บทที่ 1006 ข้ามีความมั่นใจอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง!

ดวงตาของหรงเช่อสาดแสงแวบหนึ่ง ก่อนถอนหายใจเบาๆ “จิ้งจอกดำ ข้ารู้สึกว่าเจ้าขอบคุณตอนนี้ยังเร็วไป อย่างไรเสียเสด็จพี่ก็เพียงยังหลงเหลือสติอยู่บ้างเท่านั้น ไม่รู้ว่าแม่นางกู้จะทำได้หรือ…”

“ข้าจะทุ่มเทสุดความสามารถเพื่อช่วยเหลือเขา!” กู้ซีจิ่วตัดบทเขา นํ้าเสียงสงบเยือกเย็น ทว่าดวงตากลับเปล่งประกาย “ข้ามีความมั่นใจอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง!”

ดวงตาของจิ้งจอกดำเบิกกว้าง “คะ…ครึ่ง หนึ่ง?!”

เขานึกว่าอย่างมากก็มีความหวังเพียงหนึ่งในร้อยส่วนเท่านั้น ไม่นึกเลยว่ามีถึง ครึ่งหนึ่ง!

โอ้สวรรค์!

ร่างของจิ้งจอกดำก็สั่นสะท้านขึ้นมาเช่นกัน “แม่นางกู้ ต้องการให้ผู้น้อยทำอะไรไหม? ต้องจัดเตรียมอะไรหรือเปล่า? ท่านสั่งการมาได้เลย! ต่อให้ผู้น้อยต้องทุ่มเทสุดชีวิตก็จะไปทำให้สำเร็จ!”

เขาตื่นเต้นเหลือเกิน ไม่ทราบแล้วว่าควรจะแสดงออกอย่างไรดี นํ้าตาที่ประเมินค่าไม่ได้ของชายชาตรีสูงเจ็ดฉื่อไหลรินลงมา จมูกแดงก่ำไปหมด

แม่นางกู้ผู้นี้้ช่างเป็นดาวนำโชคขององค์รัชทายาทโดยแท้!

คราวก่อนเคยช่วยองค์รัชทายาทไปแล้วครั้งหนึ่ง คราวนี้นางก็มาช่วยองค์รัชทายาทอีกแล้ว!

นางคืออรหันต์เดินดิน!

เทพธิดาน้อย!

ยามที่จิ้งจอกดำมองกู้ซีจิ่วเสมือนมองดูเทพเจ้าองค์หนึ่ง แทบจะสักการะบูชาตรงๆ แล้ว

กู้ซีจิ่วเอ่ยว่า “เจ้าอย่าเพิ่งตื่นเต้นไปก่อน ยังความเป็นไปได้อีกครึ่งว่าจะไม่สำเร็จนะ!”

“ไม่เป็นไรๆ ท่านทำสุดความสามารถก็พอ ทำให้สุดความสามารถก็พอ” จิ้งจอกดำพูดจาสะเปะสะปะ

สายตาของหรงเช่อก็จดจ้องอยู่ที่ดวงหน้าของกู้ซีจิ่ว “ซีจิ่ว เจ้าดำเนินการได้เต็มที่เลย ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ เจ้าล้วนเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือพี่ชายของข้า”

หลงซือเย่ก้าวเข้ามา “ซีจิ่ว ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่?”

กู้ซีจิ่วพยักหน้าไม่เกรงใจเขาเช่นกัน “ต้องการ! ครูฝึกหลง เดี๋ยวท่านช่วยข้าง้างเปิดปากเขาหน่อย จิ้งจอกดำไปเตรียมนํ้ามาถ้วยหนึ่ง”

จิ้งจอกดำว่องไวปานเพลิงโหม ประคองนํ้าสะอาดถ้วยหนึ่งมาอยู่เบื้องหน้ากู้ซีจิ่วอย่างรวดเร็วยิ่ง กู้ซีจิ่วรับมา โบกมือให้สัญญาณหลงซือเย่

หลงซือเย่รับรู้ ง้างปากหรงเจียหลัว ให้เปิดออก

กู้ซีจิ่วนำโอสถจำนวนหนึ่งละลายในนํ้า จากนั้นก็กรอกใส่ปากของหรงเจียหลัว…

หรงเจียหลัวไม่สามารถกลืนลงไปด้วยตัวเองได้ โชคดีที่หลงซือเย่มีวิธีการของตนอยู่ มือกดๆ ถูๆ อยู่ตรงคอหอยเขา ทำให้นํ้ายานั้นไหลเข้าไปได้ในที่สุด

ระหว่างที่กรอกยาอยู่ กู้ซีจิ่วก็อธิบายขั้นตอนต่อไปที่ตนจะทำอย่างรวดเร็วด้วย…

หลงซือเย่ ไม่ถามอะไรเลย ปฏิบัติตามวิธีที่เธอบอกทันที

เมื่อกรอกยาเสร็จ หลงซือเย่ก็ปฏิบัติตามคำสั่งของเธอ ใช้วิชาสกัดชีพจรสกัดกั้นความสามารถในการเคลื่อนไหวของหรงเจียหลัว จากนั้นก็แกะโซ่เหล็กที่มัดเขาไว้บนเตียงออก พยุงเขาให้ลุกขึ้นนั่ง

วิชาสกัดชีพจรมีเพียงผู้ที่พลังวิญาณบรรลุขั้นเก้าเท่านั้นถึงทำได้ เมื่อร่างคนถูกวิชานี้สกัดไว้ ทั้งร่างก็อ่อนยวบเหมือนปุยฝ้าย แม้แต่เล็บมือก็อย่าฝันว่าจะยกขึ้นมาได้ ทำได้เพียงปล่อยให้หมอลงมือตามสบาย

วิชาแพทย์ของหลงซือเย่เดิมทีก็สูงจนน่าสะพรึงอยู่แล้ว แทบจะอนุมานต่อยอดขั้นตอนการรักษาอันซับซ้อนเหล่านั้นได้เลย เธอบอกมาขั้นเดียวเขาสามารถทำได้ถึงสามขั้น ทำให้กู้ซีจิ่วคลายใจยิ่งนัก

พลังวิญญาณของลงซือเย่ก็สูงพอเช่นกัน กู้ซีจิ่วจึงสอนขั้นตอนดำเนินการทั้งหมดให้เขาโดยตรง ส่วนตัวเองคอยชี้แนะแต่ละขั้นอยู่ด้านข้าง…

ทุกคนในห้องล้วนจับตามองฉากนี้อยู่ แววตาหรงเช่อซับซ้อน สายตาไม่ละจากคนทั้งสองที่กำลังยุ่งง่วนเลย

ตี้ฝูอีก็นั่งมองอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่งเช่นกัน เขาสงบนิ่งยิ่งนัก บางครั้งก็หยิบถ้วยยาที่กู้ซีจิ่วเคยละลายไว้มาดมๆ ดู

เย่หงเฟิงยืนเม้มปากอยู่ตรงนั้น กลีบปากค่อนข้างซีดขาวเล็กน้อย

สายตาของเธอจับจ้องที่ร่างของกู้ซีจิ่วกับหลงซือเย่มองพวกเขาประสานงานกันอย่างสอดคล้องไร้ช่องว่าง เห็นพวกเขาส่งสายตาแวบหนึ่ง ขยับคราหนึ่งก็ทราบความคิดของอีกฝ่ายได้ ช่างเข้าขากันอย่างยิ่ง…

นิ้วมือภายในแขนเสื้อของเธอกำแน่น กำแน่นขึ้นเรื่อยๆ…