ตอนที่ 638 น้ำเสียงเสียดสีเยาะเย้ย

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวเผยรอยยิ้มบาง มองหลินจือฝู่กับท่านนิ่งป๋อ กล่าวว่า “อีกสักครู่ก็รู้แล้วไหม”

ทั้งสองคนกล่าวจบ ก็พาเด็กๆ เดินเข้าไปในร้านหงอวิ้นโหลว หลินจือฝู่กับท่านนิ่งป๋อสองคนสบตากัน เอ่ยขึ้นอย่างโมโหขึ้นพร้อมกัน “พวกเขาหมายความเช่นไร รู้หรือไม่รู้”

หลินจือฝู่หน้าบึ้งตึง “พวกเราเข้าไปกันเถอะ อีกสักครู่ก็รู้แล้ว”

วันนี้ร้านหงอวิ้นโหลวถูกจวนอู่กั๋วกงเหมาไว้แล้ว ยามนี้โถงชั้นหนึ่งมีคนไม่น้อย กำลังจับกลุ่มสามคนห้าคนคุยกันอยู่ หลักๆ ก็คาดเดาเจตนาที่ซื่อจื่อจวนอู่กั๋วกงเชิญพวกเขากินข้าว

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวมองไปก็เห็นว่า นอกจากขุนนางเมืองหนิงโจว คนสี่ตระกูลใหญ่ก็มากัน เหมือนว่ามีส่วนหนึ่งเป็นพ่อค้าเมืองหนิงโจว

คนเหล่านี้เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวทั้งครอบครัวปรากกฎตัว ก็หยุดคุยกัน ครอบครัวเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวหน้าตาดีเกินไปจริงๆ

ในนั้นมีคนก้าวออกมาทักทายเซี่ยอวิ๋นจิ่น ลู่เจียวจึงพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปฝั่งแขกผู้หญิง

แขกผู้หญิงไม่เหมือนกับทุกที ยามนี้ฮูหยินหลินกำลังสนทนากับฮูหยินอีกสองสามท่าน

แม้ว่าลู่เจียวไม่รู้จักฮูหยินเหล่านี้ แต่ก็คาดเดาได้ว่าหากไม่เหนือความคาดหมาย ฮูหยินเหล่านี้ก็คือฮูหยินประมุขสี่ตระกูลใหญ่เมืองหนิงโจว

สี่ตระกูลใหญ่ไม่เห็นตระกูลเซี่ยอยู่ในสายตา แต่กลับไม่กล้าไม่เห็นจวนอู่กั๋วกงอยู่ในสายตา ดังนั้นวันนี้พวกเขาจึงมากันครบ

ลู่เจียวกำลังคิดอยู่ ฮูหยินผู้เฒ่าที่เดิมคุยอยู่กับฮูหยินหลิน นางพลันส่งเสียงดังขึ้น “ท่านนั้นคือฮูหยินเซี่ยถงจือใช่หรือไม่”

ลู่เจียวเงยหน้ามองไป หญิงผู้นี้อายุห้าสิบกว่า แต่ดูแล้วอ่อนกว่าวัย นับว่าเป็นสาวงาม แต่ยามนี้สีหน้านางดุดันเย็นเยียบ แววตาที่มองลู่เจียวเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ลู่เจียวคิ้วกระตุกเล็กน้อย เอ่ยขึ้นอย่างไม่แสดงท่าทีต่ำต้อยกว่าว่า “ท่านนี้คือ?”

ฮูหยินหวางทงพั่นเอ่ยขึ้นอย่างสะใจว่า “ท่านนี้ก็คือฮูหยินท่านนิ่งป๋อ”

ลู่เจียวพอได้ฟังก็เข้าใจ มารดาของคุณชายใหญ่ตระกูลนิ่งที่มาพังของบ้านนาง ดังนั้นจึงได้มีท่าทีเกลียดชังนางเช่นนี้

แม้ว่าในใจลู่เจียวรู้ดีว่าฮูหยินนิ่งป๋อโกรธแค้นนาง แต่กลับเอ่ยขึ้นอย่างไม่ได้แสดงท่าทีต่ำต้อยว่า “ลู่เจียวคารวะฮูหยินนิ่งป๋อ”

ฮูหยินนิ่งป๋อเห็นท่าทางนางเช่นนี้ก็ยิ่งโมโห ฮูหยินถงจือเล็กๆ ถึงกับไม่เห็นตระกูลนิ่งอยู่ในสายตา ไม่เพียงแต่ให้คนทำร้ายบุตรชายนางบาดเจ็บ ยังอ้าปากทีเรียกเงินถึงสองหมื่นตำลึงจากพวกนาง น่ารังเกียจ

ฮูหยินนิ่งป๋อครุ่นคิดแล้วก็เอ่ยขึ้นอย่างรังเกียจว่า “เป็นคนควรสงบเสงี่ยมสักหน่อย ถงจือระดับหกก็เหิมเกริมเช่นนี้ ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง ช้าเร็วย่อมต้องเสียเปรียบ”

ฮูหยินหลินกับฮูหยินหวางได้ฟังฮูหยินนิ่งป๋อ ในใจก็สะใจมาก สีหน้ามีรอยยิ้มเล็กน้อย

แต่ทั้งสองคนฉลาดพอที่จะไม่กล่าวอันใด

ฮูหยินนิ่งป๋อกล่าวจบ ลู่เจียวไม่ทันได้พูดอะไร ฮูหยินผู้เฒ่าหลิวที่ดูมีสง่าราศีและแววตาเมตตาข้างๆ ก็เอ่ยขึ้นว่า “เอาละ เอาละ เจ้าอายุปูนนี้แล้วจะมาเอาเรื่องเอาราวกับรุ่นผู้น้อยเช่นนี้ ไม่รู้สึกน่าเกลียดหรือ”

คนผู้นี้กล่าวจบ ฮูหยินนิ่งป๋อไม่พอใจหันหน้าไปมองนางกล่าวว่า “ฮูหยินหลิว น้องรองท่านอายุมากไปใช่หรือไม่ ตาไม่ค่อยดีหรือ ถึงกับมองบุตรชายคนเช่นนี้เป็นของล้ำค่า”

ลู่เจียวพอได้ฟังฮูหยินนิ่งป๋อก็รู้ว่าคนที่ช่วยพูดให้นาง น่าจะเป็นฮูหยินผู้เฒ่าหลิวพี่สะใภ้ของมหาบัณฑิตหลิวหงเซิง

ตระกูลหลิวเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่เมืองหนิงโจว ตระกูลหลิวมีบุตรหลานเรียนหนังสือไม่น้อย ในนั้นก็มีบุตรชายรองของฮูหยินผู้เฒ่าหลิวท่านนี้ที่เป็นขุนนางอยู่เมืองหลวง คล้ายว่าระดับสาม ดังนั้นตระกูลหลิวจึงได้มีสถานะสูงในแวดวงเมืองหนิงโจว

เพราะบุตรชายมีตำแหน่งสูง ฮูหยินผู้เฒ่าหลิวจึงได้รับความเคารพจากทุกคนในเมืองหนิงโจว แต่ตระกูลนิ่งคิดว่าตระกูลตนเองมีเจาอี๋เหนียงเหนียง ดังนั้นจึงกล้าขึ้นเสียงกับฮูหยินผู้เฒ่าหลิว

ฮูหยินผู้เฒ่าหลิวเองก็ไม่คิดใส่ใจ สีหน้ายังคงยิ้มละไม “น้องรองข้าตาไม่ค่อยดีหรือ ศิษย์เขาสอบจิ้นซื่อได้ไม่รู้เท่าไร อย่างเขาเรียกว่าอายุยิ่งมากปัญญายิ่งเฉียบคม”

ฮูหยินผู้เฒ่าหลิวกล่าวจบ ก็กวักมือเรียกลู่เจียวกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เข้าไปหา จากนั้นก็แนะนำพวกนางให้รู้จักกับฮูหยินผู้เฒ่าอีกสองคน

“ท่านนี้คือฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลฟาง ท่านนี้คือฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลเหวิน”

สี่ตระกูลใหญ่เมืองหนิงโจว ตระกูลฟาง ตระกูลหลิว ตระกูลเหวิน ตระกูลนิ่ง

ตระกูลฟางมีขุนนางระดับสอง ตอนนี้เป็นขุนนางในราชสำนัก

ตระกูลเหวินเป็นตระกูลบัณฑิต นายผู้เฒ่าที่จากไปเคยเป็นพระอาจารย์ฮ่องเต้ มีลูกศิษย์กระจายไปเป็นขุนนางในแต่ละพื้นที่ไม่น้อย ในนี้ยังมีคนเป็นขุนนางเกลือมณฑลทางใต้ ดังนั้นสถานะตระกูลเหวินจึงสูงมาก

ส่วนตระกูลนิ่งที่จัดอยู่ในอันดับท้ายของสี่ตระกูลใหญ่ พอดีไม่มีคนมีตำแหน่งขุนนาง ตระกูลพวกเขาเดิมเป็นพ่อค้า แต่เพราะส่งบุตรีเข้าวังไปเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ ดังนั้นจึงได้ถูกจัดไว้ในสี่ตระกูลใหญ่

ลู่เจียวคิดไปพลางคารวะฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลฟางกับฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลเหวินไปพลาง

“คารวะฮูหยินผู้เฒ่าฟาง ฮูหยินผู้เฒ่าเหวิน”

ลู่เจียวคำนับเสร็จ ก็บอกกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ว่า “ลูกๆ คารวะฮูหยินผู้เฒ่าทุกท่านสิ”

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รีบเข้ามาคำนับฮูหยินผู้เฒ่าทุกท่านอย่างนอบน้อม

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ติดตามอาจารย์ นอกจากเรียนสี่ตำราห้าคัมภีร์ ยังเรียนรู้มารยาทพิธีกรรมจากอาจารย์ด้วย ดังนั้นตอนนี้พวกเขาคำนับได้อย่างมีมาตรฐานมาก ฮูหยินผู้เฒ่าหลิวกับฮูหยินผู้เฒ่าฟาง ฮูหยินผู้เฒ่า เหวินอายุมากแล้ว เห็นเด็กๆ ก็ชอบ นับประสาอันใดกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ที่หน้าตาดีเช่นนี้

ฮูหยินผู้เฒ่าทั้งสามเห็นเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็ชอบใจ กวักมือเรียกพวกเขาเข้าไป

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่หันไปมองลู่เจียว ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็เดินเข้าไปหา

ฮูหยินผู้เฒ่าหลิวกับฮูหยินผู้เฒ่าฟาง ยังมีฮูหยินผู้เฒ่าเหวินดึงเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปถามอย่างตื่นเต้นว่าพวกเขาคารวะท่านอาจารย์หลิวแล้วได้เรียนรู้อันใดบ้าง ปกติอาจารย์สอนพวกเขาเข้มงวดหรือไม่

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ตอบคำถามฮูหยินผู้เฒ่าอย่างฉาดฉาน พร้อมกับส่งรอยยิ้มน่าเอ็นดูให้อยู่เป็นระยะ

ฮูหยินผู้เฒ่าทั้งสามหลงใหลความน่ารักน่าเอ็นดูพวกเขาทันที ดึงพวกเขามาเอ่ยชมไม่หยุด “เด็กดี ล้วนเป็นเด็กดี มิน่าหลิวหงเซิงจึงรับเด็ก ๆ เป็นศิษย์ทั้งหมด เป็นเด็กฉลาดและมีไหวพริบปัญญาจริงๆ หน้าตายังดีเช่นนี้อีก”

“อืม ไม่เลวจริงๆ หลิวหงเซิงไม่ค่อยมองพลาด ศิษย์เขาคนไหนไม่ใช่ผู้มีพรสวรรค์ แม้สอบจิ้นซื่อไม่ได้ ก็ยังเป็นผู้มีพรสวรรค์”

“ใช่ แต่ไรมาสายตาเขาก็เฉียบคม ครั้งนี้รับทีเดียวสี่คน เห็นชัดว่า เจ้าหนูน้อยทั้งสี่มีความเหนือสามัญอยู่จริง หากข้ามีความสามารถ ก็คงอยากรับพวกเขาเป็นศิษย์ด้วย”

ฮูหยินผู้เฒ่าทั้งสามพากันเอ่ยชมเจ้าหนูน้อยทั้งสี่

ฮูหยินนิ่งป๋อกับฮูหยินจือฝู่โมโหแทบตาย แต่กลับทำอันใดไม่ได้

ตระกูลฟาง ตระกูลหลิว และตระกูลเหวินเป็นตระกูลมีรากฐานผู้ดีแท้จริง ไม่ใช่คนเช่นพวกนาง

แต่ฮูหยินนิ่งป๋อทนไม่ไหว เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเสียดสีเยาะเย้ยว่า “เด็กจากตระกูลเล็กๆ จะเก่งกาจอันใดได้ ก็แค่แสดงท่าทางประจบเอาใจขายความน่าเอ็นดูก็เท่านั้น”