บทที่ 173
เริ่มเผชิญหน้ากับชีวิตที่สิ้นหวังตรงๆ
เธอสามารถสะบัดก้นจากไปได้เลย เมื่อถึงเวลาก็แปลงโฉมเปลี่ยนตัวตน ยังปะปนอยู่ในทวีปนี้อย่างรุ่งเรืองได้เหมือนเดิม
จะว่าไป ทำไมวิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาของเธอถึงใช้การไม่ได้กันนะ?!
เธอหลับตาลงเล็กน้อย ลอบใช้ความสามารถในการเคลื่อนย้ายดู ผลคือยังใช้ไม่ได้อยู่เหมือนเดิม
แย่เสียแล้ว
เธอแอบสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ เริ่มเผชิญหน้ากับชีวิตที่สิ้นหวังตรงๆ เมื่อลืมตาขึ้นก็สบเข้ากับดวงตาเปล่งประกายคู่หนึ่ง!
ดวงตาคู่นั้นมืดดำดั่งก้อนนิล เรียวรีลํ้าลึก เข้าคู่กับอัญมณีรูปทรงนัยน์ตาจิ้งจอกที่ประดับอยู่กลางหน้าผาก ยามจ้องมองมาจะทำให้ใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ!
กู้ซีจิ่วรู้สึกอยู่เสมอว่าดวงตาคู่นี้คล้ายจะมองสิ่งต่างๆ ของเธอได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ทำให้ในใจเธอส่งสัญญาณเตือนภัยไม่หยุด…
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไปกันเถอะ” ตี้ฝูอีหันหลังไปอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน
เขาก้าวไปทางด้านนอกสองก้าว จู่ๆ ก็หยุดชะงักอีกครั้ง เอียงคอมองกู้ซีจิ่ว สายตาวนเวียนอยู่ตรงมือของเธอและหลงซือเย่ที่เกาะกุมกันไว้พักใหญ่ นํ้าเสียงที่เอ่ยไม่อีนังขังขอบ “หลงซือเย่ ท่านจะจูงนางไปหรือ?”
หลงซือเย่สะดุ้งทันที ในฐานะที่เขาเป็นผู้ช่วยตรวจสอบในครั้งนี้ เขาควรจะรักษาความเป็นกลางไว้ ดังนั้นจึงไม่อาจข้องแวะกับกู้ซีจิ่วมากเกินไปได้
เขาหลุบตาลงเล็กน้อย ในที่สุดก็ปล่อยมือกู้ซีจิ่ว กล่าวเรียบๆ ว่า “ใครจะพานางไปล้วนเหมือนกันหมด”
ตี้ฝูอียิ้มคล้ายไม่ยิ้มมองเขาแวบหนึ่ง แล้ววกสายตากลับมาที่กู้ซีจิ่ว “คุณหนูหกอยากให้ใครพาไป?”
กู้ซีจิ่วขมวดคิ้ว “ข้าไปเองได้เจ้าค่ะ!”
ทำไมเธอต้องให้คนอื่นพาไปด้วยล่ะ?
ตี้ฝูอียิ้มพลางส่ายศีรษะ “แบบนั้นไม่ได้! หากเจ้าใจฝ่อหนีไปกลางทาง เช่นนั้นจะทำอย่างไรเล่า?”
กู้ซีจิ่วเงียบงัน เธอมีแผนการแบบนี้อยู่จริงๆ! เพียงแต่ยอมรับออกมาไม่ได้แน่ จึงเลิกคิ้วมองเขา “เช่นนั้นเจ้าวังจะเอาอย่างไรเจ้าคะ?”
ตี้ฝูอีสะบัดแขนเสื้อ แสงสีขาวจางๆ สายหนึ่งวาบผ่าน เท้าของกู้ซีจิ่วพลันสะดุด ถลาไปด้านหน้าอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ชุดสีม่วงพร่าตาอยู่เบื้องหน้า เธอเพิ่งคิดจะหยุดยั้งร่างกาย ข้อมือก็ถูกจับไว้แล้ว นํ้าเสียงไพเราะราวกับเสียงสวรรค์ดังขึ้นข้างหูเธอ “งั้นข้าจะพาเจ้าไปเอง”
ตอนกู้ซีจิ่วพุ่งถลาเมื่อครู่เกือบจะพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดเขาแล้ว พอรู้สึกตัวอีกที ตนก็มาอยู่ข้างกายเขาและถูกเขาจูงมือเดิน กลิ่นหอมเย็นจางๆ ที่คุ้นเคยวนเวียนอยู่ตรงปลายจมูก กู้ซีจิ่วชะงักเล็กน้อย ในที่สุดเธอก็ได้กลิ่นนี้อีกครั้ง!
กลิ่นขององค์หญิงคนงามผู้นั้น!
ต่อให้เป็นพี่น้องฝาแฝด ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะชอบกำยานหอมแบบเดียวกันกระมัง?
จะร้ายดีอย่างไรก็มีความแตกต่างระหว่างชายหญิง…
ครานี้เธอองมั่นใจเต็มที่ว่าผู้ที่อยู่เบื้องหน้านี้ก็คือคนในบ่อน้ำร้อนผู้นั้น!
คนผู้นี้เบี่ยงเบนทางเพศหรือ? ถึงแต่งหญิงมาหลอกลวงเธอ
สายตาตกลงบนมือข้างที่จับจูงเธออยู่ ดูคล้ายมือที่เธอเคยดึงมาแตะเฉียดส่วนล่างของตนให้ลูบคลำดู…
เธอรู้สึกเพียงว่าคนผู้นี้หาดีมิค่อยได้เลย!
ที่บ่อน้ำร้อนครานั้น ดูเหมือนว่าเธอได้เปรียบ แต่ความจริงแล้วเธอเสียเปรียบครั้งใหญ่เลยสินะ?!
มีวูบหนึ่งที่กู้ซีจิ่วอยากจะเตะอีกฝ่ายให้กระเด็นไปเลย!
แต่จนใจที่ตอนนี้พลังยุทธ์เธอไม่สูงส่งเท่าผู้อื่น ฐานะไม่ยอดเยี่ยมเท่าใครเขา จึงได้แต่ข่มกลั้นความโกรธนี้ไว้ก่อนชั่วคราว
เคราะห์ดี เคราะห์ดีที่ตอนนั้นเธอแปลงโฉมอยู่ ไม่ใช่รูปลักษณ์ในปัจจุบันนี้ มิเช่นนั้นเกรงว่าแม้แต่หัวใจเธอก็คงท้อแท้!
ท่าทางและกลิ่นอายของทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายในยามนี้ช่างแตกต่างกับตอนอยู่ในบ่อนํ้าร้อนอย่างสิ้นเชิง ดูสุภาพอ่อนโยน ถึงแม้จะจับข้อมือเธอไว้ข้างหนึ่ง แต่ท่าทางของเขาราวกับจูงท่อนไม้อยู่ เขาถึงขั้นใช้ผ้าสีขาวฝืนหนึ่งรองไว้อย่างเรียบร้อยระหว่างข้อมือเธอและฝ่ามือเขา…
นี้เขารังเกียจว่าเธอสกปรก หรือแสดงให้เห็นว่าชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน?