บทที่ 861 จังหวะไม่ตรงกันอยู่เสมอ
หลงซือเย่ยิ้มนิดๆ “ตอนนี้ฉันไม่แพ้เจ้านี่แล้ว ถึงเธอจะสั่งมาก็ไม่เป็นไร”
“ได้!” กู้ซีจิ่วหันหลังไปหมายจะไปสั่งอาหาร
หลงซือเย่กลับยืนขึ้น “ฉันไปเอง จะให้เธอวิ่งรอกได้ยังไงกัน?”
เขาไปที่ช่องสั่งอาหาร รออยู่ครู่หนึ่ง ก็ถือจานสองใบเดินกลับมา จานหนึ่งคือปลาหางกระรอก[1] อีกจานหนึ่งคือเนื้อแกะผัดกระเทียม
สองอย่างนี้เป็นของโปรดกู้ซีจิ่ว เดิมทีโรงอาหารของที่นี่ไม่มีสิ่งนี้ วิธีทำอาหารหลายอย่างนี้เป็นกู้ซีจิ่วถ่ายทอดให้พ่อครัวใหญ่ของที่นี่
อาหารควันกรุ่นสองจานนี้วางอยู่เบื้องหน้ากู้ซีจิ่ว ในที่สุดก็ดึงดูดความอยากอาหารของกู้ซีจิ่วได้บ้างแล้ว เพียงแต่เธอยังค่อนข้างกังวลอยู่ “ฉันจำได้ว่าคุณไม่ชอบพวกผัดเปรี้ยวหวานและเกลียดอาหารต่างๆ ที่มีกระเทียม…”
เธอโปรดปรานอาหารพวกนี้เป็นการเฉพาะ แต่ชาติก่อนตอนอยู่ต่อหน้าหลงซีจะไม่กินเด็ดขาด เนื่องจากหลงซือเย่ผู้นี้ค่อนข้างเลือกกินอาหาร ที่เกลียดก็มีมากมาย
หลงซือเย่ยิ้ม เลิกคิ้วถาม “ถ้างั้นฉันเกลียดอะไรบ้าง? เธอจำได้ไหม?”
คำถามข้อนี้กู้ซีจิ่วตอบคล่องปานนับทรัพย์สินในบ้านตน “ทำไมจะจำ ไม่ได้ล่ะ? คุณไม่กินกระเทียม ไม่กินผักชี ไม่กินขึ้นฉ่าย ไม่กินต้นหอม มะเขือยาวชอบกินแค่แบบผัดเต้าเจี้ยว…”
เธอร่ายออกมาชุดใหญ่
สายตาที่หลงซือเย่มองเธอลํ้าลึกเล็กน้อย ถอนหายใจเบาๆ “ในอดีตของที่ฉันเกลียดมากมายขนาดนี้เชียว ฉันกลับไม่รู้เลยว่าตัวเองเคยจุกจิกถึงเพียงนี้ เธอจำได้ชัดเจนขนาดนี้พบเห็นได้ยากนัก”
กู้ซีจิ่วแย้มยิ้ม ไม่พูดอะไร เธอจำเรื่องพวกนี้ได้เป็นเรื่องปกติมากอย่างไรเสียชาติก่อนเธอก็ไปกินข้าวกับเขาอยู่บ่อยๆ เพื่อแผนไล่ตามคนของตน เธอจึงศึกษารสชาติที่เขาโปรดปรานจนทะลุปรุโปร่งยิ่ง ประกอบกับเธอมีความจำเป็นเลิศ ด้วยเหตุนี้เธอเลยร่ายเรื่องเหล่านี้ออกมาได้โดยไม่ต้องทบทวนเลย
อันที่จรงหลงซือเย่ค่อนข้างละอายใจ ชาติก่อนเธอใส่ใจรสชาติที่เขาชอบเสมอ เก็บงำความชอบของตัวเองไว้ดียิ่ง ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยสนใจนิสัยการกินของเธอ จำได้ไม่กี่อย่างเท่านั้น…
แววตาเขาวูบไหวเล็กน้อย เขาทราบว่าตนไม่ควรไล่ต้อนเธอจนเกินไป เช่นนั้นเธอจะถอยหนีลูกเดียว ทั้งสองคนแม้แต่เพื่อนก็เป็นไม่ได้ แบบนั้นเขาจะไม่เหลือความหวังอีกเลย!
เขารู้จักนิสัยใจคอเธอดี เข้าใจลักษณะนิสัยของเธอ ดังนั้นเขาจึงได้แต่ถอยเพื่อรุก ยอมถอยกลับมาอยู่ในฐานะเพื่อนก่อน ไม่ก่อให้เธอเกิดแรงกดดัน ในใจ ใช้ฐานะเพื่อนดูแลอยู่ข้างกายเธอ…
เธอจะเป็นของเขาในไม่ช้าก็เร็ว!
อันที่จริงกู้ซีจิ่วค่อนข้างใจลอยอยู่บ้าง หูเธอดีมาก ได้ยินความเคลื่อนไหวจากโต๊ะนั้นของตี้ฝูอีบ้างเป็นครั้งคราว ได้ยินเล่อจื่อซิ่งแนะนำอาหารให้เขาอย่างกระตือรือร้น ได้ยินนางขอคำชี้แนะเรื่องปัญหาในระหว่างการฝึกฝนจากเขา และได้ยินคำตอบของเขา
เขาผู้นี้ความจริงแล้วนิสัยไม่ค่อยดีนัก ปกติจะคร้านอธิบายความรู้แก่ลูกศิษย์ บางครั้งมีศิษย์ไปถามคำถามเขาหลังเลิกเรียน ส่วนใหญ่เขาจะตอบกลับเพียงโยคเดียวว่า ‘ไปศึกษาเอาเอง’ จากนั้นก็เดินหนีผู้อื่นไปทันที
แต่เห็นได้ชัดว่าเขาใส่ใจเล่อจื่อซิ่งคนนี้เป็นพิเศษ เนื้อหาที่นางถามออกมา เขาแทบจะพูดออกมาอย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น แม้กระทั่งถ้อยคำที่ว่า ‘นอนไม่คุยกินไม่พูด’ ก็อย่าได้พูดถึงอีกเลย
กู้ซีจิ่วใช้ตะเกียบคีบอาหารในจานมา มุมปากกระตุกเป็นรอยยิ้ม เธอรู้สึกว่าค่อนข้างน่าขัน ดูเหมือนจังหวะของเธอกับตี้ฝูอีจะไม่ตรงกันอยู่เสมอ
ต่อให้มีความรู้สึกแล้วอย่างไรเล่า?
เธอกับเขาอาจถูกลิขิตให้ไร้วาสนาต่อกัน…
ช่างเถอะ ตอนนี้เธอยังเด็กอยู่นะ!
ยังเร็วเกินไปที่จะมาใคร่ครวญเรื่องพวกนี้!
ตอนนี้เธอควรให้ความสำคัญกับการเรียนของตัวเอง ความก้าวหน้าของตัวเองก่อน ไม่ใช่มายุ่งเกี่ยวกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ พวกนี้…
….
คาบแรกของวันนี้คือวิชาของตี้ฝูอี ครั้งนี้กู้ซีจิ่วไม่โดดเรียนแล้ว