ตอนที่ 529 ป่วยด้วยโรคทางใจ

อู่กั๋วกงนามว่าเนี่ยซื่อหย่ง ไม่เพียงแต่กุมอำนาจการทหาร ยังได้รับความไว้วางพระทัยจากฝ่าบาท มีทหารในมือถึงแสนห้าหมื่นนาย รับหน้าที่คุ้มกันความปลอดภัยเมืองหลวงแคว้นต้าโจว ชนชั้นสูงศักดิ์ในเมืองหลวงต่างระวังตัวกับเขาอย่างมาก

แม้ว่าอู่กั๋วกงกุมอำนาจการทหาร และยังได้รับความไว้วางพระทัยจากฝ่าบาทอย่างมาก แต่เขาเป็นคนตรงไปตรงมาอย่างยิ่ง เป็นคนดีอย่างที่สุด ไม่ได้มากอุบายชั่วร้ายดังเช่นชนชั้นสูงศักดิ์หลายคนพวกนั้น

ลู่เจียวกับนายผู้เฒ่าฉีและฉีเหล่ยเข้าไปในจวนอู่กั๋วกงแล้ว ก็ให้คนนำทางตรงไปยังที่พักท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่

ตลอดทางยังพอมีเวลาได้ทันมองประเมินสภาพภายในจวนอู่กั๋วกง รู้ว่าจวนอู่กั๋วกงใหญ่มาก เดินมาถึงหนึ่งก้านธูปจึงได้มาถึงเรือนที่ประทับท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่

ในห้องนอนท่านหญิงยามนี้มีคนนั่งกันอยู่หลายคน ลู่เจียวไม่รู้จักสักคน แต่ก็พอแยกแยะได้ว่าผู้ใดเป็นผู้ใด

สตรีสูงวัยที่นั่งทรงอำนาจบารมีสีหน้าเคร่งเครียด หากไม่เหนือความคาดหมายก็คงเป็นองค์หญิงใหญ่

ข้างกายองค์หญิงใหญ่ยังมีสตรีสูงวัยร่างผอมอีกคน ผู้นี้น่าจะเป็นฮูหยินผู้เฒ่าจวนอู่กั๋วกง

นอกจากสตรีทั้งสอง ก็ยังมีผู้ชายรูปร่างกำยำสูงใหญ่ คนผู้นี้น่าจะเป็นอู่กั๋วกง เนี่ยซื่อหย่ง

ในห้องทุกคนเห็นลู่เจียว ก็พากันระงับอารมณ์ตนเอง

สุดท้ายฮูหยินผู้เฒ่าจวนอู่กั๋วกงอดเอ่ยขึ้นก่อนไม่ได้ว่า “นี่ก็คือหมอเทวดาที่รักษาให้คุณชายที่ป่วยออดแอดของใต้เท้าหลิวจนหายหรือ อายุแค่นี้ พวกเจ้ารู้สึกว่าเป็นไปได้หรือ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวจบหันไปมององค์หญิงใหญ่ “องค์หญิงใหญ่ ท่านถูกหลันหยางหลอกเอาแล้วไหมเพคะ”

ในห้อง นายผู้เฒ่าฉีก็อยากตะโกนเสริมว่า ใช่แล้ว องค์หญิงถูกท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่หลอกเข้าแล้ว

แต่เขาไม่อาจผิดต่อคุณธรรมในใจ เอ่ยว่าวิชาการแพทย์ลู่เจียวไม่ดี และนายผู้เฒ่าฉีก็คิดอยากขอให้ลู่เจียวช่วยตรวจดูท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่สักหน่อย ดูว่าอาการป่วยนางจะมีทางรักษาให้หายได้หรือไม่”

นายผู้เฒ่าฉีครุ่นคิดแล้วก็รีบเอ่ยว่า “วิชาการแพทย์เจียวเจียวไม่เลวจริงๆ ในเมื่อนางมาแล้ว ก็ให้นางตรวจดูสักครั้ง”

นายผู้เฒ่าฉีเป็นหมอหลวงประจำไทเฮา หลายปีมานี้ช่วยปรับสมดุลสุขภาพให้ไทเฮา ตอนไทเฮาสิ้น ยังมีราชโองการให้เขาเกษียณไปใช้ชีวิตบั้นปลาย ความจริงนี่คือพระเมตตาของไทเฮาที่มีต่อเขา

ในวังเต็มไปด้วยอุบายชั่วร้ายมากมาย ดังนั้นไทเฮาไม่อยากให้เขาต้องมาถูกทำลายอยู่ในวัง

ไทเฮาก็คือมารดาองค์หญิงใหญ่ เพราะความสัมพันธ์นี้ ดังนั้นองค์หญิงใหญ่จึงให้ความเกรงใจนายผู้เฒ่าฉีอย่างมาก

นางได้ฟังนายผู้เฒ่าฉีก็หันไปมองลู่เจียว

แม้ว่าหญิงผู้นี้อายุน้อยอย่างไม่น่าเชื่อใจ แต่นายผู้เฒ่าฉีก็เอ่ยแล้ว องค์หญิงใหญ่จึงคิดลองดู

นางขมวดคิ้วพลางกล่าวน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ไป ลองดู”

องค์หญิงใหญ่กล่าวจบก็หันหน้าไปจ้องมองฮูหยินผู้เฒ่าจวนอู่กั๋วกง สั่งการเยียบเย็นว่า “ฮูหยินผู้เฒ่าไม่อยากให้บุตรสาวข้ารักษาหายหรือ”

องค์หญิงใหญ่กล่าวจบก็เงยหน้ามองไปยังสตรีด้านหลังฮูหยินผู้เฒ่าจวนอู่กั๋วกง

สตรีผู้นั้นสีหน้าซีดเผือดเล็กน้อย ลู่เจียวมองสตรีผู้นั้นอย่างประหลาดใจ พบว่านางมีหน้าตาคล้ายฮูหยินผู้เฒ่าจวนอู่กั๋วกง ดังนั้นหญิงผู้นี้น่าจะเป็นน้องสาวลูกพี่ลูกน้องของอู่กั๋วกงอะไรพวกนั้น

ขณะลู่เจียวกำลังคาดเดาอยู่นั้นเอง อู่กั๋วกงก็เอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อมว่า “ท่านแม่เชิญคนมารักษาเหวินอันได้เสมอ เหวินอันเป็นฮูหยินจวนอู่กั๋วกง นางป่วย ย่อมต้องเชิญหมอมารักษานางให้หาย”

อู่กั๋วกงกล่าวจบก็ส่งสายตาเตือนมารดาตนเอง

ฮูหยินผู้เฒ่าจวนอู่กั๋วกงเบ้ปากไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้กล่าวอันใด

องค์หญิงใหญ่หันไปมองลู่เจียว ส่งสัญญาณให้นางเข้าไปตรวจอาการบุตรสาวนางด้วยสีหน้าหงุดหงิดรำคาญใจยิ่ง

ยามนี้ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กำลังนอนหลับอยู่ ส่วนใหญ่นางจะนอนไม่หลับ ต้องกินยาจึงจะหลับได้

ลู่เจียวเดินเข้าไป สาวใช้ข้างกายท่านหญิงรีบเปิดมุ้งแพรขึ้น ลู่เจียวมองท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่บนเตียง เพราะล้มป่วยมานาน ดังนั้นจึงถูกทรมานเสียจนดูย่ำแย่ แต่แค่มองคราแรก ลู่เจียวก็รู้สึกว่าคุ้นเคย แต่พอตั้งใจมองให้ดี ก็พลันคิดไม่ออก

แต่นางเองก็ขี้เกียจจะคิดมาก ยื่นมือไปดึงมือท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่มาตรวจชีพจร จากนั้นก็ถามหัวหน้าสาวใช้ของท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่อย่างละเอียดถึงตอนท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่อาการกำเริบและอาการทั่วไป สุดท้ายลู่เจียวให้สาวใช้นำวิธีการรักษาท่านหญิงออกมาให้ดู

นางต้องการดูว่าหมอที่ผ่านมาให้ยาเช่นไร

สาวใช้รีบไปนำวิธีการรักษาออกมา ในห้อง องค์หญิงใหญ่ร้อนใจถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง ลูกข้ามีทางรักษาหรือไม่”

เพราะองค์หญิงใหญ่ใจร้อน ดังนั้นเสียงจึงดังไปบ้าง ทำเอาท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ตื่น

ท่านหญิงพลันเบิกตาโพลง เพราะเพิ่งจะตื่น แววตาจึงยังคงงุนงง จากนั้นแววตาก็ค่อยๆ เริ่มดุร้าย นางจ้องมองลู่เจียว กัดฟันกรอดร้องตะโกนขึ้นว่า “เป็นเจ้า ลักพาตัวบุตรสาวข้าไป ใช่เจ้าหรือไม่ เป็นเจ้า?”

นางกล่าวจบก็ไม่รอให้ลู่เจียวตอบ หากกระเด้งตัวขึ้นใส่ลู่เจียว ลู่เจียวควักเข็มเงินออกมารวดเร็วปักไปที่ตัวท่านหญิงตามจุดชีพจรใหญ่หลายแห่ง หลังปักเข็มเงิน ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ก็นิ่งลง ลู่เจียวมองนาง พลางกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า

“ท่านหญิง อย่าได้ใจร้อน ข้าคือหมอที่จะรักษาอาการป่วยท่านเ”

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ได้ฟังคำพูดลู่เจียวก็ร่ำไห้หนัก “ข้าไม่ได้ป่วย ข้าไม่ได้ป่วย ข้าเพียงแต่คิดถึงบุตรสาวข้ามากเกินไป นางหายไปแล้ว เจ้าช่วยข้าไปหานางด้วย เจ้าช่วยข้าตามหานางด้วย”

ลู่เจียวรีบคล้อยตามว่า “ได้ ข้าช่วยท่านตามหา พวกเราทุกคนจะช่วยท่านหา”

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ได้ฟังคำพูดลู่เจียว รีบน้ำตารินถามว่า “จริงหรือ”

ลู่เจียวพยักหน้า คนที่มีอาการป่วยทางใจ ไม่อาจปฏิเสธนาง ได้แต่คล้อยตามนาง จึงจะสามารถสื่อสารกับอีกฝ่ายและรักษาอาการนางได้

ลู่เจียวคิดไปก็คุยกับท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ไปด้วยว่า “ท่านหญิงคิดตามหาบุตรสาว ก็ต้องหายดีก่อน นหายดีแล้ว จึงจะสามารถไปตามหาบุตรสาวท่านได้ โลกเรานี้แม่ลูกจิตใจสื่อถึงกัน ผู้อื่นจดจำนางไม่ได้ แต่ท่านหญิงย่อมจดจำบุตรสาวได้ ดังนั้นแม้พวกเราหาพบก็จดจำไม่ได้ นางต้องการให้ท่านหญิงหายดีไปตามหาด้วยตนเอง”

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ได้ฟังวาจานี้ก็รู้สึกว่ามีเหตุผลมาก นางย่อมจดจำบุตรสาวนางได้ ดังนั้นนางต้องรักษาตัวให้หาย

“ได้ ข้าจะรักษาให้หายๆ ข้าจะไปตามหาบุตรสาวข้า หลิงตัง นางต้องกำลังรอข้าอยู่”

ลู่เจียวพยักหน้าอย่างพอใจ กล่าวน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “ข้าเองก็เชื่อว่านางต้องรอท่านแม่มารับนางกลับ ดังนั้นเราต้องรักษาท่านให้หายก่อน ดีไหม รีบรักษาตัวให้หาย ท่านหญิงก็จะได้ไปตามหาหลิงตัง หลิงตังต้องงดงามอย่างมาก เหมือนกับท่านหญิงมาก”

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ได้ฟังลู่เจียวก็อารมณ์ดีขึ้นมา แววตาส่องประกาย เผยรอยยิ้มกว้าง กล่าวว่า “หลิงตังเราย่อมต้องเหมือนกับข้า นางหน้าตาเหมือนกับข้ามาก”

นางกล่าวจบก็เริ่มเลอะเลือนขึ้นมา รีบลุกขึ้นไปหาหมอนตนเองมากอดและโยกไหวไปมา “เจ้าตัวน้อยของแม่ แม่รักเจ้า แม่จะร้องเพลงให้เจ้าฟัง”

นางกล่าวจบ ก็ยกมือจุ๊ปากบอกให้ลู่เจียวอย่าส่งเสียง “หลิงตังนอนแล้ว นางชอบให้ข้าร้องเพลงให้นางฟังที่สุด”

หลิงตังก็คือบุตรีคนเล็กสุดของท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ แต่เล็กก็ติดมารดา นอนกับนางทุกวัน ดังนั้นนี่จึงเป็นความทรงจำในใจส่วนลึกของท่านหญิงที่ยากลืมที่สุด