ตอนที่ 1540

การกลับมาของซานเหยีย

เสียงแผดร้องนั้นดังก้องออกไปทั่วทุกทิศทาง ดูเหมือนว่ามีความตั้งใจที่จะกลบฝังเมิ่งฮ่าวไว้ภายในความว่างเปล่าไร้ขอบเขต แต่เมิ่งฮ่าวก็แค่แค่นเสียงเย็นชาออกมาเท่านั้น

ทันใดนั้นระลอกคลื่นก็แผ่กระจายออกไป ทำให้ทุกสรรพสิ่งบิดเบี้ยวไปมา จนดูเหมือนว่าเขตพื้นที่รอบๆ บริเวณนั้นจะถูกแบ่งแยกออกมาจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต

เมิ่งฮ่าวไม่สนใจเสียงแผดร้องคำรามที่ดังก้องออกมาจากเจตจำนงแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว วางวิญญาณผีโต้งลงไปบนชุดเกราะด้วยมือขวา

ในชั่วพริบตาชุดเกราะที่เก่าแก่โบราณนั้น จู่ๆ ก็เป็นเงาวาววับ จากนั้นก็เริ่มกระตุกและกระเพื่อมไปมา ราวกับว่าสิ่งมีชีวิตกำลังสูดลมหายใจเข้าออกอยู่

ทันใดนั้นเจตจำนงแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตก็เริ่มตกลงมา แต่ก่อนที่มันจะบรรลุมาถึงตัว ดวงตาเมิ่งฮ่าวก็สาดประกายขึ้นด้วยแสงอันเย็นชา ยกมือขวาขึ้นมาขยับร่ายเวทอย่างรวดเร็ว ปลดปล่อยเวทรุ่นเก้าด้วยการชี้นิ้วออกไป

“เมื่อเจ้าพร้อมที่จะทำสงครามกับเปิ่นจุน ด้วยท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตทั้งปวง ค่อยกลับมาหาข้าใหม่ ด้วยพลังอันเล็กน้อยเช่นนี้ก็บังอาจมาแสดงความดุร้าย? ไสหัวไป!” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้นด้วยเสียงราบเรียบ แต่คำพูดเหล่านั้นก็ดังกระหึ่มกึกก้องคล้ายเสียงฟ้าร้องคำราม พุ่งกระจายออกไปทั่วทุกทิศทาง

ทันใดนั้นเจตจำนงแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตก็ถูกบดขยี้ไป ถูกทำลายลงไปอย่างง่ายดายราวกับเป็นหญ้าแห้ง

เมิ่งฮ่าวไม่ให้ความสนใจกับเจตจำนงแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวอีกต่อไป มองกลับไปยังผีโต้ง พลังชีวิตกำลังก่อตัวขึ้นมาอยู่ภายในร่างนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งในที่สุดก็มีรูปร่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม!

มันลืมตาขึ้นมา มองไปรอบๆ ด้วยความสับสน ก่อนที่จะสังเกตเห็นเมิ่งฮ่าวและนกแก้ว พร้อมกับยิ้มออกมา

“ฮา ฮา ฮา! ซานตี้ (น้องสาม) ในที่สุดเจ้าก็กลับมาแล้ว!” นกแก้วแผดร้องขึ้นมา ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง จนไม่อาจจะอยู่นิ่งเฉยได้ บินตรงไปยังผีโต้งในทันทีและกล่าวว่า “มา มา มา ซานตี้ เจ้ายังจำอู่เหยีย (ปู่ห้า) ได้หรือไม่?”

ผีโต้งกระพริบตาปริบๆ พูดพึมพำขึ้นมาโดยที่ไม่ต้องขบคิดใดๆ ว่า

“เจ้ากำลังเรียกใครว่าซานตี้? เจ้าไม่อาจเรียกเช่นนั้น มันผิดศีลธรรม มันไม่ถูกต้อง ซานเหยีย (ปู่สาม) จะต้องเปลี่ยนแปลงเจ้า…ซานเหยีย…ซานเหยีย…” ดวงตามันเบิกกว้างขึ้น มองกลับไปกลับมาระหว่างนกแก้วและเมิ่งฮ่าว จากนั้นก็มองไปรอบๆ บริเวณนั้นอีกครั้ง

“อี๋? เกิดอะไรขึ้น? ข้ารู้สึกว่าเพิ่งจะตื่นขึ้นมาจากความฝัน ในความฝันนั้นข้าตายไปแล้ว และเสี่ยวฮ่าวจื่อ (ฮ่าวน้อย) ก็กำลังจะตายไปด้วยเช่นกัน…ช่างแปลกจริงๆ”

นกแก้วเริ่มหัวเราะเป็นเสียงดัง ด้วยเสียงที่แหลมเล็กของมัน และเมิ่งฮ่าวก็ดีใจเป็นอย่างยิ่ง มองไปยังผีโต้งด้วยสายตาที่อบอุ่น รู้สึกว่านี่คือช่วงเวลาที่มีความสุขอย่างแท้จริงในชีวิตของตนเอง

“ข้ามั่นใจว่าสิ่งที่สูญเสียไปทั้งหมดจะต้องฟื้นฟูกลับคืนมาได้อย่างแน่นอน…” เมิ่งฮ่าวคิด สูดลมหายใจเข้าลึกๆ โบกสะบัดชายแขนเสื้อออกไป และสายลมอันรุนแรงก็พุ่งขึ้นมา นกแก้วที่กำลังตื่นเต้นและผีโต้งที่กำลังสับสนก็หายตัวไปในทันที

หลังจากที่คนทั้งหมดจากไป กฎธรรมชาติในบริเวณนั้นก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม เจตจำนงแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต รวมตัวกันเป็นเงาร่างอันเลือนรางของคนผู้หนึ่งขึ้นมา ลอยตัวอยู่ที่นั่นตามลำพัง มองออกไปยังทิศทางที่เมิ่งฮ่าวเพิ่งจะหายตัวไป ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยความต้องการสังหารอย่างรุนแรง

หนึ่งวันต่อมา…ตรงมุมหนึ่งของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต…สามดินแดนกว้างใหญ่ที่คงอยู่ภายในกระแสน้ำวนขนาดใหญ่ ซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย และไร้ผู้ฝึกตนแม้แต่คนเดียว มีแต่กิ้งก่าซึ่งมีขนาดรูปร่างที่แตกต่างกันออกไปนับไม่ถ้วนเท่านั้น

กิ้งก่าเหล่านั้นยึดครองสามดินแดนกว้างใหญ่ไปทั้งหมด และตอนนี้ก็เป็นผู้ปกครองของสถานที่แห่งนี้

ดินแดนกว้างใหญ่ที่อยู่ตรงกลางจริงๆ แล้วก็คือกิ้งก่ายักษ์ ซึ่งใช้เวลาส่วนใหญ่ในการหลับใหล โลกที่คงอยู่บนหลังของมันคือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ซึ่งถูกครอบครองโดยลูกหลานของมันเอง

ทันใดนั้นเงาร่างๆ หนึ่งก็ปรากฏขึ้นมาจากภายในกระแสน้ำวน เป็นบุรุษหนุ่มในชุดยาวสีขาวผู้หนึ่ง ซึ่งดูคล้ายกับเป็นนักศึกษาธรรมดา

คนผู้นี้ก็คือเมิ่งฮ่าวผู้อยู่เหนือสูงสุดนั่นเอง!

ที่เกาะอยู่บนไหล่เป็นนกแก้วซึ่งมีกระดิ่งเงินขนาดเล็กผูกติดอยู่กับข้อเท้า มองเห็นใบหน้าอยู่บนกระดิ่งใบนั้น และไม่ได้มีสีหน้าสับสนอีกต่อไป มันกำลังโต้เถียงอยู่กับนกแก้ว

วันที่ผ่านมานกแก้วได้อธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้กับผีโต้งฟัง

รวมทั้งวิธีการที่เมิ่งฮ่าวฟื้นคืนชีพให้กับมัน เดิมทีผีโต้งก็เป็นผู้ที่มีจิตใจเรียบง่ายอยู่แล้ว ดังนั้นจึงฟื้นคืนมาจากความสับสนได้อย่างรวดเร็ว และเริ่มพูดจาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นต่อไป

“หุบปาก เจ้าแก่ที่นับได้แค่สาม! หุบปากให้กับอู่เหยียเดี๋ยวนี้!” นกแก้วแผดร้องขึ้นมา

ผีโต้งจ้องมองไปยังนกแก้วด้วยโทสะ “ซานเหยียตายไปตั้งสามปีจนนับไม่ถ้วน สามปีจนนับไม่ถ้วน สามปีจนนับไม่ถ้วน แม้แต่เจ้าก็ยังนับมันไม่ได้ นั่นไม่ใช่สองปีจนนับไม่ถ้วน และไม่ใช่หนึ่งปีจนนับไม่ถ้วนด้วยเช่นกัน มันไม่ใช่ศูนย์ปีจนนับไม่ถ้วนอย่างแน่นอน…” ถ้าเป็นไปได้ มันก็จะต้องพูดขึ้นด้วยเหตุผลของตัวเองต่อไป แต่หลังจากที่ขบคิดอยู่เล็กน้อย ก็ตระหนักว่าความสามารถในการนับของตัวเอง ช่างมีขีดจำกัดอย่างแท้จริง

“แต่ข้าก็ไม่สามารถจะพูดถึงช่วงเวลาสามปีจนนับไม่ถ้วนนั้นได้ ไม่อาจจะทำได้อย่างง่ายดาย ข้าต้องจัดเตรียมขึ้นมาจากสิ่งทั้งหมดที่เคยพูดออกมาตลอดทั้งสามปีนับไม่ถ้วนนั้น! ยังมีคนเลวอีกนับไม่ถ้วนด้วยเช่นกันที่ข้ายังไม่ได้เปลี่ยนแปลงตลอดทั้งสามปีจนนับไม่ถ้วนที่ผ่านมานั้น มันไม่ถูกต้อง! มันผิดศีลธรรม ข้าช่างเป็นคนบาปนัก…ข้าต้องเตรียมตัวสำหรับสิ่งเหล่านั้นทั้งหมด!” ผีโต้งไม่รู้สึกยินดีแม้แต่น้อย ถ้ามันมีแขนและขาในตอนนี้ ก็คงจะโบกมือไปมาและกระทืบเท้าลงไปอย่างบ้าคลั่งแล้ว

นกแก้วและผีโต้งโต้เถียงกันไปมา เมิ่งฮ่าวได้แต่ยิ้มอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้สึกรำคาญแม้แต่น้อย เขาเคยพบเจอกับประสบการณ์เช่นนี้มานานถึงสองพันปีแล้ว และรู้สึกว่าตนเองกำลังอยู่ร่วมกับคนในครอบครัว

เมิ่งฮ่าวลอยตัวอยู่ที่นั่นในความว่างเปล่ามองไปรอบๆ บริเวณนั้น นี่เป็นสถานที่เดียวกันกับที่เคยค้นพบเศษกระจกทองแดงชิ้นแรก ซึ่งได้มาจากภายในร่างกายของกิ้งก่ายักษ์ ก่อนที่จะจากไป เขาเคยบอกว่าจะกลับมานำกิ้งก่าไปในฐานะที่เป็นผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา

ในตอนนั้นกิ้งก่าชราเคยแอบดูถูกคำพูดเมิ่งฮ่าวอยู่ในใจ แต่เขาก็มาอยู่ที่นี่แล้วในตอนนี้

เมิ่งฮ่าวยิ้มขึ้นกล่าวว่า “เหล่าซีอี้ (กิ้งก่าชรา) สหายเก่ามาเยี่ยมแล้ว ยังไม่ออกมาอีก?” เสียงเมิ่งฮ่าวดังก้องไปทั่วทั้งสามโลกในกระแสน้ำวน ทำให้กิ้งก่าทั้งหมดหยุดชะงักนิ่งไปในทันที เวลาเดียวกันนั้นเสียงแผดร้องคำรามด้วยโทสะก็ดังก้องออกมาจากดินแดนกว้างใหญ่ที่อยู่ตรงกลาง

ดินแดนกว้างใหญ่นั้นเริ่มขยับตัวเคลื่อนไหว ขณะที่กิ้งก่ายักษ์เงยหน้าของมันขึ้นมาจ้องมองไปยังเมิ่งฮ่าวด้วยโทสะ แรงกดดันอันเข้มข้นปะทุออกมาจากภายในร่างมัน

“เจ้าเด็กน้อยบัดซบ กล้าดีอย่างไรที่จะมาเสนอหน้ากับ…เอ่อ…อา?” ปฏิกิริยาแรกที่กิ้งก่ายักษ์แสดงออกมาเมื่อได้เห็นเมิ่งฮ่าวอีกครั้งก็คือแผดร้องด้วยโทสะ แต่ก่อนที่มันจะทันได้พูดจบ ดวงตาก็ต้องเบิกกว้างขึ้นด้วยความไม่อยากจะเชื่อ จากนั้นก็หอบหายใจออกมา

เมิ่งฮ่าวไม่ได้ปลดปล่อยแรงกดดันใดๆ ออกไปแม้แต่น้อย แต่ในทันทีที่กิ้งก่าชรารับรู้ได้ถึงกลิ่นอายของเขา ก็สามารถจะบอกได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่เปลี่ยนไป เมื่อจ้องมองไปร่างกายก็เริ่มสั่นสะท้าน ถึงแม้ว่ามันจะไม่เคยพบเห็นผู้ฝึกตนเหนือสูงสุดมาก่อน แต่ก็สามารถจะบอกได้ว่าเมิ่งฮ่าวเป็นอะไรได้ในทันที มันรู้สึกได้ว่าเขาสามารถจะกำจัดตนเองไปได้ในการมองมาแค่แวบเดียวเท่านั้น

“เชา…เชาทัว? (ผู้อยู่เหนือสูงสุด)” กิ้งก่าชรารู้สึกตกใจจนแทบจะหมดสติไป

“เมื่อครู่นี้เจ้าเรียกเปิ่นจุนว่าอะไร?” เมิ่งฮ่าวถามขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

กิ้งก่าชราสั่นสะท้าน และดวงตาก็กลอกกลิ้งไปมาชั่วขณะ ก่อนที่จะมองกลับไปยังเมิ่งฮ่าวด้วยสายตาที่หวาดกลัวและเคารพนอบน้อม

“ช่างเป็นอัจฉริยะโดยแท้ ยากจะพบเห็นในรอบหนึ่งร้อยปี! สวรรค์มีตาแล้ว ที่ทำให้ผู้น้อยได้พบเจอกับผู้ถูกเลือกเช่นนี้!” กิ้งก่าปรากฏเป็นสีหน้าขอบคุณขึ้นมา ขณะที่คำพูดของมันยังคงดังก้องไปมา ก็ก้มศีรษะลงเพื่อแสดงความเคารพอย่างนอบน้อม

“ขอบคุณมากต้าเหริน ขอบคุณมากต้าเหริน แค่ได้เห็นท่านเป็นครั้งแรก ผู้น้อยก็คิดว่าช่างคุ้มค่านักตลอดทั้งชีวิตนี้ อย่าว่าแต่จะได้เห็นท่านเป็นครั้งที่สอง เมื่อผู้น้อยเห็นท่านในตอนนั้น ก็คิดว่าต้าเหรินช่างไม่ธรรมดาอย่างแท้จริง ราวกับเป็นนกอินทรีที่มองไปยังสุนัขป่า ดูสง่างามน่าประทับใจราวกับเป็นพยัคฆ์เยื้องมังกรย่าง! ในชั่วพริบตาก็ดูเหมือนกับเป็นยอดนักรบที่ถือกระบี่อันคมกริบปราบพิชิตไปทั่วทั้งหมื่นแม่น้ำพันขุนเขา!”

เมิ่งฮ่าวยิ้มน้อยๆ มองไปยังกิ้งก่าชรา ถ้าการพูดจาประจบสอพลอ เป็นความสามารถอย่างหนึ่ง เมิ่งฮ่าวก็คงเป็นผู้เชี่ยวชาญมานานแล้ว เมื่อได้ยินกิ้งก่าชรากล่าวขึ้นมาเช่นนี้ ถึงแม้ว่าจะคาดไม่ถึง แต่ก็ยังคงน้อมรับไว้ด้วยสีหน้าสงบนิ่งเหมือนเช่นเคย

อย่างไรก็ตาม นกแก้วและผีโต้งต่างก็มองไปด้วยสีหน้าดูถูกโดยสิ้นเชิง

“ชนชั้นต่ำ!” นกแก้วกล่าวขึ้นพร้อมกับพ่นลมออกมาจากทางจมูก

“ไร้ยางอาย!” ผีโต้งพูดขี้นพร้อมกับแค่นเสียงเย็นชา ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยความดูถูกโดยสิ้นเชิง

กิ้งก่าชราอยู่ในขั้นสูงสุดของเก้าแก่นแท้ แต่ก็ต้องพูดจาเช่นนั้นกับเมิ่งฮ่าวอย่างไร้ทางเลือกถึงแม้จะรู้สึกว่าน่ารังเกียจก็ตาม อย่างไรก็ตามมันก็ยังคงมีอารมณ์ร้ายเหมือนเช่นเคย ดังนั้นปฏิกิริยาจากนกแก้วและผีโต้ง ทำให้ต้องรู้สึกอับอายมากขึ้นกว่าเดิม จ้องมองไปยังนกแก้วและผีโต้งด้วยประกายตาที่ดุร้ายขึ้นมาในทันที

“หือ? ไม่ยอมรับ?” นกแก้วแผดร้องเป็นเสียงแหลมเล็ก กระพือปีกขึ้นลงด้วยความตื่นเต้น ขณะที่มองไปยังกิ้งก่าชรา

“มา มา มา เหล่าซาน เจ้าและข้ามาพูดอะไรกับเหล่าปู้สื่อ (เฒ่าตายยาก) นี้บ้าง มาดูกันว่าเมื่อครู่นี้มันพูดผิดไปกี่คำ?”

เสียงปะทุได้ยินขึ้นมา ขณะที่กระดิ่งกลายร่างเป็นผีโต้งเหมือนเดิม มองไปยังกิ้งก่าชราและเริ่มพูดจาขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่วางท่าเป็นผู้รอบรู้ “เหล่าฟูจะไม่ด่าเจ้า การทำสิ่งใดก็ตาม ควรจะทำด้วยความจริงใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการประจบสอพลอ นอกจากนั้นความจริงใจก็ควรจะทำด้วยความจริงจังเท่านั้น ถึงจะทำให้เรื่องราวสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี เจ้าต้องประจบสอพลอราวกับว่ากำลังฝึกตนอยู่ ซึ่งจะทำให้เรื่องราวเรียบร้อยสมบูรณ์ไปได้ อ้าย ทั้งหมดนี้ทำให้ต้องนึกไปถึงบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นมาในช่วงสามปีนับไม่ถ้วนก่อนหน้านี้ ในวันหนึ่งของฤดูใบไม้ผลิตอนที่…” ผีโต้งกล่าวขึ้นด้วยความอารมณ์ความรู้สึกอย่างต่อเนื่อง แต่ก่อนที่มันจะทันได้พูดมากไปกว่านั้น นกแก้วก็ใช้ปีกตบตีลงไปบนร่างมัน

“เร็วเข้า พูดให้มันตรงจุด!”

เมิ่งฮ่าวที่อยู่ด้านข้างมองไปด้วยความขบขัน รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาในทันที เมื่อได้เห็นนกแก้วและผีโต้งพูดจากันเช่นนี้ ทำให้ต้องนึกไปถึงความทรงจำจากในอดีตมากกว่าสองพันปีที่ผ่านมา

หลังจากที่ถูกนกแก้วตบตี ผีโต้งไม่รู้สึกยินดีแม้แต่น้อย กิ้งก่าชรามองไปด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ไม่อาจจะหยุดความสงสัยได้ว่าทำไมผีโต้งและนกแก้วถึงได้โง่เขลาเช่นนี้ แต่ในขณะที่ความคิดนี้เกิดขึ้นมา ผีโต้งก็กระแอมไอและกล่าวว่า

“ก็ดี ก็ดี เหล่าซีอี้ (กิ้งก่าชรา) ซานเหยียไม่ได้ว่าเจ้า แต่เมื่อครู่นี้เจ้าพูดจาบางอย่างออกมา ยากจะพบเห็นในรอบหนึ่งร้อยปี? ช่างผายลมนัก! เจ้าคิดว่านั่นเป็นคำประจบสอพลอ? หนึ่งร้อยปี?

เสี่ยวฮ่าวจื่อ (มุสิกน้อย) ของข้าคือผู้ถูกเลือกในรอบหนึ่งแสนปี ไม่ถูกต้อง จากจุดเริ่มต้นแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวในความว่างเปล่าไร้ขอบเขตจนกระทั่งถึงทุกวันนี้ ไม่เคยมีผู้ถูกเลือกคนใดเทียบกับมันได้มาก่อน!” ดวงตาผีโต้งสาดประกายขึ้นด้วยความกระตือรือร้น ในทันทีที่มันพูดจบ ทุกสรรพสิ่งก็เงียบกริบลง และกิ้งก่าชราก็อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง