ตอนที่ 778

แอบอ้างชื่อมู่ชิงเกอ

โห่วชะงัก ไม่เข้าใจความหมายที่มู่ชิงเกอพูด

เขายืนนิ่งอยู่กับที่ ดวงตาผุดความงุนงง เหตุใดเขาจึงรู้สึกว่ามู่ชิงเกอมีอะไรแปลกๆ

อินเล่อเองก็ตามมายืนอยู่หลังโห่ว เมื่อเห็นมู่ชิงเกอแล้วนางก็ยิ้มออกมาด้วยความจริงใจ “ชิงเกอ เจ้าออกมาจากการปิดประตูบำเพ็ญแล้ว! ข้าได้ยินท่านอาว่าเจ้าช่วยข้าไว้ ข้ายังไม่ทันได้พูดขอบคุณเจ้าเลย”

มู่ชิงเกอค่อยๆ หมุนตัวมาประจันหน้ากับทั้งคู่

ทันใดนั้นตาดำของโห่วก็หดลงทันที เอ่ยด้วยความตกใจว่า “ขั้นบำเพ็ญของเจ้า!”

มู่ชิงเกอพยักหน้านิดๆ พูดด้วยท่าทีปกติว่า “ขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นหก’’

ซี้ด!

โห่วกับอินเล่อสีหน้าเปลี่ยนไป ต่างสูดลมหายใจเย็นวาบ

โดยเฉพาะโห่ว เขาได้เห็นมู่ชิงเกอตั้งแต่ขั้นสีเงินเดินมาทีละก้าวจนถึงวันนี้ ผลภูติเพียงผลเดียว สามารถทำให้นางทะลวงขอบเขตได้ถึงห้าขั้น ฝืนกฎฟ้าอะไรเช่นนี้!

“ชิงเกอ เจ้าใช้เวลาเพียงสองปีก็หลอมรวมผลภูติ ทั้งยังเพิ่มขั้นบำเพ็ญได้หลายขั้นเช่นนี้เชียว!” อินเล่อตะลึงงัน

แต่โห่วเข้าใจ พวกเขารออยู่ข้างนอกสองปี ไม่ได้หมายความว่ามู่ชิงเกอใช้เวลาบำเพ็ญเพียงสองปี

เขายิ่งเข้าใจว่าการทะลวงขอบเขตของขั้นศักดิ์สิทธิ์นั้น ไม่ใช่ง่ายดายแค่เพียงสะสมพลังเทพเท่านั้น แต่ยังต้องมีการรับรู้วิถีใหญ่อย่างลึกซึ้งอีกด้วย

ทันใดนั้นโห่วก็พอจะเข้าใจแล้วว่า คำพูดแรกของมู่ชิงเกอนั้นหมายความว่าอะไร

‘หรือว่า…นังหนูนี่ได้รับรู้วิถีใหญ่ใหม่ๆ อีกในระยะนี้’ โห่วถามตัวเองในใจ

“แค่กๆ อินเล่อ…” โห่วพูดกับอินเล่อ “ชิงเกอเพิ่งออกจากการปิดประตูบำเพ็ญ พวกเรามีเรื่องจะต้องคุย…”

อินเล่อเข้าใจความหมายของโห่วทันที นางจึงตอบอย่างชาญฉลาดว่า “อืม ข้าก็ยังมีบางเรื่องต้องสะสาง ขอตัวไปก่อน”

พูดแล้วนางยังไม่ลืมที่จะบอกมู่ชิงเกอว่า “ชิงเกอเจ้าพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ข้าจะมาขอบคุณเจ้าที่ช่วยชีวิตข้าไว้”

“ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก ข้าได้ผลภูติไปแล้ว” มู่ชิงเกอพูด

อินเล่อไม่ได้แสดงสีหน้าย่ำแย่เพราะคำพูดนี้ เพียงแต่ยิ้มพูดว่า “ว่ากันเป็นเรื่องๆ ไปเถอะ”

พูดจบนางก็ยิ้มให้โห่วแล้วหันกายจากไป

โห่วมองอินเล่อจากไปแล้วค่อยๆ หันหน้ากลับมา กลับเห็นมู่ชิงเกอมาปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าจนเขาสะดุ้งเฮือก

มุมปากมู่ชิงเกอยิ้มอย่างขี้เล่น “ดูแล้วช่วงที่ข้าปิดประตูบำเพ็ญ เจ้าก็ไม่ได้อยู่ว่างเลยนี่”

โห่วแค่นเสียงอย่างเย่อหยิ่งและบ่นว่า “ข้าว่างจนขนขึ้นหมดแล้ว!”

แล้วก็พูดต่ออีกว่า “เมื่อครู่นี้เจ้าหมายความว่าอะไรหรือ เหตุใดจึงบอกว่าที่เจ้าบำเพ็ญนั้นไม่เคยฝืนชะตาฟ้าเลยเล่า”

มู่ชิงเกอยิ้มเรียบๆ นั่งอยู่ข้างๆ บอกเขาว่า “ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่ปิดประตูบำเพ็ญครั้งนี้รับรู้อะไรได้บ้างก็เท่านั้น ก่อนหน้านี้ข้าเฝ้าถามแต่โลกภายนอก ครั้งนี้ข้าถามตัวข้าเองจึงพบว่ามีบางสิ่งที่แต่ก่อนนี้ข้าเหมือนจะเข้าใจผิดไป แต่ไม่เป็นอุปสรรคต่อการเดินหน้าของข้า”

“หมายความว่าอย่างไร” โห่วฟังจนงงไปหมด

มู่ชิงเกอสูดลมหายใจลึกๆ ค่อยๆ พูดว่า “แต่ก่อนข้ามองฟ้าดินเหมือนโซ่ตรวน ที่ข้าจะทำก็คือตีทะลุฟ้าเหยียบทลายแผ่นดินเพื่อดิ้นให้หลุดจากโซ่ตรวนนี้ แต่เวลานี้ข้าพบว่าความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น ความกว้างใหญ่ของฟ้าดินนั้นเกินกว่าที่ข้าจะนึกฝันได้ สิ่งที่ข้าจะทำไม่ใช่เหมือนลิงเกเรที่เที่ยวถล่มฟ้าทลายดิน แต่ต้องเดินเส้นทางที่เป็นของข้าเพียงคนเดียว เส้นทางนี้จะก้าวไปอย่างไรนั้นอยู่ที่ข้าไม่ใช่อยู่ที่ฟ้าดิน ข้าคิดว่าสักวันหนึ่งจะสามารถยืนอยู่นอกฟ้านี้ มองดูว่านอกฟ้าเป็นเช่นไร คนทั้งหมดที่ขัดขวางไม่ให้ข้าเดินต่อต่างเป็นศัตรูข้า พวกเขาจึงเป็นโซ่ตรวนที่ขัดขวางข้า เป็นพยัคฆ์ที่ขวางทางข้า!”

โห่วเริ่มเข้าใจบ้างแล้ว แต่ก็ไม่เข้าใจทั้งหมด

แต่ทว่า เขาดูออกว่ามู่ชิงเกอแข็งแกร่งกว่าแต่ก่อน ความแข็งแกร่งนี้ไม่เพียงแข็งแกร่งที่ร่างกายเท่านั้น และไม่ใช่แข็งแกร่งที่ตบะบำเพ็ญ แต่แข็งแกร่งที่จิต วิญญาณ

จิตวิญญาณการรบภายในร่างนางร้อนแรงกว่าแต่ก่อน และแข็งแกร่งกว่าแต่ก่อนยิ่งนัก!

“หยินเฉินเป็นเช่นไรบ้าง” โห่วถาม

มู่ชิงเกอยิ้มเรียบๆ “เขาดีมาก ไม่กี่วันนี้ก็คงออกมาได้แล้ว รอเขาออกมาแล้วพวกเราก็จะออกจากออกจากป่าอสูร”

โห่วพยักหน้า

มู่ชิงเกอกลับล้อเขาเล่นว่า “จะจากไปแล้วมีอะไรที่วางไม่ลงไหม”

“ข้าจะมีอะไรที่วางไม่ลง” โห่วโวยวาย

มู่ชิงเกอหัวเราะ ไม่ได้เอ่ยเปิดโปงให้เขาหน้าแตก

พอมู่ชิงเกอออกจากปิดประตูบำเพ็ญก็ขึ้นมาเป็นผู้แข็งแกร่งของขั้นศักดิ์สิทธิ์ ความแข็งแกร่งระดับนี้ ในแผ่นดินเทพทั้งสี่สมุทรนี้เทียบเท่าราชาเทวะแล้ว

อย่างน้อยที่สุด หลียวนคนนั้นเพียงแค่ขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นห้า

อินเจวี๋ยได้ข่าวก็รีบมา หลังจากเห็นกับตาแล้วยังอดประหลาดใจไม่ได้ สุดท้ายแล้วก็เพียงพูดด้วยความตกใจว่า “ผลภูติแข็งแกร่งจริงๆ!”

อีกสามวันหยินเฉินก็ออกมาจากช่องว่าง กลิ่นอายความแข็งแกร่งยังไม่สลายไปจากร่างเขาทั้งหมด โห่วรับรู้ได้โดยทันทีว่าตบะบำเพ็ญของเขาอยู่ในขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นห้าแล้ว

มองดูเขาแล้วมู่ชิงเกอก็รับรู้ถึงตัวเองได้ลึกซึ้งขึ้น หยินเฉินติดตามตัวนางมาตั้งแต่ยังเป็นเพียงราชาจิ้งจอกหิมะน้อย ขณะนั้นเขาเป็นเพียงสัตว์วิญญาณที่มี สายเลือดอสูรเทวะเท่านั้น ความสำเร็จของเขาในวันนี้ ไม่ใช่เพราะการเลือกและความพยายามของเขาเองหรอกหรือ

ถ้าหากแต่แรกเขาไม่ได้เลือกมู่ชิงเกอ หรือไม่มีความกล้าหาญในการเลือกต่อสู้ครั้งแล้วครั้งเล่า เขาจะได้รับผลลัพธ์เช่นในวันนี้หรือ

หยินเฉินออกจากการปิดประตูบำเพ็ญก็หมายความว่าพวกมู่ชิงเกอจะออกจากที่นี่แล้ว

ขณะลาจากไม่มีการอาลัยอาวรณ์ อินเล่อเพียงแค่กำชับโห่วว่าให้ระวังตัว ส่วนอินเจวี๋ยไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ

ทั้งสามคนออกจากอาณาจักรเผ่าภูติภูเขามุ่งหน้าออกไปนอกป่าอสูร

ด้านเผ่ามังกร…

มู่ชิงเกอไม่กังวลแม้แต่น้อย ตบะบำเพ็ญพวกเขาสามคนเวลานี้ ต่อให้ราชามังกรนำเผ่ามังกรมา ก็ใช่ว่าจะสังหารพวกเขาได้ง่ายๆ

ด้านเผ่าเฟิ่งหวง มู่ชิงเกอก็ไม่ได้ติดตามฟังข่าวว่าชูเนี่ยนจากไปแล้วหรือยัง

ถึงอย่างไร เพียงแค่ชูเนี่ยนออกจากป่าอสูรก็ต้องติดต่อกับนางแน่

เมื่อเดินออกจากป่าอสูร มู่ชิงเกอก็พลันเกิดความรู้สึกราวกับผ่านไปแล้วชาติหนึ่งขึ้นมา

ในเมื่อองค์หญิงเผ่าเฟิ่งหวงได้ทำพันธสัญญาเป็นตายกับนางแล้ว การที่นางมีพาหนะเช่นเสี่ยวไฉ่ ยังจะต้องเกรงว่าเผ่าเฟิ่งหวงว่าจะมาตอแยอีกหรือ

ออกจากป่าอสูรแล้วมู่ชิงเกอก็ปล่อยเสี่ยวไฉ่ออกมา ทั้งสามมุ่งหน้าไปยังเฉาลู่

นางจะไปดูเฟิงหลินเยวี่ยตู้ของนาง ดูองครักษ์เขี้ยวมังกรของนาง ดูเหล่าลูกน้องของนาง ทั้งยังคนตระกูลมู่เหลือเดนที่สุดท้ายแล้วได้ยอมสวามิภักดิ์ต่อนาง

จากป่าอสูรไปเฉาลู่ไม่ใช่แค่หนึ่งวันหนึ่งคืนก็จะถึง ต่อให้เป็นเสี่ยวไฉ่เองก็ไม่ไหว

เมื่อม่านราตรีโรยตัวลง มู่ชิงเกอทั้งสามก็ลงไปที่เมืองมนุษย์ธรรมดาแห่งหนึ่ง เตรียมพักผ่อนกัน เพียงแต่ขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งก็ได้ยินเสียงคุยโม้คุยโตดังมา…

“ข้าจะเบี้ยวหนี้ทำไม ข้าเป็นคนที่รู้จักราชาเทวะน้อยมู่ชิงเกอ เขาเจอข้ายังต้องเรียกผู้อาวุโส! ข้าหรือจะเบี้ยวหนี้เจ้า ข้าเพียงแค่ออกจากบ้านแล้วลืมนำหยกเทพติดตัวมาเท่านั้น ไม่ใช่ให้หลานสาวข้าไปเอาแล้วหรือ”

มู่ชิงเกอยืนอยู่ที่ประตู โห่วกับหยินเฉินมองนางด้วยแววตาขบขัน

ส่วนมู่ชิงเกอกลับมีสีหน้าประหลาด เนื่องจากนางจำเสียงคนที่ใช้ชื่อนางหลอกลวงชาวบ้านนั้นได้!