บทที่ 873 เรียกปะป๊าให้ฟังหน่อยสิ

หลงซีน้อยก็รีบทาบมือลงมาทันที แปะมือกับมือน้อยๆ ของเธอผ่านโลงแก้วผลึก เอ่ยออกมาดั่งสัตย์สาบาน “ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอไปตกอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชแบบนั้นเด็ดขาด! ฉันจะช่วยเธอ จะให้เธอได้รับชีวิตที่ดีที่สุด…”

ภาพตัดไปอีกครั้ง เธอถูกคนอุ้มออกมาจากโลงแก้วผลึก เป็นครั้งแรกที่เธอได้ออกมานอกโลงแก้วนี้ ดูเหมือนจะตื่นตระหนกอยู่บ้าง จับชายที่อุ้ม เธอออกมาคนนั้นไว้แน่นตลอด

นักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องคนนั้นเปลี่ยนชุดที่ดูดีให้เธอ ยิ้มบางๆ แวบหนึ่ง “หนูน้อย ติดฉันขนาดนี้เชียวหรือ? เรียกปะป๊าให้ฟังหน่อยสิ”

เธอมองเขาตาแป๋ว ในที่สุดก็เปิดปากพูดประโยคแรก “เรียกปะป๊าให้ฟังหน่อยสิ”

นักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องคนนั้นนิ่งงัน

เธอถูกอุ้มไปวางบนเตียงหลังเดียวกับเด็กอีกคนหนึ่ง จากนั้นเธอก็พบว่าเด็กคนนั้นหน้าตาเหมือนเธอทุกประการ สิ่งที่ไม่เหมือนคือ ลำคอของเด็กคนนั้นมีหยกสีแดงชิ้นหนึ่งห้อยอยู่ เธอยื่นมือไปคว้า ถูกนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องคนนั้นตีลงบนมือน้อยๆ เพียะหนึ่ง เขาตีเจ็บมาก แต่ปากเล็กๆ ของเธอกลับเม้มแน่นไม่คิดจะร้องไห้

ข้างเตียงเล็กมีชายหญิงคู่หนึ่งอยู่ กำลังมองดูพวกเธอเช่นกัน

“เหมือนกันทุกอย่างจริงๆ!”

ชายหญิงคู่นั้นมองเธอด้วยสายตาที่ใช้มองสินค้าอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็ออกไปกับนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องคนนั้น

ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง หลงซีน้อยก็วิ่งเข้ามา เขาคว่ำตัวลงข้างเตียงมองเด็กน้อยที่เหมือนกันทุกประการ

เด็กน้อยทั้งสองคลานวุ่นวายอยู่บนเตียง สวมชุดแบบเดียวกัน จุดต่างเพียงอย่างเดียวคือคนหนึ่งมีหยกประดับ ส่วนอีกคนไม่มี

หลงซีน้อยมองอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง แล้วหาเรื่องให้คนงานที่คอยเฝ้าเด็กอยู่ข้างๆ ออกไป จากนั้นก็สลับหยกประดับบนคอเด็กน้อยอย่างว่องไว…

เธอดีใจมาก รู้สึกว่าในที่สุดก็มีหยกประดับนี้แล้ว นั่งกุมหยกประดับเล่นอยู่ตรงนั้น หลงซีน้อยเขย่งขึ้นลูบศีรษะเธอ “ฉันเคยบอกแล้วว่าจะมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้เธอ ให้เธอได้รับชีวิตที่ดีที่สุด…’

จากนั้นหลงซีน้อยก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ วิ่งฉิวออกไป

ผ่านไปอีกพักหนึ่ง นักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องคนนั้นกลับมา เขายืนอยู่ข้างเตียงมองเด็กน้อยทั้งสองครู่หนึ่ง ทันใดนั้นมุมปากก็ยกยิ้มแวบหนึ่ง ยื่นมือข้างหนึ่งมาถอดหยกประดับชิ้นนั้นออกจากคอเธอ สวมกลับไปบนคอเด็กที่อยู่ตรงกันข้ามคนนั้น แล้วก้มลงมาลูบหัวเล็กๆ ของกู้ซีจิ่ว เอ่ยด้วยนํ้าเสียงอ่อนโยน “หนูน้อยเธอเป็นผลงานที่สมบูรณ์แบบที่สุดของฉัน ควรจะมีอนาคตที่ดียิ่งกว่านี้ จะเป็นคุณหนูไฮโซคนหนึ่งไปทำไมกัน? เธอจะเป็นยอดอัจฉริยะ…เจ้าโง่อาซีคนนี้เกือบจะทำลายแผนการฉันแล้ว…”

เธอยังเด็กอยู่จึงฟังไม่เข้าใจ ทำได้เพียงมองดูเขา จากนั้นสามีภรรยาตระกูลเย่ก็เข้ามาอุ้มลูกของตนออกไป…

ส่วนตัวเธอที่ยังเล็กนั่งอยู่ตรงนั้น มองสามีภรรยาตระกูลเย่ที่จากไปตาแป๋ว

….

กู้ซีจิ่วสะดุ้งตื่นจากความฝันทันที เธอลุกขึ้นนั่ง เอนกายพิงหัวเตียง

ความฝันครั้งนี้ไม่เหมือนความฝันสับสนวุ่นวายเช่นที่ผ่านมา ชัดเจนยิ่งนัก ต่อให้เธอตื่นขึ้นมาก็ไม่หลงลืมไปเหมือนในอดีต

ขมับเธอมีหยาดเหงื่อเยียบเย็น ไม่ว่าอย่างไรก็คาดไม่ถึงว่าจะฝันเช่นนี้

เธอหวนรำลึกถึงความฝันนี้อย่างละเอียด สุดท้ายก็สรุปผลออกมา

ความฝันนี้น่าจะเป็นเรื่องจริง เป็นเรื่องที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ในความทรงจำของเธอ เพียงแต่ตอนนั้นยังเด็กเกินไป พอโตขึ้นก็ลืมเลือนช่วงเวลานั้น ยามนี้กลับปรากฏขึ้นมาในรูปแบบของความฝัน

เธอคือมนุษย์โคลนนิ่งคนนั้นจริงๆ!

ดูเหมือนทุกอย่างที่หลงซีพูดเป็นความจริง และทุกอย่างที่หยกนภาพูดก็เป็นความจริงเหมือนกัน

หลงซีนึกว่าสลับตัวเด็กสองคนนั้นแล้ว ความจริงคือถูกนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องคนนั้นจับได้นานแล้ว จากนั้นก็ทำให้เด็กทั้งสองกลับสู่ฐานะใครฐานะมันอย่างเงียบๆ

หลงซีไม่ทราบสภาพการณ์ภายในเรื่องนี้เลย นึกว่าเธอคือเย่หงเฟิงตัวจริง

ความจริงแล้ว เธอไม่ใช่ เธอก็คือเด็กที่ถูกนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องคนนั้นโคลนนิ่งขึ้นมา