№ 867 ให้เจ้าไปซื้อยา

หากเป็นคนที่เดินเข้ามาโรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งนี้ ล้วนไม่ใช่คนที่ขาดเงิน คุณชายชุดแดงคนนี้ยิ่งท่าทางไม่ธรรมดา แค่มองก็รู้ว่าฐานะดี อาจเป็นคุณชายจากตระกูลสูงศักดิ์ องค์ชายจากแคว้นเล็กๆ หรือเป็นคนสำคัญจากกลุ่มอำนาจสำนักไหน

คนเช่นนี้จะสู้กันแค่ด้วยศักดิ์ศรีไม่ใช่เงินทอง ด้วยเหตุนี้ เมื่อเห็นคุณชายชุดแดงถือเหรียญทองไว้ในมือและยังบอกว่าน้อยไป ทุกคนถึงมีท่าทีแปลกไป รู้สึกไม่เข้าใจนิดหน่อย และมองคนคนนั้นไม่ออก

หญิงชุดดำชั้นสองแค่นเสียงหยันเบาๆ หมุนตัวออกไป ไม่นานนักก็เดินออกมาอีกครั้ง รอบนี้ในมือถือถุงที่ใหญ่กว่าก่อนหน้านี้โยนไปทางคุณชายชุดแดง

“นายท่านข้าบอกแล้ว ในเมื่อน้อยไป เช่นนั้นก็ให้เจ้าอีกหนึ่งพันเหรียญทอง เก็บเหรียญทองรีบไสหัวไปซะ!”

คำพูดหญิงชุดดำไม่เกรงใจอย่างยิ่ง ท่าทางเหยียดหยามมีความหยิ่งผยองที่เหนือกว่า ฝ่ามือพลิกไปถุงก็โจมตีไปทางเฟิ่งจิ่ว ถุงที่มีพลังลึกลับบรรจุหนึ่งพันเหรียญพุ่งเล็งไปตรงหัวใจเฟิ่งจิ่ว เหมือนคิดจะอาศัยน้ำหนักเหรียญทองสั่งสอนคน

แขกทั้งชั้นบนชั้นล่างส่วนมากมากจากตระกูลสูงศักดิ์ หรือกลุ่มอำนาจใหญ่ ด้วยเหตุนี้ เมื่อเห็นถุงบรรจุเหรียญทองหนึ่งพันจู่โจมมา ก็มองออกถึงความดุร้ายของพลังที่แอบแฝง

แต่ใครก็ไม่ลงมือ ช่วยเหลือ หรือห้ามปราม

เรื่องเช่นนี้ปกติเกินไป ในโลกที่ผู้แข็งแกร่งเป็นใหญ่ ผู้อ่อนแออยากจะรอดชีวิตต้องก้มหน้าปรับตัว ใครก็ช่วยใครไม่ได้ เพียงแต่การลงมือของหนุ่มน้อยชุดแดงต่อจากนั้นกลับทำให้ในสายตาบางคนฉายแววแปลกใจ

เพียงเห็นเขายื่นมือไปรับอย่างเบาๆ มือหันข้างไปด้านในเล็กน้อยเหวี่ยงผ่อนแรงลงไป และรับเหรียญทองหนึ่งพันนั้นไว้อย่างมั่นคง

คนที่เชี่ยวชาญล้วนมองออกได้ ว่าจะยื่นมือออกไปรับถุงใบนั้นไว้และผ่อนแรงลงไปในขณะเดียวกันไม่ได้ง่ายเพียงนั้น แต่หนุ่มน้อยกลับทำได้อย่างง่ายดาย ชัดเจนว่าเก่งกาจเช่นกัน

เฟิ่งจิ่วหยิบเหรียญทองเหรียญหนึ่งจากด้านในมาคีบไว้ระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วกลาง เงยหน้ามองไปยังหญิงชุดดำคนนั้น มุมปากยกขึ้น ในดวงตาฉายแววแปลกๆ “เหรียญนี้ให้เจ้าไปซื้อยาเถอะ!”

กล่าวจบเหรียญทองที่คีบไว้ระหว่างนิ้วมือก็ลอยออกไป โจมตีไปทางหญิงชุดดำคนนั้น ความเร็วว่องไวและแรงทรงพลัง ทำให้หญิงชุดดำไม่มีทางหลบไปได้ และไม่ทันได้หลีกเลี่ยงหรือขวางไว้

“อื้ม!”

หญิงคนนั้นร้องเสียงอู้อี้ เหรียญทองนั้นโจมตีเข้าตรงหน้าท้องฝั่งซ้าย ไม่ได้ยิงทะลุเข้าผิวเนื้อจะเอาชีวิต แค่กระทบลงบนร่างนาง แรงที่แฝงมาบนเหรียญทองกระแทกเข้าบนร่างหญิงชุดดำ แล้วเหรียญก็ตกลงพื้น

“เจ้าใจกล้านัก!”

หญิงชุดดำคนนั้นตะคอก แววตาเย็นชามองเฟิ่งจิ่วในชุดแดงด้านล่างอย่างดุร้าย แม้โดนโจมตีจนร้องเสียงอู้อี้ แต่ฝีเท้านางไม่แม้แต่จะถอยหลัง เลือดไม่ออกและไม่บาดเจ็บ ราวกับโดนคนถือหินก้อนหนึ่งมาทุบ สำหรับนางแล้วไม่ได้เป็นอะไรมากเลย

“เอาล่ะๆ แม่นางชั้นบนอย่าเพิ่งโกรธ ถอยกันคนละก้าว เรื่องใหญ่จะกลายเป็นเรื่องเล็ก เรื่องเล็กจะกลายเป็นไม่มีอะไร” เฒ่าแก่ใหญ่กังวลว่าพวกเขาจะสู้กัน จึงรีบร้อนเดินออกมาไกล่เกลี่ย

เฟิ่งจิ่วชำเลืองไปทางคนชั้นบนนั้น ยกมุมปากบอกเหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาว่า “พวกเราไปกันเถอะ”

“ขอรับ/เจ้าค่ะ” สองคนขานรับ แล้วตามนางออกไปด้วยกัน

คนภายในโรงเตี๊ยมเห็นพวกเขาออกไปเช่นนี้ ในใจแปลกใจนิดหน่อย นึกไม่ถึงว่าหนุ่มน้อยจะยอมทนจริงๆ และไม่กล้าทำอะไรหญิงชุดดำ

…………………