บทที่ 402

ทักษะของข้ายอดเยี่ยมมาก… 1

ยามนั้นเขาขายหญ้าวิเศษราคาเกือบแสนตำลึงให้เธอด้วยราคาห้าหมื่นตำลึง เหมือนให้มาเปล่า และลากเธอลงนํ้าสำเร็จ ทำให้เธอถูกคนขององค์ชายหรงฉู่ไล่ล่าเช่นเดียวกับเขา…

เธอย่อมจดจำเขาได้อย่างลึกซึ้งตรึงใจ ภายหลังยังเคยคิดจะตามหา แต่เขากลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีเบาะแสและข่าวคราวของเขาเลย นึกไม่ถึงว่าจะได้พบที่นี่!

ที่นี่คือยอดเขาที่สามของป่าทมิฬ ผู้ที่มีพลังวิญญาณขั้นหกมาที่นี่ ยังเอาตัวแทบไม่รอด ทว่าคนผู้นี้กลับปรากฎตัวขึ้นมาเสียดื้อๆ…

กู้ซีจิ่วมองเขาพลางใจลอยไปชั่วขณะ

“แค่กๆ เจ้าบีบจนข้าเจ็บแล้ว…” คุณชายผู้นั้นไอไม่หยุด

“ขออภัย” กู้ซีจิ่วคลายมือออก ปล่อยมือจากลำคอเขา “ท่าน… ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

“เจ้ารู้จักข้าหรือ?” คุณชายผู้นั้นกะพริบดวงตาที่มีขนตายาวเป็นแพ มองเธออย่างประหลาดใจ

กู้ซีจิ่วตะลึง เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าครานั้นยามที่พบเขาเป็นครั้งแรกตนแปลงโฉม อยู่ในรูปลักษณ์เริ่นม่อเซิงที่เป็นบุรุษ ยามนั้นเธอแต่งกายเป็นบุรุษ รูปร่างทั้งเล็กทั้งเตี้ย แตกต่างกับรูปลักษณ์ในปัจจุบันของเธอราวฟ้ากับเหว ไม่แปลกเลยที่เขาจำไม่ได้…

“พวกเราเคยพบกัน…” กู้ซีจิ่วสบตาเขา “ที่โรงประมูลในเมืองหลวงของอาณาจักรเฟยซิง ท่านขายหญ้าวิเศษสามพันปีให้ข้าในราคาห้าหมื่นตำลึง”

คุณชายผู้นั้นเบิกตากว้างทันที เผยสีหน้าประหลาดใจ “เจ้านี่เอง! ที่แท้เจ้าเป็นสตรี!” แล้วจึงเพ่งพิศนางตั้งแต่บนลงล่าง “แล้วยังเป็นสาวน้อยทั้งดงามถึงเพียงนี้ด้วย”

ตอนอยู่ในโรงประมูลครานั้นเธอรู้สึกว่า ‘คุณชายหนึ่งตำลึง’ ผู้นี้ซับช้อน เพียงแต่จับพิรุธของเขาไม่ได้ ยามนั้นเธอรู้สึกอยู่ตลอดว่า เขารู้ความเป็นมาของเธอ

แต่ท่าทางของเขาในยามนี้กลับดูไม่เหมือนการเสแสร้ง…

ขณะที่เธอจมอยู่ในภวังค์ความคิด ผู้ที่อยู่ใต้ร่างพลันเคลื่อนไหว เธอจึงกดเขาไว้ตามสัญชาตญาณ เขาหยุดดิ้นและเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาว่า “แม่นางน้อย ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน ถึงเจ้ากับข้าจะรู้จักกันมาก่อน แต่เจ้าทับอยู่บนตัวข้าเช่นนี้ตลอดคงไม่ค่อยเหมาะสมกระมัง?”

กู้ซีจิ่วถึงได้พบว่าตนยังคงนั่งทับเอวของอีกฝ่ายอยู่!

ใบหน้าเธอซับสีแดงจางๆ ในที่สุดก็ลุกขึ้น “ขออภัยด้วย! ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

คุณชายผู้นั้นก็พลิกตัวแล้วยันลุกขึ้นมา บนเอวเขายังมีเชือกของกู้ซีจิ่วพันอยู่ กู้ซีจิ่วยื่นมืออกไปดึงเชือกกลับมา

เขายกมือปัดชายอาภรณ์ เศษฝุ่นธุลีดินกระเด็นออกมาจากร่าง “ถามได้ดี! ประโยคนี้ข้าก็คิดจะถามเจ้าอยู่พอดี เจ้ามาทำอะไรที่นี่? ซ้ำพอพบกันก็ใช้ข้าเป็นหลักยึด เคราะห์ดีที่ข้าพอเป็นวรยุทธ์อยู่บ้าง มิเช่นนั้นเมื่อครู่เกรงว่าคงถูกแม่นางลากลงไปในแม่น้ำสลายกระดูกเสียแล้ว แม้แต่กระดูกก็จะไม่หลงเหลือสักท่อน”

กู้ซีจิ่วรู้สึกละอายใจจนเหงื่อตก สถานการณ์เมื่อครู่ฉุกละหุกยิ่งนัก เธอไม่ได้มองให้ชัดว่าบนฝั่งคืออะไรกันแน่ รู้สึกรางๆ ว่าอีกฝั่งคือต้นไม้…คิดไม่ถึงว่าจะเป็นมนุษย์ที่มีชีวิต…

อย่างไรก็ตาม โชคดีที่คนผู้นี้ปรากฎตัวบนฝั่งได้ทันท่วงที มิเช่นนั้นเธอตกลงไปในน้ำครั้งนี้คงเอาชีวิตไม่รอด!

กู้ซีจิ่วกระแอมเบาๆ “ก่อนหน้านี้ข้าถูกตะขาบพิฆาตไล่ล่าจึงร้อนใจเกินไป ถึงได้ทำผิดต่อท่าน ล่วงเกินอย่างยิ่งแล้ว ขออภัยด้วย!” เธอเอ่ยพลางประสานมือให้เขาอย่างสุภาพ

คุณชายผู้นั้นกล่าวว่า “ช่างเถิด เป็นโชคที่เจ้ายังไม่ถึงที่ตาย หากมิใช่ข้าอยู่ที่นี่ เจ้าก็คงร่วงลงไปในแม่น้ำแล้ว!”

เป็นเช่นนี้จริงๆ กู้ซีจิ่วไม่ปฏิเสธข้อนี้เลย เธอพยักหน้าทันที

จะว่าไปก็แปลก ในระยะร้อยเมตรริมฝั่งแม่น้ำแห่งนี้ อย่าว่าแต่ต้นไม้เลย แม้แต่วัชพืชก็ยังไม่งอก ทั้งหมดล้วนเป็นก้อนกรวดกลมเกลี้ยงขนาดต่างๆ

ก้อนกรวดก็ไม่ได้เป็นสีครามอ่อนแบบที่พบเห็นบ่อยๆ เมื่อก่อนหน้านี้ แต่เป็นสีครามเข้มจนเกือบดำ ประหนึ่งเป็นการไล่สีระหว่างสีครามกับสีดำ