บทที่ 89

หญิงสาว เจ้าทิ้งข้าอีกแล้ว!

ที่ที่อันตรายที่สุดก็คือที่ที่ปลอดภัยที่สุด ยังไงซะองค์ชายหรงฉู่ก็คงคิดไม่ถึงว่าคนที่เขาตามหาอย่างอยากลำบาก จะใช้เรือนหลังนี้ของเขาเป็นรังพักชั่วคราว

ชุดสีดำของกู้ซีจิ่ว หน้ากาก ไม้ต่อขาที่เปลี่ยนแปลงความสูงของเธอรวมถึงอุปกรณ์แปลงโฉมอื่นๆ ล้วนถูกเธอซ่อนไว้ที่นี่ แสนจะปลอดภัยนัก แมลงพิษของที่นี่สำหรับคนอื่นแล้วกล่าวได้ว่าอันตรายถึงชีวิตอย่างยิ่ง แต่สำหรับกู้ซีจิ่วผู้เชี่ยวชาญด้านพิษแล้ว แมลงพิษเหล่านี้ล้วนเป็น ‘ตัวยา’ ที่ถูกส่งมาให้ถึงหน้า ประตู ทุกครั้งที่เธอมาที่นี่จะหยิบติดมือกลับไปหลายตัว เพื่อสกัดเป็นยาพิษเตรียมไว้ในเวลาฉุกเฉิน แมลงพิษเหล่านี้ก็เกรงกลัวเธอ ทุกครั้งที่เห็นเธอก็จะ หลีกลี้ไป ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องการเข้าไปกัดเลย พวกมันไม่มีความกล้าขนาดนั้น!

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ยามที่กู้ซีจิ่วปรากฎตัวขึ้นในตำหนักเย็น พวกแมงป่องพิษ หนูพิษ มดพิษ ที่ปีนไต่คืบคลานยั้วเยี้ยอยู่เต็มพื้นก็หลบลี้หายไปจนเกลี้ยงในบัดดล แม้แต่ขนขาสักเส้นก็ไม่กล้าหลงเหลือไว้

ครั้งนี้กู้ซีจิ่วเองก็ไม่มีความคิดจะจับสัตว์พิษกลับไปเล่น เธอเปลี่ยนชุดลีดำที่เปียกโชกตัวนั้น เช็ดผมให้แห้ง สวมชุดที่ใส่อยู่บ้านเป็นประจำ แล้วจึงนั่งลงไปบนเตียงหยกเหมันต์หลังนัน

เตียงหยกเย็นหลังนี้หนาวเย็นเป็นพิเศษ หากคนธรรมดานั่งลงไปเพียงครู่เดียวก็จะถูกแช่แข็งจนกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง

แต่ถ้าหากว่านั่งสมาธิอยู่ด้านบนแล้วใช้วิธีโคจรพลังแบบพิเศษ จะกลับกลายเป็นสมบัติลํ้าค่าที่ช่วยพัฒนาวรยุทธได้อย่างรวดเร็ว ประจวบกับชาติก่อนกู้ซีจิ่วเป็นหัวกะทิที่ฝึกตนด้วยวิธีนี้พอดี เธอนั่งสมาธิอยู่บนเตียงหยกเหมันต์เพียงชั่วระยะ หนึ่งก้านธูป อาการบาดเจ็บภายในร่างกายก็ทุเลาลงไปมาก เหลือเพียงความเจ็บปวดเล็กน้อย ซึ่งอยู่ในขอบเขตที่เธอรับไหว

เนื่องจากร่างเล็กๆ นี้ของเธอมีกำลังภายในตํ่าเกินไป ต่อให้ใช้วิธีที่ถูกต้องก็ไม่เหมาะจะนั่งบนเตียงหลังนี้นานๆ ดังนั้นหลังจากที่อาการบาดเจ็บทุเลาลงแล้ว เธอจึงลุกขึ้นแล้วกระโดดลงจากเตียง

เธอขยับนิ้วเตรียมจะทำอะไรบางอย่าง ก็มีเสียงที่เต็มไปด้วยเดือดดาลเสียงหนึ่งดังขึ้นมาในสมอง ‘หญิงสาว เจ้าทิ้งข้าอีกแล้ว!’

มีแสงสีฟ้าจางๆ สว่างวาบขึ้นมาตรงมุมหนึ่ง กำไลหยกนภาเส้นนั้นลอยขึ้นมาแล้วร่วงลงบนโต๊ะเบื้องหน้ากู้ซีจิ่ว แต่เพิ่งร่วงลงไปด้านบนมันก็กระเด้งขึ้นมาทันที ‘บัดซบ! บัดซบ! บัดซบ! หนาว! หนาว! หนาว! จะแข็งตายแล้ว!’

กำไลเส้นนั้นลอยขึ้นมา และร่วงลงกลางฝ่ามือของกู้ซีจิ่วเอง ‘กุมข้าไว้แน่นๆ!’

กู้ซีจิ่วมองมันพลางกะพริบตาปริบๆ ‘ที่แท้เจ้าก็ไม่กลัว นับตั้งแต่เธอแช่อยู่ในนํ้า เจ้าสิ่งนี้ก็ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อเธอราวกับเป็นเพียงหินก้อนหนึ่ง ตอนเธอถอดชุดเปลี่ยนชุดมันก็ไม่ได้ขยับเลย โยนไปตรงไหนก็อยู่ตรงนั้น เธอยังนึกอยู่ว่ามันอาจกลัวน้ำเหมือนอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ในยุคปัจจุบัน ที่พอแช่นํ้าแล้วจะพัง คิดไม่ ถึงเลยว่า…

เธอคิดว่าคงต้องทำความเข้าใจคุณสมบัติพื้นฐานของมันสักหน่อยแล้ว ดังนั้นจึงพูดคุยกับมันอยู่สักพัก เลยได้ทราบว่ามันไม่กลัวไฟ ไม่กลัวสายฟ้า ไม่กลัวอาวุธ ใดๆ นอกจากกลัวความหนาวเย็น กลัวหยกเหมันต์นี้…

มิน่าละตอนที่เธอนั่งสมาธิอยู่บนเตียงหยกเหมันต์มันถึงได้ขดตัวอยู่ในซอกมุมนั้นและไม่ยอมออกมา ที่แท้เป็นเพราะแบบนี้นี่เอง

กู้ซีจิ่วยังพูดคุยกับมันแบบเงียบๆต่อไป

กำไลหยกนภานั้นซึนมาก ตอนที่คุยกับกู้ซีจิ่วก็เอาแต่เรียกว่า ‘หญิงสาว’ แทบทุกคำ จนกู้ซีจิ่วอารมณ์เสียขึ้นมา จึงเหวี่ยงมันไปรอบๆ ‘ถ้าเรียกข้าว่าหญิงสาวอีกได้เห็นดีกันแน่!’ ตอนนี้เธอยังเป็นแค่เด็กน้อยอายุสิบสามเองนะ!

กำไลหยกมึนไปหมดแล้ว ‘หนูน้อย? ยายหนู?’

กู้ซีจิ่วโมโหจนเส้นเลือดบ่นหน้าผากปูดโปนขึ้นมา พลางกล่าวอย่างเฉียบขาดว่า ‘ข้าซื้อเจ้ามาแล้ว เจ้าควรจะเรียกข้าว่าเจ้านาย!’

‘ไม่เอา! ข้าเป็นสมบัติวิเศษหยกนภา จะยอมรับเจ้าเป็นเจ้านายได้อย่างไร?

‘ไม่ยอมรับเจ้านายงั้นหรือ?’ กู้ซีจิ่วหมุนมันด้วยปลายนิ้วหลายๆ รอบ ‘ถ้าอย่างนั้นข้าเองก็ไม่ต้องการเจ้าแล้ว…’