ตอนที่ 854 ขั้นไม่อาจกล่าว

ฝ่ามือยักษ์ปกคลุมฟ้ากระจ่างดาวอย่างไร้ขอบเขต โอบล้อมรอยแยกนับไม่ถ้วนของแดนประหลาดวงแหวนบูรพาเอาไว้ภายใน ยามนี้เมื่อฝ่ามือกำเข้ามาอย่างรวดเร็ว ซูหมิงที่ยืนอยู่ตรงขอบรอยแยกนัยน์ตาฉายแววเข้าใจ สายตามองห้านิ้วมือตรงเข้ามา และมองทั้งฟ้ากระจ่างดาวถูกฝ่ามือที่กำลังกำเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว

เสียงระเบิดดังวนเวียนไปรอบๆ จุดที่นิ้วมือผ่าน ฟ้ากระจ่างดาวเหมือนจะพังทลายลง ข้างหูมีคำสุดท้ายของคำว่ากุมชะตาเกิดดับดังกังวาน พลังที่มากพอจะทำลายล้างทุกสิ่งมีชีวิตปล่อยออกมาไม่หยุดจากในฝ่ามือ

ฟ้ากระจ่างดาวสั่นสะเทือน ท้องนภาหายไป พลังแก่กล้าสุดบรรยายทำให้ซูหมิงเกิดความลุ่มหลง เขาเหมือนลืมไปว่าอยู่กลางอันตราย ลืมไปว่าเมื่อฝ่ามือกำเข้ามาแล้วเขาจะต้องตายลง แม้ว่า…จะเป็นร่างแยกเอ้อชางสีม่วงก็ตาม

แยกไม่ออกว่าเวลาผ่านไปเร็วหรือช้า ประหนึ่งว่าวินาทีนี้กฎเกณฑ์ของเวลาไม่อยู่ที่นี่ เหมือนว่าเป็นหนึ่งลมหายใจและเป็นกาลเวลาอันยาวนาน ฝ่ามือที่กำเข้ามานั้นเข้าแทนที่อากาศ ตอนนี้เกือบจะประกบกันแล้ว

ฟ้าส่งเสียงดังสนั่น มองไกลๆ ภาพนี้น่าตะลึงอย่างยิ่ง ฝ่ามือกว้างใหญ่ไม่มีสิ้นสุดกำแดนประหลาดวงแหวนบูรพา กระทั่งตอนที่มองไปแดนประหลาดวงแหวนบูรพาหายไปแล้ว กลางฟ้ามีเพียงฝ่ามือยักษ์กำลังเปลี่ยนเป็นหมัดอย่างรวดเร็ว

ซูหมิงมองนิ้วมือเข้ามาใกล้จากด้านบน มองร่องน้ำหุบเขา มองที่ราบบนฝ่ามือ หลังจากถอยไปแล้วก็ก้าวเข้าไปอยู่กลางแดนประหลาดวงแหวนบูรพา

วินาทีที่เข้าไปข้างในพลันเกิดเสียงดังสนั่นคล้ายกับทำลายล้างฟ้ากระจ่างดาวดังไปรอบๆ นั่นคือ…เสียงฝ่ามือกำอย่างสมบูรณ์

นั่นคือแรงปะทะจากพลังที่บดขยี้ได้ทุกสิ่ง

ระลอกคลื่นกระจายออกเป็นวงกว้าง เริ่มจากในกำปั้นขยายออก จุดที่ผ่านจะเกิดเสียงดังสนั่น ระลอกคลื่นนี้เหมือนกับกลายเป็นคลื่นทะเลไหลเชี่ยว มันกระจายออกไปอย่างต่อเนื่อง ภายในฟ้ากระจ่างดาวไร้พรมแดนเป็นระลอกคลื่นบิดเบี้ยวทั้งหมด คล้ายกับว่า…ฟ้ากำลังจะดับสูญ ทุกสิ่งมีชีวิตกำลังจะตาย

ทว่าทันใดนั้นเอง มีเสียงตะโกนด้วยความโกรธแว่วมาจากในกำปั้น เสียงนี้แฝงด้วยความบ้าอำนาจและชายตามองทุกสรรพสิ่ง ทั้งยังมีความน่าเกรงขามและการใช้อำนาจบาตรใหญ่อยู่ที่เหนือกว่า ราวกับว่าข้าคนเดียวที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

“ไสหัวออกไป!”

วินาทีที่เสียงตะโกนด้วยความโกรธแว่วออกไป กำปั้นใหญ่ยักษ์พลันสั่นสะท้าน เหมือนมีพลังบางอย่างระเบิดมาจากในฝ่ามือ ความแกร่งของพลังนี้เหมือนว่าจะแยกห้านิ้วมือของกำปั้นออก และ…มันคือวิญญาณที่ไม่ว่าอย่างไรฝ่ามือก็สังหารมันไม่ได้

“ไสหัวออกไป!” ช่วงที่เสียงตะโกนด้วยความโกรธดังกึกก้อง ก็เกิดเสียงคำรามแบบเดียวกันแว่วมาจากในกำปั้นอีกครั้ง ประหนึ่งว่าดวงจิตทุกอย่างต้องยอมศิโรราบภายใต้เสียงนี้ มิเช่นนั้นแล้วจะถือว่าหยาบคายและต้องถูกลบไป

ภายใต้เสียงนี้ กำปั้นยักษ์สั่นสะท้านอีกครั้ง แล้วมีท่าทางเหมือนจะกำต่อไม่ไหวแล้ว

“มดปลวกสมควรตาย บังอาจมาหยาบคายต่อข้าเอ้อชาง ไสหัวไปๆๆ!” เสียงคำรามที่สามดังแว่วไปทันที สั่นสะเทือนฟ้ากระจ่างดาว

“ระดับกุมชะตาเกิดดับแล้วอย่างไร ผู้ฝึกฌานระดับเจ้ายังกล้ายื่นฝ่ามือมาตรงหน้าข้ารึ ไสหัวไป!” เสียงคำรามที่สี่ก็ตามมาเช่นกัน

ฝ่ามือนั้นสั่นสะเทือนรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ห้านิ้วมือสั่นไหวจนต้องยกขึ้น เสียงคำรามด้วยความโกรธดังมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงที่ห้า เสียงที่หกไปจนถึงเสียงที่เจ็ดก็ดังขึ้นในเวลาเดียวกัน

“ทุกสิ่งมีชีวิตคือมดปลวก ฟ้าดินคือความว่างเปล่า ในกาลเวลายาวนาน เจ้าไม่ใช่คนแรกที่กล้าหยาบคายต่อพวกข้า ทว่าเป็นคนแรกที่คิดหวังจะสังหารสหายของพวกข้า”

“กับอีแค่ผู้ฝึกฌานระดับกุมชะตาเกิดดับ ยังไม่มีโลกแท้จริงของตัวเองด้วยซ้ำ ยังกล้ามาที่นี่อีกรึ เจ้ามันรนหาที่ตาย!”

“ไสหัวกลับไปหลับใหลต่อเสีย ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่มดปลวกอย่างเจ้าจะทำลายได้!”

เสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปรอบๆ ท่ามกลางเสียงคำรามเจ็ดเสียง กำปั้นยักษ์ถูกบีบจนคลายห้านิ้วมือออก และยังสั่นไหว มีทีท่าจะพังทลาย เหมือนว่าไม่อาจต่อต้านดวงจิตเจ็ดดวงที่เป็นตัวแทนของเสียงคำรามเจ็ดเสียงนี้ได้

“เฮอะๆ เจ้าหนูน้อยมีนามว่าอะไร ใจกล้าไม่เบา กล้าบอกนามของเจ้าหรือไม่ ข้าจะจำผนึกแห่งชีวิตของเจ้าเอาไว้ ตอนที่ข้าออกจากที่นี่ ข้าจะกินเจ้าเป็นคนแรก” เสียงที่แปดดังแว่วมา ฝ่ามือพังลงรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ห้านิ้วมือคลายออกทั้งหมด

“ผู้ล่วงเกินเอ้อชาง ตาย!” เสียงที่เก้านี้มาพร้อมด้วยความบ้าคลั่งและจิตสังหารเหลือล้น ตอนที่ดังแว่วออกไป ฝ่ามือนั้นพลันแหลกเป็นเสี่ยงๆ ห้านิ้วมือมีอยู่สามนิ้วแยกออกจากฝ่ามือ แล้วสลายหายไป

“ระดับกุมชะตาเกิดดับ เจ้าล่าสังหารข้าจากโลกแท้จริงหยินศักดิ์สิทธิ์ได้ ทว่าที่นี่…ที่นี่คือเขตดาราของข้า เจ้า….ทำลายมันไม่ได้!” เสียงสุดท้ายเป็นของซูหมิง

ทันทีที่สิ้นเสียง สองนิ้วสุดท้ายของฝ่ามือที่กำลังพังลงพลันสลายไป เผยเป็นแดนประหลาดวงแหวนบูรพาที่ถูกมันห่อหุ้มเอาไว้เมื่อครู่ ขณะเดียวกันดวงจิตสิบดวงก็ปะทุออกมาจากรอยแยกนับไม่ถ้วนของแดนประหลาดทั้งหมด สร้างเป็นแรงปะทะแก่กล้าสุดจะบรรยายเข้าไปโจมตีฝ่ามือเสียหาย

นี่ไม่ใช่ดวงจิตของซูหมิงคนเดียว นี่คือดวงจิตของเอ้อชางทั้งหมดในแดนประหลาดวงแหวนบูรพา นี่คือวิญญาณเอ้อชางสิบตัวที่ระเบิดพลังอย่างสุดกำลังหลังจากพบเจออันตราย

ที่นี่ พวกมันไร้คู่ต่อสู้ ที่นี่ ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดทำลายพวกมันสิบตนได้ทั้งหมด ที่นี่ พวกมันคือสัญลักษณ์ที่แกร่งที่สุดในฟ้าดิน

เสียงระเบิดดังกระจายไป เสียงสั่นสะเทือนแก้วหูสะเทือนฟ้ากระจ่างดาว ฝ่ามือนั้นพังลงไม่หยุดหย่อน ไม่มีเหลือส่วนใดที่ล่วงเกินเอ้อชางได้อีก นี่คือความโอหังของเอ้อชาง เป็นเกียรติของเอ้อชาง พวกมันกินกันเองได้ ทว่า…หากมีคนนอกคิดจะทำลายพวกมัน ก็ต้องเจอกับการจู่โจมสวนกลับอันบ้าคลั่ง

นี่ก็คือสาเหตุที่ซูหมิงกล้าตระหนักรู้การกุมชะตาเกิดดับของอีกฝ่าย ขอเพียงกลับมาที่นี่ ขอเพียงอีกฝ่ายยังคิดจะสังหารตน เช่นนั้นอีกฝ่ายก็ต้องเจอกับการสวนกลับของอย่างสุดกำลังของวิญญาณเอ้อชางสิบดวง

ภายใต้การสวนกลับ…ระดับกุมชะตาเกิดดับแล้วอย่างไร!

เสียงระเบิดดังสนั่น วินาทีนี้ฝ่ามือสลายหายไปเป็นวงกว้าง จึงเผยเป็นแดนประหลาดวงแหวนบูรพาทั้งหมด และยังเผย…ต้นไม้ใหญ่ยักษ์ค้ำยันฟ้าที่มีแสงสิบสีหนึ่งต้น

ต้นไม้นี้มีสิบสีวนเวียนและกระจายกลิ่นอายพลังทำลายล้างทุกสิ่งมีชีวิต ท่ามกลางเสียงคำรามด้วยความโกรธ ดวงจิตวิญญาณสิบดวงก็ใช้วิธีที่ง่ายที่สุด ไม่ใช่อภินิหารใดๆ แต่เป็นการชนเข้าไปยังฝ่ามือตรงๆ

โครม โครม โครม!

ฝ่ามือที่ยืดยาวมาจากขุมอำนาจรักษาการณ์ของโลกแท้จริงหยินศักดิ์สิทธิ์แหลกเป็นเสี่ยงๆ สลายไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวตรงส่วนนอกแดนประหลาดวงแหวนบูรพาก็สลายไป และยังลุกลามออกไปอีก หากยืนอยู่ตรงมุมของทั้งฟ้ากระจ่างดาววงแหวนบูรพา จะเห็นชัดว่าฝ่ามือยักษ์สลายหายไปอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้หายไปครึ่งหนึ่งแล้ว

และยังคงต่อไป…หลังจากมันสลายเป็นวงใหญ่ ฟ้ากระจ่างดาวที่ถูกฝ่ามือปกคลุมก็เผยออกมาอีกครั้ง ดาวที่ถูกบดบังโผล่ออกมา เพียงไม่กี่ลมหายใจ ฝ่ามือก็พังลงจนใกล้กับขุมอำนาจรักษาการณ์โลกแท้จริงหยินศักดิ์สิทธิ์แล้ว

ฝ่ามือใหญ่ยักษ์ตอนนี้เหลือเพียงส่วนเล็กๆ ไม่มาก ทว่าการพังทลายยังไม่จบ จนผ่านไปอีกสามลมหายใจ ส่วนฝ่ามือทั้งหมดที่ยืดยาวในเขตดาราวงแหวนบูรพาล้วนสลายเป็นควัน ในที่สุดมันก็ลุกลามเข้าไปยังเขตรักษาการณ์โลกแท้จริงหยินศักดิ์สิทธิ์

เสียงระเบิดดังสนั่น ฟ้ากระจ่างดาวสั่นสะเทือน ใต้ฟ้าในเขตขุมอำนาจรักษาการณ์โลกแท้จริงหยินศักดิ์สิทธิ์ ฝ่ามือนั้นสลายมาจนถึงฐานทัพใหญ่ นั่นคือน้ำวน หลังจากฝ่ามือสลายไปทั้งหมดแล้ว ดวงจิตของวิญญาณสิบดวงเหมือนยังไม่ยอมจบ ขณะกำลังจะทลายเข้าไปในน้ำวนที่รวมจากดาวจำนวนมากนั้น พลันมีกระแสจิตสามสายและกระแสจิตที่ใกล้เคียงกับดวงจิตแก่ชราที่ล่าสังหารซูหมิงส่งเสียงดังแว่วออกมาจากในน้ำวน

“พอแล้ว ออกไปจากที่นี่!”

“สี่โลกแท้จริงของเราไม่ได้จะรบกวนพวกเจ้า พวกเราไม่ได้คิดจะสังหารพวกเจ้าจริงๆ!”

“พวกเจ้ายังไม่ฟื้นตัวกลับมา เป็นเพียงร่างไม่สมบูรณ์ หากสี่โลกแท้จริงเชิญผู้ฝึกฌานระดับผู้ยิ่งใหญ่มา พวกเจ้าต้องถูกทำลาย!”

กระแสจิตสามสายนั้นดังกังวานพร้อมกัน ทำให้เกิดเสียงระเบิดนอกน้ำวน ครู่ต่อมาก็ค่อยๆ สงบลง

ขณะเดียวกัน ตรงส่วนลึกของน้ำวนฐานนั้น บนดาวที่ดินเป็นสีดำทั้งหมดดวงหนึ่ง มีเทือกเขายาวเหยียดสุดลูกหูลูกตาแห่งหนึ่ง เทือกเขานี้มองไปเหมือนธรรมดา ทว่าหากมองดีๆ จะพบว่ามันมีลักษณะคน

เป็นคนนอนอยู่ตรงนั้น!

คนนี้กำลังหลับตาอย่างช้าๆ ช่วงที่เสียงดังสนั่นฟ้าดิน วินาทีที่เขากำลังจะหลับตาสนิทนั้น แขนขวาเขา…แหลกเป็นชิ้นๆ

“ชะตาเป็นชะตาตาย อยู่กลางฝ่ามือแล้วแท้ๆ…แต่ว่า ชีวิตที่หลุดรอดจากชะตาจะกุมได้อย่างไร” เสียงพึมพำเบาๆ กังวานดาวดวงนี้

“กุมชะตาเกิดดับ ข้าฝึกฝนถึงเพียงขั้นกุมเท่านั้น ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะมีโอกาสก้าวสู่ขั้นชะตาหรือไม่…และยิ่งไม่ต้องพูดถึงวัฏจักรจิตใจเป็นแห่งความเป็นกับจักรวาลความคิดตายแห่งความตายเลย

กุมชะตาเกิดดับ ชะตาขึ้นชะตาลง วัฏจักรจิตใจเป็น จักรวาลความคิดตาย นี่คือสี่ขั้นพลังใหญ่

ผู้ฝึกเต๋าไม่มีสิ้นสุด หนึ่งคำ หนึ่งดอกไม้ หนึ่งใบไม้ และหนึ่งโลก ทุกๆ คำสวยงาม ทุกคำอยู่มาแต่โบราณ และยังมีขั้นผู้ยิ่งใหญ่หลังจากสี่ขั้นพลังใหญ่นี้อีก และหลังจากขั้นผู้ยิ่งใหญ่คือขั้นไม่อาจกล่าว

หลังจากขั้นไม่อาจกล่าวยังมีอีกหรือไม่…น่าจะยังมี เพราะว่า…ผู้ฝึกเต๋าไม่มีสิ้นสุด” เสียงถอนหายใจดังไปทั่วดาว

ณ แดนประหลาดวงแหวนบูรพา ในโลกแผ่นศิลาแสนอัน ผู้ฝึกฌานทั้งหมดพากันลืมตาตื่น เมื่อครู่นี้พวกเขาหลับใหลทั้งหมด จึงสับสนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

บนอากาศที่พวกเขามองไม่เห็น ตอนนี้วิญญาณเอ้อชางสิบดวงกำลังคำรามเสียงต่ำและส่งกระแสจิตกัน

“สีม่วง ทุกอย่างเป็นเพราะเจ้าไปล่วงเกิน”

“สีม่วง เจ้าสังหารเครื่องบรรณาการของพวกเราก่อน ทั้งยังยั่วยุผู้คัดเลือกรอบแรกของสี่ฟ้าอีก เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่!”