บทที่ 660 เจ้าหอยยักษ์ไม่ได้จำคนผิดจริงๆ ด้วย…

สมัยที่เธอที่อยู่ในค่ายฝึกนักฆ่า ล้วนถูกฝึกฝนทุกวัน จนไม่มีแม้แต่เวลาจะพักหายใจ ไหนเลยจะมีเวลาไปพิจารณาเรื่อง

หยุมหยิมพวกนั้น

เอ่อ ไม่สิ ตอนนั้นเธอก็ยังชอบดาราชายคนนั้นมาก เนื่องจากดาราชายคนนั้นรับบทจอมยุทธ์ผู้กล้าอยู่บ่อยๆ บางครั้งเธอหลับฝัน ก็ยังฝันว่าตัวเองกลายเป็นจอมยุทธ์หญิงที่จูงมือท่องใต้หล้ากับอีกฝ่าย…

ตนในวัยสิบห้าปีก็ดูเหมือนจะเป็นเด็กไร้เดียงสาคนหนึ่ง ตอนนั้นถึงแม้หลงซีจะเป็นครูฝึกของเธอแล้ว แต่ยามนั้นเธอไม่เห็นเขา

อยู่ในสายตาเลย ทั้งหัวใจยังคงเป็นดาราชายผู้รับบทจอมยุทธ์คนนั้น ปรารถนาจะทะลุเข้าไปในภาพยนต์แล้ว แต่งให้แก่เขา…

เฮ้อ เธอก็เคยไร้เดียงสาถึงเพียงนั้นเช่นกัน ไม่เหมือนเธอในตอนนี้ ร่างกายเป็นสาวน้อยโลลิชัดๆ แต่จิตใจกลับเหมือนยัยป้าอายุสามสิบปี…

“เจ้านาย เจ้านาย? ทำไมท่านไม่เดินต่อล่ะ? พวกเรายังจะไปหาอะไรกินกันอยู่ไหม? ข้าหิวแล้ว !” เจ้าหอยยักษ์โผล่หัวออกมาจากแขนเสื้อเธอ

กู้ซีจิ่วได้สติขึ้นมาในทันใด ดูเหมือนวันนี้ตนจะมีเรื่องให้คิดมากมายเสียจริง!

ช่างสมกับเป็นเทศกาลความรักโดยแท้ ถูกคู่รักหนุ่มสาวรอบกายกระตุ้นจนเธอก็เริ่มอ่อนไหวแล้ว…

เธออดจะยิ้มออกมาแวบหนึ่งไม่ได้ สลัดความคิดพิลึกทั้งหมดในสมองทิ้งไป “ได้ พวกเราไปกินข้าวกัน!”

วันนี้ก็นับว่าเป็นวันเกิดของเธอ เธอต้องสั่งสุราอาหารโต๊ะใหญ่มากินให้อิ่มหนำสักมื้อ เฮ้อ ถ้าหากมีเค้กวันเกิดสักก้อนด้วยก็คงดี…

น่าเสียดายนัก ในยุคนี้ไม่มี

เธอสาวเท้าก้าวไปด้านหน้า ฝ่าฝูงชนที่เดินกัน ขวักไขว่ ยามที่เหลือบมองไปยังสถานที่หนึ่งโดยบังเอิญ ฝีเท้าพลันหยุดชะงัก หัวใจในทรวงอกเต้น โครมคราม เธอมองเห็นคนผู้หนึ่งที่ไม่สมควรจะมาปรากฏตัวที่นี่ได้ ไม่ใช่สิ เป็นคนที่เธอรู้สึกว่าไม่น่าจะมาปรากฏตัวที่นี่ได้

ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายตี้ฝูอี!

เขากำลังยืนอยู่หน้าประตูใหญ่บานหนึ่งเงยหน้ามองโคมแปดเหลี่ยมดวงหนึ่งที่ห้อยอยู่บนอาคาร

วันนี้ถึงแม้จะยังคงสวมชุดสีม่วงเช่นเคย แต่ก็ไม่ใช่ชุดนั้นที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา เสื้อคลุมตัวหลวม ชายชุดถูกลมพัดไหวนิดๆ งามสง่าดั่งเทพเซียน เขาหันหลังให้เธอ แต่มองจากรูปร่างและบุคลิกแล้ว กลับชัดเจนว่าเป็นเขาอย่างไร้ข้อกังขา แถมที่อยู่ข้างกายเขาก็ดูเหมือนจะเป็นอวิ๋นชิงหลัวผู้งดงาม มือน้อยๆ ข้างหนึ่งของอวิ๋นชิงหลัวจับแขนเสื้อเขาไว้อย่างระมัดระวัง ศีรษะเอียงชิดไหล่เขานิดๆ กำลังหัวเราะต่อกระซิกกับเขาอยู่…

จู่ๆ อารมณ์ชั่ววูบของกู้ซีจิ่วพุ่งขึ้นมา อยากจะพุ่งไปตรงหน้าคนผู้นั้น ดูว่าสรุปแล้วใช่เขาหรือไม่!

“เอ๊ะ คนผู้นั้นมิใช่ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายตี้ฝูอีหรอกหรือ?” เจ้าหอยยักษ์เอ่ยเบาๆ

กู้ซีจิ่วขมวดคิ้ว “เจ้าก็รู้สึกว่าเป็นเขาเหมือนกันหรือ? ไม่ได้จำคนผิดใช่ไหม? ถึงอย่างไรก็เป็นเพียงแผ่นหลัง…”

เจ้าหอยยักษ์ เหยียดหยามเธอ “เจ้านาย ข้าจำคนมิใช่แค่มองหน้า ข้าสัมผัสกลิ่นอายด้วย…”

เธอลืมข้อนี้ไปเลย เจ้าหอยยักษ์ไม่ได้จำคนผิดจริงๆ ด้วย…

หรือจะเป็นเขาจริงๆ?

เขาเดินกับอวิ๋นชิงหลัวจริงๆ หรือ?

แต่ว่าเธอรู้สึกแปลกๆ อยู่ตลอด

ว่ากันตามจริง อวิ๋นชิงหลัว ถูกทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายรับตัวไปกว่าหนึ่งเดือน เธอก็ยังไม่ค่อยเชื่อว่าทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายจะรักใคร่ชอบพอกับอวิ๋นชิงหลัว จริงๆ…

อย่างไรเสีย กว่าหนึ่งเดือนมานี้เขารับตัวอวิ๋นชิงหลัวไปทำอะไร ก็ไม่มีผู้ใดทราบแน่ชัด ไม่แน่อาจเป็นเพียงการหารือเรื่องราวบางอย่าง ถึงอย่างไรนางก็เป็นสานุศิษย์สวรรค์ แถมทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายยังใส่ใจสานุศิษย์สวรรค์เป็นพิเศษอยู่แล้ว…

เรื่องราวบางอย่างสิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น ดังนั้นยามที่เธอไม่ได้เห็นทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายเดินกับอวิ๋นชิงหลัวกับตาตน จึงไม่เชื่อถือ รอดูสถานการณ์มาโดยตลอด แต่ตอนนี้ เธอได้เห็นกับตาตัวเองแล้ว…

เธอควรเข้าไปตรวจสอบอีกหน่อยหรือไม่?

ถึงแม้เสียงของเจ้าหอยยักษ์จะไม่ดัง แต่ก็ยังคงรบกวนคนทั้งสองที่ยืนเคียงกันอยู่ด้านหน้า ในที่สุดสองคนนนั้นก็หันหลังกลับมา

หัวใจกู้ซีจิ่วเต้นกระหนํ่าอีกครั้ง!