บทที่ 237

วาดแค่ภาพคน วาดแค่เจ้ากับข้า

กู้ซีจิ่วไม่เคยคิดเลยว่าอุณหภูมิบนยอดเขาสูงจะหนาวเหน็บถึงเพียงนี้ สามารถเทียบกับยอดเขาเอเวอเรสต์ได้เลย!

ถึงแม้ในถุงเก็บของของเธอยังมีเสื้อผ้าชุดอื่นอยู่ ทว่าล้วนเป็นเสื้อผ้าฤดูใบไม้ผลิทั้งสิ้น เสื้อผ้าที่หนาที่สุดก็คือชุดบุนวม เธอดึงชุดหนาที่สุดออกมาสวม แต่ก็ยังหนาวสั่นอยู่

หลงซือเย่ที่อยู่ด้านหน้าสวมเสื้อคลุมบางเฉียบตัวเดียว สายลมกรรโชกพัดอาภรณ์ขาปลิวไสว ร่างของเขาสง่าผ่าเผยจนเกินบรรยาย

เห็นได้ชัดเจนมากว่าวรยุทธ์ของเขาลํ้าลึก ความหนาวเย็นบนยอดเขานํ้าแข็งเป็นแค่เรื่องขี้ผงเท่านั้นสำหรับเขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจก็ได้

กู้ซีจิ่วทราบดี ขอเพียงเธอยินยอมให้เขากุมมือ อุณหภูมิในร่างกายเขาก็จะถ่ายทอดมาให้ สามารถขจัดความหนาวของเธอได้ แต่เธอไม่ต้องการ!

ตอนนี้เรื่องที่เธออยากทำมากที่สุดก็คือเลิกข้องเกี่ยวกับคนผู้นี้ แต่ดูเหมือนโชคชะตามักจะผลักเธอไปอยู่ใกล้ๆ เขาเสมอ…

แค่ความหนาวเย็นเท่านั้นเอง อดทนไว้เดียวก็ผ่านไป

หลงซือเย่ที่เดินอยู่ด้านหน้ามีสีหน้าเรียบเฉย แต่ความจริงแล้วใส่ใจความเคลื่อนไหวของนางผู้อยู่เบื้องหลังตลอด

ยามนี้การได้ยินของเขาน่าทึ่งยิ่ง ย่อมได้เสียงหายใจหนักหน่วงเล็กน้อยของเธอเนื่องจากหนาวจัดเกินไป

เขาถึงขั้นคาดการณ์ได้ว่าร่างเล็กๆ ของเธอกำลังสั่นเทาอยู่ภายใต้อาภรณ์ผืนบาง

ทว่าเธอก็ยังคงดื้อรั้นและไม่ยินยอมเข้าใกล้เขา!

ขอเพียงเธอเดินใกล้เขา ก็จะพบว่าอันที่จริงรอบกายเขาอบอุ่นราวกับฤดูใบไม้ผลิ…

“ซีจิ่ว มาเถอะ!” เขายื่นมือไปหานางอีกครั้ง

กู้ซีจิ่วกลับเดินผ่านข้างกายเขาไป มุ่งสู่วังน้ำแข็งหลังนั้น “อย่ามัวโอ้เอ้เลย สิ่งที่ท่านจะให้ข้าดูอยู่ในวังน้ำแข็งใช่หรือไม่? เข้าไปแล้วค่อยว่ากัน!”

เพิ่งจะก้าวถึงประตูวังก็ถูกหลงซือเย่ที่ตามมาคว้ามือเธอไว้ “ซีจิ่ว ให้ข้าจูงเจ้าไปเถอะ ในวังหลังนี้หนาวยิ่งนัก เจ้าไม่มีพลังวิญาณอยู่ข้างในแล้ว เกรงว่าจะรับไม่ไหว”

กู้ซีจิ่วขมวดคิ้วเล็กน้อย ในที่สุดก็ไม่สะบัดมือเขาทิ้งอีก และเดินเคียงข้างเขาเข้าไป

ด้านในเป็นห้องโถงใหญ่โต ภายในห้องโถงว่างเปล่ายิ่ง มีเพียงฉากกั้นลมหยกขาวบานหนึ่งตั้งอยู่ตรงกลาง

เธอถูกฉากกั้นลมหยกขาวบานนั้นดึงดูดสายตาไป

บนฉากกั้นลมหยกขาววาดภาพคนไว้ ภาพเหมือนที่วาดเป็นสตรีชุดขาวกับบุรุษชุดเขียวจับจูงกันท่องเที่ยว

บุรุษชุดเขียวเรือนกายสูงโปร่งดุจต้นอวี้ รูปโฉมหล่อเหลาราวกับภาพวาด เป็นรูปลักษณ์ของหลงซือเย่

สตรีชุดขาวดูสะคราญโฉมยิ่ง ดวงหน้างามหยาดเยิ้ม บุคลิกเย็นชา งดงามสูงส่ง เป็นรูปลักษณ์ของกู้ซีจิ่วในชาติก่อน!

ไม่จำเป็นต้องถามเลย ภาพบนฉากกั้นลมนี้หลงซือเย่เป็นผู้วาดเอง

คนอื่นจะทราบรูปโฉมของกู้ซีจิ่วในชาติก่อนได้ยังไง?

กู้ซีจิ่วอดจะเหลือบมองหลงซือเย่แวบหนึ่งไม่ได้ นึกไม่ถึงว่าเขาที่ชาติก่อนวาดภาพได้ยํ่าแย่ยิ่ง ปัจจุบันกลับมีทักษะการวาดสูงส่งเช่นนี้

“ข้ามักจะฝึกวาดภาพบ่อยๆ วาดแค่ภาพคน วาดแค่เจ้ากับข้า…” หลงซือเย่จูงมือเธอก้าวไปด้านหน้า

กู้ซีจิ่วเหลือบมองสตรีผู้นั้นอีกแวบหนึ่ง แล้วหยักยิ้มมุมปาก เธอไม่รู้สึกว่าภาพที่หลงซือเย่วาดคือเธอ ไม่แน่อาจจะเป็นเย่หงเฟิง คู่หมั้นของเขาก็ได้…

ถึงยังไงเธอก็เป็นร่างโคลนนิ่งของเย่หงเฟิง รูปร่างหน้าตาของทั้งสองคนเหมือนกันทุกอย่าง เหมือนยิ่งกว่าคู่แฝดด้วยซ้ำ!

เมื่อผ่านฉากกั้นลมหยกขาวไป ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็ได้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านหลังฉากกั้นลม ร่างกายพลันแข็งทื่อ!

หลังฉากกั้นลมคือโลงผลึกน้ำแข็งขนาดใหญ่โลงหนึ่ง ตัวโลงโปร่งแสง ดังนั้นจึงเห็นสิ่งที่อยู่ภายในได้ชัดเจนยิ่ง

ด้านในเป็นของเหลวสีฟ้าอ่อน มีเดีกสาวคนหนึ่งแช่อยู่ในของเหลว

ร่างกายของเด็กสาวถูกห่อไว้ด้วยผ้าโปร่งบางผืนหนึ่งที่ไม่ทราบว่าทำจากวัสดุใด นอนหลับตาพริ้มอยู่ด้านในราวกับเจ้าหญิงนิทรา สิ่งที่ทำให้กู้ซีจิ่วตกตะลึงไม่ใช่ความงดงามของเด็กสาวคนนี้ แต่สำหรับเธอแล้วรูปโฉมของเด็กสาวคุ้นตาเป็นอย่างยิ่ง

เหมือนตัวเธอในชาติก่อน!