บทที่ 902 หัวใจเธอรู้สึกผิดจริงๆ

กล่าวเพียงว่าเขาสังหารศิษย์ของเทียนจี้เยวี่ย ไม่ได้พูดถึงต้นสายปลายเหตุ ยามนี้จากที่ฟังสำเนียงของกู่ฉานโม่ ระหว่างสามคนนี้มีบุญคุณความแค้นอันใดอยู่ แต่ไม่แน่ว่าจะใช่ปมความรักเสมอไป อย่างไรเสียกู่ฉานโม่ก็ได้ยินข่าวลือมาอีกที…

และส่วนมากข่าวลือก็ไม่น่าเชื่อถือ กู้ซีจิ่วมีประสบการณ์อย่างลึกซึ้ง เธอเชื่อเพียงลางสังหรณ์ของตัวเองเท่านั้น ตี้ฝูอีชอบตนจริงๆ ตนน่าจะเป็นหญิงสาวคนแรกที่เขาชอบ อื้ม ไม่แน่อาจเป็นคนสุดท้ายด้วย เธอไม่ระแวงคลางแคลงเขาเพราะคำพูดไม่กี่ประโยคหรอก…

หรือเธอควรถามเขาไปตรงๆ เลย?

เธอเดินไปพลางคิดไปพลาง มีคนผู้หนึ่งเดินสวนมา เธอเกือบพุ่งเขาไปในอ้อมอกของคนผู้นั้นแล้วจึงรีบถอยหลังทันที เงยหน้ามอง “ครูฝึกหลง!”

ผู้ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าคือหลงซือเย่สีหน้า เขาซีดเซียวยิ่งนัก ถึงขั้นดูค่อนข้างตรอมตรม ในดวงตาคู่นั้นคล้ายจะมีความรู้สึกวูบไหวอยู่นับไม่ถ้วน คล้ายจะทั้งโกรธทั้งผิดหวัง และโศกเศร้า…

เขามองเธอครู่หนึ่ง สุดท้ายแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มขมขื่น “ซีจิ่ว ที่แท้เธอก็ทำเพื่อเขา…”

พูดถึงตรงนี้ก็หยุดไป เขาหันหลังเดินจากไป

กู้ซีจิ่วก็ไม่สบายใจเหมือนกัน อดไม่ได้ที่จะไล่ตามไปสองก้าว “หลงซือเย่…”

ฝีเท้าหลงซือเย่หยุดลง ไม่ได้หันกลับมา “มีอะไร?”

โลหิตอุ่นร้อนสูบฉีดอยู่ในใจกู้ซีจิ่ว หยิบสมุนไพรสีแดงใสกระจ่างแวววาวต้นหนึ่งออกมาจากถุงเก็บของตน ก้าวเข้าไปอีกสองก้าว ยื่นไปเบื้องหน้าเขา “สิ่งนี้มอบให้ท่าน!”

หลงซือเย่เพ่งมองเล็กน้อย เป็นหญ้าวิเศษสามพันปีต้นนั้น!

เขาเงยหน้ามองเธอ ไม่พูดอะไร และไม่รับไว้

“คุณตามหาหญ้าต้นนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ขอมอบให้คุณแล้วกัน” กู้ซีจิ่วไม่พูดพรํ่าอะไรยัดสมุนไพรต้นนั้นใส่มือหลงซือเย่

หลงซือเย่หลุบตามองหญ้าวิเศษที่ถูกยัดใส่มือ ของสิ่งนี้เขาตามหามาหลายสิบปีแล้ว และคะนึงหามาหลายสิบปีแล้วเช่นกัน

หลายสิบปีก่อนหากมีคนนำสมุนไพรต้นนี้ออกมา ถึงแม้จะให้เขานำสำนักถามสวรรค์ทั้งสำนักมาแลกเปลี่ยน เขาก็จะแลก!

แต่ตอนนี้…

เขาดีดนิ้วคราหนึ่ง หญ้าวิเศษต้นนั้นลอยขึ้นมากลับไปอยู่ในมือกู้ซีจิ่วอีกครั้ง

“ไม่จำเป็นแล้ว!” เขาตอบกลับเพียงสี่คำนี้ จากนั้นก็หมุนกายจากไป

มองเห็นแผ่นหลังเขาค่อยๆ หายลับไปในที่ไกลๆ หัวใจกู้ซีจิ่วคล้ายถูกอะไรกรีดแทง ปวดหนึบๆ ชีวิตนี้เธอปฏิเสธคนที่ไล่ตามมานับไม่ถ้วน ความรู้สึกเป็นเรื่องของทั้งสองฝ่าย หากว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งรู้สึกไปเองไม่ได้รับการตอบรับจากอีกฝ่ายย่อมไม่เกิดผลอะไร แต่พอทำกับหลงซือเย่ในยามนี้ หัวใจเธอรู้สึกผิดจริงๆ

….

‘เจ้าสำนัก ยอดเขาไผ่เซียนมีศัตรูจากภายนอกบุกเข้ามาขอรับ!’ นกสืบรอยตัวหนึ่งร่อนลงมา ยันต์ถ่ายทอดเสียงแผ่นหนึ่งร่วงสู่ฝ่ามือของหลงซือเย่ เสียงที่แว่วออกมาจากยันต์ถ่ายทอดเสียงคือ เสียงหัวหน้าศิษย์ของสำนักถามสวรรค์

สีหน้าหลงซือเย่แปรเปลี่ยนทันที ตำหนักนํ้าแข็งบนยอดเขาไผ่เซียนคือสถานที่ตั้งของร่างโคลนนิ่งหญิงร่างนั้น…

สถานที่แห่งนั้นเป็นความลับยิ่งนัก ต่อให้เป็นเหล่าศิษย์ของเขาหากว่าไม่มีคำสั่งจากเขาก็ไม่กล้าเข้าไปโดยพลการ ศัตรูจากภายนอกเข้าไปทำอะไรที่นั่น?

เขาครุ่นคิดสักครู่ ทิ้งจดหมายไว้ให้กู้ฉานโม่ฉบับหนึ่ง จากนั้นก็เรียกกระเรียนมงกุฎแดงสัตว์พาหนะของตนมา เหินฟ้าจากไปทันที

….

ตำหนักที่ปิดกั้นด้วยนํ้าแข็ง เสมือนโลกที่ส่องแวววาว พายุหิมะทั่วท้องนภาคำรามกึกก้องอยู่ด้านหน้าตำหนัก ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม แต่ประตูตำหนักที่เดิมทีถูกเวทวิชาผนึกไว้ตลอดกลับอ้า…

คิ้วคมของหลงซือเย่ขมวดมุ่น สถานที่แห่งนี้มีค่ายกลปกป้อง ประตูตำหนักก็มีเพียงตัวเขาที่สามารถเปิดได้ ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกัน?

เขาก้าวเข้าไปช้าๆ ตรวจสอบค่ายกลที่ติดตั้งไว้นอกตำหนักเหล่านั้นก่อน ค่ายกลไม่ได้ถูกแตะต้อง เขาค่อยๆ ก้าวไปหน้าตำหนัก โบกแขนเสื้อคราหนึ่ง ประตูตำหนักเปิดออกอย่างสมบูรณ์ ไอเย็นพรั่งพรูออกมา