บทที่ 100

นี่คือของขวัญที่เจ้าจะมอบให้จิ่วเอ๋อร์หรือ?

กู้ซีจิ่วปัดปอยผมตรงหน้าผากเบาๆ พลางแย้มยิ้ม “จิ่วเอ๋อร์ย่อมสบายดี จิ่วเอ๋อร์โชคดีจะตาย กล่าวอีกอย่างคือสวรรค์มีตา ในช่วงเวลาวิกฤตจึงช่วยให้จิ่วเอ๋อร์อยู่รอดปลอดภัย ท่านว่าใช่หรือไม่แม่รอง?”

ในใจเหลิ่งเซียงอวี้โมโหจนแทบจะกระอักเลือดแล้ว แต่จะพูดอะไรได้เล่า จึงได้แต่กล่าวอย่างเออออขอไปที “ถูกแล้ว ถูกแล้ว…จิ่วเอ๋อร์โชคดี…”

ทว่าในใจของกู้เทียนเฉายังรู้สึกมีข้อสงสัยอยู่เล็กน้อย เมื่อกี้กู้ซีจิ่วนั้นหล่นได้เหมาะเจาะเกินไป!

อีกทั้งเมื่อครู่เขาร้อนใจจะรีบคว้าจึงใช้พลังไปถึงแปดส่วน ทั้งยังรวดเร็วมาก ทว่ากู้ซีจิ่วกลับบังเอิญหลบเลี่ยงไปได้ ผมของนางสักเส้นหนึ่งเขาก็ไม่ได้สัมผัสด้วยซํ้า นี่ก็เป็นเรื่องบังเอิญหรือ?

หัวใจเขาเต้นไหววูบ ฉวยข้อมือกู้ซีจิ่วไว้ “จิ่วเอ๋อร์ก่อนหน้านี้ขอโทษจริงๆ นะ มาเถอะ ให้พี่ดูหน่อยว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่?”

ดูเผินๆ เหมือนจะตรวจดูอาการบาดเจ็บของนาง แต่ที่จริงกลับแอบตรวจสอบพลังวิญญาณในร่างนาง…

สักพักเขาก็ปล่อยข้อมือนาง เป็นเขาคิดมากเกินไป นังเด็กคนนี้ก็ยังเป็นสวะไร้พลังอยู่เหมือนเดิม ไม่มีพลังวิญญาณในร่างเลยสักนิด

กู้ซีจิ่วเอียงหัวมองเขา ท่าทางคล้ายยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “คุณชายรองตรวจพบอะไรบ้างไหม?”

“ไม่มีอะไร จิ่วเอ๋อร์แป็นคนดีสวรรค์คุมครอง ไม่ได้รับบาดเจ็บเลย” กู้เทียนเฉาเอ่ยเพียงเท่านี้

เหตุการณ์จึงจบลงเพียงเท่านี้ เหลิ่งเซียงอวี้ข่มกลั้นความเจ็บปวดกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน

กู้เซี่ยเทียนต้องการแก้ไขข้อพิพาทเล็กๆ น้อยๆ นี้ ดังนั้น จึงเอ่ยขึ้นมาเบาๆ “ในเมื่อสบายดีกันทุกคนก็นับว่าโชคดีมาก ยากนักกว่าเทียนเฉาจะได้กลับมาสักที ครอบครัวเราได้อยู่กันพร้อมหน้า จิ่วเอ๋อร์เจ้าก็มาเถอะ เมื่อก่อนเจ้าชอบเวลาพี่ชายกลับบ้านมากไม่ใช่หรือ? อ้อใช่ เทียนเฉาได้เตรียมของขวัญไว้ให้เจ้าด้วย เขาเอ็นดูเจ้ามากเลยนะ เทียนเฉา เจ้าเตรียมของขวัญอะไรมาให้น้องเจ้ารีบเอาออกมาเถอะ”

กู้เทียนเฉาอึกอักเล็กน้อย “นี่…”

“นี่อะไร? รีบเอาออกมาสิ” กู้เซี่ยเทียนจ้องมองแขนเสื้อเขา

ในแขนเสื้อของกู้เทียนเฉามีถุงเก็บของอยู่ใบหนึ่ง ถุงเก็บของไม่ใหญ่นัก ทว่าสามารถเก็บสิ่งของไว้ได้มากมาย ของขวัญพวกนั้นที่กู้เทียนเฉานำมามอบให้ในวันนี้ล้วนเอาออกมาจากถุงเก็บของใบนั้น…

เมื่อถูกบิดาจ้องมองเช่นนี้ กู้เทียนเฉาได้แต่ฝืนใจหยิบของขวัญที่จะมอบให้กู้ซีจิ่วออกมาจากถุงเก็บของ

คือปิ่นเงินด้ามหนึ่ง เป็นปิ่นเงินธรรมดาๆ ด้ามหนึ่ง สร้างขึ้นอย่างหยาบๆ แม้แต่ลาดลายบนปิ่นก็ไม่มี เป็นของที่หาซื้อได้ง่ายๆ ตามท้องตลาด ด้ามละสองตำลึง สตรีในอาณาจักรเฟยซิงปักกันแทบทุกคน

กู้เซี่ยเทียนมีสีหน้าถมึงทึง “นี่คือของขวัญที่เจ้าจะมอบใหจิ่วเอ๋อร์หรือ?”

เครื่องประดับด้อยค่าที่สาวใช้ในจวนแม่ทัพของเขาสวมใส่ยังมีค่ามากกว่าสิ่งนี้ด้วยซํ้า!

กู้เซี่ยเทียนคิดว่าบุตรชายดีกับจิ่วเอ๋อร์มาโดยตลอด ไม่นึกเลยว่าจะ…

กู้เทียนเฉาแอบโอดครวญอยู่ในใจ ในความทรงจำของเขา นังเด็กอัปลักษณ์คนนั้นเปรียบเสมือนวัชพืชมาตลอด ไม่มีใครสนใจไยดี

เขามอบของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้นางสักชิ้นก็เหมือนเป็นพระคุณล้นฟ้าแล้ว นางควรจะซาบซึ้งบุญคุณของเขาถึงจะถูก

ที่จริงเขาไม่เคยใส่ใจน้องสาวคนนี้เลยสักนิด ในใจถึงขั้นรังเกียจนางเสียด้วยซํ้าไป

ดังนั้นต่อให้นำของขวัญมาให้นางด้วยทุกครั้งแต่ก็เป็นการให้แบบส่งๆ สุ่มซื้อมาจากถนนสักชิ้นก็ถือว่าดีมากแล้ว

ปิ่นเงินในครั้งนี้เป็นของมีค่าที่สุดในบรรดาของขวัญทั้งหมดที่เขาเคยซื้อให้นางแล้ว…

เขาคิดว่าปิ่นเงินนี้เพียงพอแล้วที่จะทำให้นางซาบซึ้งตื้นตันใจจนวนเวียนอยู่รอบตัวเขา แต่นึกไม่ถึงเลยว่ากลับมาหนนี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปแล้ว…

ปิ่นเย็นเฉียบที่อยู่ในมือเขากลับร้อนราวกับถือถ่านไฟอยู่ก็มิปาน จะมอบออกไปก็ไม่ได้ จะเก็บกลับมาก็ไม่ได้