บทที่ 1008 จะทำอะไรข้าได้?

เย่หงเฟิงหน้าซีดเล็กน้อย นํ้าตาคลอหน่วย ตอบรับคำหนึ่ง จากนั้นหมุนกายออกไป

หลงซือเย่หันมามองกู้ซีจิ่ว “ซีจิ่ว นางพูดไม่เข้าที เจ้าอย่าได้เก็บมาใส่ใจ”

กู้ซีจิ่วยิ้มนิดๆ “แน่นอน”

เธอจะเก็บถ้อยคำชวนทะเลาะนี้มาใส่ใจไปทำไม?

หลงซือเย่กลับมองเธออยู่ครู่หนึ่ง “เจ้าช่างใจกว้างนัก!”

พลางหมุนกายเดินออกไปเช่นกัน

กู้ซีจิ่ว ตะลึงเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะโกรธนะ?

เป็นเพราะอะไรล่ะ?

เนื่องจากยังต้องเฝ้าดูอาการของหลัวเจียหลัวทั้งคืน คนเหล่านี้จึงพักที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้

….

ชุดเครื่องนอนนุ่มนิ่ม ส่งกลิ่นหอมจางๆ โต๊ะเก้าอี้อวลกลิ่นหอมผ่อนคลาย นี่เป็นห้องพักห้องหนึ่ง แถมยังเป็นห้องพักชั้นเลิศด้วย ภายในห้องพักมีหนึ่งเตียงหนึ่งตั่ง แต่ละอย่างมีฟูกอยู่หนึ่งอัน

ตี้ฝูอีมองหนึ่งเตียงหนึ่งตั่งนี้ จากนั้นก็มองนางที่นอนอยู่บนตั่งแล้ว “จะนอนห้องเดียวกับข้าจริงๆ หรือ?”

กู้ซีจิ่วหาวทีหนึ่ง “ใช่แล้วๆ วันนี้เจ้าถามมาแปดรอบแล้วนะ เอาล่ะๆ ข้าง่วงแล้ว นอนกันเถอะ!”

ตี้ฝูอีนั่งลงตรงขอบตั่งโดยตรง ก้มตัวมองนาง “ซีจิ่ว ยามนี้ข้าเป็นเช่นนี้…ถึงแม้จะอยู่ในสภาพเด็กน้อย แต่สุดท้ายความคิดจิตใจก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ชายหญิงมีความแตกต่าง นอนค้างอ้างแรมในห้องเดียวกัน คงไม่ดีกระมัง?”

ว่ากันตามจริงแล้ว เขาค่อนข้างฉงน ถึงแม้เขาจะอยากอยู่กับนางยิ่งนัก แต่ยามนี้เขาอยู่ในฐานะของอิงเหยียนนั่ว นางน่าจะมองตัวตนของเขาไม่ออก กลับต้องการนอนร่วมห้องกับเขา…

นางลืมไปแล้วหรือไงว่ามีสัญญาหมั้นหมายกับตี้ฝูอี?

นางคือคู่หมั้นคู่หมายของตี้ฝูอี!

สนิทชิดเชื้อกับชายอื่นโดยไม่เว้นระยะห่างเลยเช่นนี้ไม่ดีกระมัง?!

ขอบเขตระหว่างชายหญิงของนางอ่อนแอเกิน ไปหน่อยแล้ว!

เดิมทีตอนที่หรงเช่อจัดห้องให้พวกเขาก่อนหน้านี้ เขายังว่ากู้ซีจิ่วจะต้องนอนแยกห้องกับเขาอย่างแน่นอน นึกไม่ถึงว่านางจะพูดออกมาตรงๆ ว่าต้องการนอนห้องเดียวกับเขา…

ไม่เพียงแต่ทำให้เขาตกใจมากเท่านั้น แม้แต่หรงเช่อกับหลงซือเย่ก็ทำหน้าไม่ถูกอยู่บ้างเช่นกัน

กู้ซีจิ่วเป็นบุคลคลที่ตัดสินใจเด็ดขาดยิ่ง เรื่องที่นางตัดสินใจไปแล้วผู้ใดก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้ ดังนั้นหนูน้อยอิงเหยียนนั่ว จึงถูกจัดมาอยู่ห้องเดียวกับกู้ซีจิ่ว

อันที่จริงตี้ฝูอีรู้สึกว่าตนย้อนแย้งยิ่งนัก ทั้งที่อยากอยู่กับนาง บางครั้งก็กินเต้าหู้นางบ้างเล็กน้อย ทว่าไม่อยากเห็นนางสนิทสนมชิดเชื้อกับบุรุษอื่นนอกเหนือจากตี้ฝูอี

กู้ซีจิ่วหรี่ตานิดๆ มองใบหน้าอ่อนเยาว์ของเขา “มีอันใดไม่ดีกัน? สถานการณ์ฉุกละหุก อีกอย่างข้านอนตั่ง เจ้านอนเตียง นอนร่วมห้องกันก็ไม่เห็นเป็นไรนี่”

ตี้ฝูอีมองนาง “เจ้าไม่กลัวข้าจะทำอะไรเจ้าหรือ?”

กู้ซีจิ่วพิจารณาเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “ด้วยสภาพของเจ้าในยามนี้ จะสามารถทำอะไรข้าได้?”

เด็กผู้ชายวัยแปดเก้าขวบน่าจะยังใช้การไม่ได้!

แม้กระทั่งเสียงก็ยังใสอ่อนวัยอยู่ ต่อให้เขามีใจก็ไร้ความสามารถกระมัง?

ตี้ฝูอีเลิกคิ้ว “เหตุใดข้ารู้สึกว่าวาจานี้ของเจ้าเป็นการยั่วยุข้าอยู่?”

เขาเขยิบเข้าใกล้นาง “เจ้านึกว่าข้าไม่อาจทำอะไรได้จริงๆ น่ะหรือ?”

น้ำเสียงเขาแฝงอันตรายเอาไว้รางๆ ถึงแม้กายคนจะเล็ก ทว่าอำนาจกลับไม่เล็กเลย

ปกติแล้วพอเขาแสดงอำนาจนี้ออกมา ไม่ว่าจะเป็นลูกน้องของเขาหรือว่าผู้อื่น ล้วนถูกอำนาจของเขากดดันให้คุกเข่าลง ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น

ทว่ากู้ซีจิ่วคล้ายว่าไม่เก็บมาใส่ใจเลย ซํ้ายังยื่นมือมาผลักใบหน้าเล็กๆ ของเขาอีก “เอาล่ะ อย่าได้ก่อเรื่องวุ่นวาย นอนกันได้แล้ว”

ตี้ฝูอีพูดไม่ออกเลย

ดูเหมือนสาวน้อยนางนี้จะไม่มีความตื่นตัวว่าจะถูกบุรุษคุกคามเลยสักนิด!

ดวงตาตี้ฝูอีสาดแสงแวบหนึ่ง โน้มกายลงไปในทันใด ประทับริมฝีปากลงไปยังปากแดงเรื่อของนาง ทว่าริมฝีปากเขาไม่ได้ประทับลงบนริมฝีปากนาง กลับประทับลงบบนิ้วหนึ่งของนางที่ชูขึ้นมา ปลายนิ้วของนางแตะบนริมฝีปากเขา กั้นให้ห่างกันเพียงเล็กน้อยพอดี…