลี่ยนไปมาก็เป็นห่วงอย่างมาก

“รัชทายาท เป็นอันใดหรือเพคะ”

เซียวหวงยิ้มพลางส่ายหน้า “ไม่มีอันใด”

พวกชิงฉางมองออกว่านางดูเหมือนดีใจไม่น้อย ก็พลันโล่งอก

ในห้อง ฟู่หลินเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของเซียวหวงตอนเดินเข้ามา คิดว่านางมาปฏิเสธเขา ในใจเขาพลันรู้สึกเวิ้งว้างว่างเปล่า แต่สีหน้ายังคงนิ่งสงบ แต่หากมองให้ดีก็จะพบว่าสีหน้าเขาไร้สีเลือด ริมฝีปากเองก็เซียวซีดเช่นกัน

เซียวหวงก้มลงมองฟู่หลินบนเตียง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ดังนั้นก่อนหน้านี้ที่ถูกทำร้ายและครั้งนี้ที่ตกทะเลสาบ ล้วนเป็นเพราะเจ้าจงใจทำตนเองหรือ”

ฟู่หลินรู้ว่าด้วยความสามารถของเซียวหวง ช้าเร็วย่อมต้องเดาการกระทำของเขาออก เขาพยักหน้าเอ่ยว่า “อืม ใช่ ข้าเอง”

ยามนี้เขาไม่กล้ามองเซียวหวง ใบหน้าซูบผอมเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ เห็นเขาเช่นนี้ เซียวหวงก็คิดถึงเมื่อก่อนตอนที่เขาทำผิด ทุกครั้งก็จะมีท่าทางเช่นนี้ นางก็ใจอ่อนทุกครั้งเช่นกัน

เซียวหวงคิดไปก็เอ่ยน้ำเสียงเคร่งขรึมไปว่า “วันหน้าห้ามทำเช่นนี้อีก รู้ไหม”

ในใจฟู่หลินเศร้าสลด เป็นนานก่อนจะเอ่ยว่า “ทราบแล้ว”

เซียวหวงก้าวไปนั่งลงข้างเตียงฟู่หลิน ยื่นมือไปกุมมือฟู่หลิน “ฟู่หลิน เจ้าชอบข้าจริงหรือ คิดจะอยู่กับข้าตลอดไปหรือ”

ฟู่หลินได้ยินวาจานี้ ก็คล้ายว่ามีความหวัง ในใจที่ว่างเปล่าของเขาพลันมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง เขาเงยหน้ามองไปยังเซียวหวงทันที เซียวหวงอมยิ้มมองเขา เห็นได้ชัดว่าแววตานางไม่ได้รังเกียจเขา

ฟู่หลินพลันดีใจ “อืม”

เซียวหวงกล่าวจริงจังว่า “เจ้ารู้สถานะตอนนี้ของข้าไหม ข้าเป็นรัชทายาทแห่งแคว้นต้าโจว ฮ่องเต้หญิง ในวันหน้า ผู้ชายที่ข้าแต่งด้วยวันหน้าทำงานใดไม่ได้ ได้แต่ดูแลข้า แม้ว่าได้ชื่อว่าเป็นพระสวามีฮ่องเต้หญิง แต่ผู้อื่นก็คงไม่ให้ความเคารพมากนัก สำหรับผู้ชายทั่วไปแล้วถือเป็นเรื่องเสียหน้ามาก เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าคิดจะอยู่กับข้า อยากแต่งเป็นพระสวามีฮ่องเต้หญิงหรือ”

ฟู่หลินราวกับได้ยินเสียงพุทธองค์ ยามนี้เขาดีใจไม่อาจระงับ ดีใจไปทุกส่วนของร่างกาย เขามีเพียงความกังวลเดียว “ข้าไม่สนใจเรื่องเสียหน้า ข้าเองก็มิได้มีปณิธานยิ่งใหญ่อันใด ข้าต้องการเพียงได้อยู่กับเจ้า เพียงแต่วันหน้าเจ้าจะมีข้าเพียงคนเดียว ไม่แต่งผู้ใดอีกใช่ไหม”

ตามกฎธรรมเนียมของราชวงศ์ รัชทายาทแต่งคู่ครองได้หลายคน ดังนั้นวันหน้าเซียวหวงจะแต่งชายใดอีกหรือไม่ หากเป็นเช่นนั้น เขาคงทนรับไม่ได้

เซียวหวงได้ฟังฟู่หลินก็อดเย้าแหย่เขาไม่ได้ “ดูท่าอาหลินขึ้หึงดังไหซอสเปรี้ยว”

นางกล่าวจบก็หัวเราะ “ไม่มีผู้ใดอีก คนพวกนั้นต่างกลัวข้า มีเพียงเจ้าที่ไม่กลัวข้า”

ฟู่หลินได้ฟังเซียวหวงก็ดีใจได้อย่างแท้จริง ยื่นมือออกไปกอดคอนาง “ข้าไม่กลัวเจ้า ข้ารู้ว่าเจ้ารักข้าที่สุด จะทำใจทำร้ายข้าได้อย่างไร”

เซียวหวงไม่ทันได้พูดอะไร ริมฝีปากนางก็ถูกริมฝีปากเย็นดุจน้ำแข็งของฟู่หลินทาบทับ เขาบรรจงจุมพิตนางอย่างระมัดระวังยิ่ง คล้ายดังแมวน้อยลองจุมพิตเจ้านาย

เซียวหวงเห็นเขาเช่นนี้ก็อดใจอ่อนยวบไม่ได้ โน้มตัวลงจุมพิตเขาเต็มแรงทีหนึ่ง

ใบหน้าฟู่หลินแดงก่ำขึ้นมาทันที รู้สึกเขินอายไปหมด จนกระทั่งในยามนี้เขาจึงได้แน่ใจเรื่องหนึ่ง เขาอยู่กับอาหวงได้แล้ว วันหน้าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันตลอดไป สนิทสนมกันยิ่งกว่าเมื่อก่อน วันหน้าพวกเขายังจะมีลูกของพวกเขาเอง ช่างดีจริง

ฟู่หลินดีใจแทบคลั่ง

เซียวหวงกลับกดตัวเขาไว้ กำชับกล่าวว่า “เช่นนั้นวันหน้าเจ้าอย่าได้ทำเรื่องที่ไม่ควรทำ ส่วนข้าจะกลับเข้าวังไปทูลเรื่องนี้ต่อเสด็จพ่อเสด็จแม่ก่อน”

ฟู่หลินได้ยินเซียวหวงเอ่ยก็พลันเป็นห่วงขึ้นมา

เขายังจดจำได้สถานะตนเองตอนนี้ได้ บุตรชายขุนนางระดับห้า ตามหลักแล้วไม่อาจแต่งเป็นราชบุตรเขยเอกได้

ฟู่หลินถามเซียวหวงอย่างเป็นห่วง “ฝ่าบาทกับฮองเฮาคงไม่เห็นด้วย”

เซียวหวงกดเขาไว้เขา กล่าวว่า “เรื่องพวกนี้ข้าจะจัดการเอง ข้าจะทำให้เสด็จพ่อกับเสด็จแม่เห็นด้วย ขอเพียงเจ้ารักษาสุขภาพให้หายดีก็พอ”

“ตกลง”