№ 728 เจ้ามาทำอะไรที่นี่?

“คงไม่ได้ไปหาเรื่องเฟิ่งจิ่วที่นั่นกระมัง?”

“ถุย! หากเจ้าเด็กนั่นซ่อนตัวอยู่ในอาศรม เดาว่าศิษย์พี่โอวหยางไปก็เปล่าประโยชน์ เขตอาคมที่นั่นเสริมความแข็งแกร่ง ว่ากันว่าหากเจ้าเด็กนั่นกำลังหลับจะวางเขตอาคมกันเสียงไว้ ไม่ว่าด้านนอกเสียงดังเพียงใด ข้างในถึงฟ้าผ่าก็ยังไม่ขยับ”

“ไปๆๆ ไปดูเสียหน่อย”

เหล่านักเรียนสนทนากัน แต่ละคนตามหลังไปยังอาศรมของเฟิ่งจิ่ว

กวนสีหลิ่นได้ยินข่าวยังไม่สนใจ คนชื่อโอวหยางซิวนั่นไปก็ไม่มีประโยชน์ เสี่ยวจิ่วไม่ได้อยากสู้กับเขาเลย ยิ่งไปกว่านั้นวรยุทธ์ระดับสร้างรากฐานขั้นกลางก็ไม่น่าเป็นคู่ต่อสู้เสี่ยวจิ่วได้

ข่าวว่าโอวหยางซิวไปหาเฟิ่งจิ่วถึงอาศรมกระจายไปอย่างรวดเร็ว เหล่าอาจารย์กับเจ้าสำนักรวมถึงรองเจ้าสำนักได้ยินข่าวแต่ไม่ได้สนใจ คิดว่าเรื่องนี้ปล่อยพวกคนหนุ่มสาวแก้ปัญหากันเองดีกว่า

เป็นดังทุกคนคาดการณ์ไว้ โอวหยางซิวมาถึงอาศรมเฟิ่งจิ่ว แน่นอนว่าไม่เห็นแม้แต่คน สามสัตว์อสูรที่เฝ้านอกอาศรมเพียงชำเลืองมองเขาแล้วแยกย้ายไปหาที่เดินเล่น

เมื่อไม่เห็นตัวเฟิ่งจิ่ว โอวหยางซิวไม่กลับไป แต่นั่งลงขัดสมาธิด้านนอกอาศรม เริ่มหลับตาฝึกจิต คิดจะเฝ้าอยู่ที่นี่จนกว่าเขาจะออกมา

เมื่อเยี่ยจิงที่ได้ยินข่าวมาถึง เห็นเขานั่งขัดสมาธิอยู่หน้าอาศรมและไม่มีท่าทีว่าจะจากไป นางลังเลสักพัก สุดท้ายยังคงเข้าไปเรียก “ศิษย์พี่โอวหยาง”

ทั้งสำนักศึกษาต่างรู้ว่าเขาชอบพอนาง แต่นางไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น เยี่ยจิงคิดเหมือนพวกนักเรียนว่าเขาจะประลองกับเฟิ่งจิ่วเพราะตัวเอง

ทั้งที่นางเคยบอกเขาไปตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย เขาก็เคยบอกว่ารู้ว่าตนเองต้องทำอย่างไรต่อจากนี้ แต่ทำไมถึงยังท้าประลองกับเฟิ่งจิ่ว?

โอวหยางซิวที่หลับตาลืมตาขึ้น มองเยี่ยจิงตรงหน้า ไม่รอนางเอ่ยปากก็กล่าวว่า “ข้าท้าประลองกับเขาไม่ใช่เพราะเจ้า”

เยี่ยจิงได้ยินดังนี้ก็ถอนหายใจโล่งอกพร้อมเอ่ยเสียงเบา “เขาคงไม่รับคำท้า การรับคำท้าสำหรับเขาคือปัญหายุ่งยาก คนอย่างเขานั้นเกลียดความยุ่งยากนัก”

“เหมือนเจ้าจะเข้าใจเขามาก” เขามองนางนิ่งๆ ถามว่า “เจ้าชอบเขาหรือ?”

เยี่ยจิงยิ้มน้อยๆ “เขาเป็นเพื่อนข้า”

“เช่นนั้นเจ้าควรแนะนำให้เขาออกมาประลองกับข้าเสีย มิเช่นนั้นข้าจะไม่กลับไป” เขากล่าวเสียงเข้ม สายตาหยุดลงบนอาศรมเบื้องหน้า ตอนที่พบหนุ่มน้อยครั้งแรก ก็แค่อยากเห็นเสียหน่อยว่าเฟิ่งจิ่วคนนี้เป็นคนเช่นไรกันแน่

ทว่าหลังจากเห็นเขา กลับมีความรู้สึกชั่ววูบว่าอยากจะประลองด้วย สัญชาตญาณบอกเขาว่าเฟิ่งจิ่วไม่ใช่นักเรียนทั่วไป!

เยี่ยจิงส่ายหน้า “เรื่องนี้ข้าทำไม่ได้ หากเจ้าจะรอที่นี่ก็รอไปเถอะ! แต่สุดท้ายเจ้าก็มาแค่เสียเวลาอยู่ที่นี่เท่านั้น” นางพูดจบก็มองอาศรม หมุนตัวออกไปไม่อยู่ต่ออีก

โอวหยางซิวเห็นเช่นนั้นก็หลับตาลง ไม่สนใจนาง แต่นั่งขัดสมาธิฝึกบำเพ็ญเงียบๆ

พวกนักเรียนที่ตามมาเห็นดังนั้นจึงทยอยกันออกไป

ดูท่าทางนักเรียนโอวหยางคิดจะเฝ้าอยู่หน้าอาศรม แต่เฟิ่งจิ่วคนนั้นท่าทางจะไม่ออกมา สองคนนี้มีเวลาให้เสียไปที่นี่ ทว่าพวกเขาไม่มี

ถึงเวลาอาหารเย็น เขตอาคมเปิดออก เฟิ่งจิ่วในชุดสีฟ้าเดินบิดขี้เกียจออกมา เมื่อเห็นร่างนั้นนั่งอยู่หน้าอาศรมก็สะดุ้งตกใจ

“โอวหยางซิว? เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” เธอเบิกตาโตเอ่ยถาม

……………………