บทที่ 99
ลูกไม่ได้ตั้งใจ…
กู้เทียนเฉาตัวแข็งทื่อไปทันที
“สารเลว!” ในที่สุดกู้เซี่ยเทียนก็มีปฏิกิริยาตอบสนองแล้ว เขาโมโหจนแทบบ้าแล้วจริงๆ!
ตบกู้เทียนเฉาไปหนึ่งฝ่ามือจนถอยหลังไปติดๆ หลายก้าว จากนั้นถอดเสื้อคลุมตัวนอกของตนออกมาคลุมร่างเหลิ่งเซียงอวี้ เพื่อป้องกันไม่ให้นางเปิดเปลือยต่อหน้าธารกำนัล แล้วสัมผัสชีพจรนาง พบว่านางแค่โดนกระแทกจนหายใจไม่สะดวกเท่านั้นไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง
กู้เซี่ยเทียนมีวรยุทธ์สูงส่ง จึงรักษาอาการนี้ได้โดยไม่คณามือ
ใช้นิ้วนวดกดจุดให้เหลิ่งเซียงอวี้อยู่ไม่กี่ครั้ง เหลิ่งเซียงอวี้สูดลมหายใจเข้าไป ในที่สุดก็หายใจได้สะดวก ทันทีที่ฟื้นขึ้นมานางก็ร้องไห้พลางด่าออกมาอย่างไม่รู้ตัว “เกือบชนข้าตายแล้ว นังสาร..” ประโยคหลังนั้นยังไม่ทันกล่าวจบ นางก็มองเห็นใบหน้าถมึงทึงของกู้เซี่ยเทียน สุดท้ายจึงไม่ได้ด่าออกมา เพียงแค่นํ้าตาไหลไม่หยุด
กู้เซี่ยเทียนหงุดหงิดใจ จึงยืนขึ้นพลางเอ่ยด้วยนํ้าเสียงเย็นชา “ร้องทำไม? เรื่องงามหน้านี้มิใช่ลูกรักของเจ้าก่อขึ้นมาหรอกหรือ? เจ้าเป็นฮูหยินแม่ทัพ ควรรักษากิริยา ตนยามอยู่ต่อหน้าผู้อื่น! ร้องไห้คร่ำครวญใช้ได้ที่ไหน?!”
ด้วยเสียงตวาดนี้ทำให้เหลิ่งเซียงอวี้ต้องหดนํ้าตากลับคืนไป
กู้เทียนเฉาที่ยืนอยู่ด้านข้างได้แต่อ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกสักคำ
กู้เซี่ยเทียนถลึงตามองเขา “เมื่อกี้เจ้าผลีผลามไปคว้าชิงช้าไว้ทำไม? น้องสาวของเจ้าถึงได้ตกลงมา!”
กู้เทียนเฉาพูดไม่ออก ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำ “ขะ… ข้า…ลูกไม่ได้ตั้งใจ…”
กู้เซี่ยเทียนไม่สนใจเขาอีก หันไปมองร่างกู้ซีจิ่วที่พยายามจะลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล
เพราะมีกันชนที่เป็นเบาะเนื้อขนาดใหญ่อย่างเหลิ่งเซียงอวี้ กู้ซีจิ่วนั้นนอกจากเสื้อผ้าและผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อยแล้ว ก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย ขณะนี้กำลังพิงต้นไม้ต้นหนึ่งในสวน เม้มปากเล็กๆ มองฉากนี้อยู่ นัยน์ตาดำมืด มองไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ใด
“จิ่วเอ๋อร์เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?” กู้เซี่ยเทียนเดินไปหา ยื่นมือจะไปจับมือเล็กๆ ของนาง คิดจะจับชีพจรดู กู้ซีจิ่วยกมือขึ้นหลบเลี่ยงมือของกู้เซี่ยเทียน เอ่ยตอบ เบาๆ “เคราะห์ดีที่ซีจิ่วยังพอมีโชคอยู่”
กู้เซี่ยเทียนรู้สึกละอายใจ “จิ่วเอ๋อร์ของข้าเป็นคนดี สวรรค์ย่อมคุ้มครอง ถึงได้ไม่เป็นอะไร…”
ทั้งยังหันไปถลึงตาใส่กู้เทียนเฉา “เจ้าเด็กเลว ยังไม่รีบมาขอโทษน้องสาวเจ้าอีกหรือ?!”
ใบหน้าหล่อเหลาของกู้เทียนเฉาเดี๋ยวซีดเดี๋ยวคลํ้าสลับกันไปมา จำใจต้องเข้ามาขอโทษ เรียกน้องสาวคนดีอยู่หลายคำ กล่าวซํ้าๆ ว่าตนไม่ได้ตั้งใจ ขออย่าได้ถือสา
กู้ซีจิ่วยืนอยู่ตรงนั้น รอให้เขากล่าวขอโทษขอโพยอย่างเงียบๆ จนจบ ถึงกล่าวด้วยท่าทีคล้ายยิ้มไม่เชิงยิ้ม “ที่แท้คุณชายรองก็มิได้ตั้งใจ โชคดี โชคดีที่แม่รองเหลิ่ง บังเอิญขวางซีจิ่วไว้ มิเช่นนั้นเกรงว่าข้าคงจะไม่ได้มายืนคุยกับคุณชายรองที่นี่ และไม่ได้ยินคำขอโทษของคุณชายรองแล้ว”
กู้เทียนเฉาถึงกับตะลึง นังเด็กคนนี้ปากคอเราะร้ายได้ถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ทำให้เขาจนวาจาจะตอบโต้ ใบหน้าหล่อเหลาจึงขึ้นสีแดงจางๆ อีกครั้ง
กู้ซีจิ่วเบนสายตา มองหน้าเหลิ่งเซียงอวี้ที่ยังนั่งอยู่กับพื้น ไม่ได้ลุกขึ้น เอ่ยด้วยนํ้าเสียงห่วงใยที่ไม่มีให้เห็นบ่อยนัก “แม่รองเหลิ่งไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้เหลิ่งเซียงอวี้ยังไม่เคยเสียเปรียบถึงเพียงนี้มาก่อนเลย ทว่าครั้งนี้เป็นความผิดของบุตรชาย นางตำหนิผู้ใดไม่ได้จริงๆ นางจึงทำได้เพียง ยอมรับความเสียเปรียบโดยไม่พูดอะไรเท่านั้น
เมื่อมองดูบุตรชายที่ยืนหน้าซีดหน้าเขียวสลับกันไปมาอยู่ด้านข้างแล้ว ก็เกรงว่าบุตรชายจะรู้สึกผิด นางจึงไม่กล้าแสดงท่าทีใดออกมา
ด้วยการประคองของสาวใช้ถึงได้ฝืนลุกยืนได้มั่นคง ครั้นได้ยินคำถามของกู้ซีจิ่ว นางจึงฝืนยิ้ม เต็มไปด้วยความเอื้ออาทร “ม…ไม่เป็นไร จิ่วเอ๋อร์สบายดีก็ดีแล้ว”