№ 293 เสียงดังสนั่น!

เฟิ่งเซียวเดินเข้ามาเห็นนางอ่านหนังสืออยู่ในสวน ใบหน้าสง่างามเผยรอยยิ้มเอาอกเอาใจด้วยความรักใคร่ “อ่านหนังสืออะไรอยู่? ตั้งใจถึงเพียงนี้เชียว?”

“ท่านพ่อ”

เฟิ่งจิ่วปิดหนังสือลงลุกยืนขึ้น ส่งยิ้มให้เขาอย่างเจ้าเล่ห์ “ศึกษาสิ่งใหม่นิดหน่อยเจ้าค่ะ”

“ท่าทางมีลับลมคมใน พ่อจะไม่ถามก็ได้ แค่ลองเข้ามาดู แวะบอกลูกว่าเรือนเล็กที่ต้องการให้คนทำความสะอาดแล้ว ยังมีอีกเรือนหลังนั้นลูกจะใช้ทำอะไร? จะไม่เพิ่มของด้านในหน่อยรึ?”

“ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ ให้ว่างๆ ไว้ก็พอ” เธอเอ่ยยิ้มๆ บอกว่า “ช่วงนี้ลูกอาจจะค่อนข้างยุ่ง ต้องรบกวนท่านพ่อดูแลหยางหยางด้วยนะเจ้าคะ”

“ลูกวางใจเถอะ! เด็กคนนั้นน่ารักยิ่งนัก พ่อเชิญคนมาสอนเขาอ่านหนังสือเขียนอักษร รอผ่านไปสักพักค่อยสอนเขาตั้งท่านั่งม้า1 วางพื้นฐาน ไปเถอะ! พ่อจะลองไปดูเรือนเป็นเพื่อน หากไม่พอใจตรงไหนค่อยให้คนมารื้อ”

“เจ้าค่ะ” เธอแค่ยิ้มแล้วเดินไปข้างนอกด้วยกันกับเขา

เมื่อทั้งสองเดินมาถึงบริเวณภูเขาจำลองในจวน ก็ได้ยินเสียงหัวเราะอยู่ไกลๆ เงยหน้ามองไปเห็นเหล่าไป๋ร่างขาวราวหิมะแต่กลับอ้วนท้วนกำลังแกล้งเหล่าสาวใช้เล่นอยู่

เห็นภาพนี้เฟิ่งเซียวพูดยิ้มๆ “เดิมทีพ่อให้คนล่ามเหล่าไป๋ไว้ในคอก ใครจะรู้ว่ามันอยู่ไม่ได้ สองวันนี้จึงให้แก้เชือกมันไม่ต้องล่ามไว้ ปล่อยมันเดินไปเองรอบๆ จวน”

เห็นเหล่าไป๋นอนหงายอยู่บนพื้นสี่ขาชี้ฟ้าปล่อยให้เหล่าสาวใช้ลูบท้องพร้อมหรี่ดวงตาสบายใจเฉิบ เขาก็ส่ายหน้ายิ้มกล่าวว่า “ไม่ต้องบอกว่าเจ้าเหล่าไป๋นี่มีพลังวิญญาณอยู่มาก พ่อเห็นมันไม่มีอะไรก็ชอบปรี่ไปหาพวกสาวใช้ กับเหล่าทหารอารักขากลับรังเกียจกัน ช่างแปลกโดยแท้ ท่านผู้เฒ่ายังบอกว่าไม่เคยเห็นม้ามังกรอย่างเหล่าไป๋มาก่อนเลย”

เฟิ่งจิ่วเหลือบมองเหล่าไป๋ที่สี่ขาชี้ฟ้าเผยหนังท้อง ก็ค่อนข้างพูดไม่ออกอยู่บ้าง

“เหล่าไป๋แค่หื่นกาม ตอนลูกพบมันเจ้าของคนก่อนอยู่บนถนนจะลากจะขอร้องยังไงมันก็ไม่เดิน ใครจะรู้พอเจอลูกก็พุ่งเข้ามาทันที ซ้ำยังตามลูกมาตลอดทาง ตอนหลังเจ้าของถึงจะยกมันให้”

เมื่อทั้งสองเดินเข้าใกล้เหล่าสาวใช้ก็รีบร้อนยืนขึ้นคารวะด้วยความเคารพ เรียกเสียงเบา “นายท่าน คุณหนู”

“ฮี้!”

เหล่าไป๋พลิกตัวลุกยืนขึ้นจากพื้นจะปรี่มาข้างกายเฟิ่งจิ่ว กลับถูกเฟิ่งเซียวขวางไว้

“เฮ้ๆๆ เจ้าม้ามังกรตัวนี้ เกาะแกะข้างกายลูกสาวข้าให้มันน้อยๆ หน่อย”

เฟิ่งจิ่วที่ยืนด้านหลังเห็นเรือนร่างน่าเกรงขามของท่านพ่อขวางอยู่เบื้องหน้าแยกเหล่าไป๋ที่ปรี่เข้ามาออก ก็ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ขึ้นฉับพลัน

“ท่านพ่อ ท่านอยู่ตรงนี้เถอะ! ข้าไปที่เรือนเองก็ได้เจ้าค่ะ” เธอเดินออกมาจากด้านหลัง เมื่อผ่านข้างกายเหล่าไป๋ไป มองเหล่าไป๋ที่เต็มไปด้วยไขมันพักหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปกล่าวทั้งรอยยิ้ม “อย่าให้เจ้าเด็กเหล่าไป๋นี่กินอิ่มเกินไปนะเจ้าคะ มันต้องลดหุ่นอยู่”

“เรื่องนี้ลูกวางใจได้ ยกให้พ่อไม่มีปัญหาหรอก ไว้วันหน้าค่อยลากมันออกไปวิ่งสักสองสามรอบ” เฟิ่งเซียวหัวเราะเสียงดัง ให้สัญญาณนางออกไปส่วนตนก็อยู่ต่อ ก่อนจะจูงเหล่าไป๋เดินไปทางอีกด้าน

หลังเฟิ่งจิ่วมาถึงในเรือนก็หยิบเตากลั่นยากับพวกยาทิพย์ที่ฉวยมาจากเจ้าตำหนักยมราชตอนนั้น คิดว่าจะเริ่มศึกษาจากยาอายุวัฒนะที่เห็นบ่อยและง่ายดายที่สุด พออยู่ในเรือนก็เป็นเวลาสองสามชั่วยาม

เพราะเธอปิดไว้ทั้งประตูเรือนและห้องยาที่ว่างเปล่าด้านในจึงไม่มีใครรู้ว่าทำอะไรอยู่ จนกระทั่งมีเสียงดังสนั่นคล้ายระเบิดดังขึ้นในจวน เสียงนั้นสะเทือนเสียจนพื้นดินทั่วจวนล้วนสั่นไหวเล็กน้อย และทำให้ทุกคนต่างตกใจตื่นพากันวิ่งออกมาดู

………………………………………….