ตอนที่ 1380 การเลือกของกระเรียนขนร่วง

“เจ้าไม่ยอมทิ้ง ไม่ยอมให้ข้ามีชีวิตอย่างโดดเดี่ยว…เช่นนั้นข้า จะไปยอมให้เจ้า ตัดทุกโอกาสและความไปได้ในอนาคตเพื่อข้าแบบนี้ได้อย่างไร!”

ยามนี้เกิดการปะทุความบ้าคลั่งของชีวิตในถุงเก็บวัถตุซูหมิง ทันใดนั้นถุงเก็บวัตถุ เปิดออกเอง กระเรียนขนร่วงในนั้นบินออกมา ใบหน้ามันไม่มีความถ่อยทราม แม้แต่น้อย ไม่มีความยึดมั่นต่อหินผลึก แต่มองซูหมิง ในแววตามีการอาลัยอาวรณ์ มีมิตรภาพที่อยู่ด้วยกันมาหลายพันปี

“ข้า…ไม่อยากเสียความทรงจำอีก ไม่อยากลืมบ้านเกิดของข้าหลังเสียความทรงจำ ไม่อยากลืมสหายของข้า…” กระเรียนขนร่วงถอนหายใจเบา มันบินออกมาจากถุงเก็บวัถตุพร้อมกับซากศพที่เป็นแผลเหวอะร่างหนึ่ง!

ศพนั้นคือกายเนื้อกระเรียนขนร่วง เป็นกายเนื้อที่ตอนนั้นไม่ว่าอย่างไรมันก็ไม่ยอมหลอมรวม เพราะมันรู้ว่าหากรวมกับกายเนื้อ บางทีมันอาจลืมความทรงจำ ในชาตินี้ มันจะไม่ใช่กระเรียนขนร่วงอีก แต่เป็นข่งหมัวแปลกหน้า!

ข่งหมัวแปลกหน้านั้นจะไม่มีนิสัยกระเรียนขนร่วงอีก เหมือนกับเป็นคนแปลกหน้าจริงๆ ดังนั้นกระเรียนขนร่วงจึงไม่ยอมจากก้นบึ้งหัวใจ เพราะมันพอใจตัวมันในตอนนี้มาก พอใจชีวิตในตอนนี้มากเช่นกัน กระทั่งมันรู้สึกรางๆ ว่ามีเพียงชาตินี้ที่เป็นกระเรียนขนร่วงที่มันมีความสุขที่สุด

แต่ตอนนี้ ในเมื่อซูหมิงทำเช่นนี้เพื่อมันได้ เช่นนั้นมันก็จะทำเพื่อซูหมิงเช่นกัน โดยการหลอมรวมกับกายเนื้อไม่ให้ซูหมิงยึดร่างอย่างสุดชีวิต แต่มันจะใช้ร่าง หลอมรวมนี้สู้กับเสวียนจั้ง ให้โอกาสซูหมิงออกไปจากที่นี่!

“ซูหมิง นี่คือการเลือกของข้า!” กระเรียนขนร่วงตะโกนเสียงต่ำ ช่วงที่ซูหมิงมองมา มันได้เลือกหลอมรวมกับกายเนื้อแล้ว

“หากวันหนึ่งเจ้ายังจำข้าได้…ข้ายังจำเจ้าได้…ข้าจะไปหาเจ้า…”

กระเรียนขนร่วงหลอมรวมกับกายเนื้อในฉับพลัน กายเนื้อขยับยึกยืออย่างรวดเร็ว กระเรียนขนร่วงเปล่งเสียงร้องแหลม ในเสียงนั้น ร่างกายมันไม่ใช่ขนร่วงอีก แต่เต็มไปด้วยขนสีดำ กลิ่นอายพลังปะทุขึ้นจนกระทั่งถึงระดับสะเทือนฟ้าแล้ว ตัวมันถึงเปล่งแสงเจ็ดสี

“ข้าชอบเจ็ดสี…” กระเรียนขนร่วงเงยหน้าคำรามเสียงแหลมเล็ก ดวงตาพลันเย็นชา กลิ่นอายพลังหนาวเยือก มันในตอนนี้ไม่ใช่กระเรียนขนร่วงอีก แต่เป็น…ข่งหมัว!

“ข้าคือ…ข่งหมัว!” กระเรียนขนร่วงเงยหน้าขึ้นคำรามเสียงสะเทือนฟ้า ก่อนพุ่งตรงไปพร้อมด้วยดวงจิตที่ยังเหลือเสี้ยวหนึ่งในความคิด มุ่งหน้าไปยังมือขวาเสวียนจั้งที่เข้ามาแต่ไกล

ขณะเดินหน้าดวงตามันพลันเป็นสีแดง กลิ่นอายพลังบ้าคลั่งปะทุขึ้น เสียงคำรามมันสะทือนฟ้าดิน เอ่ยเป็นเสียงเย็นชาซึ่งแฝงไว้ด้วยการผ่านโลกมาเนิ่นนาน

“ข้าก็ไม่ใช่ข่งหมัวเช่นกัน…ข้าคือ…วิญญาณหวนคืนลำดับเจ็ด!”

ดวงตาซูหมิงเป็นสีแดงเช่นกัน ตอนนี้เขาเผาชีวิตอย่างไม่ลังเล ที่เผาไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่ยังมีจิตวิญญาณ รวมถึงจิตเต๋าและดวงจิต!

“ขอใช้การเผาจิตของข้าเปิดประตูแห่งอากาศธาตุฟ้าดินอีกครั้ง เริ่มต้นแม่น้ำอีกครั้ง ขนานนามว่าลืมเดินทาง เปลี่ยนแปลงโลกอีกครั้ง เปิดอากาศธาตุของอีกโลก!” ซูหมิงสะบัดแขนเสื้อ เสียงดังสนั่นกึกก้อง ใช้การเผาชีวิตยกมือขวาชี้มวลอากาศข้างหลัง ดวงจิตเขาปะทุขึ้นทั้งหมด เมื่อชี้ไป ปรากฏน้ำวนยักษ์ขึ้นข้างหลัง ขณะน้ำวนนั้น หมุนโคจรยังเผยเป็นโลกหนึ่ง!

แทบเป็นทันทีที่ซูหมิงเปิดอีกโลกอีกครั้ง แม้แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าโลกนี้เกี่ยวข้องอย่างไรกับแม่น้ำลืมเดินทางที่ถูกตัดขาด ร่างเงากระเรียนขนร่วงเข้าปะทะกับฝ่ามือเสวียนจั้งแล้ว

เกิดเสียงดังสนั่นกึกก้องจักรวาลกว้างใหญ่ มือนั้นหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง กระเรียนขนร่วงเปล่งเสียงแหลมเล็ก ร่างมันระเบิดออก ร่างกระเด็นถอยมาในพริบตา แต่ตอนนี้เอง ไข่มุกเม็ดที่เจ็ดบนฝ่ามือนั้นเปล่งแสงสว่างจ้า เกิดเป็นแรงดูดน่าตกใจ ปกคลุมร่างแผลเหวอะของกระเรียนขนร่วงที่กำลังกระเด็นถอยอยู่ หมายจะดูดร่าง มันเข้ามา

ซูหมิงเงยหน้าขึ้นฟ้า การเผาทั่วร่างบรรลุถึงจุดสูงสุด เขาขยับไหวตัวมาปรากฏอยู่ข้างกระเรียนขนร่วง คว้าร่างมันเพื่อช่วยมันต่อต้านแรงดูดนั้น ถึงแม้ว่าแรงดูดจะทำให้ทั่วร่างเขาจะถูกฉีกขาด ซ้ำยังเกิดรอยปริแตกขึ้นจำนวนมาก โลหิตไหลอาบ ความเจ็บปวดส่งผลให้การเผาไหม้รุนแรงยิ่งกว่าเดิมก็ตาม

แต่เขายังก็ใช้ร่างกายต่อต้านแรงดูดนั้นแทนกระเรียนขนร่วง ใช้พลังทั้งหมดที่มาพร้อมกับการจากลาและอาลัยอาวรณ์เสี้ยวหนึ่งเหวี่ยงกระเรียนขนร่วงเข้าไปใน อีกโลกที่เขาเปิดไว้กลางน้ำวน!

ใช้ร่างกายตนต่อต้านแรงดูดของไข่มุก ใช้การเผาไหม้ปลดปล่อยพลังที่แกร่งที่สุดในตอนนี้เพื่อส่งพี่น้อง ส่งสหายที่อยู่กับเขามาหลายพันปีไปยังอีกโลก

ดวงตากระเรียนขนร่วงตอนนี้เหมือนเลือนราง เหมือนความทรงจำปั่นป่วน ราวกับนึกถึงภาพในอดีตได้เล็กน้อย

ในภาพนั้นมีคนคนหนึ่งกำลังยิ้มอยู่ตรงหน้ามัน ยื่นมือมาตรงหน้ามัน พามันเดินไปหลายพันปี เดินผ่านไปแต่ละโลก

‘คนคนนั้น…เขามีนามว่าอะไร…ลืมไปแล้ว…นึกไม่ออก…แม้แต่หน้าตายังเลือนราง…ข้า…เป็นใคร…’ กระเรียนขนร่วงหลับตาลงช้าๆ ถูกซูหมิงที่ใช้พลังจากการเผาชีวิตทั้งหมดเหวี่ยงเข้าไปกลางน้ำวนนั้น เข้าไปในอีกโลก

“หากวันหนึ่งเจ้าจำข้าได้ ข้าจำเจ้าได้ ข้าจะไปหาเจ้า…” ซูหมิงมองกระเรียนขนร่วง ที่ไกลออกไป มองร่างมันหายไปในน้ำวน มองน้ำวนหายไปด้วยรอยยิ้ม

เขาเห็นขนนกสีดำลอยออกมาหลังจากน้ำวนหายไป ลอยมาอยู่ตรงหน้าเขา หล่นลงในมือ…

‘หืม? เหตุใดถึงเจอเจ้าอีก สมควรตาย จะจะเจ้า…เหตุใดเจ้าถึงชอบตามข้า?’

‘เฮ้ จะบอกเจ้าให้นะ ท่านกระเรียนคนนี้ร้ายกาจ ช่างเถอะๆ ท่านกระเรียนจะไม่สร้างความลำบากให้เจ้า ยังไม่รีบไปอีก หรือเจ้ารู้สึกไม่ถึงพลังแก่กล้าของ ท่านกระเรียน?’

‘หินผลึก ย่ากระเรียนมันเถอะ ข้าจะสู้สุดชีวิต หินผลึกเยอะขนาดนี้ ข้าจะสู้!’

‘ซูหมิง สมควรตาย เจ้าจะหลับตาไม่ได้ เจ้าจะตายไม่ได้ เจ้ามันขี้ขลาด เจ้าจะตายไม่ได้!’

‘ซูหมิง…ข้าอยากร้องไห้…’

ซูหมิงกำหมัด กุมขนนกไว้ในมือ ร่างเขาตอนนี้ถอยไปอย่างรวดเร็วภายใต้แรงดูด พุ่งตรงไปหาฝ่ามือยักษ์นั้น

ระหว่างทางร่างซูหมิงแตกสลาย ร่างกายค่อยๆ เป็นแผลเหวอะหวะ แต่ในดวงตาเขากลับมีความยึดมั่น เผยความบ้าคลั่งที่ไม่สนต่อฟ้าดิน ทันทีที่เขาเข้าใกล้ฝ่ามือ แม้ร่างเขาจะสลายไปแต่ก็ยังฝืนหมุนตัวกลับ พริบตาที่เข้าใกล้อย่างไม่มีสิ้นสุดกับ ฝ่ามือนั้น นัยน์ตาเขาฉายแววยึดมั่นแห่งชีวิต

“สร้างยมโลก…ยึดร่าง!”

โครม!

ร่างซูหมิงแหลกสลายไป เลือดเนื้อสาดกระจาย ฝ่ามือยักษ์นั้นกุมร่องรอย ทุกอย่างของเขาไว้ในมือ จนกระทั่งมือนั้นหายไป จนกระทั่งชายหนุ่มชุดคลุมดำบนเข็มทิศลดมือลงด้วยสีหน้าเฉยชา เหมือนเขาเห็นการหนีไปของกระเรียนขนร่วง แต่กลับหน้าไม่เปลี่ยนสีแม้แต้น้อย ราวกับว่า…เดิมทีในตัวเขาไม่มีคลื่นอารมณ์ใด อยู่แล้ว ในเมื่อไม่มีวิญญาณหวนคืนลำดับเจ็ด เช่นนั้นก็ไม่มี

เขาค่อยๆ ก้มหน้าลง หลับตาลงช้าๆ ประหนึ่งตกอยู่ในห้วงหลับใหล ปล่อยให้เข็มทิศลอยไปกลางจักรวาลกว้างใหญ่ เหมือนไม่รู้ว่าไปที่ใด

จนกระทั่งเขาหลับใหล ไม่มีใครสังเกตเห็น และไม่มีทางสังเกตเห็นว่าในฝ่ามือขวา ที่เขานำกลับมานั้น ตอนนี้…มีขนนกสีดำเพิ่มมา

ท่าทางกำขนนกนั้นเหมือนกับที่ซูหมิงกำอย่างยึดมั่นก่อนหน้านี้ทุกประการ