ตอนที่ 776 น้ำเต้าล้ำค่า

หลังจากกระเรียนขนร่วงกอดน้ำเต้าหายเข้าไปในผนังหินราวสองถึงสามลมหายใจ หลงลี่ชายชราหลังค่อมก็แปลงเป็นสายรุ้งยาวบินออกมาจากหนึ่งในถ้ำรังผึ้งหลายร้อยหลายพัน พอบินออกมาแล้วก็มองตรงจุดที่ตนวางน้ำเต้าไว้โดยจิตใต้สำนึก

ครั้นมองไป หลงลี่อึ้งงันก่อน

“สมควรตาย ตอนที่มาเมื่อครู่นี้ยังไม่เจอทางแยก เหตุใดถึงมาโผล่อยู่อีกพื้นที่หนึ่ง หรือว่าเส้นทางที่นี่จะเปลี่ยนไปเอง” ความรู้สึกแรกของหลงลี่คือตนเดินผิดทาง เขาจึงหมุนตัวเดินไปตามทางเดิมเพื่อไปยังจุดที่วางน้ำเต้าเอาไว้ ทว่าพลันหยุดชะงักครู่หนึ่ง

ใบหน้าเขาย่ำแย่อย่างยิ่งในพริบตา หมุนตัวมาจ้องตรงจุดที่วางน้ำเต้าเอาไว้ตาเขม็ง ยามนี้เอง ภายในถ้ำรังผึ้งอื่นข้างๆ มีเส้นสีดำสองสามเส้นบินออกมาติดต่อกัน ทว่ากลับวนเวียนอยู่ตรงจุดที่เคยวางน้ำเต้าไว้ ราวกับสับสนหาทางเข้าไม่เจอ

พอเห็นดังนั้น หลงลี่ก็ไม่ลังเลอีก เขามั่นใจว่ามีคนอาศัยจังหวะที่เขาไม่อยู่เข้ามาลักเอาน้ำเต้าล้ำค่าที่ตนใช้ระบุตำแหน่งที่นี่ไป

แต่แม้หลงลี่จะมีสีหน้าทะมึน แต่กลับไม่ลนลานแม้แต่น้อย นัยน์ตามีความชั่วร้ายแผ่กระจาย เขาแค่นเสียงหึเย็นชา ก่อนจะยกมือขวาวาดเส้นแนวขวางตรงระหว่างคิ้ว

“ข้าอยากรู้นักว่าใครมันช่างอาจหาญ กล้ามาขโมยน้ำเต้าล้ำค่าของข้า!”

น้ำเต้าล้ำค่าคือของวิเศษที่สำคัญที่สุดสำหรับหลงลี่ มีประวัติลึกลับ ต่อให้เป็นหลงลี่ก็ยังไม่เข้าใจมันอย่างถ่องแท้ ตอนนั้นที่เขาเจอม้วนคัมภีร์โบราณซึ่งบันทึกวิชาผนึกหนึ่งเคราะห์สามม่านหกจุดของทั้งแดนรกร้างต้นกำเนิดจิต ก็พบน้ำเต้านี้อยู่ในม้วนคัมภีร์โบราณ

หลงลี่แอบตรวจสอบอยู่หลายปี แต่ก็ยังหาเบาะแสประวัติของสิ่งนี้ไม่พบ ทว่าเขาศึกษามานานปี ยิ่งเข้าใจน้ำเต้ามากเท่าไร ความปีติในใจจะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น เพราะเขาพบว่าตนใช้พลังของน้ำเต้าล้ำค่าได้เพียงสองส่วน แต่ต่อให้เป็นเพียงสองส่วนก็ทำให้เขาที่มีขั้นพลังเจ้าปกครองโลกตอนต้นแทบจะไร้คู่ต่อสู้ กระทั่งเจอเจ้าปกครองโลกตอนกลางยังพอสู้ไหวอยู่บ้าง แม้จะไม่ชนะ แต่หากหนี อีกฝ่ายก็จะกลัวเกรงจนไม่กล้าไล่ตามมาง่ายๆ

หลงลี่ไม่รู้จะอธิบายประโยชน์ของน้ำเต้าล้ำค่าทั้งหมดอย่างไร แต่มันก็อยู่กับเขามานานปี ใช้ทุกวิถีทางหล่อหลอมมันจนเกิดเป็นการเชื่อมประสานเล็กๆ สามารถรู้สึกถึงตำแหน่งของมันได้

ตอนนี้พอเขาใช้มือขวาป้ายตรงระหว่างคิ้ว ภายในแววตาพลันเปล่งประกายสีเขียว พอมองไปรอบๆ จนครบรอบหนึ่งแล้ว เขาพลันมีสีหน้าเหี้ยมโหดขึ้นมาโดยพลัน นัยน์ตาฉายแววลนลานวูบเดียวจนยากจะตรวจจับ จากนั้นอ้าปากกัดปลายนิ้วมือขวาอย่างไม่ลังเล แล้วใช้โลหิตวาดเป็นเส้นแนวขวางตรงระหว่างคิ้ว

เมื่อวาดเสร็จแล้ว แรงเหนี่ยวนำต่อน้ำเต้าล้ำค่าพลันบรรลุถึงจุดสูงสุด ทว่า…หลงลี่หน้าซีดขาวขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถึงท้ายที่สุด ความลนลานและเหลือเชื่อก็เข้ามาแทนที่ความสงบนิ่งในแววตา

เขาไม่รู้สึกถึงตำแหน่งของน้ำเต้าล้ำค่าเลย!

เหมือนกับว่าการเชื่อมต่อระหว่างเขากับน้ำเต้าถูกใครปกปิดเอาไว้ แม้การเชื่อมต่อยังคงอยู่ แต่ก็ไม่ต่างอะไรกับถูกตัดขาดมากนัก

และสิ่งที่ทำให้หลงลี่หน้าเขียวปัดด้วยความโมโหขณะร้อนรนก็คือ เวลานี้เงาดำสิบกว่าเส้นจากน้ำเต้าล้ำค่าวนเวียนไปมาๆอยู่รอบๆ พลางร้องคำรามเสียงแหลมเล็กไม่หยุดและยังดูฉุนเฉียว พวกมันไม่ปล่อยหมอกดำออกมาอีก แต่ร่างเงาค่อยๆ จางลง

หลงลี่ปวดใจราวกับหัวใจหลั่งโลหิต เงาดำสิบเส้นนี้ไม่ได้อยู่ในน้ำเต้ามาแต่แรก แต่เป็นวิธีที่เขาค้นพบด้วยตัวเอง หลายปีมานี้เขาใช้กลอุบายต่างๆ สังหารเจ้าปกครองโลกมาสิบคน แล้วเก็บจิตแรกมาหลอมเป็นเงาหุ่นเชิด ใช้การคุ้มครองควบคุมพวกมัน อีกทั้งเงาหุ่นเชิดพวกนี้ยังฝึกฝนด้วยตัวเองในน้ำเต้าได้อีกด้วย

ยามนี้เห็นเงาดำสิบกว่าตนเกิดเค้าลางว่าจะหายไปเพราะไม่มีน้ำเต้าให้ย้อนกลับ หลงลี่จึงสะบัดแขนเสื้อ ทำให้เงาดำสิบตนนั้นตรงเข้ามายังปากแขนเสื้อทันควัน และใช้ร่างกายเขาเซ่นไหว้ไปชั่วคราวก่อน

‘คนที่เข้ามาในผนึกนี้มีไม่กี่คน คนที่เอาน้ำเต้าไปจะต้องเป็นหนึ่งในพวกนั้นแน่! ซุนคุนละโมบอยากได้น้ำเต้ามาตลอด เขามีความเป็นไปได้สูงสุด เถียนหลินก็มีต้นไม้ประหลาดแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสคิดผสานรวมกับน้ำเต้าล้ำค่าเลย!

กลับกัน เยียเซินถงมีโอกาสน้อยสุด ส่วนซูหมิง…บุคคลนี้มีวิชาลึกลับ ความเป็นไปได้เป็นรองซุนคุนกับเถียนหลิน’ นัยน์ตาหลงลี่เผยจิตสังหาร ในใจเขายังลังเลอยู่ ถึงอย่างไรที่นี่ก็ใกล้กับหินโลกที่สุด หากออกไปตามหาน้ำเต้า เกรงว่าคงไม่ได้กลับมาในเร็วๆ นี้แน่ กระทั่งยังมีโอกาสสูงมากที่จะเสียหินโลกไปด้วย

แต่หากไม่ไปตามหาน้ำเต้าตอนนี้ ทุกช่วงเวลาที่ผ่านไป เงาหุ่นเชิดสิบตนจะอ่อนแอลงหนึ่งส่วนจนกระทั่งตายในที่สุด

หลงลี่กัดฟัน จิตสังหารในแววตาเข้มข้นกว่าเดิม เขากระโดดขึ้นแล้วหมุนตัวห้อวิ่งไปยังเส้นทางอื่น ทั้งยังแผ่ขยายจิตสัมผัสเพื่อตามหาร่องรอยของคนอื่นๆ

ขณะที่หลงลี่ตามหาคนอื่นๆ พร้อมใจที่อัดแน่นไปด้วยความโกรธและจิตสังหาร กระเรียนขนร่วงกำลังวิ่งทะลวงอยู่ในผนังหินด้วยสีหน้าลำพองใจ มันใช้กรงเล็บมือขวาถือน้ำเต้าเอาไว้ บนตัวมีระลอกคลื่นสีดำกระจายออกมาห่อหุ้มน้ำเต้าเอาไว้ภายใน การกระทำเช่นนี้ให้ความรู้สึกเหมือนกับตอนที่มันทำลายผนึกอาคมในช่วงเวลาปกติ

เห็นได้ชัดว่ากระเรียนขนร่วงกลัวว่าเจ้าของน้ำเต้าจะตามมา จึงใช้วิชาพรสวรรค์ปกปิดร่องรอยทั้งหมดเอาไว้ ฉะนั้นหลงลี่จึงไม่มีทางหาเจอ

‘อุบ๊ะ โชคดีจริงๆ ออกไปเดินเล่นรอบเดียวก็ได้สมบัติล้ำค่าเช่นนี้มา ทว่านี่มันคือของอะไรกันแน่? เหตุใดถึงดูค่อนข้างคุ้นตา…’ กระเรียนขนร่วงห้อเหยียดอยู่ในผนังหินพลางพิจารณามองน้ำเต้าในกรงเล็บ

‘เหมือนจะนึกออกบ้างแล้ว ข้าน่าจะเสียความทรงจำไปมาก…แต่น้ำเต้านี้คุ้นตา คล้ายกับว่ามันจะสังหารคนได้?’ กระเรียนขนร่วงกะพริบตาปริบๆ มันเอาน้ำเต้าเข้ามาใกล้อีกนิด เบิกตากว้างมองพิจารณาอย่างละเอียด ทว่าเหม่อมองอยู่พักหนึ่ง มันก็ยังมีสีหน้ามึนงง

จนกระทั่งกลับมายังจุดที่ซูหมิงสูบพลังแห่งเลือดเนื้ออยู่โดยไม่รู้ตัว มันนั่งยองอยู่ตรงนั้น ยังคงขมวดคิ้วแล้วพยายามหาเบาะแสความทรงจำจากน้ำเต้า

“เหตุใดน้ำเต้าของหลงลี่ถึงอยู่ในมือเจ้า?” ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ซูหมิงเอ่ยด้วยความประหลาดใจน้อยๆ พอเข้าถึงหูกระเรียนขนร่วง มันก็ตื่นจากห้วงความคิดทันที

“ไม่รู้สิ ข้าออกไปเดินเล่นข้างนอกมารอบหนึ่งก็เห็นน้ำเต้านี่วางอยู่บนพื้น เลยเก็บติดมือกลับมา” กระเรียนขนร่วงปวดหัวเล็กน้อย สติยังคงพร่าเลือนอยู่ เลยเอ่ยออกไปโดยจิตใต้สำนึก

ซูหมิงรู้นิสัยกระเรียนขนร่วง ตอนนี้จึงไม่พูดอะไรอีก แต่ยกมือขวาคว้าไปทางน้ำเต้าล้ำค่า น้ำเต้าพลันลอยจากกรงเล็บกระเรียนขนร่วงเข้ามาหาซูหมิง

พอกระเรียนขนร่วงเห็นน้ำเต้าลอยไปก็ปวดใจจนตื่นจากห้วงความคิด ขณะกำลังจะถกเถียงกับซูหมิง กระทั่งจะโวยวายออกมาแล้ว ซูหมิงกลับหยิบหินผลึกกองใหญ่จากอกเสื้อโยนให้มันไปอย่างเฉยชา

กระเรียนขนร่วงยิ้มแย้มมีความสุขโดยทันที รีบกระโจนเข้าไปรับเอาไว้ และยังกัดหินเพื่อตรวจสอบว่าเป็นของจริงหรือไม่ด้วย ส่วนเรื่องน้ำเต้าล้ำค่า มันมองข้ามไปเรียบร้อยแล้ว

ซูหมิงถือน้ำเต้าของหลงลี่ ด้านบนยังมีระลอกคลื่นสีดำของกระเรียนขนร่วงหลงเหลืออยู่

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ซูหมิงเห็นน้ำเต้าล้ำค่านี้ เขาเห็นหลงลี่ใช้อยู่หลายครั้ง โดยเฉพาะเงาดำที่แผ่จากในน้ำเต้า ซูหมิงเฝ้าจับตาดูมันเป็นพิเศษ

เวลานี้ ช่วงที่พิจารณาน้ำเต้าอย่างละเอียด เขาก็ยังไม่ดูแคลนมันเพียงเพราะเปลือกนอกธรรมดา แต่กลับส่งจิตสัมผัสดวงวิญญาณเข้าไปด้วยสีหน้าจริงจัง หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกถึงแรงต้านอันยิ่งใหญ่จนไม่อาจบรรยายที่ส่งมาจากภายใน พริบตาเดียวก็บดขยี้จิตสัมผัสที่ตนส่งเข้าไปจนละเอียด

แต่วินาทีที่จิตสัมผัสแหลกละเอียด นัยน์ตาซูหมิงพลันขยับประกายวูบวาบเด่นชัด ลมหายใจกระชั้นเล็กน้อย เขาเบิกตากว้างมองน้ำเต้าอย่างละเอียด ครู่ต่อมาก็ส่งจิตสัมผัสเข้าไปอีกครั้ง ทันทีที่จิตสัมผัสถูกแรงต้านบดขยี้ ซูหมิงที่มีสีหน้าเรียบนิ่งกลับหน้าเปลี่ยนสีอย่างชัดเจน

‘ภายในมีกลิ่นอายมรณะเข้มข้นขนาดนี้อยู่ กระทั่งกลิ่นอายมรณะนี้ยังพิลึกยิ่ง ไม่อยากเชื่อว่า…มันจะมีความรู้สึกร่วมกับวิญญาณของข้า!’ ช่วงที่จิตสัมผัสถูกบดละเอียดรอบสอง วิญญาณของซูหมิงเกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ความรู้สึกนี้เหมือนกับว่าเขากับสิ่งนี้มาจากที่เดียวกัน

นอกจากนี้ ชั่วขณะที่วิญญาณซูหมิงผันผวนสองครั้ง พลันมีเสียงของแตกหักชัดเจนดังมาจากในน้ำเต้า เขาเห็นทันทีว่าระลอกคลื่นสีดำของกระเรียนขนร่วงที่หุ้มน้ำเต้าอยู่แตกออก รวมถึงผนึกควบคุมซึ่งคละเคล้าปะปนกันอย่างยิ่งที่หลงลี่ใช้วิธีต่างๆ ทดลองมาตลอดหลายปี ในเวลานี้แตกกระจายออกทั้งหมด

หลังจากพวกมันแตกกระจายก็มีแสงสีเขียวมันขลับเปล่งมาจากในน้ำเต้าล้ำค่า ช่วงที่มันลอยมาอยู่ตรงหน้าซูหมิง บนผิวน้ำเต้ามันวาวพลันปรากฏดวงตาที่ลืมขึ้นมองอยู่ข้างหนึ่ง

ดวงตานั้นกำลังมองตรวจสอบซูหมิง

ซูหมิงเหม่อมองน้ำเต้าตรงหน้า มองดวงตาบนน้ำเต้า เขาในเวลานี้มีโชควาสนามาถึงแล้ว จึงยกมือขวาตบหน้าผากตัวเองอย่างไม่ลังเล

พอตบเสร็จวิญญาณเขาพลันออกจากร่าง ชั่ววินาทีนี้ ดวงตาบนน้ำเต้าพลันเปล่งประกายเด่นชัด สายตาที่มองซูหมิงจากตรวจสอบก็ค่อยๆ กลายเป็นอ่อนโยน

เวลานี้เอง ณ ส่วนลึกของผนึกดาวแดงเพลิง โครงกระดูกที่ถูกกระบี่สามเล่มทะลวงร่าง แสงหม่นในแววตาพลันสว่างจ้าขึ้นมา กระทั่งในแววตายังมีความตื่นเต้นอย่างแรงกล้าด้วย

“กลิ่นอายพลังเผ่ายมโลก…ไม่ผิดแน่ นี่คือวิญญาณเผ่ายมโลกจริงๆ ในโลกนี้…..ยังมีชาวเผ่ายมโลกอยู่จริงๆ หรือ…นี่คือความหวังของโลกแท้จริงลำดับที่ห้าของข้า นี่คือความหวังในการผงาดขึ้นของหมื่นเผ่าพันธุ์!”