ตอนที่ 1125

แทนที่มัน?!

“วิญญาณผู้ทรยศ…” เป็นคำที่เมิ่งฮ่าวไม่รู้จัก แต่จากวิธีการพูดของนกแก้ว เป็นเสียงที่ดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งที่มีประวัติศาสตร์อันซับซ้อนมาอย่างยาวนาน

ตอนแรกผีโต้งมีท่าทางสับสน แต่หลังจากที่ผ่านไปชั่วขณะก็ดูเหมือนว่า จะรำลึกถึงบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาได้ และเริ่มสั่นสะท้านไปทั้งร่าง

ในเวลาเดียวกันนั้น อ๋าวเฉี่ยนที่ยังคงอยู่ในถุงสมบัติ ที่ด้านในของหน้ากากสีโลหิต ก็เริ่มดิ้นรนด้วยความกระหายอย่างรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม ราวกับว่า…มันต้องการจะกลืนกินค้างคาวสีโลหิตนั้น!!

สีหน้าเมิ่งฮ่าวเปลี่ยนไป ขณะที่ดึงสัมผัสศักดิ์สิทธิ์กลับคืนมาจากสุสาน นั่งอยู่ภายในถ้ำตกอยู่ในห้วงภวังค์และความลังเล แต่ภายในหน้ากากสีโลหิต อ๋าวเฉี่ยนกำลังกระจายความกระหายออกมาอย่างเข้มข้น จนดูเหมือนว่ากำลังบรรลุถึงจุดสูงสุด

“เจ้าต้องการจะกินมัน…?” เมิ่งฮ่าวพึมพำ ทันใดนั้นก็กัดฟันแน่น ถ้าเขาต้องการให้พื้นฐานฝึกตนฟื้นกลับคืนมาถึงจุดสูงสุด ก็คงต้องใช้เวลามากกว่าหนึ่งเดือน ถึงแม้ว่าจะใช้เม็ดยาและอาณาจักรความเป็นนิรันดร์ช่วยร่วมกันก็ตามที

แต่อาจจะมีเรื่องราวหลายสิ่งเกิดขึ้นในช่วงหนึ่งเดือนนั้น มีสิ่งแปลกๆ กำลังเกิดขึ้นอยู่ในชนเผ่าที่สามแห่งนี้ และเขาไม่ต้องการจะอยู่ที่นี่ให้นานเกินกว่าความจำเป็น

“ถ้าเช่นนั้นข้าก็จะช่วยเจ้า!” อ๋าวเฉี่ยนเป็นสิ่งพิเศษอยู่ในจิตใจของเขา เมิ่งฮ่าวไม่เคยลืมช่วงเวลาครั้งแรกที่มองเห็นมัน ว่ามันมีขนาดเล็กเพียงใด และซื่อสัตย์ต่อเขาถึงเพียงไหน เขาเลี้ยงมันมาตั้งแต่ตัวเล็กๆ และตอนที่อยู่ในช่วงของการแข่งขันล่าขุมทรัพย์เซียนโลหิต มันได้ทำการปกป้องคุ้มครองเขา และยังได้ตายไปเพื่อเขาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยอีกด้วย ในช่วงเวลาสุดท้ายของมัน มันแค่หันหน้ากลับมาชั่วขณะ พยายามที่จะเลียไปบนใบหน้าของเขา เหมือนกับว่าการกระทำเช่นนั้นอีกแค่หนึ่งครั้ง ก็จะทำให้มันเบิกบานใจไปโดยสิ้นเชิง

ภาพจากในอดีตพุ่งขึ้นมาในจิตใจ แล้วเมิ่งฮ่าวจะลืมอ๋าวเฉี่ยนที่จงรักภักดีไปได้อย่างไร!?

ในทันทีที่เขาตัดสินใจ นกแก้วก็มองไปที่เขาด้วยความตกใจ

“เจ้าเสียสติไปแล้ว!?!? นั่นคือวิญญาณผู้ทรยศ เป็นสิ่งลี้ลับของสวรรค์และปฐพี ถึงจะดูเหมือนว่าวิญญาณผู้ทรยศนั้นได้ตายไปแล้ว แต่ก็เป็นสิ่งที่เจ้าและอ๋าวเฉี่ยนไม่อาจจะต่อสู้ด้วยได้อย่างแน่นอน!” นกแก้วแผดร้องออกมา

“กลุ่มคนจากอาณาจักรสายลมเหล่านั้นสามารถใช้วิญญาณผู้ทรยศนั้น แล้วทำไม…ข้าไม่สามารถ?” เมิ่งฮ่าวกล่าวตอบ โดยไม่ลังเลอีกต่อไป เขากระทืบเท้าลงไปบนพื้น และเริ่มจมลงไปในพื้นดิน

นกแก้วส่งเสียงแผดร้องออกมาอีกครั้ง ดูเหมือนว่าจะโยนความระมัดระวังตัวทั้งหมดทิ้งไปในสายลม ติดตามเมิ่งฮ่าวลงไป ผีโต้งกระพริบตาปริบๆ และจากนั้นก็ติดตามไปด้วยเช่นเดียวกัน

“บัดซบ ครอบครองวิญญาณผู้ทรยศ? กินมันลงไป? แทนที่มัน…? บ้าชัดๆ! เมิ่งฮ่าว, เจ้าบ้าไปแล้ว! อ๋าวเฉี่ยนนั่นก็บ้าด้วยเช่นกัน! ท่านย่ามันเถอะ! อู่เหยียก็บ้าด้วยเหมือนกัน!”

ขณะที่ผีโต้งพุ่งตามมา มันก็ร้องตะโกนขึ้นด้วยว่า “ซานเหยียก็บ้าด้วย!”

เมิ่งฮ่าวจมลงไปในพื้นดิน มุ่งหน้าลงไปยังทิศทางที่เขามองเห็นด้วยสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ก่อนหน้านี้

ในเวลาเดียวกันนั้น ที่ด้านนอกในชนเผ่าที่สาม บุรุษในชุดจักรพรรดินั่งขัดสมาธิอยู่บนยอดเขากั๋วยิ่น ทันใดนั้นเองดวงตามันก็ลืมขึ้นมาในทันที ลุกขึ้นมายืนด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง, ไม่อยากจะเชื่อ และจากนั้นก็มีโทสะขึ้นมา

“บัดซบ!! สุสานโลหิตของวิญญาณผู้ทรยศมีค่ายกลเวท ที่สามารถปิดบังสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ แม้แต่คนที่อยู่ในอาณาจักรเต๋าก็ยังไม่อาจจะมองเห็นเส้นทางลับนั้นได้ เมิ่งฮ่าวผู้นี้…มันค้นพบได้อย่างไรกัน!!?”

สีหน้ามันเปลี่ยนไป โดยไม่ขบคิดใดๆ มันเริ่มก้าวเดินตรงไป แต่แทบจะในเวลาเดียวกันนั้น มันก็หยุดชะงักนิ่ง สายตาจ้องมองไปยังลูกแก้วผลึก ด้วยสีหน้าที่หมองคล้ำ

“สังหารมัน และนำศีรษะมันมาให้ข้า ตรวจสอบดูด้วยว่ามันสามารถมองผ่านสุสานโลหิตเข้าไปได้อย่างไร!” มันออกคำสั่งไปด้วยเสียงที่เย็นชา

ด้วยการตอบรับคำสั่งของมัน บุรุษชุดดำสิบเจ็ดคนหรือมากกว่านั้น ปรากฏกายขึ้นอยู่รอบๆ บริเวณนั้น คนทั้งหมดประสานมือและกล่าวว่า “เพื่อเต๋าเดิมแท้!”

ด้วยเช่นนั้นพวกมันก็หันหลังและหายตัวไป

ที่ด้านล่างของพื้นดินแห่งชนเผ่าที่สาม เมิ่งฮ่าวพุ่งลงไปด้วยสีหน้าที่ดุร้าย ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยรังสีสังหาร เขายังไม่ฟื้นฟูจากอาการบาดเจ็บอย่างสมบูรณ์ สามารถปลดปล่อยพื้นฐานฝึกตนออกมาได้เพียงแค่หกถึงเจ็ดในสิบส่วนเท่านั้น ระเบิดเป็นความเร็วพุ่งลงไปลึกมากขึ้นเรื่อยๆ

ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสีดำสนิท มองไม่เห็นเส้นทางใดๆ แม้แต่จะส่งสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ออกไป เขาก็มองอะไรไม่เห็น ในที่สุดก็บรรลุถึงเขตที่เขาเคยเห็นด้วยการช่วยเหลือของนกแก้วและผีโต้ง เขาก็หยุดลง

“มันควรจะอยู่แถวนี้…” เขาคิดพร้อมกับดวงตาที่สาดประกายขึ้น มองไปยังนกแก้ว ซึ่งพึมพำกับตนเองอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่จะส่องประกายเจิดจ้าออกมา แสงหลากสีพุ่งกระจายออกไปในทั่วทุกทิศทาง ที่เบื้องหน้าขึ้นไป ในที่สุดเมิ่งฮ่าวก็มองเห็นสุสานที่อยู่ในสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเขา

เมิ่งฮ่าวมองไปพร้อมกับกัดฟันแน่น เขารู้ว่ามีบางสิ่งแปลกๆ กำลังเกิดขึ้นอยู่ในชนเผ่าที่สาม และตระหนักดีด้วยเช่นกันว่าพื้นฐานฝึกตนของตัวเองยังไม่ฟื้นฟูกลับคืนมาถึงจุดสูงสุด ดังนั้นถ้าเขากำลังจะต่อสู้…ก็จำเป็นต้องสู้ด้วยความเฉียบขาด

เมิ่งฮ่าวพุ่งตรงไป ทำให้เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องอยู่ใต้พื้นดิน เขาพุ่งผ่านชั้นดินลงไปคล้ายกับเป็นลูกธนู และเมื่อเขาโผล่ออกไป ก็พบว่าไม่ได้อยู่ที่ด้านในของสุสาน แต่เพิ่งจะกระแทกลงไปยังเกราะป้องกันขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็น

ในตอนที่ร่างกายเมิ่งฮ่าวกระแทกเข้าไป พลังสะท้อนกลับก็โจมตีมา ทำให้โลหิตไหลซึมออกมาจากปาก เขาพุ่งถอยไปทางด้านหลัง และทุกสิ่งทุกอย่างก็เริ่มสั่นสะเทือน รอยแตกร้าวกระจายออกไปบนพื้นผิวของเกราะป้องกัน

ในเวลาเดียวกันนั้น ผู้ฝึกตนที่อยู่ด้านในสุสานต่างก็ได้ยินเสียงกระหึ่มนั้นกันทั้งหมด และรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือน พวกมันมารวมตัวกันอยู่รอบๆ หลุมโลหิต และกลุ่มคนที่กรีดเฉือนแขนตนเองให้โลหิตไหลออกมา ต่างก็มองขึ้นไปด้วยสีหน้าที่ตกใจ

ในเวลาเดียวกันนั้น ผู้ฝึกตนชุดดำสิบกว่าคนพร้อมกับใบหน้าที่ถูกปิดบังไว้ ซึ่งเป็นผู้คอยพิทักษ์คุ้มกัน ต่างก็ลุกขึ้นมายืน และมองไปยังทิศทางของเสียงที่ดังก้องออกมา

ที่ด้านนอกของสุสาน เมิ่งฮ่าวร้องตะโกนขึ้น “นกแก้ว!”

ดูเหมือนว่านกแก้วจะรู้สึกสับสนว่าต้องทำอะไรบ้างไปชั่วขณะ แต่จากนั้นมันก็แผดร้องออกมา และทำให้แสงส่องประกายออกไปจากร่างมัน พุ่งตรงเข้าไปยังเกราะป้องกัน

“จงเปิดออกให้กับอู่เหยีย!” มันแผดร้องออกมา แสงหลากสีกระแทกเข้าไปในเกราะป้องกัน ทำให้เกิดเป็นช่องโหว่ขึ้นมาในทันที เมิ่งฮ่าวพุ่งผ่านช่องโหว่นั้นเข้าไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ก้าวเท้าเข้าไปใน…สุสาน!

ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ เมื่อเมิ่งฮ่าวต้องการกระทำสิ่งใดๆ เขาก็จะกระทำด้วยความเด็ดขาด แทบจะในทันทีที่เขาผ่านเข้าไปในสุสาน เสียงแค่นอย่างเย็นชาก็ดังก้องออกมา และบุรุษชุดดำสิบกว่าคนก็บินมาในอากาศ พวกมันทั้งหมดกระจายระลอกคลื่นของพื้นฐานฝึกตนอาณาจักรโบราณออกมา พลังของพวกมันพุ่งขึ้นไป และร่วมมือกันเพื่อโจมตีมาโดยพร้อมเพรียงกัน พุ่งฝ่าอากาศตรงมายังเมิ่งฮ่าว

แทบจะในทันทีที่เมิ่งฮ่าวเริ่มพุ่งตรงไป สีหน้าก็สลดลง “บัดซบ อาณาจักรสายลมไม่ใช่ถูกจำกัดอยู่ที่อาณาจักรเซียนหรืออย่างไร? แล้วผู้ฝึกตนอาณาจักรโบราณเหล่านี้มาจากไหนกัน!?!?” เมิ่งฮ่าวคิด

เขาโบกสะบัดมือขวา ทำให้แก่นแท้แห่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ส่งเสียงกระหึ่ม พุ่งตรงไปยังผู้ฝึกตนชุดดำทั้งสิบกว่าคนเหล่านั้น

เกิดเป็นเสียงระเบิดดังก้องออกมา และโลหิตก็ไหลซึมออกมาจากปากเมิ่งฮ่าว ขณะที่เขาถอยไปทางด้านหลัง ผู้ฝึกตนชุดดำทั้งสิบกว่าคนก็ถอยไปทางด้านหลังด้วยเช่นกัน แต่เพียงชั่วขณะพวกมันก็เข้ามาใกล้อีกครั้ง

ความสามารถศักดิ์สิทธิ์และวิชาเวทเปล่งประกายราวกับมีชีวิตขึ้นมา รวมพลังเข้าด้วยกันและจากนั้นก็กระแทกตรงไปยังเมิ่งฮ่าว

ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้น ขณะที่กระถางสายฟ้าปรากฏขึ้น และประจุไฟฟ้าก็เต้นไปมา แต่โชคร้ายที่การสลับร่างย้ายตำแหน่งไม่อาจจะใช้งานได้ จิตใจเมิ่งฮ่าวตกวูบลงไป เก็บกระถางสายฟ้าไว้ ก้าวเดินตรงไปโดยไม่ลังเลใดๆ เพื่อปะทะกับผู้ฝึกตนที่ใกล้เข้ามา

“ไสหัวไป!” เมิ่งฮ่าวแผดร้องคำราม พึ่งพาความแข็งแกร่งของกายเนื้อ ต่อสู้กลับไปยังความสามารถศักดิ์สิทธิ์และวิชาเวท เขาคล้ายกับเป็นมังกรพิโรธพุ่งโจมตีไปข้างหน้า มือขวาใช้หมัดทำลายล้างชีวิตออกมา

มือซ้ายต่อยออกไปด้วยหมัดกลายเป็นปีศาจ หมัดทั้งสองพุ่งออกไปด้วยพลังระเบิดอย่างบ้าคลั่ง ผู้ฝึกตนชุดดำเจ็ดคนถูกต่อยออกไปที่ด้านข้าง โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากพวกมัน เมิ่งฮ่าวพุ่งตรงไปคล้ายกับเป็นสายฟ้ายังอาณาเขตของหลุมโลหิต

“หยุด!” เสียงเย็นชาร้องตะโกนออกมา ผู้ฝึกตนชุดดำสิบกว่าคนเคลื่อนที่ไปขัดขวางเมิ่งฮ่าวไว้อีกครั้ง สามคนโบกสะบัดมือ และมังกรทะเลก็ปรากฏขึ้นอย่างน่าตกใจยิ่ง ส่งเสียงแผดร้องตรงมายังเมิ่งฮ่าว

“เวทแห่งเต๋าของอาณาจักรแห่งท้องทะเลที่เก้า!”

ดวงตาเมิ่งฮ่าวเบิกกว้างขึ้น ขณะที่มองไปยังบุรุษชุดดำ จากนั้นก็แค่นเสียงเย็นชา ขยับมือร่ายเวทและชี้นิ้วตรงไป ภูเขาจำนวนมากตกลงมา เชื่อมต่อเข้าด้วยกันกลายเป็นเทือกเขาบดขยี้ลงไปบนร่างของบุรุษเหล่านั้น ในเวลาเดียวกันนั้นเขาก็พุ่งต่อไป เข้าไปใกล้หลุมโลหิตมากยิ่งขึ้น ในตอนนี้เขาอยู่ห่างประมาณหนึ่งร้อยจ้างเท่านั้น

สุสานทั้งหมดสั่นสะเทือน และบุรุษชุดดำไม่น้อยต้องกระอักโลหิตออกมา แต่พวกมันก็ยังคงมาขัดขวางเมิ่งฮ่าวอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่าพวกมันเป็นคนบ้า

ตอนนี้พวกมันขยับมือร่ายเวทเดียวกันทั้งหมด ปลดปล่อยวิชาเวทที่แปลกประหลาดออกมา

“กำเนิดเต๋าเดิมแท้!” ในทันทีที่พวกมันพูดจบ พลังแปลกๆ ของกฎธรรมชาติก็พุ่งขึ้นมา กลายเป็นกรงขังที่คล้ายกับตาขายขนาดใหญ่ ปกคลุมพื้นที่รอบๆ บริเวณนั้นไว้ทั้งหมด ขณะที่มันพุ่งลงมาปกคลุมไปบนร่างเมิ่งฮ่าว สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปและกลายร่างเป็นวิหคยักษ์สีทอง ขณะที่ตาข่ายของกฎธรรมชาติเข้ามาใกล้

ทันใดนั้นเขาก็พุ่งกระแทกเข้าไปตรงหน้าอกของบุรุษชุดดำผู้หนึ่ง เกิดเป็นเสียงระเบิดดังก้องขึ้น

ขณะที่บุรุษผู้นั้นระเบิดกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย หลังจากที่พุ่งตรงไปเกือบห้าสิบจ้าง เขาก็กลับมาเป็นร่างมนุษย์เหมือนเดิม ยกมือขวาขึ้นและชี้นิ้วตรงไปยังพวกมัน

เวทผนึกอสูรรุ่นแปด!

ครั้งนี้สิ่งที่เขาผนึกไม่ใช่แค่คนผู้เดียว แต่เป็นกลุ่มคนทั้งหมด รวมทั้งตาข่ายของกฎธรรมชาติที่กำลังตกลงมาบนร่างเขา

ด้วยการชี้นิ้วออกไป บุรุษชุดดำทั้งหมดรู้สึกว่าร่างกายกำลังสั่นสะท้านและหยุดชะงักนิ่งไป ตาข่ายขนาดใหญ่ก็หยุดอยู่ในกลางอากาศด้วยเช่นกัน แต่เมิ่งฮ่าวก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนไปอย่างมากมาย เขากระอักโลหิตออกมากองโต แต่ถึงกระนั้นก็ไม่หยุดลงแม้แต่น้อย เข้าไปใกล้เขตที่อยู่ห่างออกไปอีกห้าสิบจ้างในชั่วพริบตา ไปปรากฏกายขึ้นที่ด้านข้างของหลุมโลหิตหลุมหนึ่ง

เมิ่งฮ่าวโบกสะบัดมือขึ้นไปในอากาศเหนือหลุมโลหิต และทันใดนั้นโลหิตทั้งหมดที่อยู่ในหลุมก็พุ่งขึ้น และตกลงมาราวกับเป็นสายฝนในทั่วทุกทิศทาง มองเห็นชายชราที่อยู่ตรงก้นหลุมได้อย่างชัดเจน

ก่อนหน้านี้มันจมอยู่ในกลุ่มโลหิต ทำการดูดซับโลหิตเหล่านั้น แต่ตอนนี้มันถูกขัดขวางไว้ ทำให้ต้องลืมตาขึ้นมา ก่อนหน้านี้พื้นฐานฝึกตนของมันอยู่ในขั้นค้นหากระถาง แต่ในตอนนี้ก็เห็นได้ชัดว่ากำลังพุ่งทะยานขึ้นไป ตอนนี้…มันอยู่ในอาณาจักรเซียน ถึงแม้ว่าจะไม่มีประตูเซียนปรากฏขึ้นก็ตามที

ชายชราส่งเสียงแผดร้องออกมา และกำลังจะเริ่มต่อสู้กับเมิ่งฮ่าว แต่เมิ่งฮ่าวก็แค่นเสียงเย็นชา มือขวาพุ่งออกไปในรูปแบบของกรงเล็บด้วยความรวดเร็วราวกับเป็นสายฟ้า กรีดเฉือนลงไปบนแขนของมันและกดลงไปอย่างรุนแรง เสียงแตกร้าวพร้อมกับเสียงแผดร้องอย่างน่ากลัวดังก้องออกมา ขณะที่กระดูกทั้งหมดในร่างของบุรุษผู้นั้นแตกละเอียดไป ในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเมิ่งฮ่าวก็หายตัวเข้าไปในรูเล็กๆ ที่ตรงก้นหลุม

ในทันทีที่เขาหายตัวไป เสียงระเบิดก็ดังเต็มอยู่ในอากาศ ความสามารถศักดิ์สิทธิ์และวิชาเวทนับไม่ถ้วน กระแทกลงไปตรงจุดที่เมิ่งฮ่าวเพิ่งจะยืนอยู่ตรงนั้น พลังของบุรุษชุดดำพุ่งขึ้นไป และเริ่มพุ่งตรงมาจากทั่วทุกทิศทาง

เมิ่งฮ่าวไม่รอให้พวกมันปรากฏตัวขึ้น เขากลายเป็นลำแสงพุ่งผ่านรูเล็กๆ นั้นไปในทันที และจากนั้นก็เข้าไปในอุโมงค์ ที่นำไปสู่ห้องลับตรงด้านล่าง

แทบจะในเวลาเดียวกันนั้น แสงอันเจิดจ้าก็เต็มอยู่ในสุสาน บุรุษชุดดำสิบกว่าคนสบตากันไปมา จากนั้นก็กลายเป็นลำแสงพุ่งตามเมิ่งฮ่าวเข้าไปในหลุมโลหิต