№ 16 สบโอกาสขู่กรรโชก

และตอนนี้เด็กสาวกลับนิ่งอึ้งไปแล้ว นางทำหน้าเหลือเชื่อ ไม่กล้าเชื่อว่าตัวเองจะถูกขอทานน้อยคนหนึ่งยึดกริชไปซ้ำยังถูกจับอีก

หนำซ้ำยิ่งไม่กล้าเชื่อว่าขอทานน้อยจะใจกล้าขนาดนี้ ต่อหน้าคนตั้งมากมายก็ยังกล้าเอาเปรียบนาง!

“หลานสาวข้ามักมีนิสัยหยิ่งผยอง จึงเสียมารยาทไปบ้าง ขอคุณชายน้อยอย่าได้ถือสานางเลย”

น้ำเสียงที่ทั้งทุ้มต่ำและแฝงไว้ซึ่งความน่าเกรงขามดังลอยมา เฟิ่งจิ่วเปรยตามองไป แววตาเป็นประกาย

แน่นอนว่าชายวัยกลางคนเป็นคนพูด เขาไม่ได้พูดเพื่อข่มขู่ แต่เพื่อขอโทษ เขาสามารถเก็บกลั้นความโกรธในใจและสีหน้าไม่สบอารมณ์ ทั้งยังคุยกับเธอได้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอ่อนโยน ช่างทำให้รู้สึกแปลกใจจริงๆ!

“มีนิสัยจองหองแล้วจะคร่าชีวิตใครได้ตามใจชอบรึ? หากข้าหลบได้ไม่เร็วพอ เดาว่าคงไปรายงานตัวที่ยมโลกแล้ว”

เฟิ่งจิ่วมองชายวัยกลางคนด้วยสายตาเย็นเยียบ ริมฝีปากผลิรอยยิ้มที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “เมื่อให้มาแล้วไม่ใช้คืนคงเสียมารยาทแย่ อันที่จริงข้าก็อยากตอบแทนคุณหนูผู้งดงามท่านนี้ให้ดีๆ เสียหน่อย” ระหว่างพูด กริชที่จ่ออยู่ตรงคอของเด็กสาวก็กดลงไปเล็กน้อย เลือดสดๆ ไหลออกมาทันที ช่างเด่นชัดเป็นพิเศษเมื่ออยู่บนผิวขาวนวล

“อ๊ะ!”

เพราะความเจ็บเด็กสาวถึงได้สติ แต่ตัวนางกลับแข็งทื่อไปเพราะกริชที่จี้อยู่ตรงคอ ไม่กล้าขยับตัวแม้แต่น้อย ใบหน้าก็ปรากฏความตื่นตกใจ “เจ้า เจ้าอย่าทำอะไรซี้ซั้วนะ!”

“ปัดโธ่เอ๊ย ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ลูกศรที่ท่านยิงมาเมื่อครู่ทำข้าตกใจ ตอนนี้มือข้าจึงสั่นอยู่นิดหน่อย ไม่ระวังทำท่านเลือดออกเสียแล้ว!”

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า สีหน้าชายวัยกลางคนมืดครึ้มลง รอยยิ้มเป็นมิตรหายไปภายในพริบตา เขามองเฟิ่งจิ่วพลางถามด้วยเสียงที่กดต่ำลง “เจ้าคิดจะเอาอย่างไรกันแน่?”

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนั้นก็หยีตายิ้ม “ข้าไม่คิดจะเอายังไง แค่กำลังคิดว่าหากมีเงินทองมาปลอบขวัญสักหน่อย มือข้าก็คงไม่สั่นแล้ว”

ชายวัยกลางคนได้ฟังคำพูดนั้น สีหน้าก็กลับเป็นปกติบ้างแล้ว เขาส่งสัญญาณไปทางเด็กหนุ่มด้านข้าง แล้วจึงเห็นเด็กหนุ่มพยักหน้าก้าวเดินออกมา ดึงถุงใบเล็กที่ดูไม่สะดุดตามาจากตรงเอว จากนั้นหยิบทองหยวนเป่า[1]สองก้อนออกมา

“ทองคำสองก้อนนี้ ให้คุณชายน้อยไว้ปลอบขวัญเป็นอย่างไร?”

ตอนนี้ดวงตาของเฟิ่งจิ่วกวาดมองถุงใบเล็กของเขาที่ดูไม่เตะตาสักเท่าไหร่ ตามความทรงจำในหัวนาง นั่นน่าจะเป็นถุงฟ้าดินที่สามารถใช้เก็บสิ่งของ เป็นของที่ประเมินค่าไม่ได้ ดูท่าฐานะของเด็กหนุ่มคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่!

สายตาเธอหันมองทองสองก้อนบนมือเขา แล้วกล่าวอย่างดูหมิ่นว่า “นี่ท่านให้ขอทานรึไง? คิดว่าทองคำสองก้อนนี้จะปลอบขวัญข้าได้หรือ?”

สีหน้าเด็กหนุ่มทะมึนลงน้อยๆ เขาชายตามองขอทานน้อยที่เนื้อตัวมอมแมมผู้นั้น แอบคิดว่า ‘แล้วเจ้าไม่ใช่ขอทานหรือไง?’

แม้ในใจจะดูถูก แต่ใบหน้ากลับไม่แสดงออก และยังหยิบทองคำออกมาอีกสี่ก้อน “แบบนี้ล่ะพอไหม?”

หลิงโม่หานเหลือบมองทองเหล่านั้น แล้วจึงเบนสายตาไปเงียบๆ

เงินประเภททองคำและเงินจะซื้อได้เพียงพวกของในทางโลก ถ้าอยากซื้อของสำหรับการฝึกวิชา หากไม่มีเหรียญมณีก็ไม่สามารถซื้อได้ เมื่อเทียบกับเหรียญมณีราคาแพง ทองคำพวกนี้ยังไม่พอจริงๆ ทว่าสิ่งที่ขอทานน้อยร้องขอกลับไม่ใช่สิ่งอื่น นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะขอเงินทอง ช่างโง่เขลาเสียจริง

เฟิ่งจิ่วคร้านสนใจว่าคนอื่นคิดเช่นไร พอเห็นทองคำพวกนั้นก็ขบคิดในใจ ก่อนพูดว่า “ถือว่าถ้าพวกเราไม่กระทบกระทั่งก็คงไม่รู้จักกัน หากข้าปล่อยนางแล้ว พวกท่านอย่าได้ลงมือกับข้าอีก”

“แน่นอน” ชายวัยกลางคนตอบรับเสียงเบา

“เจ้าล่ะว่าอย่างไร?” เธอขยับเข้าใกล้ใบหน้าของสาวน้อย แล้วยิ้มตาหยีถาม

…………………………………….

[1] หยวนเป่า เงินจีนในสมัยโบราณประเภทหนึ่ง มีลักษณะคล้ายเรือ นูนป่องตรงกลาง ทั้งสองข้างยกโค้ง นิยมแกะสลักลวดลายมงคลและอักษรมงคลแบบต่างๆ