ตอนที่ 114-3
คนจับผิดมาแล้ว!
“เจ้าพูดว่าอย่างไรนะ!” คำพูดนี้ทำให้เว่ยกว่านกว่านลุกขึ้นยืนในทันที มองสุ่ยหลิงด้วยใบหน้าดุร้าย
“กว่านกว่าน สุ่ยหลิงเขาพูดเล่น!” เว่ยฉีรีบห้ามศึก เว่ยกว่านกว่านไม่ยอมฟัง พลันชี้หน้าสุ่ยหลิงและพูดว่า “เอาสิ! ข้าเองยังไม่กล้าบอกมู่เกอ แต่เจ้ากลับแย่งข้า! ไม่! มู่เกอไม่มีทางชอบคนอย่างเจ้า! เจ้าอย่าได้ฝันลมๆ แล้งๆ ไปหน่อยเลย”
“ใครบอกว่าเจอเจ้าก่อนแล้วจะต้องชอบเจ้า ข้ามั่นใจว่า มู่เกอจะต้องชอบข้ามากกว่าเจ้า!” สุ่ยหลิงเองก็ลุกขึ้นมาเผชิญหน้าอย่างไม่ยอมแพ้
“พวกเจ้าหยุดสักทีเถิด” เว่ยฉีอึดอัดใจเป็นอย่างมาก เขาเองก็ชอบมู่เกอ แต่เขาจะเริ่มอย่างไรดี
ทันทีที่คิดได้เช่นนี้ เขาก็หันไปมองมู่ชิงเกออย่างเศร้าใจแวบหนึ่ง
มู่ชิงเกอในตอนนี้ ถูกเสียงของหญิงสาวที่ทะเลาะกัน รบกวนจนรำคาญใจ พลันขมวดคิ้ว แน่นอนว่านางไม่ได้ สนใจสายตาของเว่ยฉี
แต่ทว่า ทั้งหมดนี้ล้วนอยู่ในสายตาของซือมั่ว
‘เสี่ยวเกอเอ๋อร์ช่างมีเสน่ห์เพียงไม่นาน ก็เนี้อหอมมีคนมาติดพันมากมายเช่นนี้แล้วหรือ’
ทันใดนั้น เสียงของซือมั่วก็ได้ดังขึ้นในหัวของมู่ชิงเกอ มู่ชิงเกอรู้สึกว่าศีรษะกระตุกทีหนึ่ง สีหน้ามืดมนลงในทันที
หลังจากเรื่องของฉินอี้เหยาและฉินอี้เหลียน นางรู้สึกว่าตนเองไวต่อเรื่องพวกนี้แล้ว หากไม่เช่นนั้น ก็คงจะไม่รู้ว่าพี่น้องตระกูลเว่ยรู้สึกอย่างไรกับตนเองตั้งแต่อยู่ที่เมืองถัว และร่วมมือตัดปัญหาเรื่องนี้กับเว่ยหลินหลาง แต่ทว่า นางกลับคิดไม่ถึงว่า สองพี่น้องนี้จะยังไม่ยอมแพ้ไม่เพียงเท่านั้น ยังจะมีสุ่ยหลิงที่รู้อยู่แก่ใจว่านางเป็นผู้หญิง แต่ยังจะเข้ามาร่วมวงด้วยอีก
‘หุบปาก!’ น้ำเสียงของมู่ชิงเกอแฝงความเย็นเยียบ ก้องอยู่ในหัวของซือมั่วเช่นกัน
ซือมั่วอึ้งไปครู่หนึ่ง พลันกระตุกมุมปากอย่างชอบใจ
ภายในห้องส่วนตัว เต็มไปด้วยเสียงทะเลาะ
นอกประตู ฟู่เทียนหลงที่ไปเร่งอาหาร ได้ยินทุกคำพูดของสุ่ยหลิงโดยไม่ขาดตกบกพร่อง
เขากำหมัดแน่นจนเกิดเสียง ‘กึกๆ’ เปลวเพลิงแห่งโทสะในดวงตาราวกับสามารถแผดเผาทุกอย่างตรงหน้า
ในขณะที่เขากำลังจะถีบประตูเข้าไป เพื่อไปสั่งสอนเจ้าหน้าขาวนั่น ประตูห้องส่วนตัวที่ห่างออกไปสองห้องเปิดออกอย่างกะทันหัน และมีผู้ที่ท่าทางราวกับองครักษ์เดินออกมา
“จอมยุทธ์น้อยฟู่ เจ้านายของข้าเรียนเชิญ” คำพูดขององครักษ์หยุดการกระทำของฟู่เทียนหลงเอาไว้
ฟู่เทียนหลงหันหลังกลับไปมองเขา คิ้วอันดกดำขมวดเป็นปมแน่น “เจ้านายของพวกเจ้าเป็นใคร ข้าไม่รู้จัก จะมาเชิญข้าไปทำอะไร”
องครักษ์เผยรอยยิ้ม หลีกทางพร้อมผายมือออก เพื่อเป็นการแสดงสัญลักษณ์เชื้อเชิญให้เข้าประตู “หากจอมยุทธ์น้อยฟู่เข้าไปแล้วก็จะรู้เอง ฐานะของเจ้านายของข้านั้นไม่ธรรมดา หากจอมยุทธ์น้อยฟู่ได้สานสัมพันธ์เอาไว้ ก็จะได้หน้าต่อหน้าแม่นางสุ่ยหลิงมากเลยนะ”
เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยถึงสุ่ยหลิง ฟู่เทียนหลงก็ระแวงขึ้นมาในทันที
เขามององครักษ์ด้วยสายตาที่แหลมคมดั่งมีดดาบ แต่ทว่า ท้ายที่สุดก็เดินมุ่งไปยังประตูบานนั้นพลันเปิดออก
ทันทีที่ฟู่เทียนหลงเดินเข้าไป องครักษ์ก็ปิดประตูทันที
ในตอนนี้ ภายในห้องส่วนตัวอีกห้อง ยังคงเต็มไปด้วยเสียงทะเลาะ
เว่ยกว่านกว่านและสุ่ยหลิงเป็นดั่งเด็กน้อยขี้หวงที่กำลังแก่งแย่งมู่ชิงเกอ ราวกับว่า นางเป็นของเล่นที่ทั้งสองนางต่างก็รัก
“พอเถิด!” มู่ชิงเกอมองทั้งสองนางด้วยสีหน้าเย็นเฉียบ
ห้องส่วนตัวเงียบลงในทันที
ฮวาเยวี่ยเติมน้ำชาในแก้วที่อยู่ตรงหน้ามู่ชิงเกอจนเต็ม พร้อมไว้อาลัยให้กับเว่ยกว่านกว่านและสุ่ยหลิงในใจ
หรือพวกนางไม่รู้ว่า การทำเช่นนี้จะทำให้เจ้านายของพวกนางไม่ชอบใจ
ในขณะเดียวกัน นางก็แอบชื่นชม ต่างก็เป็นหญิง เหตุใดนางและโย่วเหอจึงไม่สามารถดึงดูดหญิงสาวได้ สำหรับคุณชายของพวกนางนั้น เหมาทั้งชายและหญิงเลยจริงๆ!
“หากจะทานอาหารก็เงียบ หากไม่ ก็ออกไป” ใบหน้าของมู่ชิงเกอดูเคร่งขรึม พร้อมกล่าวเตือน
ทุกคนในห้องส่วนตัว นอกจากซือมั่วที่ยังหลงเหลือรอยยิ้มตรงมุมปากแล้ว คนอื่นๆ ต่างนั่งลงอย่างระมัดระวัง ไม่กล้าสร้างความเดือดร้อนอีกต่อไป
ภายในห้องส่วนตัวอีกห้องหนึ่ง หลังจากที่ฟู่เทียนหลงเดินเข้าไปแล้ว คิ้วก็ยังคงไม่เลิกขมวด
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังโต๊ะกลม ร่างในชุดสีแดงหม่น ใบหน้าอันฉายความสูงส่งที่โดดเด่นกว่าคนธรรมดา ทำให้เขารู้สึกอึดอัด
“ท่านเป็นใคร” ฟู่เทียนหลงถามตามตรง
ฟ่งอวี๋กุยยกมือขึ้นชี้ที่ว่างข้างตนเอง พร้อมพูดกับฟู่เทียนหลงว่า “นั่งสิ”
ฟู่เทียนหลงมองที่นั่งที่ว่างเปล่าโดยไม่พูดอะไรและไม่ยอมขยับตัว
เมื่อเห็นว่าเขาไม่สนใจ แววตาของฟงอวี๋กุยจึงมืดมนลง พลันกระตุกมุมปากและพูดว่า “ดูเหมือนว่า พี่ฟู่จะเป็นคนตรงไปตรงมา ถ้าเช่นนั้น ข้าก็จะไม่อ้อมค้อม พูดตามตรง พี่ฟู่เองไม่ชอบเจ้าตระกูลมู่นั่น ข้าเองก็ไม่ชอบ”
ฟู่เทียนหลงเป็นคนตรงไปตรงมาแต่ไม่ได้เป็นคนโง่ เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ ก็พอจะเดาออกว่าสาเหตุที่คนตรงหน้าอยากจะพบเขาเกี่ยวข้องกับมู่เกอ เขาเงียบ อยากจะรู้ว่าคนที่มุ่งเข้ามาหาเขานี้ มีแผนการอย่างไร
ฟ่งอวี๋กุยยิ้ม พลางพูดกับฟู่เทียนหลงว่า “ถ้าเช่นนั้น เรามาให้บทเรียนมันสักหน่อยดีหรือไม่”
ฟู่เทียนหลงตาเป็นประกาย เม้มปากพร้อมเผยรอยยิ้มจางๆ “เขาทำให้ท่านไม่พอใจหรือ”
รอยยิ้มบนใบหน้าของฟ่งอวี๋กุยหายไปในทันที พลันพูดด้วยสายตาที่แฝงความโกรธว่า “ข้ากับพี่ฟู่ก็ถือว่าเป็นคนที่มีชะตาน่าสงสารเหมือนกัน หากพี่ฟู่ถามมา เช่นนี้ ข้าก็ไม่ปิดบัง เว่ยกว่านกว่านแห่งตระกูลเว่ย พี่ฟู่รู้จักหรือไม่”
ฟ่งอวี๋กุยมองฟู่เทียนหลง ด้วยสายตาหยั่งเชิง
ฟู่เทียนหลงอึ้ง แล้วพยักหน้า
ในขณะนี้เอง ฟ่งอวี๋กุยจึงพูดขึ้นด้วยความโกรธว่า “ตอนแรกข้ากับเว่ยกว่านกว่านก็มีสัญญาการหมั้นหมาย แต่เพราะการปรากฏตัวของเจ้าคนตระกูลมู่ทำให้ ทุกอย่างจบลง ท่านคิดว่าแค้นนี้ข้าจะไม่ชำระได้อย่างไรกัน”
คำพูดนี้ แทงใจดำฟู่เทียนหลง
ราวกับว่าสัญญาการหมั้นหมายที่ถูกทำลายเป็นของเขาและสุ่ยหลิง
เมื่อเห็นว่าดวงตาของฟู่เทียนหลงแดงกํ่าขึ้นมา มุมปากของฟ่งอวี๋กุยก็เผยรอยยิ้มออกมาในทันที เขาพูดกับฟู่เทียนหลงด้วยความแค้นว่า “ท่านพี่ฟู่ ข้าอยากจะแก้ แค้น แต่ไม่สามารถเข้าใกล้พวกเขาได้ในตอนนี้ ท่านมีกรณีของข้าเป็นตัวอย่างแล้ว หากไม่รีบจัดการเสียตั้งแต่ตอนนี้ จุดจบของท่านก็ไม่ต่างจากข้าในตอนนี้” หางตาของฟู่เทียนหลงกระตุกทีหนึ่ง สายตาดูโหดเหี้ยม
เขามองฟ่งอวี๋กุยแล้วถามว่า “จะแก้ไขได้อย่างไร หรือว่าท่านจะให้ข้าฆ่าเจ้าหนุ่ม ตระกูลมู่เสีย”
‘ฆ่า เจ้าเนี่ยนะ’ ในสายตาของฟ่งอวี๋กุยแฝงความเหยียดหยัน
พลังเวทของมู่ชิงเกอเป็นอย่างไร เขายังไม่รู้ดี แต่ว่าผู้คนที่ตั้งตนเป็นปฏิปักษ์และผู้มีอำนาจที่ตามล่าตัวเขา ต่างก็ถูกสังหารจนหมดสิ้นมิใช่หรือ
“ไม่ ข้าเพียงต้องการให้มันขายหน้า” ฟ่งอวี๋กุยพูด เรื่องที่มู่ชิงเกอทำให้เขาอับอาย เขายังไม่ได้เอาคืน จะยอมให้มันตายตอนนี้ได้อย่างไรกัน
“ขายหน้าอย่างนั้นหรือ” ฟู่เทียนหลงขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
ฟ่งอวี๋กุยพยักหน้า เขาหยิบผงยาห่อหนึ่งออกมาจากตรงหน้าอก ยื่นให้กับฟู่เทียนหลงและพูดว่า “หากว่าท่านสามารถเทสิ่งที่อยู่ในนี้ลงในแก้วของเขา และให้เขาดื่มเข้าไป แน่นอนว่าจะมีเรื่องสนุกๆ ให้ดูแน่”
ฟู่เทียนหลงรับยาห่อนั้นมา แล้วดมด้วยปลายจมูกพลัน หรี่ตาลงในทันที “นี่คือยาพิษ?”
“ท่านพี่ฟู่ช่างเก่งกาจเสียจริง” ฟ่งอวี๋กุยไม่ได้ปฏิเสธ
ฟู่เทียนหลงเม้มริมฝีปาก พูดด้วยน้ำเสียงอันเคร่งขรึมว่า “ยานี้ของท่าน หากกินไปแล้วจะเป็นอย่างไร”