บทที่ 137
มิใช่ที่นี่ไม่มีเงินสามร้อยตำลึงหรอกหรือ
จักรพรรดิซวนละอายใจรีบส่ายศีรษะ “ย่อมไม่คล้าย เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับซีจิ่ว เห็นทีว่าหรงอี้จะถูกมือสังหาร สังหารจริงๆ…”
ในอาณาจักรเฟยซิงค่าจ้างมือสังหารให้ลงมือแพงมาก คนที่สามารถจ้างวานมือสังหารได้มีอยู่น้อยนัก โดยเฉพาะการจ้างวานมือสังหารให้กำจัดหรงอี้อย่างเรียบ ร้อยหมดจดถึงเพียงนี้ยิ่งมีน้อยเข้าไปอีก น่าจะมีแค่คนในราชวงศ์เท่านั้นที่ทำได้
แต่ข้างกายองค์ชายในราชวงศ์หลายพระองค์มีองครักษ์เงาที่วรยุทธ์สูงส่งอยู่ หากพวกเขาคิดลงมือกำจัดผูใด ก็คงส่งองครักษ์เงาข้างกายไป ไม่วิ่งออกไปจ้างวานมือสังหารหรอก…
เมื่อคิดไปคิดมา ผู้ที่มีความแค้นกับหรงอี้ และเป็นคนที่สามารถจ้างวานมือสังหารได้ก็คงมีแต่องค์ชายหรงเหยียนแล้ว…
เจ้าสารเลวนี่!
จักรพรรดิซวนมององค์ชายหรงเหยียนด้วยสายตาเย็นชา “สารเลว ดูเรื่องงามหน้าที่เจ้าก่อสิ!”
องค์ชายหรงเหยียนร้อนรนยิ่งนัก “เสด็จพ่อ ลูกไม่เกี่ยวข้องกับการตายของหรงอี้จริงๆ นะพะย่ะค่ะ! ใช่แล้ว วันนั้นมีคนเห็นว่าคุณหนูกู้หกตอบรับคำเชิญออกจากจวนไปจริงๆ…”
“ใครเห็นล่ะ?” นํ้าเสียงจักรพรรดิซวนเย็นเยียบ
“เทียนฉิง ยังมีลูกน้องสองคนนั้นของนางก็เห็นเหมือนกัน…”
จักรพรรดิซวนตบโต๊ะ “บัดซบ! เจ้ากับนางสมคบกัน นางเป็นพยานจะมีใครเชื่อ?!”
“ยังมี…ยังมีลูกน้องสองคนนั้น…” องค์ชายหรงเหยียนมองสองคนนันด้วยแววตาดุดันราวหมาป่า “พวกเจ้าพูดสิ ตอนนั้นพวกเจ้าก็เห็นไม่ใช่หรือ?!”
สองคนนั้นคือคนที่องค์ชายหรงหยียนต้องการฆ่าปิดปากในตอนแรก ขณะนี้ทั้งสองคนคุกเข่าอยู่บนพื้น ส่ายหัวดุจกลองป๋องแป๋งก็มิปาน “ไม่ใช่! เป็นคุณหนูกู้เทียนฉิงสั่งให้พวกเรากล่าวว่าเห็น จากนั้นก็ให้ไปรายงานที่กรมวัง…ที่จริงพวกเราไม่ได้เห็นอะไรเลยจริงๆ”
องค์ชายหรงเหยียนและกู้เทียนฉิงตกตะลึง
ชายสองคนนั้นคุกเข่าโขกศีรษะแล้วกล่าวอีกว่า “ฝ่าบาท พวกข้าน้อยพูดตามที่คุณหนูกู้ใหญ่สั่งทั้งหมด นางรับปากว่าขอเพียงพวกเราจัดการเรื่องนี้สำเร็จ นางจะมอบเงินให้พวกเราคนละพันตำลึง ทั้งยังบอกอีกว่าต่อให้เรื่องแดงขึ้นมาก็จะไม่ให้พวกเราติดคุก…แต่คิดไม่ถึงเลยว่า พอนางใช้งานเสร็จก็ไม่สนใจพวกเรา ปล่อยให้พวกเราอยู่ในคุกตามยถากรรมยังไม่เท่าไหร่ ยังส่งคนมาฆ่าปิดปากพวกเราด้วย! หากไม่ใช่ว่าพวกข้าน้อยทั้งสองโชคดี เกรงว่าคงถูกวางยาพิษจนตายอยู่ในคุกแล้ว! เคราะห์ดีที่วันนั้นหลูอ๋องมาถึงทันเวลา ช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้พวก เราถึงได้นำต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวมาบอกเล่าได้…”
ทุกอย่างชัดเจนเพียงพอแล้ว จักรพรรดิซวนเอ่ยอย่างเดือดดาล “เจ้าสัตว์เดรัจฉาน ตอนนี้เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีกไหม?! หากพวกเจ้าไม่ได้กระทำเรื่องน่าละอาย เหตุใดต้องฆ่าปิดปากสองคนนี้?!”
นี่มิใช่ที่นี่ไม่มีเงินสามร้อยตำลึง[1]หรอกหรือ จักรพรรดิซวนถูกสติปัญญาของบุตรชายคนนี้ทำให้พ่ายแพ้แล้ว! เขาทราบดีว่าสมองโอรสตนไม่ค่อยฉลาดนัก แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะโง่เขลาถึงขนาดนี้!
ภายใต้พยานหลักฐานที่หนาแน่นนี้ ต่อให้องค์ชายหรงเหยียนมีร้อยปากก็คงพูดได้ไม่ชัดเจนแล้ว!
เขาได้แต่โขกศีรษะเรียกร้องว่าถูกปรักปรำ ในใจรู้สึกรางๆ ว่าตนตกหลุมพรางขนาดใหญ่ แต่เขาก็เดาไม่ออกว่าคนที่วางหลุมพรางเขาเป็นใคร!
ในใจของ เขา เหน็บหนาวดุจถูกแช่แข็งร้อนรุ่มดั่งถูกเผาไหม้อดจะเงยหน้าแล้วมองไปที่กู้ซีจิ่วไม่ได้ กู้ซีจิ่วยืนอยู่ตรงนั้นริมฝีปากเล็กๆ เม้มแน่น ดวงตาคู่นั้นที่ส่องประกายอยู่ภายใต้แสงจันทร์คล้ายบึงนํ้าลึกอันหนาวเหน็บ
หรือจะเป็นนางที่วางกับดักตน?!
เป็นไปไม่ได้! ถึงอย่างไรนางก็เป็นเพียงแม่นางน้อยอายุ 13 ปีคนหนึ่ง จะสามารถวางกับดักที่สลับซับซ้อนถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?!
อีกอย่างถึงแม้จะมีคนไม่น้อยที่ทราบความสัมพันธ์ของตนกับกู้เทียนฉิง แต่เรื่องที่ตนมอบสร้อยคอให้กู้เทียนฉิงเป็นความลับนัก บนโลกนี้มีเพียงเขาสองคนและกู้เทียนอีเท่านั้นที่ทราบ ส่วนเรื่องที่กู้เทียนฉิงตั้งครรภ์ก็เป็นความลับเสียยิ่งกว่า นอกจากตัวของพวกเขาแล้ว ไม่มีบุคคลที่สามได้รับรู้อีกแน่นอน!
ที่แท้แล้วหลูอ๋องไปทราบมาจากช่องทางไหน? ใครบอกความลับนี้ให้แก่เขา?