ตอนที่ 441 โชคดีราวสวรรค์บันดาล

ลู่อันรู้ว่าน้องสาวพูดมามีเหตุผล พ่อบ้านเฉิงเสียงเป็นซิ่วไฉ เป็นคนร่ำเรียนมา คนเดียวดูแลสามโรงผลิตได้อย่างดี ดังนั้นรู้หนังสือจึงเป็นเรื่องดี

“ได้ ข้าหาเวลาเรียนหนังสือ ก่อนหน้านี้พ่อบ้านเฉิงก็เคยบอกข้าเรื่องนี้ แต่ข้าเพราะไม่ได้ใส่ใจ จึงไม่ได้เรียน วันหน้าต้องหาเวลาเรียนสักหน่อยแล้ว”

ลู่เจียวพยักหน้าพลางถามลู่อันอย่างห่วงใยว่าเมื่อไรจะรับพี่สะใภ้รองกับเถาจื่อมาอยู่ด้วย ตอนนี้สามโรงผลิตมีที่กินที่พัก พี่สะใภ้รองมา ไม่เพียงแต่ดูแลลู่อัน ยังทำงานได้ ครอบครัวพวกเขาคงจะมีรายได้ไม่น้อย

ที่ลู่เจียวคิด ลู่อันก็เคยคิด ดังนั้นจึงยิ้มกล่าวว่า “อีกเดือนก็ปีใหม่แล้ว หลังปีใหม่ข้าก็พาพวกนางแม่ลูกสองคนมา”

“อืม ดี”

ลู่เจียวกำลังคุยกับลู่อัน จ้าวหลิงเฟิงก็เดินเข้ามายิ้มกล่าวกับลู่เจียวว่า “ลู่เจียว ครอบครัวเจ้าควรจัดเลี้ยงแขกสักหน่อยไหม”

ลู่เจียวมองเขาอย่างแปลกใจ “อยู่ดีๆ มาจัดเลี้ยงอะไรกัน”

จ้าวหลิงเฟิงยิ้มกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ครอบครัวพวกเจ้ามีแต่เรื่องร้ายๆ ตอนนี้เคราะห์ร้ายผ่านไปแล้ว ไม่ควรฉลองกันหน่อยหรือ”

ลู่เจียวคิดถึงว่าตนเองกำจัดเหลือบไรเช่นพวกสี่ตระกูลใหญ่อำเภอชิงเหอไปได้อย่างราบรื่น ก็เพราะจ้าวหลิงเฟิงไปเชิญอ๋องเยียนมา หากไม่มีอ๋องเยียนออกหน้า พวกนางไม่รู้ว่าจะต้องเจอเรื่องอีกมากมายเท่าไร

ดังนั้นอาหารมื้อนี้ก็ควรเลี้ยง ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็ยิ้ม “ไว้ข้าหาวันเลี้ยงหลายครอบครัวหน่อยให้ครึกครื้น”

“เช่นนั้นข้ารอเจ้าแจ้งนะ”

จ้าวหลิงเฟิงพูดกับลู่เจียวไปก็พากันก้าวขึ้นรถม้าตนเองไป

ลู่อันนอกรถม้ามองน้องสาวอย่างนึกชื่นชม ตอนนี้น้องสาวเขาไม่ใช่หญิงปากคอเราะร้ายเอาเรื่องด่าทอดังเช่นเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้นางเหมือนชนชั้นสูงศักดิ์ บางครั้งเขายืนกับนางก็มักรู้สึกว่านางเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง ไม่มีภาพเงานางเมื่อก่อนหลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย

ลู่เจียวไม่รู้ความคิดลู่อัน นางกำลังคุยกับเฝิงจือ “ครั้งนี้ที่บ้านเราเป็นอิสระได้เร็วเช่นนี้ก็เพราะจ้าวหลิงเฟิงส่งคนไปทูล อ๋องเยียนจึงได้มา ดังนั้นอาหารมื้อนี้ควรเลี้ยง”

เฝิงจือพยักหน้า “ก่อนหน้านี้เพราะสี่ตระกูลใหญ่ทำบรรยากาศกดดันไปหมด เหนียงจื่อเชิญคนมาเลี้ยงให้ครึกครื้นสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน”

ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “ได้ เย็นนี้ข้าจะบอกท่านพี่สักคำ”

ตกเย็นลู่เจียวบอกเซี่ยอวิ๋นจิ่นเรื่องนี้ เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้ค้านสักคำก็เห็นด้วยทันที

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ยินว่าที่บ้านจะเลี้ยงแขก ก็ดีใจกันอย่างมาก พูดจาแข่งกันไม่หยุด

“ท่านพ่อ ท่านแม่ เชิญพวกพี่หูหลิงเสวี่ยมาให้หมดเลยนะ”

“เชิญหันตงเซิ่ง หันหนานเฟิงด้วย”

พวกลูกทั้งสี่ตอนนี้กับสนิทสนมกับเพื่อนๆ ยังรู้จักเชิญเพื่อนๆ มาเล่น นี่เป็นปรากฏการณ์ที่ดี เมื่อก่อนเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เอาแต่หวาดกลัวหัวหด ไม่ยอมคุยกับผู้ใด ตอนนี้กลับรู้จักเชิญแขกมาเที่ยวบ้าน นี่เป็นเรื่องดี

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวเห็นด้วยทันที “ได้ ถึงตอนนั้น พ่อกับท่านแม่ก็จะต้อนรับแขกอยู่ด้านหน้า พวกเจ้าก็ต้อนรับแขกตัวน้อยของพวกเจ้าด้านหลังดีไหม”

“ขอรับ ท่านแม่ พวกเราจะต้อนรับพวกหันตงเซิ่งอย่างดี”

ลู่เจียวมองพวกเขา คิดถึงว่าอีกเดือนหนึ่งก็ปลายปีแล้ว ครอบครัวพวกนางควรต้องกลับไปฉลองปีใหม่ที่หมู่บ้านไหม ไม่กลับไปฉลองปีใหม่ก็ดูไม่ดี เซี่ยเหล่าเกินบิดาเซี่ยอวิ๋นจิ่นยังอยู่ที่บ้านเกิด ไม่กลับไป พวกเขาก็จะถูกคนตำหนิ

“เซี่ยอวิ๋นจิ่น อีกเดือนก็ปีใหม่แล้ว สำนักศึกษาพวกเจ้าก็หยุดเรียนแล้วใช่ไหม ถึงตอนนั้นพวกเราจะต้องกลับไปไหม”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ยินลู่เจียวพูดก็มีสีหน้าเย็นเยียบ แต่พอคิดถึงว่าพี่รองเขาในหมู่บ้าน แววตาเขาก็อ่อนโยนลงไม่น้อย

“ปิดสิบวันก่อนปีใหม่”

“เช่นนั้น พวกเราต้องซื้อของกลับไปมอบให้คนที่บ้านสักหน่อย เช่น บ้านผู้ใหญ่บ้าน ย่าเฒ่ารอง ย่าเฒ่าสาม ก่อนหน้านี้เจ้านอนอัมพาตบนเตียง พวกเขาล้วนเอาของมาเยี่ยม แม้ว่าของไม่สูงค่า แต่ก็เป็นน้ำใจ พวกเรากลับไปครั้งนี้ ก็ควรแสดงน้ำใจสักหน่อย”

ลู่เจียวกล่าวจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็เห็นด้วย “ได้ ทุกอย่างให้เจ้าจัดการ”

แววตาเขาเต็มไปด้วยความไว้วางใจและพึ่งพา

ลู่เจียวอดใบหน้าร้อนผ่าวไม่ได้ แววตาเจ้าหมอนี่ล่อลวงจริงๆ มองนางทีไร ทำเอาใจนางอ่อนยวบ

เจ้าหมอนี่ชั่วร้ายจริง

ลู่เจียวแอบพึมพำในใจ เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รีบถามลู่เจียว “ท่านแม่ เช่นนั้นพวกเราก็จะได้กลับหมู่บ้านไปเจอกับพวกพี่เสี่ยวเป่า ต้องเตรียมของขวัญไหม”

“ได้สิ”

ลู่เจียวดีใจมากที่เจ้าหนูน้อยทั้งสี่คิดมอบของขวัญให้เด็กๆ ในหมู่บ้านด้วยตนเอง

ไม่คิดว่าต้าเป่ากลับมีท่าทางขวยเขิน “ท่านแม่ พวกเราไม่มีเงิน”

เอ้อร์เป่า ซานเป่า ซื่อเป่าเองก้มหน้าขวยเขิน จิ้มนิ้วตนเองมาไปมา กล่าวว่า “พวกเราเองก็ไม่มีเงิน”

ลู่เจียวเห็นท่าทางพวกเขาแล้วก็นึกขำ หัวเราะดังลั่นก่อนจะเข้าไปหอมแก้มลูกๆ คนละที

“ตอนนี้พวกเจ้ายังเล็ก ใช้จ่ายเงินอะไรก็บอกแม่ได้ รอให้พวกเจ้าโต ค่อยหาเงินไปซื้อของขวัญเอง”

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ยินลู่เจียวกล่าวเช่นนี้ ก็รีบยิ้มเงยหน้าส่งเสียงรับดังว่า “ท่านแม่วางใจ รอพวกเราโตหาเงินได้แล้ว ก็จะมอบให้ท่านแม่หมด”

ลู่เจียวอยากบอกว่า ถึงตอนนั้นภรรยาเจ้าไม่ตีเจ้าตายสิแปลก แต่ก็คิดได้ว่าบุตรชายสมัยนี้มอบเงินให้มารดาหมด สะใภ้ไม่กล้ากล่าวอันใดจริงๆ

แต่นางไม่อยากเป็นแม่สามีร้ายกาจเช่นนั้น

ลู่เจียวคิดแล้วก็ยิ้มกล่าวว่า “ได้ แม่จะรอ”

ในห้อง ทั้งครอบครัวหัวเราะสนุกสนาน

ตระกูลเซี่ยยังไม่ทันจัดเลี้ยง ท่านปู่หลิวกับท่านย่าหลิวข้างบ้านก็จัดเลี้ยงก่อน

เพราะโรคหนาวเหน็บของหลิวจื่อเหยียนหายเด็ดขาดแล้ว ตอนนี้เขาแข็งแรงเหมือนคนปกติ

ท่านปู่หลิวกับท่ายย่าหลิวรู้เรื่องนี้แล้วก็ตื่นเต้นจนไม่ได้นอนทั้งคืน พอเช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนก็พากันมาที่บ้านลู่เจียว จะโขกศีรษะให้ลู่เจียว

ลู่เจียวไหนเลยจะกล้ารับการโขกคำนับจากพวกเขา รีบเข้าไปรั้งไว้ สุดท้ายท่านปู่หลิวกับท่านย่าหลิวจึงตัดสินใจจัดเลี้ยง ย่อมเชิญครอบครัวลู่เจียวเป็นแขกพิเศษ

หลิวจื่อเหยียนมาเชิญเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวด้วยตนเอง เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวได้แต่กล่าวรับปากว่าจะไปกันทั้งครอบครัว

ตระกูลหลิวจัดเลี้ยงครั้งนี้ยิ่งใหญ่ครึกครื้นมาก ไม่เพียงแต่เชิญเพื่อนบ้าน ยังเชิญนายอำเภอหูกับสวี่เซี่ยนเว่ย

ก่อนนายอำเภอหูกับสวี่เซี่ยนเว่ยไปตระกูลหลิว ก็ไปเยือนบ้านตระกูลเซี่ยก่อน

“อวิ๋นจิ่น ลู่เหนียงจื่อ พวกเจ้ารู้ไหม ท่านปู่หลิวกับท่านย่าหลิวเป็นใคร”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวส่ายหน้าว่าไม่รู้ แต่เห็นท่าทางท่านย่าหลิวที่ใส่อารมณ์กับสวี่เซี่ยนเว่ยก่อนหน้านี้ ก็พอรู้ว่าสถานะนางน่าจะไม่ธรรมดา อีกอย่างครอบครัวพวกเขาเห็นอยู่ว่าไม่มีรายได้ แต่กินอยู่อย่างดีที่สุด ยังเลี้ยงดูคนรับใช้หลายคน เห็นชัดว่าสถานะท่านปู่หลิวกับท่านย่าหลิวไม่ธรรมดา

สวี่เซี่ยนเว่ยกระซิบเบาๆ ว่า “ก่อนหน้านี้ข้าเห็นพวกเขาขึ้นเสียงใส่ข้า ก็เลยแอบให้คนไปสืบพวกเขากับหลานชาย สืบไปสืบมา สืบได้ความมาว่าพวกเขาเป็นคนหมู่บ้านหลิวเจียโกว อำเภอไท่ซุ่น”

“ต่อมามือปราบจ้าวเตือนสติข้าคำหนึ่งอย่างไม่ตั้งใจ มือปราบจ้าวว่าโส่วฝู่แคว้นต้าโจวตอนนี้ก็คือหลิวหง มาจากหมู่บ้านหลิวเจียโกว อำเภอไท่ซุ่น พวกเราสงสัยว่าท่านปู่หลิวกับท่านย่าหลิวก็คือบิดามารดาใต้เท้าหลิวหง ใต้เท้าโส่วฝู่แคว้นต้าโจวเรา”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวต่างมีสีหน้าตกใจมองสวี่เซี่ยนเว่ย จริงหรือเท็จกันแน่

เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองไปยังลู่เจียวทันที เจียวเจียวโชคดีจริง ได้ช่วยอ๋องเยียนไว้ ช่วยแม่ทัพไว้ ตอนนี้ยังช่วยบุตรชายใต้เท้าโส่วฝู่แคว้นต้าโจว!