บทที่ 1151 ข้าไม่ต้องการ! ข้าไม่ได้ต้องการจริงๆ
เธอร้อนใจ ทนไม่ไหวตะโกนเรียกไปทางทะเลสาบ “นี่เจ้าขึ้นมาเถอะ ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเล่าอะไรอีกแล้ว ปลาตัวนี้ข้ายกให้เจ้า…”
ผ่านไปครู่หนึ่ง ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ นํ้าในทะเลสาบนิ่งสงบไม่มีแม้แต่ระลอกคลื่น
‘เขาคงไม่ได้จมนํ้าตายไปแล้วกระมัง !’
กู้ซีจิ่วหวาดกลัวขึ้นมา ตะโกนเรียกอีกหลายครั้งติดต่อกัน ก็ยังไม่เห็นตี้ฝูอีโผล่ขึ้นมาจากนํ้า เขาดูเหมือนค่อนข้างอ่อนแอ หลายวันมานี้เธอเห็นสีหน้าของเขาซีดเผือดยิ่งนัก หรือว่าจะไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว?
ถ้ารู้ก่อนว่าจะเป็นแบบนี้ เธอไม่ควรใช้วิธีการฉ้อฉลเอาปลานี้ไว้เพื่อข่มขู่เขาเลย…
เธอรู้สึกเสียใจภายหลัง ในที่สุดก็ทนไม่ไหว ตัดสินใจกระโดดลงไปในทะเลสาบ
นํ้าในทะเลสาบไม่นับว่าลึกนัก เธอดิ่งลงไปสู่ก้นทะเลสาบด้วยความรวดเร็ว เมื่อปรับสายตาก็มองเห็นทัศนียภาพใต้น้ำได้อย่างชัดเจน นํ้าทะเลสาบใสมาก เธอมองเห็นปลาที่แหวกว่ายไปมาเหล่านั้นได้ชัดเจน แต่กลับมองไม่เห็นแม้แต่เงาของตี้ฝูอี เธอเดินวนไปมาใต้ท้องทะเลสาบสามถึงสี่รอบก็ไม่พบสิ่งใด จึงกลับขึ้นฝั่งมา
เธอทั้งตื่นตระหนกและวุ่นวายใจ พยายามกวาดสายตามองไปทั่วทุกทิศทาง ทว่ามีเพียงตัวเธอภายในโลกเวิ้งว้างแห่งนี้…
ในมือยังคงถือปลาตัวที่ตนกัดไปแล้วไว้ ยืนอยู่ริมฝั่งนํ้าตาเกือบไหลริน “นี่เจ้า ออกมาเถิด ปลาตัวนี้ข้ายกให้เจ้าจริงๆ…”
ความคิดพลันแวบเข้ามาในสมอง ไม่รู้ด้วยเหตุอันใดถึงรู้สึกว่าเขาน่าจะเป็นคนรักความสะอาด และยังพูดต่ออีกหนึ่งประโยค “ข้าตกปลาอีกตัวให้เจ้าย่างก็ได้ อร่อยกว่าปลาตัวนี้ด้วย…”
ผลลัพธ์คือตี้ฝูอียังคงไม่ปรากฏตัว
หมอกรอบด้านเริ่มก่อตัวหนาขึ้น ค่อยๆ รวมตัวกันมาทางเธอ
เดิมทีสถานที่แห่งนี้ยังคงมองเห็นศาลาขนาดย่อมและธารนํ้าภูเขา นํ้าในทะเลสาบกระเพื่อมไหว บัดนี้กลับจางหายไปดังภาพลวงตา เธอถูกหมอกหนากลืนหายไป ทุกอย่างกลายเป็นสีขาวโพลนสุดลูกหูลูกตาที่คุ้นเคยดังเดิม เธอรู้สึกสับสนยิ่งนัก เขาคงไม่ได้ถูกฝังใตทะเลสาบนั้นไปแล้วกระมัง?
‘คงไม่ใช่หรอก? เขาเป็นคนมากความสามารถขนาดนั้น…’
ในห้วงแห่งความฝันหลายวันที่ผ่านมา เขาเป็นดังทูตสวรรค์ผู้พิทักษ์คอยคุ้มครองข้างกายเธอ ขจัดปัดเป่าภยันตราย ไม่ทอดทิ้งและห่างไปไหน ไม่ว่าพบเจอความยากลำบากหรืออันตรายใดๆ ก็ช่วยเธอแก้ไขปัญหาได้อย่างรวดเร็ว ในใจกู้ซีจิ่วรู้สึกว่าความสามารถของเขาสูงส่งกว่าโม่เจ้า มีความรับผิดชอบมากกว่าโม่เจ้า…
สองวันมานี้ เขาทุ่มเทเพื่อเธอมากมายขนาดนี้ วันนี้เพียงขอกินปลาตัวหนึ่ง เธอกลับไม่ให้เขากิน อีกทั้งยังเอามันมาข่มขู่เขาอีก…
กู้ซีจิ่วเสียใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ นอกจากเสียใจแล้วเธอยังค่อนข้างรู้สึกผิด เธอไม่ได้ไม่อยากให้เขากินจริงๆ เพียงแค่อยากให้เขาเล่าเรื่องราวให้เธอฟัง แต่ผลสุดท้ายเขากลับหายสาบสูญไปเช่นนี้…
นี่คือสถานการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้น ในความฝันหลายวันมานี้ เธอไม่ยอมลดละ เริ่มล้มลุกคลุกคลานคลำหาในหมู่มวลเมฆหมอกทั่วทุกซอกมุม ท่ามกลางหมอกหนาที่มืดสลัว มีเสียงเสียงหนึ่งส่งผ่านเข้ามาข้างหูเธอ “ซีจิ่ว เจ้าต้องคิดได้ด้วยตัวเอง ขอเพียงเจ้าตั้งจิตแน่วแน่ หมอกหนานี้จะพลันจางหาย เจ้าจะค้นพบตัวตนของเจ้าอีกครั้งหนึ่ง…”
เสียงนั้นลอยล่องเลือนรางเสมือนความคิดข้างหูประหนึ่งกระแทกเข้ามาในจิตใจเธอ เธอเบิกตากว้างในทันใด ‘เสียงของตี้ฝูอี!’
เขาไม่เป็นอะไร เขายังมาเตือนสติเธอ นี่เขาจะจากไปแล้วหรือ?
ให้ตาย เหตุใดเขาจึงทอดทิ้งเธอไว้เช่นนี้?
“ข้าไม่ต้องการ ข้าไม่ได้ต้องการจริงๆ!” เธอร้องตะโกน ทว่าไม่มีผู้ใดสนใจเธอ แม้แต่กระแสเสียงนั้นก็หายไปแล้ว เธอรู้สึกหวาดกลัวและขุ่นเคืองที่ถูกทอดทิ้ง พึมพำกับตัวเองว่า “ข้าไม่ได้ต้องการจริงๆ ไม่ต้องการ!”
ปากเอ่ยอย่างเด็ดเดี่ยว แต่เนื่องจากคลำหาท่ามกลางหมอกหนามาเป็นเวลานานแล้ว เธอหวาดกลัวจึงเริ่มคิดอย่างอดไม่ได้…