ตอนที่ 504 คหบดี แม่ทัพ หมอเทวดากับโส่วฝู่

ในใจลู่เจียวดีใจจนพูดไม่ออก แต่ก็ยังรู้สึกสงสารเขา “เจ้าไปอาบน้ำก่อน กินอะไรสักหน่อย มีอันใดไว้พวกเราค่อยคุยกันดีหรือไม่”

“ตกลง”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกอดได้ครู่หนึ่งก็รู้สึกพึงพอใจจึงได้ปล่อยลู่เจียว จากนั้นก็ไม่รอให้ลู่เจียวเอ่ย ก้มลงจุมพิตหน้าผากลู่เจียวทีหนึ่ง “ข้าไปอาบน้ำก่อน เจ้ารอข้านะ”

ลู่เจียวพยักหน้า เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันหลังเดินไปเรือนด้านหน้า ลู่เจียวลุกจากเตียง เดินออกไปสั่งการเฝิงจือให้ฮวาเสิ่นเตรียมของกิน

“ต้มหมี่สักชามแล้วก็กับอีกสองอย่าง ทำง่ายๆ ก็พอ เอาของที่ย่อยง่าย อย่าทำของย่อยยาก”

“เหนียงจื่อ ข้าทราบแล้ว”

เฝิงจือรับคำไปจัดการ ลู่เจียวดีใจกลับไปหยิบเสื้อมาคลุม

เซี่ยอวิ๋นจิ่นอาบน้ำเร็วมาก ครู่หนึ่งก็กลับมาเรือนด้านหลัง ลู่เจียวเห็นผมเขายังเปียกชื้นก็รีบหยิบผ้ามาเช็ดผมให้เขา ยามนี้เฝิงจือนำของกินเข้ามาพอดี ก่อนจะถอยออกไป

เซี่ยอวิ๋นจิ่นนั่งลงกิน ลู่เจียวก็เช็ดผมให้เขา

“การสอบเซียงซื่อครั้งนี้เป็นอย่างไรบ้าง ราบรื่นไหม”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้า “อืม ราบรื่นมาก เจียวเจียววางใจ การสอบเซียงซื่อครั้งนี้ หากไม่เหนือความคาดหมาย ข้าน่าจะได้ตำแหน่งเจี่ยหยวน”

ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะได้ตำแหน่งเจี่ยหยวนหรือไม่ ขอเพียงเจ้าสบายดีก็พอ”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นยิ้มมุมปาก ใบหน้ารูปงามหล่อเหลายากบรรยาย

เขาเดิมก็รูปงามหล่อเหลาอยู่แล้ว ลู่เจียวให้เขาดื่มน้ำพุจิตวิญญาณปรับร่างกายอีก

ตอนนี้เขารูปงามยิ่งกว่าเมื่อก่อน แววตาสดใสส่องประกาย คิ้วดาบดวงตาดำขลับราวดวงดาวพร่างพรายค่ำคืน ผิวพรรณก็นุ่มละมุนอิ่มเอิบ ท่วงท่ากริยาก็มีกลิ่นอายความละมุนสูงส่งเฉกเช่นบัณฑิต

ไปเข้าสอบเซียงซื่อที่เมืองหนิงโจวครั้งนี้ ไม่ต้องเอ่ยถึงความรู้ความสามารถของเขา แค่สง่าราศีของเขาก็เพียงพอจะดึงดูดสายตาผู้คนมากมายได้แล้ว

เมืองหนิงโจวมีแต่คนมีเงิน หลายคนต่างมาสอบถามเรื่องของเขา หลายคนต่างหวั่นไหวคิดอยากได้เขาเป็นลูกเขย แม้ว่ามีภรรยาและลูกแล้วก็ไม่สนใจ ถึงกับมีขุนนางเมืองหนิงโจวบางคนคิดดึงตัวเขาไป

แต่เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่สนใจ ปิดประตูอ่านตำรา จากนั้นก็ตรงไปสนามสอบ ร่วมการสอบสามรอบเสร็จก็เร่งเดินทางออกจากเมืองหนิงโจวในคืนนั้น

พอคนพวกนั้นรู้เรื่อง เขาก็ไม่อยู่เมืองหนิงโจวแล้ว

แน่นอนว่าเรื่องเหล่านี้ เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้เล่าให้ลู่เจียวฟัง เขาเล่าแค่เรื่องการสอบ เขายิ้มมองลู่เจียว

“เจียวเจียว เจ้าคงไม่รู้ว่าข้าคิดถึงเจ้าเพียงใด เมื่อก่อนอยู่ด้วยกันไม่รู้สึก พอแยกจากกันจึงได้รู้ว่าคิดถึงแทบขาดใจ”

วาจานี้ทำเอาลู่เจียวหน้าแดงก่ำ แต่นางยังจำได้ว่า เซี่ยอวิ๋นจิ่นสอบติดกันสามวัน ยังไม่ได้พักผ่อน

ดังนั้นนางจึงฝืนทั้งที่หน้าแดงก่ำ มองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “ไว้คุยกัน ไปนอนก่อนเถอะ”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเหนื่อยมากจริงๆ เขาพยักหน้า แต่กลับไปยอมไปนอนเรือนด้านหน้าคนเดียว

เขายื่นมือออกไปดึงมือลู่เจียวมาออดอ้อนว่า “ข้านอนกับเจียวเจียวนะ”

“ได้”

ทั้งสองคนกุมมือกันกลับห้องนอน เซี่ยอวิ๋นจิ่นหลับอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนจะหลับไปยังกุมมือลู่เจียวไว้พร้อมสีหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มละไมอย่างพึงพอใจ

ลู่เจียวหันหน้าไปมองเขา เห็นเขาหลับแล้ว ก็อดเขยิบเข้าไปใกล้เขาไม่ได้ ยื่นมือไปลูบใบหน้าเขา

ตอนนี้นางมั่นใจความรู้สึกตนเองแล้วว่า นางชอบผู้ชายคนนี้มาก

เพียงแต่ไม่รู้ว่าหลังเข้าเมืองหลวงแล้วจะเกิดเหตุเปลี่ยนแปลงหรือไม่ แต่ขอเพียงเขาไม่ทอดทิ้งนาง นางก็จะไม่ทอดทิ้งเขา

ลู่เจียวครุ่นคิดไปมาก็พิงเซี่ยอวิ๋นจิ่นหลับไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นยกมือขึ้นคว้านางมากอดไว้ด้วยสัญชาตญาณทันที

วันรุ่งขึ้นทั้งสองคนยังนอนอยู่ในห้อง ก็มีเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เพิ่มขึ้นมาในห้อง

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ตื่นเช้ามาได้ยินเฝิงจือว่า เมื่อคืนท่านพ่อกลับมาแล้ว

พวกลูกทั้งสี่ดีใจมาก วิ่งมาห้องท่านพ่อท่านแม่ทันที

เฝิงจือเรียกไว้ไม่ทัน

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่มาออกันอยู่หน้าเตียง มองดูท่านพ่อกับท่านแม่บนเตียงแล้วก็อดยิ้มกริ่มไม่ได้

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เขยิบเข้าใกล้กันกระซิบว่า “ท่านพ่อกลับมาแล้ว”

“อืม ดูท่าทางท่านพ่อ ครั้งนี้ไม่ได้เกิดเรื่องอันใด”

“ใช่ ตอนนี้พวกเราวางใจแล้ว”

ความจริงเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เอาแต่เป็นห่วงเซี่ยอวิ๋นจิ่น กลัวว่าเขาไปสอบเซียงซื่อครั้งนี้จะเกิดเหตุไม่คาดฝันอันใด ตอนนี้ได้เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นสบายดี พวกเขาก็วางใจแล้ว

แม้ว่าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กระซิบกัน แต่ผู้ใหญ่สองคนบนเตียงก็ยังถูกปลุกตื่น ทั้งสองคนลืมตามาเห็นเจ้าหนูน้อยทั้งสี่หน้าเตียง

ยามนี้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่จึงได้สติ พวกเขาเหมือนมารบกวนบิดามารดาจนตื่น

ต้าเป่าเอ่ยขอโทษก่อน “ท่านพ่อ ท่านแม่ ขอโทษด้วย พวกเราทำพวกท่านตื่นแล้ว”

เอ้อร์เป่ารีบกล่าวทันทีว่า “พวกเราได้ยินว่าท่านพ่อกลับมาเมื่อคืน ดังนั้นพอดีใจก็วิ่งเข้ามา”

ซานเป่ายื่นมือไปดึงต้าเป่ากับเอ้อร์เป่า “พวกเราออกไปกันเถอะ ให้ท่านพ่อกับท่านแม่นอนอีกสักครู่”

ซื่อเป่าหันหลังจะออกไป “รีบไปๆ”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวอดหัวเราะไม่ได้ เอ่ยว่า “ตื่นก็ตื่นแล้ว จะนอนอีกได้อย่างไร”

ช่วงเวลาที่แยกจากกันนี้ เซี่ยอวิ๋นจิ่นนอกจากคิดถึงลู่เจียวแล้ว ก็ยังคิดถึงเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ยามนี้เห็นพวกเขาก็ดีใจอย่างมาก

เขาพลิกตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง ยื่นมือไปอุ้มต้าเป่ากับเอ้อร์เป่ามาถามว่า “ให้พ่อกอดพวกเจ้าหน่อย ระยะนี้ทพ่อคิดถึงพวกเจ้ามาก พวกเจ้าคิดถึงพ่อบ้างไหม”

ลู่เจียวยื่นมือออกมาจากเตียงด้านในอุ้มซานเป่ากับซื่อเป่าขึ้นไปบนเตียง

ยามนี้ทั้งครอบครัวก็รวมตัวกันอยู่บนเตียงแล้ว

ต้าเป่ากับเอ้อร์เป่าบอกเซี่ยอวิ๋นจิ่นทันทีว่า “พวกเราคิดถึงท่านพ่อ เป็นห่วงท่านพ่อตลอดเวลาเลย”

เอ้อร์เป่ารีบเอ่ยตามว่า “หากไม่เชื่อ ท่านพ่อถามท่านแม่ดูได้”

ลู่เจียวรีบรับรองว่า “ใช่แล้ว พวกลูกๆ คิดถึงเจ้าวันละหลายรอบ”

เมื่อเทียบกับพวกลูกทั้งสี่แล้ว นางคิดถึงน้อยไปทันที

เซี่ยอวิ๋นจิ่นก้มลงหอมแก้มเจ้าหนูน้อย จากนั้นก็ยื่นมือไปอุ้มซานเป่ากับซื่อเป่ามาหอมแก้มพวกเขาคนละที

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ถูกเซี่ยอวิ๋นจิ่นหอมแก้มจนยิ้มออก ทั้งสี่คนพูดคุยกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น เรื่องหลักๆ ก็คือถามเซี่ยอวิ๋นจิ่นถึงการสอบเซียงซื่อครั้งนี้ ถามจนสุดท้ายออกนอกประเด็นไปแล้ว ไปเล่าถึงสภาพของเมืองหนิงโจว

“ท่านพ่อ เมืองหนิงโจวใหญ่ใช่หรือไม่”

“ใหญ่กว่าพวกเราที่นี่ใช่หรือไม่ คนก็มาก ของก็เยอะใช่ไหม”

“พวกเราได้ยินอาจารย์เล่าว่า เมืองหลวงเป็นเมืองที่เจริญที่สุดและใกล้พระเนตรพระกรรณฮ่องเต้”

ซื่อเป่ามีสีหน้าตื่นเต้น กล่าวว่า “รอไว้ข้าเป็นคหบดีอันดับหนึ่งในแคว้นต้าโจวก่อน ข้าจะซื้อบ้านที่ใหญ่ที่สุดและดีที่สุดในเมืองหลวงให้ท่านพ่อกับท่านแม่”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังซื่อเป่าว่าจะเป็นคหบดีอันดับหนึ่งในแคว้นต้าโจวก็ตกใจมาก หันไปมองลู่เจียวทันที ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “พวกเขาตัดสินใจแล้ว คนหนึ่งจะเป็นคหบดีอันดับหนึ่งในแคว้นต้าโจว คนหนึ่งจะเป็นแม่ทัพอันดับหนึ่งในแคว้นต้าโจว คนหนึ่งจะเป็นหมอเทวดาอันดับหนึ่งในแคว้นต้าโจว ใช่แล้ว ต้าเป่าบอกว่ารอให้เจ้าเป็นโส่วฝู่แคว้นต้าโจวแล้ว เขาค่อยรับตำแหน่งต่อจากเจ้า เป็นโส่วฝู่แคว้นต้าโจวต่อ”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นถอนหายใจ บรรดาบุตรชายมีปณิธานมากกว่าเขามาก ตอนเขาอายุเท่าพวกเขา ก็คิดเพียงแต่เมื่อใดมารดาจะชอบเขา