ตอนที่ 118-2

อันดับหนึ่งแห่งโรงโอสถ ศิษย์พี่เหมย!

เมื่อว่าแล้วก็ลงมือทำเลย จิตสำนึกของมู่ชิงเกอกระพริบ

วูบหนึ่งและเข้าไปอยู่ในมิติแห่งช่องว่าง ทันทีที่นางเข้าไป ก็มีก้อนเนื้อกลม ๆ ก้อนหนึ่งพุ่งเข้ามา อยู่ในอ้อมแขนของนาง

มู่ชิงเกอรีบรับเอาไว้ แล้ววางนางเอาไว้ในมือ

‘เจ้านาย ในที่สุดท่านก็มาหาข้า! หนูคิดถึงท่านมากเลย!’ เหมิงเหมิงถูไถไปมาตรงหน้าอกของนาง ใบหน้าเต็มไปด้วยความออดอ้อน

ทว่า มู่ชิงเกอกลับดึงตัวนางขึ้นมาอย่างรังเกียจ โดยไม่สนใจสายตาที่ไร้เดียงสาของนาง พลันเบ้ปากและพูดอย่างรู้ทันว่า “เจ้าอยากได้ยาจากข้าต่างหาก”

เมื่อถูกจับได้ เหมิงเหมิงก็ดิ้นไปมาในทันที ขาทั้งสองข้างส่ายไปมาอยู่กลางอากาศ พลันเอามือเท้าเอวด้วยความโกรธและพูดว่า “ฮือ! เจ้านายใจร้าย! เหมิงเหมิงเพียงแค่คิดถึงเจ้านาย! ความรักที่เหมิงเหมิงมีต่อเจ้านาย กว้างใหญ่กว่ามหาสมุทร”

“หยุด!” มู่ชิงเกอยกมือขึ้นตรงหน้าของเหมิงเหมิง แล้วแตะปากเล็กๆ ของนางในทันที

เหมิงเหมิงอึ้ง พลันร้องไห้ ‘โฮ’ ขึ้นมาในทันที

มู่ชิงเกอรู้สึกขนลุกซู่ พลันกระตุกมุมปากและพูดว่า “เจ้าร้องไห้ทำไม”

“ฮือๆๆ หนูเสียจูบแรกไปแล้ว! เจ้านายใจร้าย เจ้านายขโมยจูบแรกของหนู!” เหมิงเหมิงร้องไห้อย่างทุกข์ ใจมากกว่าเดิม ราวกับฟ้าดินถล่มทลายลงมาอย่างนั้น

“หลักการเต่าล้านปีอะไรของเจ้า แค่นี้ก็เรียกว่าจูบแรกหรือ” แก้มของมู่ชิงเกอกระตุกอย่างรุนแรงทีหนึ่ง

“ข้าไม่สนๆ” เหมิงเหมิงบิดร่างกายของตนเองอย่างสุดกำลัง ขาทั้งสองส่ายไปมาอย่างรุนแรง “จูบแรกของหนูที่รักษามานานหลายปี แม้ไม่ถึงหมื่นปีแต่ก็คง มากกว่าพันปี ตอนนี้เจ้านายใจร้ายกลับขโมยมันไป เจ้านายใจร้ายจะต้องชดใช้ให้เหมิงเหมิง ชดใช้จิตใจที่ได้บาดเจ็บของข้า!”

มู่ชิงเกอถูกรบกวนจนปวดหัว พลันกัดฟันพูดว่า “ข้าจะชดใช้ค่าเสียหาย”

ทันทีที่พูดจบ เหมิงเหมิงก็หยุดร้อง ดวงตาคู่ที่มีนํ้าตาเจิ่งนองอยู่จ้องมู่ชิงเกอพลางกะพริบตาหลายที วินาทีต่อมา ก็รีบนับนิ้วของตนเอง “จูบแรกของเหมิงเหมิงและจิตใจที่ได้รับการกระทบกระเทือนเป็นอย่างมาก เจ้านายใจร้ายจะต้องชดใช้ให้หนูหนึ่ง สอง สาม….หู ว….เป็นยาสิบขวด!”

มู่ชิงเกอเผยรอยยิ้มอย่างเย็นเยียบและไม่รู้สึกประหลาดใจ พูดขึ้นด้วยความสงสัย “หืม หนูเหมิง ช่วงนี้ดูเหมือนเจ้าจะอ้วนขึ้นนะ”

“ว่าอย่างไรนะ!” เหมิงเหมิงร้องอย่างเจ็บปวดราวกับได้รับบาดเจ็บอย่างแสนสาหัส

จากนั้น นางก็ก้มหน้าลงพลางลูบไปตามเนื้อตัวของตนเอง ราวกับกำลังพิสูจน์ข้อเท็จจริงในคำพูดของมู่ชิงเกอ

มู่ชิงเกอกลับเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ ถอนหายใจพลางพูดว่า “ไม่น่ารักเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตัวก็หนักขึ้นมาก”

“อ๊าก—! หนูไม่เอา! หนูไม่อยากอ้วน” สีหน้าของเหมิงเหมิงเปลี่ยนไป มือทั้งคู่พยายามบิดใบหน้าอ้วนๆ ของตนเอง

“ไม่เป็นไร ข้าไม่รังเกียจเจ้าหรอก แม้เจ้าจะอ้วนเป็นหมู แต่ก็เป็นหมูที่น่ารักและคล่องแคล่ว” เป็นเจ้าอ้วนโลภมาก! มู่ชิงเกอพูดราวกับจริงใจเป็นอย่างมาก

แต่ว่า เหมิงเหมิงกลับเห็นความรังเกียจจางๆ ในสายตาของนาง

“ฮือๆๆ หนูจะไปลดนํ้าหนัก!” พูดจบเหมิงเหมิงก็ร้องอย่างโศกเศร้า และหายไปจากนิ้วมือของมู่ชิงเกอในทันที

เหมิงเหมิงที่ไม่รู้ว่าในตอนนี้หายตัวไปไหน ทำให้ตรงมุมปากของมู่ชิงเกอมีรอยยิ้มจางๆ

ในที่สุดหูก็สงบลงได้ นางพลันสลัดมือก่อนจะเดินมุ่งไปยังห้องสร้างอาวุธ พรสวรรค์ที่สำคัญที่สุดของอาจารย์สร้างอาวุธ ก็คือ สามารถรู้ถึงวัตถุดิบที่จะใช้ในการหลอมอาวุธ และยังรู้ถึงวิธีการสร้างและวิธีการที่จะทำให้มันแสดงพลังทั้ง หมดออกมา รวมไปถึงการสร้างอาวุธที่เก่งกาจมากที่สุด!

และซือมั่วก็เคยบอกนางว่า หากว่านางสามารถเก็บสะสมพญาเพลิงระดับเทพฮุ้นหยวน และเลี้ยงมันให้เจริญเติบโต การใช้พญาเพลิงระดับเพลิงฮุ้นหยวนใน การปรุงยาและสร้างอาวุธจะเก่งกาจมากกว่าการใช้เพลิงธรรมดาหรือเพลิงจากสัตว์

เพราะฉะนั้น นางจึงต้องการพญาเพลิงฮุ้นหยวนมาไว้ในการครอบครอง

แต่ทว่า การจะมีพญาเพลิงระดับฮุ้นหยวนในครอบครอง จะต้องไปแม่นํ้าไร้พรมแดนแห่งแคว้นหรง

พยายามตั้งสติครู่หนึ่ง มู่ชิงเกอตรวจสอบดูวัตถุดิบที่ยังเหลืออยู่ในห้องหลอมอาวุธ ชิ้นส่วนเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่หายากมากนัก ถือว่าสามารถเอามาฝึกได้

โครงสร้างของปืนกรีเนทลันเชอร์เมื่อชาติที่แล้วนางจำได้ขึ้นใจ จึงไม่จำเป็นต้องวาดออกมา

เมื่อชาติที่แล้ว อานุภาพของกรีเนทลันเชอร์นั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ไม่เพียงแค่พลังในการสังหาร อำนาจการทะลุทะลวงก็สูง อีกทั้งยังสามารถยิงได้ไกล เหมาะกับการอยู่ในสภาพแวดล้อมดังเช่นชาตินี้เป็นอย่างมาก

มู่ชิงเกอเชื่อว่า หากเหล่าองครักษ์เขี้ยวมังกรมีปืนนี้ หากพบกับยอดฝีมือสายม่วง ก็สามารถรอดกลับมาได้แบบครบสามสิบสอง

อีกประการหนึ่ง คุณสมบัติในการทะลุทะลวงของกรีเนทลันเชอร์ ก็ไม่เพียงแค่สามารถโจมตีจนทะลุผ่านกำแพงได้ ยังสามารถทะลุผ่านเกราะหนาของสัตว์ วิญญาณ และก่ออันตรายต่อมันได้อีกด้วย

เป็นอาวุธการสังหารที่ขาดไม่ได้!

มู่ชิงเกอใช้เวลาอยู่ในห้องสร้างอาวุธไม่น้อย สิ่งแรกที่นางสัมผัสได้หลังจากการกระตุ้นสายโลหิตคือ ทันทีที่นางสัมผัสกับชิ้นส่วนของอาวุธ ราวกับจะรู้ถึงส่วน ประกอบทั้งหมด และรู้ว่าควรจะจัดเรียงอย่างไร เพื่อให้มันเหมาะสมและเก่งกาจมากกว่าเดิม

เวลาในมิติแห่งช่องว่าง ไม่รู้ว่าผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว มู่ชิงเกอวางปืนที่สร้างขึ้นเหมือนเมื่อชาติที่แล้วเอาไว้บนโต๊ะอย่างมั่นคง ในสายตาของนางฉายความเหน็ด เหนื่อย

“ปืนน่ะสร้างเสร็จแล้ว แล้วกระสุนล่ะ” มู่ชิงเกอขมวดคิ้ว นางไม่ได้มีเวลามากพอที่จะมาเตรียมกระสุนให้คนทั้งห้าร้อยคน

“ดูเหมือนว่า ปืนนี่จะสร้างให้เหมือนกับชาติที่แล้วอย่างสมบูรณ์แบบไม่ได้ ยังคงต้องปรับแก้ และแก้ไขปัญหาของลูกกระสุนให้เสร็จสิ้น” มู่ชิงเกอพึมพำก่อนจะ

ลุกออกจากเก้าอี้

เดินออกจากห้อง ยังคงไม่เห็นแม้กระทั่งเงาของเหมิงเหมิง

มู่ชิงเกอรู้สึกขัน นางยกมือขึ้นกำหมัด บนฝ่ามือมีขวดสีขาวสามขวดปรากฏขึ้นในทันที

วางขวดเอาไว้ตรงหน้าโต๊ะหินตรงหน้าประตูอย่างแผ่วเบา ร่างกายของนางก็กลายเป็นกลุ่มควันและหายไปจากมิติแห่งช่องว่าง

ทันทีที่นางหายไป บนต้นไม้แก่ก็สั่นเบาๆ ทีหนึ่ง เผยให้เห็นใบหน้าอ้วนๆ ของเหมิงเหมิง ดวงตาคู่โตคู่หนึ่งจ้องขวดเอาไว้ พลันกะพริบหลายที

ทันใดนั้น นางก็ปรากฏตัวตรงหน้าขวด

“หนูรู้อยู่แล้วว่าเจ้านายเป็นคนดีที่สุด!” เหมิงเหมิงใช้ ข้อมือทั้งแขนและขากอดขวด 3 ใบนั้น ท่าทางมีความสุขจนไม่อาจจะบรรยายได้

ลืมตาทั้งสองขึ้น ในสายตาอันสว่างของมู่ชิงเกอมีใบหน้าสองดวงที่คลับคล้ายคลับคลากันสะท้อนอยู่

“มู่เกอท่านฟื้นแล้ว!” เว่ยกว่านกว่านตาเป็นประกาย และถามอย่างตื่นเต้น

“มู่ชิงเกอท่านไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่” ใบหน้าของเว่ยฉี เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

มู่ชิงเกอพยักหน้าเบาๆ อย่างแนบนิ่ง “ข้าสบายดี พวกเจ้าล่ะ”

“พวกเราไม่เป็นอันใด” เว่ยกว่านกว่านรีบตอบคำถาม

“มู่เกอ” ทันใดนั้น เสียงหนึ่งได้เอ่ยเรียกนาง มู่ชิงเกอเงยสายตาขนก็เห็นสุ่ยหลิงนำฟู่เทียนหลงเดินเข้ามา

*ปืนกรีเนทลันเชอร์ (M79 grenade launcher) เป็นเครื่องยิงลูกระเบิดแบบ single-

shot (คือยิงได้ทีละนัดจากนั้นต้องบรรจุลูกใหม่) ทำการยิงแบบประทับไหล่ โดยยิงลูกระเบิดขนาดขนาด 40×60 mm. ปรากฏโฉมครั้งแรกในสงครามเวียดนาม มีชื่อเล่นต่างๆ มากมายที่ถูกตั้งให้กับปืนนี้ ไม่ว่าจะเป็น “Thumper”, “Thump-Gun”, “Bloop Tube” และ “Blooper” อัตราการยิง อยู่ที่ 6 นัดต่อนาที ระยะยิงหวังผลที่ 358 m. ระยะยิงไกลสุดอยู่ที่ 400 m.