№ 868 จะไม่ปกป้องพรรคพวกได้หรือ?
เฟิ่งจิ่วที่ออกจากโรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งพาเหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวามาทางตะวันตกเมือง เข้าพักยังโรงเตี๊ยมฝั่งตะวันตก หลังเข้าไปในห้องก็บอกให้สัญญาณว่า “เหลิ่งหวา นั่งลงข้าจะช่วยเจ้าดูเสียหน่อย”
“นายท่าน ข้าไม่เป็นไรขอรับ แค่บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น” ต้องโทษว่าพละกำลังตนเองใช้การไม่ได้ ถึงโดนกระแทกบาดเจ็บ
“นั่งเถอะ!”
เธอพูดจบก็นั่งลงตรงโต๊ะ ยื่นมือไปจับตรวจชีพจรเขา สักพักถึงจะดึงมือกลับไปและบอกว่า “ไม่ได้หนักมาก กินยารักษาเสียหน่อยพรุ่งนี้ก็ไม่เป็นไรแล้ว”
“ขอรับ” เขาขานรับ พร้อมเผยรอยยิ้มระรื่นออกมา
“เหลิ่งซวง เจ้าไปชั้นล่างสั่งเสี่ยวเอ้อร์ยกพวกเหล้าอาหารมา มาถึงที่นี่ยังไม่ได้กินข้าวเลย! นี่ใกล้จะเที่ยงแล้ว”
เหลิ่งซวงได้ยินคำพูดนายท่านก็พยักหน้า “เจ้าค่ะ” ถึงจะหมุนตัวเดินออกไป
“นายท่าน พวกเราได้หนึ่งพันห้าร้อยเหรียญทองมาเปล่าๆ เลยนะขอรับ” เหลิ่งหวายิ้มอย่างสบายใจ ดูท่าคนที่พักห้องเลขอักษรฟ้านั้นฐานะจะไม่ได้ต่ำ มิเช่นนั้นคงไม่แค่หยิบออกมาก็เป็นเหรียญทอง
“ใช่สิ! ไม่เอาก็น่าเสียดาย หนึ่งพันห้าร้อยเหรียญทองนี้แม้ไม่ได้มากมาย แต่ก็ซื้อข้าวของได้ไม่น้อย” เธอยิ้มเอ่ย หยิบเหรียญทองสองถุงนั้นออกมา แล้วผลักถุงใบใหญ่ไปตรงหน้าเขา
“สิ่งนี้เจ้าเก็บไว้ อยากซื้ออะไรก็ซื้อเถอะ ติดตามนายท่านอย่างข้า ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีเงินใช้”
เหลิ่งหวาได้ยินคำพูดนี้ก็ไม่ปฏิเสธ เก็บขึ้นมาทันที แล้วเอ่ยอย่างเริงร่า “ขอบคุณนายท่านมากขอรับ”
ไม่นานนักเหลิ่งซวงก็กลับมา แค่เข้ามาในห้องเฟิ่งจิ่วก็ยื่นเหรียญทองถุงนั้นบนโต๊ะให้นาง “ส่วนถุงนี้ให้เจ้า”
เหลิ่งซวงได้ยินเช่นนี้ก็บอกว่า “นายท่าน ข้าใช้เงินน้อยมาก ไม่ใช่มากมายเพียงนี้หรอกเจ้าค่ะ”
“เก็บไว้เถอะ! เวลาต้องใช้จะได้มี”
“พี่สาว ท่านเก็บไว้เถอะ! นายท่านเพิ่งให้ถุงใหญ่มา ข้าเก็บไปหมดแล้ว” เหลิ่งหวายิ้มกล่าว พร้อมตบๆ เหรียญทองถุงนั้นตรงหน้า
เหลิ่งซวงเห็นเช่นนี้ถึงจะพยักหน้า แล้วเก็บเหรียญทองไป ขณะเดียวกันยังกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณนายท่านมากเจ้าค่ะ”
เหลิ่งหวาเก็บเหรียญเงินเข้าไปในถุงฟ้าดิน ผ่านไปสักพักเสี่ยวเอ้อร์ก็เคาะๆ ประตู ยกอาหารเข้ามาส่ง สามคนกินอาหารในห้องพลางพูดคุยกัน
“นายท่าน ท่านใช้วิชาลับอีกแล้วใช่หรือไม่ขอรับ?” เหลิ่งหวาเคี้ยวเนื้อชิ้นหนึ่ง เอ่ยถามด้วยดวงตาเป็นประกาย
เฟิ่งจิ่วได้ยินคำพูดนี้ก็หัวเราะร่า “เจ้าดูออกด้วยหรือ?”
“มองไม่ออกขอรับ ข้าแค่คาดเดา” หลังกลืนเนื้อลงไปเขาก็ยิ้มเอ่ย ด้วยนิสัยนายท่านจะไม่ปกป้องพรรคพวกได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้นตอนนั้นยังโยนเหรียญทองเหรียญหนึ่งออกไปบอกว่าให้ผู้หญิงคนนั้นไปซื้อยา แน่นอนว่าต้องไม่ธรรมดา
เฟิ่งจิ่วพยักหน้า ยิ้มพลางกล่าวชม “อืม ไม่เลวๆ เหลิ่งหวา เจ้าช่างละเอียดมากจริงๆ และฉลาดมากด้วย ข้าแค่โยนเหรียญทองออกไปตามใจเช่นนั้นยังเดาได้ว่าข้าใช้กลอุบาย แต่เจ้ารู้ คนพวกนั้นไม่รู้ แหะๆ พรุ่งนี้หญิงคนนั้นคงหลับไม่ตื่นแล้ว” เธอหัวเราะ เสียงหัวเราะมีเจตนาไม่ดีบางส่วน
“ข้ารู้แล้วขอรับ” เขาเชิดหน้ายิ้มกว้างอย่างภูมิใจ
เหลิ่งซวงช่วยเฟิ่งจิ่วรินเหล้าอยู่ข้างๆ นางที่พูดน้อยมาตลอดฟังพวกเขาพูดคุยไปเงียบๆ ท่าทางในดวงตามีความอ่อนโยน เมื่ออยู่ด้วยกันกับพวกเขาสองคนถึงจะเผยท่าทีอ่อนโยนเช่นนั้น เวลาส่วนใหญ่นางจะเย็นชาราวกับสาวงามภูเขาน้ำแข็ง ซ้ำยังเต็มไปด้วยไอสังหารทำให้คนกลัวจนตัวสั่น
“นายท่าน พรุ่งนี้ข้าจะออกไปสอบถามเรื่องงานสมัชชาวิเคราะห์ยาเซียนครั้งใหญ่เสียหน่อย ท่านผักผ่อนอยู่ในโรงเตี๊ยมเถอะ!”
…………………………