บทที่ 333

ตกใจเกินไป เลยลืมเสียแล้ว

‘ไม่ใช่ ไม่ใช่แน่นอน!’ กู้ซีจิ่วยังไม่ได้เอ่ยอะไร หยกนภาที่อยู่บนข้อมือเธอก็โวยวายขึ้นมาในหัว ‘สานุศิษย์สวรรค์เบื้องบนไหนเลยจะหาง่ายปานนี้?! ไม่ใช่ผักกาดขาวที่ขุดขึ้นมาได้ภายในไม่กี่วัน นะ!’

กู้ซีจิ่วเงียบงัน

เธอส่ายหัวพลางตอบหลงโม่เหยียน “ข้าไม่ทราบ” เธอไม่สนใจเรื่องนี้

จู่ๆ หลงโม่เหยียนก็คิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ “ใช่แล้ว จ้งเซิง เมื่อครู่เหตุใดเจ้าไม่ทำความเคารพล่ะ? โชคดีที่ไม่มีคนนอกอยู่ที่นี่ด้วย ไม่เช่นนั้นคงมีคนตั้งข้อหาให้เจ้าโทษฐานไม่เคารพนับถือ!”

กู้ซีจิ่วตอบอย่างสงบเยือกเย็นยิ่ง “ตกใจเกินไป เลยลืมเสียแล้ว!”

เหตุผลข้อนี้พอฟังขึ้น ยามที่สตรีมากมายได้พบเห็นตี้ฝูอีจะมองจนเหม่อลอยไปพักหนึ่ง แล้วก็ลืมทำความเคารพ

หลงโม่เหยียนมองนางด้วยสายตาที่ซับซ้อนแวบหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าสตรีประหลาดนางนี้ก็มีข้อผิดพลาดเช่นกัน “จ้งเซิง เจ้า…”

“เอาละ เรื่องครึกครื้นจบแล้ว ข้าหิวจะตายอยู่แล้ว กินข้าว กินข้าวกัน!” กู้ซีจิ่วหันหลังกลับเข้าไปในกระท่อมนํ้าแข็งเพื่อกินข้าว

สมุนไพร 34 ต้นไม่ได้หลอมง่ายดายขนาดนั้น หนึ่งครั้ง สามารถหลอมได้เพียงสองต้นเท่านั้น โยนใหัสองสาวหลอม 4 ต้น ส่วนอีก 30 ต้นที่เหลือกู้ซีจิ่วเป็นผู้หลอม

โชคดีที่ภายหลังมีสองสาวมาเป็นลูกมือช่วยอยู่ด้านข้าง การหลอมจึงรวดเร็วขึ้นอีกหน่อย แต่ก็ยังใช้เวลาเกือบครึ่งวัน

เมื่อการหลอมเสร็จสิ้น กู้ซีจิ่วมอบยาให้หลงโม่เหยียนตามที่แบ่งกันไว้เป็นเม็ดยาระดับสี่จำนวน 50 เม็ด และเม็ดยาระดับห้า 1 เม็ด!

หลงโม่เหยียนปีติยินดีเกินกว่าที่หวังไว้ หากใหัสองสาวเป็นผู้หลอม สมุนไพรที่เขาได้รับส่วนแบ่ง 14 ต้นคงจะหลอมได้เม็ดยาระดับสี่เพียง 14 เม็ดเท่านั้น อีกทั้งยังอยู่ในกรณีที่เล่อเจียจวินทำผลงานได้ดีเป็นพิเศษแล้ว บัดนี้ได้มามากขั้นสองเท่า แถมยังมีเหลือเฟือด้วย เกินกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้มาก

ส่วนคนอื่นๆ เนื่องจากหลงโม่เหยียนจ่ายเงินแก่พวกเขาแล้ว ตามหลักยาเหล่านี้จึงไม่มีส่วนแบ่งของพวกเขา

แต่กู้ซีจิ่วก็ยังแบ่งเม็ดยาระดับสามให้พวกเขาเป็นสินนํ้าใจ

ต้องทราบก่อนว่าเม็ดยาอสูรเหมันต์ที่หลอมจากต้นอสูรเหมันต์ได้มาไม่ง่าย ตามท้องตลาดต่อให้เป็นเม็ดยาระดับหนึ่งก็หาซื้อได้ยากนัก เม็ดยาระดับหนึ่งเพียงหนึ่งเม็ดจึงมีค่าหมื่นตำลึงแล้ว!

นักล่ารางวัลเหล่านี้ทำงานเสี่ยงภัยอยู่เสมอ มักจะไปยังสถานที่อันตรายซึ่งเต็มไปด้วยอากาศพิษอยู่บ่อยครั้ง ย่อมปรารถนาเม็ดยาป้องกันหมอกพิษชนิดนี้ยิ่งนัก ยามนี้จู่ๆ ก็ได้รับส่วนแบ่งมากมายถึงเพียงนี้ แต่ละคนเลยล้วนตื่นเต้นระคนยินดี

ซานซิงไม่พูดไม่จาอันใดยัดป้ายคำสั่งสีแดงเข้มแผ่นหนึ่งให้กู้ซีจิ่ว กล่าวอย่างจริงจังว่า “แม่นางจ้งเซิง นี่คือป้ายคำสั่งล่ารางวัล สามารถเรียกระดมพลนักล่ารางวัลพลังวิญญาณขั้นห้ามารับใช้แม่นางได้ – ครั้งโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆ ภายภาคหน้าหากแม่นางมีเรื่องไหว้วาน สามารถถือป้ายคำสั่งนี้ไปหาตัวแทนชุมนุมนักล่ารางวัลได้”

ทุกคนตกตะลึง

ป้ายคำสั่งล่ารางวัลมองแล้วไม่โดดเด่น ทว่าเป็นสิ่งที่หายากยิ่ง สามารถเรียกระดมนักล่ารางวัลมากกว่าสิบคนมารับใช้ได้ในแต่ละครั้ง

ผู้ที่ออกป้ายคำสั่งล่ารางวัลจะต้องเป็นผู้ทรงคุณอย่างยิ่งในวงการนักล่ารางวัล เมื่อแสดงป้ายคำสั่งนี้ นักล่ารางวัลพลังวิญญาณตั้งแต่ขั้นห้าลงไปล้วนต้องเชื่อฟังคำสั่งอย่างไม่เงื่อนไข

ต้องทราบก่อนว่านิสัยของนักล่ารางวัลล้วนหยิ่งทะนงรักอิสระเสรี ไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งของผู้ใด โดยเฉพาะนักล่ารางวัลพลังวิญญาณระดับสี่ขึ้นไปยิ่งเป็นเช่นนี้ ต่อให้ทุ่มเงินมากพอก็ไม่แน่ว่าจะ สามารถเชื้อเชิญพวกเขาได้ ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงการเชื่อฟังอย่างไม่มีเงื่อนไขเลย

ดังนั้นผู้ที่มีป้ายคำสั่งนี้ย่อมเห็นป้ายนี้สำคัญยิ่งชีพ ไม่มอบให้คนนอกง่ายๆ

ขนาดจักรพรรดิซวนก็ยังไม่ได้รับสิ่งนี้ ยามนี้กู้ซีจิ่วกลับได้รับมันไป! แล้วยังเป็นป้ายคำสั่งระดับสูงสุดด้วย!

หลงซื่อจื่อก็ประหลาดใจยิ่งนัก สายตาที่มองกู้ซีจิ่วค่อนข้างซับซ้อน แต่ก็ยินดีแทนนาง

นักล่ารางวัลคนอื่นแสดงท่าทีต่างกันไป มีบางคนซื่อตรงอย่างยิ่ง “แม่นางจ้งเซิง ถ้าภายหน้าท่านมีธุระใดสามารถไปหาข้าที่ชุมนุมนักล่ารางวัลได้ หากมีเรื่องไหว้วาน ต่อให้บุกนํ้าลุยไฟก็ไม่หวั่น!”