ตอนที่ 944

ผู้ใดทำผิดต่อหลินชวน ฆ่า!

มู่ชิงเกอยืนมือไพล่หลัง เดินออกมาจากท้องพระโรงด้วยความสุขุม ยืนอยู่บนระเบียงด้านนอก

ขุนนางในท้องพระโรงรวมถึงคนตระกูลมู่สามคนและฉินจิ่นเฉินต่างก็ยืนอยู่ข้างหลังนาง

ทว่า ในวินาทีนั้นที่นางเดินออกมา บนท้องฟ้ากลับปรากฎฉากที่เหนือความคาดหมาย…

ยอดฝีมือที่ลอยอยู่ในอากาศ หยิ่งยโสลำพองตนเหล่านั้นกลับหน้าเปลี่ยนสีฉับพลัน ตกใจจนร่วงคะมำลงมาจากฟ้า

ฉากฉากนี้ทำให้คนทั้งหมดข้างหลังมู่ชิงเกอ ตะลึงงัน

เพราะตกใจเกินไปจึงทำให้พวกเขาลืมความหวาดกลัวไปหมดแล้ว พากันวิ่งออกมาจากท้องพระโรง ยืนอยู่บนระเบียง ทว่ายังคงยืนอยู่ข้างหลังมู่ชิงเกอ

ฉินจิ่นเฉินกับคนตระกูลมู่สามคนยืนขนาบข้างมู่ชิงเกอ

ส่วนมู่ชิงเกอกลับยิ้มเยาะ เดินลงไปตามขั้นบันได

เงาดำหนึ่งสายวิ่งออกมาจากข้างๆ ตอนที่คนทั้งสิบร่วงลงพื้นก็แย่งเจ้าอ้วนแซ่เซ่ามาจากมือพวกเขาแล้ว

และในตอนนี้เอง เงาดำนับร้อยสายก็พลันปรากฎตัวอย่างรวดเร็ว ตกลงบนหลังคาพระตำหนักสี่ด้านไอสังหารพวยพุ่งขึ้นมาในทันที

มั่วหยางรับเจ้าอ้วนแช่เช่ามา พาเขาลงสู่พื้นอย่างมั่นคงรีบป้อนยาลูกกลอนฟื้นลมปราณให้เขาหนึ่งเม็ด

ตอนนี้สิบคนนั้นเพิ่งจะกระแทกลงพื้นอย่างแรง จนตรอกอย่างถึงที่สุด ไหนเลยจะยังมีความหยิ่งยโสลำพองตนก่อนหน้านี้อีก

มู่ชิงเกอกวาดหางตามองเจ้าอ้วนแซ่เซ่า ไม่ได้เป็นกังวลต่ออาการบาดเจ็บของเขาเท่าไร เพราะว่า เจ้าอ้วนแซ่เซ่าเองก็เป็นผู้ที่เคยกินยาเปลี่ยนแปลงดีเอ็นเอ ร่างกายของเขามีความสามารถในการรักษาตัวเองเช่นเดียวกัน ขอเพียงแค่ไม่ฆ่าเขาให้ตาย ต่อให้เขาจะบาดเจ็บกว่านี้ก็ไม่อาจตายได้

ตอนนี้ คนที่นางต้องการสั่งสอนก็คือเผ่าเทพที่กล้าทำอะไรไม่ยั้งคิด สิบคนนี้

“ร…ร…ร…ราชาเทวะมู่!”

“ราชาเทวะมู่!”

“ร…ราชาเทวะมู่!”

ด้วยฝีมือของคนทั้งสิบนี้ ตกลงมาจากฟ้าย่อมไม่อาจทำให้บาดเจ็บใดๆ ได้ ที่ทำให้พวกเขาหวาดกลัวก็คือ คาดไม่ถึงว่ามู่ชิงเกอจะอยู่ที่นี่

คนทั้งสิบล้มลงบนพื้น ก้มหน้างุด รอมู่ชิงเกอเอ่ยปากด้วยร่างที่สั่นระริก

“เหมือนกับว่ายอดฝีมือเหล่านี้กลัวคุณชายเป็นอย่างยิ่ง”

“ไม่ใช่ว่าเมื่อครู่พวกเขาตกใจกลัวคุณชายจนตกลงมาหรอกนะ”

“พวกท่านสังเกตหรือไม่ว่า พวกเขาเรียกคุณชายว่าอะไร”

“เหมือนจะเรียกว่า…ราชาเทวะมู่?”

“ถูกต้อง ราชาเทวะมู่”

“แท้จริงคุณชายอยู่ข้างนอกมีฐานะระดับใดกัน”

ขุนนางคาดเดากันไปต่างๆ นานา มองคนตระกูลมู่สามคนพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

ในดวงตามู่ซงปรากฎความภูมิใจขึ้นมา กำหมัดป้องริมฝีปากไอเบาๆ หนึ่งครา ไม่ได้คลายข้อสงสัยให้ขุนนางเหล่านั้น

มู่เหลียนเฉิงก็ยิ่งเอ่ยปากไม่ได้

สีหน้ามู่อี๋เฉินอิ่มเอมใจเผยสีหน้าภูมิใจออกมา แต่กลับไม่ได้ไขข้อสงสัยของพวกเขาเช่นกัน

“ข้าเพิ่งจะพูดว่า ยอดฝีมือที่มาจากข้างนอก ไม่มีทางทำลายใบหญ้าของหลินชวนแม้แต่ใบเดียว ไม่มีทางทำร้ายคนแม้แต่คนเดียว พวกเจ้าก็ทนไม่ได้กระโดดออกมาตบหน้าข้างั้นหรือ ดีจริงๆ! พูดมา พวกเจ้าทำอะไรลงไปบ้าง” มู่ชิงเกอเดินไปข้างหน้าคนทั้งสิบ หันหน้าช้าๆ กล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา

เสียงของนางสงบนิ่งอย่างยิ่ง แต่กลับทำให้คนกลัวจนตัวสั่น

หัวใจคนทั้งสิบสั่นระริก บ่นว่า ซวยแล้ว ในใจ ส่งสายตาให้กันและกัน แต่กลับไม่มีใครกล้าพูดว่าตนทำอะไรลงไป

อีกฝั่งหนึ่ง เจ้าอ้วนแช่เช่าก็พื้นคืนสติแล้ว เมื่อเขาเห็นมู่ชิงเกอ เบ้าตาผู้เป็นพ่อคนก็ชื้นขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ กล่าวกับมู่ชิงเกอ “ลูกพี่! พวกชั่วเหล่านี้เห็นสตรีที่เดินเล่นอยู่ที่ชานเมือง คาดไม่ถึงว่าเกิดตัณหา ฆ่าคนใช้ของนางจนหมด แล้วยังทำให้คุณหนูผู้นั้นมีมลทิน”

สายตามู่ชิงเกอเย็นเยียบ แววตาแหลมคมดุจมีด

“ซ้ำยังพูดจาเหมเกริม บอกว่าขอเพียงพวกเขายินยอม แม้ว่าจะให้องค์หญิงมาปรนนิบัติพวกเขา ฮ่องเต้ก็ไม่กล้าพูดอะไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหญิงชาวบ้านพวกนี้เลย” เจ้าอ้วนแซ่เช่ากล่าวด้วยความโกรธ

เขาเอ่ยประโยคนี้ออกมา ขุนนางแคว้นฉินทั้งหมดรวมถึงฉินจิ่นเฉินก็หน้าเปลี่ยนสีฉับพลัน ความโกรธปะทุขึ้นจากดวงตา

สองประโยคหน้าหลังทำให้คนทั้งสิบที่คุกเข่าหน้าเปลี่ยนสี ในใจโกรธแค้นกับความปากมากของเจ้าอ้วนแช่เช่า ทั้งยังกังวลถึงบทลงโทษที่มู่ชิงเกอจะมอบให้พวกเขา

“ราชาเทวะ! ราชาเทวะ พวกข้าเพียงแค่เลอะเลือนไปชั่วขณะ”

“ราชาเทวะ เพียงแค่หญิงชาวบ้านไม่กี่คน ครั้งนี้พวกข้ายอมรับผิดแล้ว ราชาเทวะยกโทษให้พวกข้าเถิด”

“ราชาเทวะ โปรดยกโทษให้พวกข้าครั้งนี้ด้วย”

คนทั้งสิบมัวแต่ก้มหน้าขออภัย แต่กลับไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าที่เย็นชาขึ้นเรื่อยๆ ของมู่ชิงเกอ

“เพิ่งจะมาได้วันเดียว พวกเจ้าก็ฆ่าคน ข่มขืนคนต่อหน้าข้าแล้วหรือ ดี ดีจริงๆ!” มู่ชิงเกอคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มกล่าว

ดวงตาที่ใสสะอาดคู่นั้นของนาง ปรากฎไอเย็นเยียบที่ดุร้ายออกมาแล้ว

“ราชาเทวะ! พวกข้าผิดไปแล้ว! ผิดไปแล้ว! ให้พวกข้าทำดีชดใช้ความผิดเถิด!”

เมื่อฟังออกถึงโทสะในคำพูดของมู่ชิงเกอรวมถึงไอสังหาร คนทั้งสิบก็พากันขออภัยยกใหญ่

“ราชาเทวะ! เพียงแค่หญิงชาวบ้านไม่กี่คน! หากท่านไม่พอใจที่พวกข้าก่อเรื่อง พวกข้ายินดีขอโทษ ชดใช้ค่าเสียหายให้ตระกูลของสตรีไม่กี่คนนั้น ลบล้างเรื่องนี้”

หนึ่งคนในนั้นเงยหน้ามองมู่ชิงเกอแล้วกล่าว

มู่ชิงเกอยิ้มเยาะกล่าวอย่างเหยียดหยาม “หรือพวกเจ้าจะลืมแล้วว่า ตนเองก็ขึ้นมาจากโลกข้างล่างเหมือนกัน หากวันนี้คนที่ถูกฆ่า คนที่ถูกสบประมาท เป็นพ่อแม่พี่น้องของพวกเจ้าเล่า พวกเจ้าจะยังพูดคำขอโทษเช่นนี้ออกมาอย่างหน้าไม่อายได้อีกหรือไม่”

คนทั้งสิบชะงักไป มองมู่ชิงเกอด้วยความตกใจ รู้ว่านางมีเจตนาสังหารขึ้นมาจริงๆ แล้ว

ดวงตาทั้งคู่ของมู่ชิงเกอหรี่ลงเล็กน้อย กล่าวต่อ “วันนี้หากข้าไม่อยู่ที่นี่ พวกเจ้ายังคิดจะทำอะไรต่อไป เผาพระราชวังแห่งนี้หรือว่าบุกเข้าไปข้างในพระราชวังแห่งนี้”

“ราชาเทวะ พวกข้าผิดไปแล้วจริงๆ”

คนทั้งสิบกล่าวอย่างหวาดกลัว

“ราชาเทวะ พวกข้ายังทาทางเข้าไม่เจอ ได้โปรดให้พวกข้าทำความดีชดใช้ความผิดด้วย”

“พวกเจ้ายังจำหน้าที่ของตัวเองได้อยู่อีกหรือ” มู่ชิงเกอหัวเราะอย่างหยอกล้อ ในแววตาที่วิตกกังวลและเฝ้ารอของคนทั้งสิบสะท้อนรอยยิ้มที่เย็นยะเยือกของนาง “น่าเสียดาย พวกเจ้าไม่คู่ควรแล้ว”

พูดจบ แสงเย็นเยียบในดวงตาของนางก็ปรากฎกล่าวเสียงตํ่าหนึ่งคำ “ฆ่า!”

องครักษ์เขี้ยวมังกรสิบนายที่รออยู่นานแล้วก็ปรากฎตัวหน้าคนทั้งสิบทันที ไม่เหลือทางหนีทีไล่ให้พวกเขาได้ขัดขืนใดๆ ตัดศีรษะของพวกเขาลงทันที

โลหิตสาดกระจาย ศีรษะร่วงลงบนพื้น

ฉากนองเลือดลุ้นระทึกฉากนี้ทำให้ขุนนางแคว้นฉินปากอ้าตาค้าง ตกตะลึงไม่หยุด

ทว่าเจ้าอ้วนแซ่เซ่ากลับเห็นแล้วโลหิตร้อนพลุ่งพล่านในสายตาที่มองมู่ชิงเกอเต็มไปด้วยความเลื่อมใสศรัทธา

ตอนที่องครักษ์เขี้ยวมังกรสิบนายถือศีรษะที่ถูกฟันลงคุกเข่าลงตรงหน้ามู่ชิงเกอ

นางไม่หันมองศีรษะชุ่มเลือดทั้งสิบนั้น แต่กลับเงยหน้าเล็กน้อยมองฟ้าดิน รวบรวมพลังเทพไว้ในลำคอตนกล่าวเสียงดังกังวาน “เผ่าเทพ เผ่ามารทั้งหมดในหลินชวนจงฟัง ไม่ว่าใครก็ตามที่ฆ่าคนในหลินชวน ฆ่า!”

“ผู้ใดฆ่าคน ฆ่า!” องครักษ์เขี้ยวมังกรห้าร้อยนายตะโกนขึ้นพร้อมกัน เสียงที่ราวกับฟ้าผ่ากลางแจ้งนี้ ดังกึกก้องทั่วทั้งอาณาเขตหลินชวน เผ่าเทพเผ่ามารแต่ละแห่งต่างก็หยุดการเคลื่อนไหวลง เงยหน้ามองท้องฟ้า เสียงแรกพวกเขารู้ว่าเป็นมู่ชิงเกอ

เสียงที่สอง พวกเขาก็รู้ว่านั่นเป็นเสียงขององครักษ์ประจำกายมู่ชิงเกอ องครักษ์เขี้ยวมังกร

เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

ไม่รอให้พวกเขาคิดเยอะ เสียงแต่ละเสียงก็ดังขึ้นบนท้องฟ้าเหนือหลินชวนไม่ขาดสาย ทำให้คนทั้งหมดได้ยิน

“ผู้ใดปล้นสะดม ฆ่า!” มู่ชิงเกอกล่าวเสียงเรียบ

“ผู้ใดปล้นสะดม ฆ่า!” องครักษ์ห้าร้อยนายกล่าวตาม

“ผู้ใดข่มขืน ฆ่า!” มู่ชิงเกอกล่าวต่อ

“ผู้ใดข่มขืน ฆ่า!”

“ผู้ใดละเมิดกฎ ฆ่า!”

“ผู้ใดละเมิดกฎ ฆ่า!”

“ผู้ใดทำผิดต่อหลินชวน ฆ่า!” มู่ชิงเกอกล่าว

“ผู้ใดทำผิดต่อหลินชวน ฆ่า ฆ่า ฆ่า!”