ตอนที่ 777

ไม่ได้เดินในชะตาฟ้า

‘ผลภูติหนึ่งผลสามารถแลกพลังบำเพ็ญหมื่นปี!’ มู่ชิงเกอสูดลมหายใจลึกๆ เรื่องดีงามยิ่งใหญ่ได้ผลประโยชน์มากเช่นนี้เวลานี้ตกลงมาถึงตัวนางได้

“เหมิงเหมิง เจ้าว่าข้าหลอมรวมผลภูตินี้ต้องใช้เวลาเท่าไร” มู่ชิงเกอถาม

เหมิงเหมิงปรากฎตัวขึ้นเบื้องหน้าในบัดดล เอียงคอเม้มปากครุ่นคิด “อืม…พลังบำเพ็ญหมื่นปี อย่างน้อยน่าจะต้องใช้เวลาร้อยปีจึงสามารถหลอมรวมได้หมดกระมัง”

ใช้เวลาร้อยปีแลกกับตบะที่ได้หมื่นปี การลงทุนนี้ย่อมคุ้มค่ายิ่งนัก

แต่…

มู่ชิงเกอคิ้วขมวดนิดหนึ่งแล้วบอกเหมิงเหมิงว่า “ปรับเวลาในช่องว่างให้เร็วขึ้นร้อยเท่า”

เหมิงเหมิงมองมู่ชิงเกอด้วยความตกใจ “เจ้านาย ท่านคิดจะให้เวลาข้างนอกผ่านไปหนึ่งปีเท่ากับในช่องว่างร้อยปีหรือ”

มู่ชิงเกอพยักหน้า “ข้ายังมีเรื่องต้องทำอีกมากมาย หากเสียเวลาร้อยปีไป รอไม่ไหวจริงๆ คงต้องใช้วิธีนี้เท่านั้นแล้ว”

“ข้าไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” เหมิงเหมิงพึมพำ

มู่ชิงเกอมองนาง

เหมิงเหมิงว่า “เพียงแต่ความต่างร้อยเท่านั้นมากเกินไป ข้าเกรงว่าขณะที่ท่านออกจากช่องว่างจะทนรับแรงสะท้อนกลับจากผลลัพธ์นี้ไม่ได้”

แรงสะท้อนกลับหรือ

แววตามู่ชิงเกอเครียดลง นิ่งเงียบไป

สักครู่หนึ่งนางจึงบอกเหมิงเหมิงว่า “เจ้าทำตามที่ข้าบอกไปก่อน ในระยะนี้เจ้าคอยสังเกตสภาพการหลอมรวมของข้า จนใกล้จะสำเร็จแล้วเจ้าก็ค่อยๆ ปรับเวลา กลับคืนมา”

“ได้ ข้าเข้าใจแล้ว” เหมิงเหมิงพูดจบก็หายไปจากที่เดิม

กำชับเสร็จสรรพแล้ว มู่ชิงเกอจึงเลิกคิดแล้วเริ่มต้นการหลอมรวม การเปลี่ยนแปลงเวลาอย่างรวดเร็วนี้คนในช่องว่างไม่มีใครรู้สึกได้ มู่ชิงเกอทำตามอินเจวี๋ยว่า ใช้พลังเทพหลอมรวมผลภูติ มวลอากาศสีหมึกเขียวเป็นสายๆ ถูกดึงออกจากผลภูติแทรกเข้าไปในจมูกของมู่ชิงเกอ

พอมวลอากาศสีหมึกเขียวเข้าไปในร่าง มู่ชิงเกอก็รู้สึกร่างกายสะท้านราวกับพลังเทพในร่างกายสะสมเพิ่มสูงขึ้นหนึ่งปีในทันที

นางเคยรับไฟเพิ่งหวงทำให้ตบะบำเพ็ญขึ้นถึงขั้นศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่หนึ่ง ต่อมาก็ได้หลอมรวมเลือดมังกรแท้ ถึงแม้ขั้นบำเพ็ญไม่ได้เปลี่ยนแต่พลังเทพได้สะสมถึง ระดับสุดยอดของขั้นศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่หนึ่ง เวลานี้พลังแข็งแกร่งที่เข้ามาในร่างอย่างฉับพลันเท่ากับการบำเพ็ญอย่างครํ่าเคร่งทั้งปีจึงทำให้ผนังขั้นพลังของนางเกิดรอยร้าว!

‘เรื่องดี! เรื่องดี!’ มู่ชิงเกอดีอกดีใจ

แต่นางก็คอยเตือนตัวเอง ‘พลังเทพสามารถสะสมได้ เรื่อยๆ แต่การทะลวงขอบเขตยังต้องอาศัยการรับรู้วิถีใหญ่ของตัวเอง’

วิถี อะไรคือวิถี

วิถีของข้า วิถีฝืนชะตาฟ้า!

ข้าพยายามมาตลอดชีวิต เพียงเพื่อไม่ยอมสยบต่อคน ไม่ยอมสยบต่อดิน ไม่ยอมสยบต่อฟ้าเท่านั้น!

แต่ต้องทำอย่างไรให้ไม่ยอมสยบได้เล่า

ต่อสู้หรือ

ต่อสู้กับชะตาชีวิต ให้หลุดพ้นจากการควบคุมของชะตาชีวิต หลุดพ้นจากโซ่ตรวนของชะตาชีวิต

ถ้าเช่นนั้น สิ่งใดคือชะตาชีวิต

คนเราเกิดมาจะต้องมีชะตาชีวิตหรือ จะต้องถูกตัดสินโดยชะตาชีวิตหรือ แล้วชะตาชีวิตของข้าคืออะไร ข้าเป็นเพียงวิญญาณที่อาศัยร่างของคนอื่น ชะตาชีวิตของข้าขึ้นกับแผ่นดินที่ผิดแผกนี้จริงหรือ

การแสวงหาวิถี ก้าวแรกคือกราบถามวิถี!

วิถี ก็คือคำว่าเพราะเหตุใด ก็คือสิ่งที่สงสัยในใจ ก็คือสิ่งที่มองไม่เข้าใจ แต่ปรากฎอยู่จริง

คำถามมู่ชิงเกอเมื่อก่อนนี้ ถามเรื่องวิถีแห่งฟ้าดิน ถามเรื่องวิถีแห่งความเป็นความตาย แต่วันนี้นางถามเรื่องวิถีแห่งชะตาชีวิต

‘ข้าไม่ต้องการพ่ายแพ้ต่อชะตาชีวิต ข้าต้องการกำชะตาชีวิตของตัวเอง แต่กระทั่งบัดนี้ข้ายังบอกไม่ถูกว่าชะตาชีวิตคืออะไรกันแน่ เช่นนั้นแล้วการที่ข้าเดินมาจนถึงทุกวันนี้ ได้หลุดพันจากการเกี่ยวพันของชะตาชีวิตหรือยังถลำลึกอยู่ในชะตาชีวิตกันแน่’ มู่ชิงเกอถามตัวเองในใจ

นางดูดพลังผลภูติไม่หยุดหย่อน พลังที่เข้าไปในร่างนางได้แปรเปลี่ยนเป็นพลังเทพ พลังบำเพ็ญพยายามบีบอัดตัวอยู่ในอ่างยักษ์ที่เก็บพลังเทพในร่างกาย พลังเทพเพิ่มพูนขึ้นทุกปีๆ อ่างของมู่ชิงเกอจึงไม่สามารถรองรับได้อีกต่อไป ต้องการเปลี่ยนอ่างที่ใหญ่ขึ้น

แต่จะเปลี่ยนอย่างไรนั้นก็ต้องดูว่านางจะรับรู้ได้เมื่อไร!

‘จริงๆ แล้วชะตาชีวิตคือสิ่งใดกันแน่ มันมีอยู่ตั้งแต่เกิดแล้ว ไม่ว่าเราจะเบี่ยงเบนออกนอกเส้นทางอย่างไรมันก็ยังจะกลับไปในเส้นทางเดิมอีกหรือ ฟ้าดินอยุติธรรมที่กระทำต่อสรรพสิ่งดังสุนัข คำคำนี้ถูกต้องจริงหรือ ฟ้าดินอยุติธรรมจริงหรือ หากอยุติธรรมแล้วการเลือกข้างของฟ้าดินอยู่ที่ใด’

มู่ชิงเกอหลับตาแน่นคิ้วขมวดมุ่นราวกับว่าตกอยู่ในวังวนที่ยากจะหาคำตอบได้ หลักธรรมยิ่งใหญ่ไร้อารมณ์ ฟ้าดินไร้อารมณ์ เมื่อไร้อารมณ์แล้วก็สมควรจะยุติธรรม หากฟ้าดินยุติธรรมแล้วเหตุใดให้ทุกชีวิตในโลกนี้ต่างมีทางเดินที่ต่างกัน มีคนที่รํ่ารวยสูงศักดิ์ทั้งชาติ มีคนที่ชะตาชีวิตระหกระเหิน มีคนที่ยากจนข้นแค้นทั้งชาติ มีคนที่ประสบกับเภทภัยอย่างไม่คาดคิด!

เหล่านี้ต่างเป็นสิ่งที่กำหนดในชีวิตแล้วหรือ ทุกสิ่งที่กำหนดในชีวิตแล้วไม่สามารถหลบเลี่ยงได้ก็คือชะตาชีวิตหรือ

ไม่! ไม่ถูกต้อง!

มู่ชิงเกอปฏิเสธความคิดของตัวเอง สมองของนางผุดภาพการถามวิถีสามปีเมื่อครั้งอยู่ที่แม่นํ้ารั่วในโลกแห่งยุคกลาง เวลาสามปีนั้นนางมองทะลุถึงการเปลี่ยน แปลงของมนุษย์โลก รับรู้ถึงชีวิตมนุษย์ร้อยแปดพันเก้า

ครั้งนั้นนางรับรู้เพียงคร่าวๆ รอบเดียว เริ่มรับรู้ถึงการมีอยู่ของวิถี

แต่เวลานี้เมื่อนางทบทวนความทรงจำอีกครั้งกลับได้รับความรู้สึกที่แตกต่าง คนเหล่านั้น ชีวิตเหล่านั้น มีแต่ความเป็นไปได้ตามที่นางได้เห็นเท่านั้นจริงหรือ

ไม่-ใช่-เลย!

หากว่าเลือกต่างกันแต่แรกชะตาชีวิตก็จะต่างกัน ชีวิตก็จะเปลี่ยนแปลงไป!

การเลือกนั้นเกิดจากจิตใจตัวเอง นิสัยและธาตุแท้ของตัวเอง ไม่ใช่การขับเคลื่อนของฟ้าดิน!

ฟ้าดินยุติธรรม มันเพียงให้โอกาสทุกคนได้เลือก การเลือกนั้นมีทั้งโลภโมโทสัน ทั้งโมหะมัวเมา มีการทดสอบต่างกันกับการเลือกต่างกัน ทำให้ชะตาชีวิตต่างกันออกไป

ดังนั้นชะตาชีวิตไม่เคยเป็นเพราะฟ้ากำหนด แต่เป็นการกุมมันเอาไว้ด้วยมือตนเอง

ลายมือในฝ่ามือก็คือวิถีใหญ่ฟ้าดิน ครอบคลุมความจริงทั้งปวง ลายเส้นที่ซับซ้อนซ่อนเงื่อน ลายตัดสับสนเหล่านั้นต่างเป็นทางเลือกที่แตกต่างกัน ทำให้มีผลลัพธ์ที่ต่างกันไปเท่านั้น

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นจากการเลือกของตนเอง

คนจน อย่าโทษฟ้า!

คนชั่ว อย่าโทษดิน!

ฟ้าดินหล่อเลี้ยง เป็นความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว เลวดีรวยจน อยู่ที่การกระทำและการเลือกของตนเอง เท่านั้น

เปรี๊ยะ!

ในร่างของมู่ชิงเกอราวกับมีอะไรแตกออก

พลังเทพที่อัดแน่นอยู่ในอ่างทะลักออกมา

ทะลวง!

ทะลวง!

ทะลวง!

ฤดูใบไม้ผลิอบอุ่น ฤดูหนาวหนาวเหน็บ ฤดูร้อนร้อนอบอ้าว ฤดูใบไม้ร่วงเย็นสบาย หนึ่งปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว มู่ชิงเกอไม่ได้ปรากฎตัวขึ้นที่เบื้องหน้าโห่ว เขาค่อนข้างร้อนใจ แต่ก็เชื่อถือมู่ชิงเกออย่างเต็มที่

มีอินเล่อที่ขึ้นตื่นขึ้นมาเป็นเพื่อน เขารออยู่อีกหนึ่งปี สองปีผ่านไป โห่วซึ่งกำลังชิมผลไม้ที่อินเล่อเด็ดลงมาให้เองชะงักไป พลันทิ้งผลไม้ที่กินค้างในมือแล้ววิ่งไปข้างหลัง อินเล่อตกตะลึงแล้วก็รีบตามไปอย่างรวดเร็ว เมื่อโห่วพุ่งไปถึงหน้าเรือนที่ภูติภูเขาเตรียมให้พวกเขาก็ เห็นเงาร่างที่คุ้นเคย บารมีสูงลํ้า รูปร่างองอาจสวมเสื้อชุดแดงยืนอยู่

ชิงเกอ!” โห่วเรียกด้วยความยินดี

แต่มู่ชิงเกอกลับยืนอยู่กับที่ พูดช้าๆ ว่า “ข้าผิดไปแล้ว ที่ข้าเดินนั้น ไม่เคยใช่วิถีฝืนชะตาฟ้าเลย!”