บทที่ 481

กลางวันคิดคำนึง กลางคืนใฝ่ฝันหา 4

ตอนนี้ความสามารถในการควบคุมตัวเองของเขาต่ำลง เพื่อไม่ให้ก่อเรื่องอะไรขึ้นมา

เห็นทีเขาคงทำได้เพียงไปหาเจ้าหอยตัวนั้น…

…………………………

เจ้าหอยยักษ์กำลังพูดคุยกับกู้ซีจิ่ว คุยเกี่ยวกับแผนการในอนาคตในสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์

มันเรียกร้องสวัสดิการให้ตัวเองได้แล้ว มันได้ยินมาว่าอาหารของสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์อร่อยมาก ดังนั้นจึงเรียกร้องว่าเมื่อกู้ซีจิ่วไปถึงที่นั้น ต้องให้อาหารมันทุกวัน

แน่นอน จะพามันไปที่โรงอาหารเลยก็ได้…

เดิมทีนี่เป็นห้วข้อที่ทำให้มันคึกคักมากที่สุด แต่นึกไม่ถึงว่าพูดๆ อยู่ก็ผล็อยหลับไป

ไอหมอกลอยฟุ้ง สกาพแวดล้อมรอบด้านค่อนข้างขมุกขมัว

มันอ้าฝามองไปรอบๆ อย่างประหลาดใจ จากนั้นก็มองเห็นคนผู้หนึ่งยืนอยู่เบื้องหน้า!

คนผู้นั้นสวมชุดสีม่วง เรือนผมดำขลับคล้ายสายน้ำแผ่สยาย แถบแพรนัยน์ตาจิ้งจอกส่องประกายรางๆ

ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย! บุคคลผู้นั้นที่เคยแปลงกายเป็นซือเฉินและทำลายมายาหลอนลวงของมันได้อย่างง่ายดาย

ถึงแม้คนผู้นี้จะใช้ตัวตนที่แท้จริงต่อหน้ามันเพียงแวบเดียว แต่มันก็จดจำได้ขึ้นใจ!

วรยุทธ์ของผู้นี้สูงส่งลํ้าเลิศมันจะไปหาเรื่อง ไม่ได้โชคดีที่เจ้านายและคนผู้นี้เป็นพันธมิตรกัน จึงนับว่าไม่เลวสำหรับมัน…

“เจ้า…ท่าน…” เจ้าหอยยักษ์อ้าฝาคิดจะหนีบมุมชุดเขาเพื่อแสดงความสนิทสนม

ตี้ฝูอียื่นนิ้วมาเคาะมัน “วันนั้นหลังจากข้าไปแล้วพวกเจ้าประสบพบเจออะไรบ้าง? มาเถิด ย้อนความทรงจำหน่อย” แสงสีรุ้งจางๆ พุ่งออกมาจากปลายนิ้วเขา เกิดคลื่นแผ่กระจายบนเปลือกหอยของมัน…

ด้วยเหตุนี้ เบื้องหน้าเจ้าหอยยักษ์พร่าเลือน เข้าสู่ห้วงความทรงจำ จากนั้นมันก็ต้องตื่นตระหนกเมื่อเหตุการณ์ในอดีตฉายขึ้นมาอีกครั้ง ช่วงเวลาหมุนย้อนไป…

มันกับเจ้านายเผชิญหน้ากับศพพิษสองตัวนั้นอีกครั้ง และได้พบหลงซือเย่อีกครั้ง…ราวกับเหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นมาอีกครั้ง…

นี่มิใช่ความทรงที่งดงาม ไม่ง่ายเลยกว่ามันจะหลุดพ้นออกมาจากความทรงจำที่เป็นดั่งฝันร้าย เปลือกหอยของมันเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ!

ไม่ทราบกระทั่งว่าวันนี้เป็นยามใดแล้ว

มันบิดตัว ดิ้นรนให้พ้นจากนิ้วมือของท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย มองเขาอย่างหวาดหวั่นระคนสงสัย “เจ้า…เจ้าทำอะไรข้า?!”

เจ้าหอยกลัวจะตายอยู่แล้ว! ที่น่าประหลาดกว่านั้นคือมันรู้สึกว่าหลังจากตื่นขึ้นมาจากความทรงจำของตนร่างกายก็อ่อนแอลงเล็กน้อย หายใจได้ค่อนข้างลำบาก

ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายคล้ายอยู่ในห้วงความคิด จึงไม่แยแสมันชั่วขณะ

เจ้าหอยยักษ์มองสภาพแวดล้อมรอบข้างที่ขมุกขมัวประหนึ่งไอหมอก ในใจหวาดหวั่น มันไม่อยากอยู่ที่นี่ มันคิดจะมุดดินหนี แต่ก็ไม่รู้เหตุใดถึงไม่มีเรี่ยวแรงเลยสักนิด เกือบทำให้เปลือกได้รับบาดเจ็บ ด้วย

“หนีทำไม? กลัวข้าจะเอาเจ้าไปตุ๋นน้ำแกงหรือ?” ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายยืนอยู่ตรงหน้ามัน ยื่นมือข้างหนึ่งมาหา

เจ้าหอยยักษ์สั่นสะท้าน กระถดเปลือกหอยไปด้านหลัง “ข้า…ข้า ตุ๋นเป็นน้ำแกงไม่อร่อยหรอก เนื้อเหนียวเกินไป ไม่นุ่มพอ…”

ตี้ฝูอีก็ก้าวเข้าหาอีก “เจ้ากลัวข้ารึ?” น้ำเสียงเขาอ่อนโยนดุจสายลม

เจ้าหอยยักษ์รีบถอยหลังไปอีก “มะ…ไม่กลัว…”

ฮือๆ เจ้านายช่วยข้าด้วย! มันรู้สึกว่าทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้คิดจะตุ๋นมันแน่,ๆ!

ตี้ฝูอีตวัดข้อมือ ผลไม้สีแดงลูกหนึ่งปรากฎขึ้นกลางฝ่ามือ “เจ้าทำดีมาก ผลไม้นี้คือรางวัลของเจ้า”

เจ้าหอยยักษ์ไม่รีบร้อนถอยหลังไปแล้ว สายตามันเปล่งประกาย!

ผลจูกั่ว![1] ผลไม้วิเศษที่ช่วยบำรุงพลังวิญญาณได้ ที่สำคัญกว่านั้นคือรสชาติของมันอร่อยมาก!

เจ้าหอยยักษ์รีบยื่นมือน้อยๆ ออกไปคว้าแล้วยัดใส่ปาก…

อร่อยจัง!

เพียงแต่มันยังมีข้อติติงอยู่ “ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ตอนนี้ผลไม้นี้สุกเพียงเก้าส่วนเท่านั้น ควรจะปล่อยให้มันเจริญเติบโตอีก 10 วัน แบบนั้นถึงแม้สรรพคุณทางยาจะด้อยลงเล็กน้อย แต่รสชาติจะ เยี่ยมยอดที่สุด ซ้ำยังหวาน…”

ประโยคติติงนั้นกล่าวยังไม่ทันจบ ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายก็สะบัดแขนเสื้อเข้าใส่แล้ว…