บทที่ 1164 แคลงใจ 3

นี่เป็นยาที่หลงฟั่นวิจัยออกมา สามารถสลายพิษของลูกกลอนสุรภีได้เล็กน้อย อย่างน้อยก็ทำให้กู้ซีจิ่วไม่ได้กลิ่นเหม็นของซากศพจากตัวหลงฟั่นอีก

หลงฟั่นอธิบายมากมายนัก “ท่านเจ้า หลังจากนางกินโอสถเม็ดนี้เข้าไป จะทำให้สติปัญญาของนางเพิ่มขึ้นเล็กน้อย อีกอย่างถึงอย่างไรข้าน้อยก็เป็นผู้ที่สร้างนางขึ้น นางได้กลิ่นข้าน้อยเป็นกลิ่นศพอยู่ตลอดก็ไม่ดีเท่าไหร่ ท่านเจ้าวางใจเถอะขอรับ หลังจากนางกินโอสถเม็ดนี้เข้าไปกลิ่นของชายอื่นที่ควรเป็นอย่างไรก็ยังคงเป็นอย่างนั้น ไม่เกิดผลกระทบต่อสถานการณ์โดยรวมท่านเจ้าแน่นอน นางยังคงชมชอบเพียงท่านเจ้าเท่านั้น”

โม่เจ้าโยนยาเม็ดนั้นเล่น จู่ๆ ก็เอ่ยประโยคที่น่าตกใจออกมา “หลงฟั่น เจ้าก็ชอบนางเหมือนกันใช่ไหม?”

สีหน้าหลงฟั่นพลันแปรเปลี่ยน ทว่ายังคงตอบอย่างสุขุม “นางเป็นผลงานที่ข้าน้อยภาคภูมิใจที่สุด ข้าน้อยย่อมชอบนาง…”

“ชอบแบบชายหญิงหรือ ?” หลงฟั่นจี้ถามอีกประโยค

หลงฟั่นตัวแข็งทื่อ “นี่…ไม่ใช่ขอรับ เป็น…ความชอบแบบพ่อลูก…”

ยามที่กล่าวประโยคนี้นํ้าเสียงของเขาไม่มั่นคงนัก

โม่เจ้าเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง นํ้าเสียงเยียบเย็นนิดๆ “เป็นเช่นนี้ดีที่สุดแล้ว หลงฟั่น ถึงแม้นางจะเป็นสิ่งที่เจ้าสร้างขึ้นมา แต่ภายหน้านางจะเป็นภรรยาของข้าและถือว่าเป็นนายหญิงของเจ้า ต่อให้นางได้กลิ่นเจ้าเหม็นเหมือนศพก็ไม่นับว่าเป็นกระไร หลังจากนั้นเจ้าติดต่อกับนางให้น้อยหน่อย ต่อไปยามเจ้ามีธุระต้องไปหานางก็ให้ข้าไปกับเจ้าด้วย มีข้าอยู่บัญชาการข้างๆ นางจะได้เชื่อฟังเจ้า ส่วนยาเม็ดนี้ อันที่จริงข้ารู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องให้นางกินหรอก”

เขาพลันขยี้นิ้วคราหนึ่ง ยาลูกกลอนสีฟ้าวาววามเม็ดนั้นแหลกเป็นผงแล้วหายไปทันที

ในใจหลงฟั่นหนาวยะเยือกยิ่งกว่าเดิม โม่เจ้าไม่ซ่อนเร้นความแคลงใจที่มีต่อเขาไว้แล้ว!

เขาทราบว่ายามนี้ตนไม่อาจพูดอะไรได้ จึงหลุบตาตอบรับ

โม่เจ้าก็เกรงว่าเขาหวั่นวิตกจนเกินไป ตบไหล่เขาเบาๆ “หลงฟั่น เจ้าเป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์และน่าไว้ใจที่สุดของข้ามาโดยตลอด ข้าหวังว่าเราสองคนจะไม่ระแวงแคลงใจซึ่งกันและกันนะ เจ้าทำหน้าที่ให้ดี ข้าก็จะไม่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไม่เป็นธรรม”

“ขอรับ” โม่เจ้าตอบรับอีกครั้ง ทว่าเยาะหยันอยู่ในใจ คนที่ระแวงแคลงใจอยู่ตลอดเป็นเขามากกว่ากระมัง?

ฉากโหมโรงตอนเล็กๆ จึงผ่านไปเช่นนี้แล

เดิมทีโม่เจ้าคิดจะไปสนทนากับกู้ซีจิ่วต่อ แต่เมื่อเห็น ‘กระโจม’ ของตนที่อ่อนยวบลงนานแล้วก็หมดอารมณ์อีกครั้ง หนนี้ถึงแม้จะใช้การได้แล้ว แต่ก็ผงาดได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ…

ถ้าลงสนามเข้าจริงๆ เขาจะเสร็จกิจเร็วยิ่งกว่าล่มปากอ่าวเสียอีก!

ดังนั้น คงใช้การไม่ได้ ยังต้องกินโอสถนั้นอีก

ตามที่หมอหลี่คนนั้นกล่าวไว้ หลังจากกินเข้าไปแล้ว ต่อให้มีปฏิกิริยาก็ไม่อาจหาสตรีมาคลายกำหันดได้ ไม่เช่นนั้นสิ่งที่ทำมาก่อนหน้านี้จะสูญเปล่า ต้องกินโอสถระดับห้าสามเม็ดขึ้นไป ทำให้ผงาดได้เกินเศษหนึ่งส่วนสี่ชั่วยามแล้ว ค่อยลงสนามจริง เช่นนั้นถึงจะหายขาดอย่างสมบูรณ์…

เขาจึงไปที่ห้องหลอมโอสถของหมอหลี่ จับตามองการหลอมโอสถ

หลงฟั่นยิ้มมุมปากอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง เขาเป็นหมอเทวดา ต่อให้ไม่ทราบว่าโม่เจ้ายืมห้องหลอมโอสถของเขาไปหลอมกลั่นสิ่งใด แต่เมื่อเห็นสีหน้าของท่านเจ้าผู้นี้ก็มองออกเกือบหมดแล้ว ลูกกลอนสามหยาง!

ท่านเจ้ากำลังกินลูกกลอนสามหยาง!

ยานี้เป็นเป็นโอสถบำรุงหยางที่ยอดเยี่ยมที่สุดจริงๆ และหายากยิ่งนัก หากว่าเป็นบุรุษธรรมดากินมันเข้าไปจะทำให้คึกคักฮึกเหิมร่วมอภิรมย์กับสตรีสามนางภายในคืนเดียวก็ไม่มีปัญหาเลย แต่อาการป่วยชนิดนี้ของโม่เจ้า กินยานี้เข้าไปกลับจะเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม มันจะทำลายสมรรถภาพทางด้านนี้อย่างสมบูรณ์ ทำให้ร่างโคลนนิ่งร่างนี้ของเขาไม่อาจฟื้นฟูสู่สภาพเดิมได้อีกต่อไป…

เดิมทีตอนที่ตี้ฝูอีเอ่ยชื่อสมุนไพรสามชนิดนี้ออกมา หลงฟั่นไม่ได้เก็บมาใส่ใจเลย และไม่คิดจะอธิบายให้โม่เจ้าเข้าใจด้วย เนื่องจากเขารู้สึกว่าโม่เจ้าคงไม่เชื่อถือคำพูดใดๆ ของศัตรู กลับคาดไม่ถึงว่า…

เดิมทีหลงฟั่นกำลังทุ่มเทวิจัยตัวยาที่รักษาอาการป่วยนี้ของเขาอยู่