№ 866 น้อยไปหน่อยหรือเปล่า?

พวกเขาได้ยินเช่นนี้ท่าทีก็แปลกไป สีหน้าเฒ่าแก่ใหญ่ไม่ค่อยน่ามองนัก นี่หมายความเช่นไรกันแน่? หากคุณชายชุดแดงท่านนี้ตรงหน้าถึงจะเป็นเฟิ่งจิ่ว ท่านนั้นด้านบนแน่นอนว่าอ้างชื่อสวมรอยเอาเปรียบ

ยามนี้คนคนนั้นกลับไม่ลงมา หากปล่อยเฟิ่งจิ่วท่านนี้ไป แล้วปล่อยท่านนั้นด้านบนไว้ คนจองห้องรู้เรื่องนี้เข้า ความรับผิดชอบจะตกอยู่กับพวกเขาที่ดูแลที่นี่แน่นอน

ทันใดนั้นเขาก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ขณะกำลังคิดจะขึ้นไปด้วยตนเอง ก็ได้ยินเสียงคุณชายชุดแดงด้านหลังลอยมา

“เฒ่าแก่ใหญ่ใช่หรือไม่?” เฟิ่งจิ่วมองไปยังชายวัยกลางคน พร้อมเผยรอยยิ้มออกมา

“ขอรับๆ คุณชาย ท่านเห็นว่าเรื่องนี้… ต้องขออภัยจริงๆ ขอรับ ข้าจะขึ้นไปดูเสียหน่อย” เขากล่าวอย่างขออภัย แล้วคารวะไปทางเฟิ่งจิ่ว

เธอยิ้มๆ บอกว่า “ไม่เป็นไร อย่างไรซะห้องนี้ข้าก็ไม่ได้จอง หนำซ้ำข้ายังไม่รู้ว่าใครจอง คนคนนั้นไม่ทิ้งชื่อแซ่อะไรไว้ ข้าก็ไม่อยากรับน้ำใจ ในเมื่อมีคนพักแล้ว เช่นนั้นก็ช่างเถอะ! ข้าจะไปหาโรงเตี๊ยมอื่นพัก”

“แต่หากท่านนั้นที่จองห้องมาหาไปเจอคุณชาย…” เฒ่าแก่ใหญ่คนนั้นลังเลไปบ้าง แม้รู้ว่าเขาถอยไปเช่นนี้เป็นเรื่องดีต่อพวกเขา แต่เกรงว่าถึงเวลานั้นท่านที่จองห้องรู้จะโกรธเอาได้

“ไม่เป็นไร เช่นนี้แล้วกัน!” เธอโบกๆ มือ หมุนตัวจะจากไป ยามนี้กลับมีบางอย่างมาจากชั้นสองโถมไปทางเหลิ่งหวา

“อื้ม”

จู่โจมมาพร้อมแฝงด้วยพลังลึกลับ เพราะของหนักอึ้งนั้นพุ่งชนมาด้วยแรงลับที่แอบแฝง ระหว่างที่รับของไว้จึงทำให้เหลิ่งหวาพลันถอยไปสองสามก้าวพลางร้องเสียงอู้อี้ มุมปากมีเลือดล้นออกมา

เหลิ่งซวงเข้าไปประคองเขาไว้โดยเร็ว สายตาเพ่งไปยังชั้นสองอย่างเยียบเย็น

เฟิ่งจิ่วหมุนตัวและก้าวขาหนึ่งออกไป ทว่าหลังได้ยินการเคลื่อนไหวด้านหลังก็หยุดฝีเท้าหันกลับไป เมื่อเห็นเหลิ่งหวารับถุงเล็กใบหนึ่งไว้ในอ้อมแขน มุมปากมีเลือดไหลออกมาก็ขมวดคิ้วขึ้น ในแววตาฉายแววเย็นชา เงยหน้ามองไปยังชั้นสอง

“นายท่านข้าบอกว่าจะไม่เอาเปรียบเจ้า นั่นคือห้าร้อยเหรียญทอง เจ้าถือไปหาที่อื่นพักซะ” ตรงชั้นสอง หญิงชุดดำคนหนึ่งเชิดคางเล็กน้อย สายตามองพวกเฟิ่งจิ่วด้านล่างอย่างดูถูก

เฒ่าแก่สองคนข้างๆ เห็นภาพเช่นนี้ คิ้วต่างขมวดขึ้นมา พวกเขาเป็นผู้ฝึกบำเพ็ญเช่นกัน จึงมองออกแน่นอนว่าคุณชายชุดแดงนามเฟิ่งจิ่วด้านล่างไม่มีวรยุทธ์อะไร ส่วนวรยุทธ์ชายหญิงสองคนข้างกายก็ต่ำกว่า หนึ่งเป็นเพียงยอดปรมาจารย์นักรบ อีกหนึ่งเป็นผู้ฝึกฝนพลังวิญญาณที่เพิ่งเริ่มฝึกบำเพ็ญ

แต่หญิงชุดดำท่านนั้นที่ยืนอยู่ชั้นสองพูดให้น่าฟังก็เป็นแค่ผู้ติดตาม พละกำลังกลับอยู่ระดับยอดปรมาจารย์พลังวิญญาณแล้ว สามคนด้านล่างนี้เกรงว่าถึงร่วมมือกันก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้นาง

รู้ว่าพวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้หญิงคนชั้นบน เฒ่าแก่ใหญ่กำลังครุ่นคิดว่าจะเอ่ยปากแก้ไขสถานการณ์เช่นนี้อย่างไร ก็เห็นหนุ่มน้อยชุดแดงเดินนวยนาดเข้ามา

เฟิ่งจิ่วมายังข้างกายเหลิ่งหวา รับถุงใบนั้นจากในมือเขามาชั่งน้ำหนักในมือเล็กน้อย มองไปยังหญิงชุดดำตรงชั้นสอง ริมฝีปากยกขึ้นเผยรอยยิ้มออกมา

“ห้าร้อยเหรียญทอง? น้อยไปหน่อยหรือเปล่า?”

เฒ่าแก่สองคนได้ยินเช่นนี้ก็ตกตะลึง หญิงชุดดำชั้นบนยิ่งดูแคลน

ภาพเช่นนี้ดึงดูดความสนใจเหล่าแขกทั้งชั้นบนและล่างโรงเตี๊ยม แต่ละคนล้วนเห็นภาพนั้น เมื่อเห็นหนุ่มน้อยชุดแดงชั่งน้ำหนักถุงบรรจุเหรียญทองในมือ แล้วพูดน้ำเสียงว่าน้อยไปพลางมองยังหญิงชุดดำบนชั้นสอง ทุกคนก็มีท่าทีแปลกไปในทันที

………………………