บทที่ 85

เจ้าคนป่าเถื่อน!

เอาเถอะ ขันทีก็ขันที โฉมงามผู้นี้เป็นองค์หญิงตั้งแต่เล็ก คงเติบโตมาด้วยมือของนางกำนัลและขันที ถูกขันทีคนหนึ่งทั้งมองทั้งคลำก็น่าจะไม่ร้ายแรงเท่าไหร่

กู้ซีจิ่วคร้านจะไปแก้ตัวกับนางอีก จึงใช้กริชสะกิดโฉมงาม พลางเอ่ยด้วยนํ้าเสียงดุดันเล็กน้อย “ขึ้นฝั่งซะ!”

ในทรวงอกของเธอนั้นปวดร้าวอย่างมากอยู่ตลอด ยังใช้วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาไม่ได้ กู้ซีจิ่วเลยสงสัยว่าสาเหตุอาจมาจากบ่อนํ้าพุร้อนนี้ ดังนั้นจึงอยากจะขึ้นไปเสีย ก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ยามนี้ยังมิอาจปล่อยองค์หญิงผู้นี้ทิ้งไว้ในน้ำได้ ถ้าเกิดนางตะโกนโวยวายขึ้นมาจะยิ่งวุ่นวายไปกันใหญ่!

ดังนั้นกู้ซีจิ่วจึงต้องบังคับให้นางขึ้นฝั่งด้วย

“เจ้าคนป่าเถื่อน!” องค์หญิงคนงามขดกายอยู่ในนํ้า “ยังพูดอีกว่าเจ้าเป็นสตรี…สตรีที่ไหนจะป่าเถื่อนขนาดนี้?”

กู้ซีจิ่วยิ้มเย็นชา “นั้นเป็นเพราะท่านความรู้ตื้นเขินเอง หรือท่านไม่เคยได้ยินคำว่าแม่เสือสาว?”

แม่เสือสาวก็คือ สตรีที่ดุดันไม่แพ้บุรุษ!

“แม่เสือสาว?” องค์หญิงคนงามผู้นั้นคล้ายจะไม่รู้จักคำๆ นี้ “เจ้าเป็นแม่เสือสาว? เสือหนุ่มล่ะ?”

กู้ซีจิ่วจึงหุบปากเลีย แล้วใช้คางพยักเพยิดไปทางฝั่ง พลางใช้กริชทาบลงบนใบหน้าสวยของอีกฝ่าย

ความหมายชัดเจนยิ่งนักว่า ถ้านางยังลีลาไม่ยอมขึ้นฝั่งอีก เธอก็จะกรีดใบหน้างดงามนี้ให้เปลี่ยนไปจนไม่เหลือเค้าเดิม

องค์หญิงคนงามแสนจะรู้ความยิ่ง เพียงถอนหายใจแล้วหันหลังว่ายกลับเข้าฝั่งไป

กู้ซีจิ่วตามติดอยู่ข้างกายนาง เตรียมพร้อมเผื่อนางตุกติก

ยามโฉมงามผู้นี้แหวกว่ายกู้ซีจิ่วถึงได้พบว่า เสื้อตัวในอันแสนหลวมขององค์หญิงคนงาม เมื่ออยู่ในนํ้าก็แผ่กางออกดุจผืนธง ขับเน้นให้เรือนผมยาวสยายดกดำที่อยู่บนผิวนํ้าของนางดูนุ่มสลวยกว่าเดิม แค่มองจากด้านหลังก็งดงามเสียจนทำให้คนลืมหายใจได้

มนุษย์นั้นล้วนชอบมองของสวยๆ งามๆ กันทั้งสิ้น กู้ซีจิ่วก็เช่นกัน มองอยู่หลายหนด้วยอดใจไว้ไม่ได้

ไม่นึกเลยว่าบนโลกใบนี้จะยังมีคนที่สวยจนทำให้ใจสั่นได้ขนาดนี้อยู่!

รูปโฉมของสตรีนางนี้มิได้งดงามแบบอ่อนหวานชดช้อย แต่ทรงเสน่ห์ลึกลับดุจภูตพราย ท่วงท่าก็สง่างาม เปี่ยมอำนาจและมีแรงกดดันอย่างน่าประหลาด…

หลังจากขึ้นฝั่งแล้วกู้ซีจิ่วถึงได้พบว่าโฉมงามผู้นี้ตัวสูงยิ่งนัก น่าจะเกือบถึง 180 เซนติเมตร! ถ้าอยู่ในยุคปัจจุบันก็ไปเป็นนางแบบได้เลย!

กู้ซีจิ่วที่สูงไม่ถึง 150 เซนติเมตร เมื่อยืนอยู่ด้านหลังนางจึงดูราวกับเป็นบุตรของนางก็มิปาน!

เนื่องด้วยความสูงที่แตกต่างกัน การที่กู้ซีจิ่วจะจ่อคมกริช เข้าที่หลังหัวใจนางจึง เป็นเรื่องที่เปลืองแรงอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าของโฉมงามทำมาจากวัสดุใดจึงแห้งทันทีที่ขึ้นจากนํ้า แผ่พลิ้วอยู่บนกายนางงามสง่าอย่างยิ่ง

“ให้ทำอย่างไรต่อ?” โฉมงามถาม

“นั่งลงบนเก้าอี้ตรงนั้น!” กู้ซีจิ่วเห็นนานแล้วว่ามีเก้าอี้หยกที่แกะสลักเป็นทรงช่อผกาตูมตัวหนึ่งอยู่ที่ริมฝั่ง

“อืม!” องค์หญิงคนงามให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เดินไปที่เก้าอี้แล้วนั่งลงไป นัยน์ตาฉํ่าวาวจ้องมองกู้ซีจิ่ว “แล้วต่อไปล่ะ?”

กู้ซีจิ่วยื่นมือไปดึงเสื้อคลุมตัวหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ ใช้กริชกรีดลงไปบนเนื้อผ้าจนเกิดเสียงฉึบๆ เพียงครู่เดียวเสื้อคลุมที่แสนประณีตงดงามก็ถูกกรีดจนกลายเป็นเศษผ้ากองหนึ่ง…

องค์หญิงคนงามได้แต่ทอดถอนใจ “สิ่งนี้ทอขึ้นมาจากไหมเงิน ราคานับแสนตำลึง เจ้ามาทำลายมันทิ้งแบบนี้ จะไม่เสียของไปหน่อยหรือ?”

กู้ซีจิ่วเหลือบมองนางแล้วถามเพียงประโยคเดียว “ถ้าเทียบกับชีวิตท่าน เป็นท่านที่มีค่าหรือเป็นมันที่มีค่า?”

องค์หญิงคนงามตอบกลับทันควัน “แน่นอนว่าเปิ่นกงย่อมมีค่ากว่าเสื้อคลุมไหมเงินสิบล้านตัวก็เทียบกับผมเส้นหนึ่งของเปิ่นกงไม่ได้”

“ในเมื่อรู้เช่นนี้ก็หุบปากซะ!” ไม่เสียทีที่กู้ซีจิ่วเคยเป็นนักฆ่า เศษผ้าที่กรีดล้วนมีขนาดเท่ากันหมด จะสั้นจะยาวจะกว้างจะแคบก็ดั่งใช้เครื่องตัดไฟฟ้าตัดออกมา แล้ว เธอก็นำเศษผ้าเหล่านี้มาใช้มัดโฉมงามไว้…